Home sweet home

‘’Oké had ik het bijna goed.’’ sprak ze en ging opzoek naar een handdoek. Ze rommelde wat in wat kisten en haalde een handdoek te voor schijn. Lexie draaide zich om, haar blik viel overduidelijk even op zijn gespierde lichaam. ‘’Aha zusjes… die heb ik niet. Ook geen broertjes, naja eigenlijk gelukkig maar. Me ouders hebben toch niet veel tijd en het is wel gezelig met zijn 3e… als we een keer met ze alle zijn.’’ sprak ze en keek weg. Pas toen wist hij waarom, zijn grijns had natuurlijk iets vreemds. Hij grinnikte even en keek haar aan. ''Is er iets joh?'' Vroeg hij kalm en keek haar aan. Zijn grijns was weg maar hij wist zeker dat dit een reactie erop was. ''Wees blij dat je beide je ouders nog hebt.'' Zei hij serieus en keek eeven weg. ''Mijn moeder stierf toen ik pas 10 was, ze stierf in mijn armen.'' Zijn stem werd steeds zachter en ineens voelde hij een zware last op zijn hart komen en een brok ontstond in zijn keel. Hoe kon hij na elf jaar nog altijd dezelfde gevoelens hebben over de dood van zijn moeder? Hoe kon hij nog altijd zoveel pijn voelen, terwijl hij al jaren al zijn ware emoties weg werkte? Hij schudde even zijn hoofd en probeerde hem leeg te maken.

‘’Nee niets.’’ zei ze gespannen en keek door het raam naar buiten. ‘’Das inderdaad niet fijn nee. Ik mag ze dan niet heel veel zien, maar het zijn de beste ouders die je maar kan wensen.’’ sprak ze en glimlachten een beetje. Haar ouders waren streng en hadden hoge verwachtingen van haar, maar ze hielden wel heel veel van haar. ‘’Naja het heeft wel 1 voordeel dat ze vaak weg zijn, als ik straks in Sydney zit dan hoef ik daar niet meer aan te wennen.’’ Ze keek Hunter even aan in zijn ogen, zijn ogen waren prachtig blauw, maar toch was er wat treurig. Je kon gelijk zien dat hij zijn moeder erg misten. Ze snapten hem wel, zelfs zou ze ook kapot gaan als 1 van haar ouders overleed. ‘’Ze kunnen helaas niet voor altijd blijven leven. Het zou wel geweldig zijn, maar ach zo gaat het leven nu eenmaal.’’ sprak ze en keek hem aan met een vriendelijke blik.

-Sorry voor de korte post.

’Nee niets.’’ zei ze gespannen en keek door het raam naar buiten. ‘’Das inderdaad niet fijn nee. Ik mag ze dan niet heel veel zien, maar het zijn de beste ouders die je maar kan wensen.’’ sprak ze en glimlachten een beetje. Hunter tilde zijn hoofd even op om haar aan te kijken. Ze had veel meer geluk dan dat hij had. Constant rondgeduwd en in de grond geboord door de wereld, zo kan een mens nauwelijks leven. ‘’Naja het heeft wel 1 voordeel dat ze vaak weg zijn, als ik straks in Sydney zit dan hoef ik daar niet meer aan te wennen.’’ Hij keek haar even recht aan, en hij wist dat je echt kon zien dat hij zijn moeder mistte. Maar niemand wist hoe sterk de band tussen hem en zijn moeder was geweest, niemand wist dat. ‘’Ze kunnen helaas niet voor altijd blijven leven. Het zou wel geweldig zijn, maar ach zo gaat het leven nu eenmaal.’’ sprak ze en keek hem aan met een vriendelijke blik. Hunter kon het toch niet laten om te snuiven en keek uit het raam. '' Mijn moeder is de enige die ik terug wil in mijn leven, mijn vader mag rotten in hel. Zolang ik die zak nooit meer terugzie.'' Hij keek Lexie nu weer aan. ''Maar je zult het toch niet snappen,'' zijn stem was opeens teruggezakt naar de duistere kilte die er in zijn hart heerste. ''Jij zult niet begrijpen wat hij me heeft aangedaan, dat begrijpt niemand.'' Mompelde hij erachteraan en hees zichzelf van de werkbamk af en keek Lexie weer aan.

