Home sweet home

Lex reed met haar zwarte Volvo c30 het terein op van haar ouders en pakeerde haar auto. Ze haalde haar rugzak van de achterbank af en liep naar binnen. Bundy, de grote Duitse herder kwam vrolijk op haar afgerent. Lexie ging langzaam door haar knieén en aaide de hond. Ze stond weer op en deed de tuin deur open zodat Bundy naar buiten kon. Ze liep naar haar kamer en gooide haar tas op bed. Ze romelde wat in haar tas todat ze haar studieboeken had gevonden. Zachtjes mompelde ze wat in haar zelf en liep naar de grote woonkamer. Ze legde haar boeken op tafel en plofde op de bank. Nadat ze het nieuws had gekeken begon ze met studeren. Na een klein half uurtje kwam haar moeder thuis, vroeg aan Lex hoe het ging en begon aan het eten. Haar vader was er bijna nooit met het eten en kwam vaak in de nacht thuis. Lex zag hem vaak maar 2 of 3 keer in een week. Na het eten ging Lex met Bundy door het kleine bos achter hun huis wandelen. Ze deed de oortjes van haar ipod in haar oor en luisterde naar Adele.


Hunter Only

Met soepele passen bewoog een slank gestalte zich voort. Zijn blonde haar glansde in het zonlicht, en zijn blauwe ogen hadden een veel lichtere kleur dan gewoonlijk. Het bospaadje onder zijn voeten ging snel voorbij. Zijn jogpassen brachten hem snel verder. Dit keer had hij zijn shirt nog aan, maar hij begon het best warm te krijgen. Zijn conditie was echt perfect, hij kon mee dan een uur joggen en niet moe worden. Een grijns ontstond op zijn gezicht en hij sloot zijn ogen even. Alles was zo lekker rustig in het bos hier, in de verte hoorde hij een hond blaffen en bleef staan. Zijn ogen gleden langs de bomen en langzaam gleed zijn hand naar een speciaal holster dat in zijn kleding was verborgen. Even kneep hij zijn ogen fijn todat hij een vrouwelijk gestalte zag lopen in de verte. Meteen ontspande hij en stak zijn handen even in zijn broekzakken. Zijn ogen probeerde hun kilte weg te werken en ontspannen te worden. hij verborg zijn haat achter twee vriendelijke ogen. Hij walgde van die vriendelijkheid, dat masker. Hij wilde gewoon rondlopen en zijn ware aard niet te hoeven verbergen. Maar ach, zo ging het leven nu eenmaal. Hij richtte zijn ogen op het meisje dat daar liep, en langzaam naderde hij haar in een langzaam looptempo.

In een normaal wandeltempo liep ze met Bundy door het bos en zag in de verte en jongeman met blond haar lopen. Toen Bundy begon te blaffen strafde ze hem door een ruk aan de riem te geven die niet veel voor stelde. Toen de jongeman dichterbij kwam begon Bundy weer te blaffen en rukde zich los. Ze schaamde zich dood en riep redelijk kwaad Bundy terug die voor de jongeman stond te blafen. Op een sukkeligrentempo rende ze naar Bundy, pakde de riem en gaf hem een tik op zijn neus. Ze keek de jonge knappe man aan met een super verlege blik en stamelde iets van sorry. Ze was echt een oen met jongens. Ze wist echt niet wat ze tegen ze moest zeggen. Nooit zei een jongen iets tegen haar, ze liepen haar altijd omver. ''hij is nog al beschermend..'' zei ze verlegen en durfde hem niet aan te kijken in zijn blauwe ogen.

Langzaam gleden zijn ogen naar de luid blaffende hond en hij trok een wenkbrauw op. Niet dat hij bang zou zijn voor een blaffende hond, maar toch gleed zijn hand langzaam naar het verborgen wapen. Hij had geen zin in nog meer wonden, hij hoorde de stem van het meisje de hond terugroepen. Hij keek neer op de hond voor zijn neus en rolde met zijn ogen. '' Moet ik nu bang zijn voor jou?'' Klonk zijn koele stem en hij snoof even. Zijn ogen gleden omhoog naar het meisje dat aan kwam lopen. Ze was jonger dan dat hij zelf was. Ongeveer drie jaar jonger schatte hij. Maar niet dat het erg veel uitmaakte, ze zag er best mooi uit. Het meisje keek hem verlegen aan en mompelde iets dat op sorry leek. Even fronste hij en keek haar kalm aan. ''Hij is nog al beschermend..'' Zei het meisje verlegen en even haalde hij zijn eigen gespierde schouders op. ''Ik ben niet bang voor honden hoor,'' sprak hij droogjes en grijnsde toen even. dit zou echt een makkie worden. '' Ik ben trouwens Hunter, en jij bent?'' Vroeg hij toen en stak zijn hand uit. Even nog goed acteren.