Lexie keek redelijk geschroken naar Hunter. ‘’Sorry ik wou je niet boos maken.’’ sprak ze en voelde zich zo schuldig.. Die arme jongen misten zijn moeder echt heel erg dat kon je zien. ‘’Mijn vader is soms ook een klootzak, maar vast niet zo erg als die van jou vader… zo te horen.’’ Ze keek Hunter aan met een blik van ik-bedoelde-het-niet-zo en beet even op haar onderlip. Lexie wist helemaal niets van Hunter dus ze kon hem ook niet echt helpen en hij keek haar nou niet echt aan of hij een knuffel wilde. ‘’Mag ik wel vragen hoe je moeder is overleden?’’ vroeg ze zachtjes en keek weg. Ze wilde hem niet nog bozer maken, maar ze wou het toch weten. Hunter zijn kille toon en blik beviel haar niet echt, langzaam gleed haar hand in haar zak. Gespannen kneep ze in haar mobiel, je wist maar nooit. Eventjes keek ze Hunter weer aan, maar snel keek ze weer weg.

- weer sorry voor de korte post. x'D

Lexie keek redelijk geschroken naar Hunter. ‘’Sorry ik wou je niet boos maken.’’ sprak ze en hij wist dat ze zich schuldig voelde. Zachtjes schudde hij zijn hoofd en zuchtte. Boos was hij niet, maar ze stelde hem simpelweg de verkeerde vragen.''Niks sorry,'' Hij kon er verder niks aan doen, zo was hij nu eenmaal. ’Mijn vader is soms ook een klootzak, maar vast niet zo erg als die van jou vader… zo te horen.’’ Hij ontmoette haar blik en zuchtte weer. ''Ik kan je verzekeren, mijn vader wil je nooit ontmoeten. Wil je dat wel dan ben je suïcidaal.'' Zijn stem was weer kil geworden en zijn ogen stonden leeg en emotieloos. Hij kon daar niks aan doen, maar elke keer als dat onderwerp aan bod kwam kon hij zichzelf niet meer tegenhouden. ‘’Mag ik wel vragen hoe je moeder is overleden?’’ vroeg ze zachtjes en keek weg. Hunter tilde zijn hoofd op en staarde haar aan. ''Je gaat het toch niet geloven.'' Zei hij koeltjes. ''Maar ze is vermoord door mijn vader, en het is maar goed dat hij nu dood is. Anders had ik een hell van zijn leven gemaakt.'' Zijn stem was niet alleen kil meer, er lag nu een botte ondertoon in. Hij vertelde haar natuurlijk niet de echte waarheid. Hij had nooit een hell van zijn vaders leven gemaakt, hij had hem zonder twijfelen afgeslacht. En ook nog met de grootste schande die er in deze wereld voor mensen zoals hem bestond. Vermoord door zijn eigen kind, en nog altijd had hij er geen spijt van. Hij had haar hand naar haar broekzak zien gaan en fronste even, ''Je bent bang voor me.'' Constateerde hij kil, keek haar weer aan en haalde toen zijn schouders op. ''Das maar goed ook, iemand die niet bang is voor mij...'' Hij schudde zijn hoofd en maakte zijn zin niet af. Iemand die niet voor hem vreesde, vreesde niet voor de dood. En hij wist dat bijna iedereen de dood vreesde. Hij zelf daarintegen niet, hij zou nooit bang zijn voor de dood. Iemand zoals hij kan niet werken als hij bang was voor de dood.

-whatever xd

Lexie zuchten zachtjes en voelde haar handen trillen. ‘’Jegaat het toch niet geloven.'' sprak hij zachtjes en staarde haar aan. Ze keek Hunter aan, ze kon het gemakkelijk zien of iemand een leugen vertelde of niet. ''Maar ze is vermoord door mijn vader, en het is maar goed dat hij nu dood is. Anders had ik een hell van zijn leven gemaakt.'' Sprak Hunter weer, Lexie keek hem in zijn ogen aan… hij meende het echt, dat zag je gewoon. ‘’Nee ik geloof je echt hoor, ik zie het aan je ogen.’’ sprak ze en het laatste mompelde ze onverstaanbaar. Het leek haar verschrikkelijk als haar moeder werd vermoord, vooral door haar eigen vader. Gelukkig hoefde zij daar niet over na te denken, ondanks dat haar ouders elkaar weinig zagen waren ze dol verliefd en blij met elkaar. ''Je bent bang voor me.'' Constateerde hij kil. Zijn kille blik liet de rillingen over haar rug heen gaan, van vriendelijke jongen was hij naar een onvriendelijke ‘’pestkop’’ gegaan. Ze had die dingen duidelijk niet moeten vragen/zeggen. Ze zuchten even gespannen en keek hem aan… langzaam en klein knikten ze een beetje. Het was te mooi om waard te zijn, een leuke vriendelijke jongen met een prachtig uiterlijk die haar aardig vond of mocht. Ze beet weer op haar onderlip, dat was haar ‘’teken’’ van onzekerheid.

‘’Nee ik geloof je echt hoor, ik zie het aan je ogen.’’ sprak ze en het laatste mompelde ze onverstaanbaar. Hunters blik gleed even naar het wapen dat hij toch nog naast zich had liggen. Waarom deed hij nu eigenlijk zo moeilijk hierom? Hij kon het toch makkelijk nu nog eindigen. In de schuur hingen geen camera's had ze gezegd dus niemand wist dat hij het was geweest. Even strekte hij zijn vinger uit naar zijn wapen maar trok zijn hand weer terug. Wat had het voor zin, zij had waarschijnlijk zijn leven nog gered. Ze zuchten even gespannen en keek hem aan… langzaam en klein knikten ze een beetje. zijn constateringen waren nooit onjuist, hij wist wanneer iemand bang was en wanneer niet. Meestal was iedereen alleen maar bang voor hem, en dat beviel hem nog steeds. Hij zag haar op haar onderlip bijten en snoof even. ''Ik ga iemand bellen zodat ik opgehaald kan worden.'' Zei hij koeltjes en hij stopte het wapen terug op zijn plek en pakte zijn mobiel. Zwijgend toetste hij het nummer van zijn zus in en wachtte geduldig tot er opgenomen werd. ''Shyeĭla, s Khanterom. YA do sikh por v Danii. Mozhete li vy vzyatʹ menya?'' Klonk zijn ztem in het Russisch en hij staarde voor zich uit terwijl hij luisterde naar zijn zusje.''YA polozhil yego vykhod iz nyee. S tem chtoby'' Zijn stem klonk nu ietwat ongeduldig en hij zuchtte. Hij hing op en keek Lexie aan. ''Geregeld.'' Meldde hij koeltjes en keek haar recht aan.


*Sheila, met Hunter. Ik ben nog steeds in Denmark. Kun je me komen ophalen?
**Ik leg het onderweg wel uit. Dus tot zo