''Hij zal niet bijten dus ach..'' zei ze en deek naar zijn hand. ''Lexie...'' sprak ze zachtjes en gaf geen hand. Zijn ogen waren te vriendelijk om te vetrouwen vond ze en wou het liefst wegrennen, maar ze bleef staan. ''i..ik ken jou niet. Ben je nieuw in Denmark?'' vroeg ze toch wat verlegen. Ze hield er totaal niet van om een gesprek aan het gaan met andere mensen. Langzaam liet ze haar hand over Bundy zijn hoofd glijden en hield de riem stevig vast in haar andere hand. Heel ongemerkt beek ze de jongen die Hunter bleek te heten. Pff, voor het eerst in haar leven sprak een leuke jongen positief tegen haar. Wat moest hij van haar? Ze werd wat gespannen en keek even weg. Waarom kwam er niet een bekend iemand langs die even hoi zei ofzo?

''Hij zal niet bijten dus ach..'' Zei het nog onbekende meisje en keek naar zijn hand. ''Lexie...'' Zei ze zachtjes maar gaf hem geen hand. Fronsend stak hij zijn hand in zijn broekzak. Dan toch niet? Zwijgend gleden zijn ogen het bos rond, alert op alles. ''i..ik ken jou niet. Ben je nieuw in Denmark?'' Vroeg het meisje verlegen en hij glimlachte vriendelijk naar haar. ''Nee ik woon hier al een tijdje hoor,'' antwoordde hij vriendelijk en rekte zich even uit. Zijn blik gleed naar haar hond en hij zweeg nog altijd. Toen gleden zijn ogen onzichtbaar over het meisje zelf en hij glimlachte weer. Ze zag er niet slecht uit, maar wat had hij daaraan. Dit meisje was een scheitlaars, ze was bang voor ele onbekende. Daar had hij niks, maar ook echt niks aan. Toch keek hij haar recht aan en zweeg nog altijd

Verlegen keek ze de knappe jongeman aan en glimlachde toch wel naar hem. ''O ik heb je nog nooit gezien.'' sprak ze al een heel klein beetje zekerder. ''Maar ik ben ook vaak weg dus ja.'' Langzaam maar zeker werd ze iets minder verlegen. ''Waar kom je vandaan? Je hebt geen Canadees acent.'' sprak ze en glimlachte nog steeds een beetje. Hij was stiekem toch wel erg leuk. Waneer kom je nou zo'n leuke en vooral vriendelijke jongen tegen? Heel langzaam geleden haar ogen over de knappe jongen heen. Hoe oud zou die zijn? Wel ouder dan haar zelf.

Hij keek nog altijd naar het meisje en zweeg, ze glimlachte wel naar hem maar haar verlegen blik gaf toch iets raars mee. ''O ik heb je nog nooit gezien.'' Zei ze en in haar stem klonk iets meer zekerheid. Dat klonk veel beter. ''Maar ik ben ook vaak weg dus ja.'' Hunter grinnikte en haalde even zijn schouders op. ''Tja, dat gebeurt weleens nietwaar?'' Vroeg hij vriendelijk en glimlachte weer even. ''Waar kom je vandaan? Je hebt geen Canadees acent.'' Hunter grinnikte even en rekte zich uit. ''Ik kom uit Rusland, maar ik weet niet of je daar iets van merkt.'' Hij grijnsde en keek toen om zich heen. Zijn ogen stonden vriendelijk, maar alleen hij wist dat het simpelweg een masker was.