Lexie leunde op een andere werkbank en vouwde haar armen over elkaar. Ze probeerde haar wantrouw, vedriet en gespannenheid te verbergen. [i]''Ik ga iemand bellen zodat ik opgehaald kan worden.'' [\i]Zei hij koeltjes. Ze knikten even en keek toen weer voor zich uit. Hoe mensen wel niet kunnen zijn…. Eerst zijn ze super aardig en dan opeens… boem weg is dat aardige persoon. Natuurlijk had ze het ook aan haar zelf te danken, maar ach daar moet een mens toch ook tegen kunnen? Even keek ze weer naar Hunter, maar snel richten ze haar ogen op iets anders. Hunter sprak kalm in het Russische. Ze snapten er werkelijk geen zak van…. Soms leek het wel geroezemoes. ''Geregeld.'' Meldde hij koeltjes en keek Lexie recht aan. Lexie keek naar Hunter zijn prachtige ogen en knikten. ‘’Oké.’’ sprak ze allen, als je goed luisterden hoorde je een soort van verdriet. Haar ogen vielen op haar huis.. Wat was ze blij dat haar ouders er vanavond niet waren. Ze had even geen zin in hun. Langzaam dwaalde haar gedachten weer af naar Hunter. Ze had gehoopt dat hij haar een beetje kon helpen op de uni van Sydney, maar dat zat er denk ik niet meer in. Ze wist even niets te zeggen en staarde wat naar buiten.

Lexie leunde op een andere werkbank en vouwde haar armen over elkaar. Ze probeerde haar wantrouw, vedriet en gespannenheid te verbergen, hij wist dit maar al te zeker. Alleen die wantrouw zat hem dwars, als ze naar hem ging onderzoeken dan was hij de klos. Als je echt goed kon zoeken vond je genoeg over zijn vader, wie hij was geweest en wat er met hem was gebeurd. Ja, de hele wereld wist wie Yassen Gregorovich was, een van de meest nagejaagde moordenaars ter wereld. Ze hadden zijn lijk gevonden nadat het was aangespoeld op het strand. Niemand wist ooit wat er werkelijk was gebeurd. Dat was maar goed ook, hij had zijn werk goed gedaan. Hij had geen enkel spoor achter gelaten dat naar hem kon duidden. Bij deze gedachte trok er een duistere grijns over zijn gezicht. Meteen liet hij deze verdwijnen toen hij besefte dat die meid er ook nog steeds was. ‘’Oké.’’ gaf ze enkel als antwoord en hij knikte kort. Hij had iets anders gehoord in haar stem maar trok zich er niks van aan, hij moest naar huis, zodat Sheila zijn schouder opnieuw kon verbinden. Even wierp hij een blik op zijn shirt en zuchtte. ''Dat word hem dus verbranden...'' Mompelde hij zacht en fronste. Weer een wit shirt van hem naar de maan. Het ging lekker zo. Bij een getoeter van buiten keek hij op en zette zich af zodat hij weer op zijn eigen benen stond. Een pijnscheut trok door zijn schouder maar hij gaf geen krimp erom. Hij pakte zijn wapen weer en snelde naar de deur, als het iemand anders was dan zijn zusje dan had hij een probleem. Tot zijn opluchting herkende hij de zwarte auto van zijn zusje en liep terug naar de werkbank om zijn shirt te pakken dat hij had laten liggen. Toen hij het vastgreep keek hij Lexie nog eenmaal aan en draaide zich om, om naar de deur te lopen. ''Tot ziens Lexie.'' Zei hij kalm, maar op toch een vreemde toon. Na die woorden verdween hij door de deur en liep naar de zwarte bmw van zijn zusje. Hij trok de deur van de bijrijdersstoel open en liet zich zakken op de leren bekleding. ''Chto mozhet sluchitʹsya Hunter?*'' Hij hoorde de bezorgde stem van zijn zusje en staarde voor zich uit. ''Eto sestra dlinnaya istoriya.**'' Antwoordde hij ontwijkend en liet zich achterover zakken toen ze optrok en met een noodgang van het erf af scheurde.

*Wat is er nou gebeurd Hunter?
**Dat zusje is een lang verhaal

-topic uit =3
wie maakt de volgende aan?

https://liveordie.actieforum.com/t88-the-university-of-sydney#1566 :3