-kort xD-

''O Rusland daar ben ik wel eens geweest toen ik klein was. Mooi land hoor.'' sprak Lexie en bleef de knape jongeman aankijken. Zou ze aan hem moeten vragen of hij een stukje mee wou lopen? Durfde ze dat wel? Ach schijt. ''Loop je een stukje mee veder? Bundy heeft beweging nodig.'' Sprak ze terwijl ze even naar de hond keek die wat heen en weer liep. ‘’Zo te zien sport je vaak of krijg je die spieren vanzelf?’’ vroeg Lexie een beetje op een lollige toon. Vanuit haar ooghoeken keek ze even naar Bundy die Hunter goed in zijn vizier hield. ‘’Wat doe je voor werk of zit je nog op school?’’ vroeg ze en keek voor zich uit met toch wel een kleine grijns. Ze wist dat hij aan haar zou vragen wat zij deed. Wat moest ze zeggen? Gewoon de waarheid? Vaak als ze aan jongens vertelde wat ze wilde worden en wat voor school ze deed werd ze uitgejoeld voor nerd en etc.


-haha sorry-

''O Rusland daar ben ik wel eens geweest toen ik klein was. Mooi land hoor.'' Zei ze en hij grinnikte. ''Mooi is het zeker, maar als je er eenmaal aan gewend bent zul je niet meer goed kunnen zien wat er nu zo speciaal is.'' Hij glimlachte even en keek om zich heen. ''Loop je een stukje mee veder? Bundy heeft beweging nodig.'' Zei Lexie en hij keek haar aan. Wat had hij nu te verliezen, ze had niks door dus het was geen probleem. ''Jahoor, waarom niet.'' Zei hij grinnikend en keek even naar haar hond. ‘’Zo te zien sport je vaak of krijg je die spieren vanzelf?’’ Haar toon klonk lollig en hij grinnikte. ''Wist je dan niet dat je van lui hangen ook spieren krijgt?'' Zei hij op een serieuze toon en keek haar al even serieus aan. ''Okee serieus, ik train een heel hoop.'' Zei hij toen en grijnsde even. ‘’Wat doe je voor werk of zit je nog op school?’’ Hunter keek haar even strak aan maar zijn gezicht verzachtte toen weer. Ze wist helemaal niks, dus waarom was hij toch zo gespannen. ''Een beetje van allebei.'' Sprak hij toen en probeerde zijn stem vriendelijk te houden. Hij keek haar toen aan. ''En hoe zit het met jou?'' Hij glimlachte weer en wachtte op haar antwoord.

Lexie liet haar hond los en zei tegen hem dat hij wel in de buurt moest blijven. Langzaam gleden haar handen in haar broekzakken en liep ze redelijk ontspannen naast de gespierde Hunter. Ze grinnikte toen hij zei dat je van niets doen ook spieren krijgt. ‘’Beter spieren dan vet zeg ik dan maar.’’ sprak ze grinnikend. Ze bleef even stil toen hij vroeg wat zei deed of wou worden. Haar lange benen bewogen zich over de bosgrond. Ze mocht wel redelijk klein zijn, maar had wel erg lange benen. ‘’Ehm naja.’’ mompelde ze onzeker. Verlegen keek ze even voor zich uit naar haar hond die van links naar rechts liep. ‘’Ze noemen me ‘’de studiebol’’ van de school hier.’’ sprak ze erg onzeker en keek toen even naar Hunter. ‘’Ik ga naar Sydney dat is zeker, maar of het rechten of economie word? Geen idee, me vader advocaat en dat spreekt me wel aan. Me moeder heeft ook een redelijk hoge baan op beurs en dat trekt me ook wel. Ik kan gewoon niet kiezen dat is het.’’ Vertelde ze en werd weer wat kalmer. ‘’Allen ik ben HET buitenbeentje van de school dus ik moet nog even wat moed verzamelen voor Sydney’.’’

Hunter luisterde naar wat ze tgen haar hond zei en zweeg gewoon. Relaxed liep hij mee, lopen stelde voor hem niks meer voor. ‘’Beter spieren dan vet zeg ik dan maar.’’ Zei ze grinnikend en hij knikte even. ''Jup dat zeker wel,'' zei hij grinnikend en bekeek haar toch even. Ze was echt een stuk korter dan dat hij was, maar dat was toch wel grappig. ‘’Ehm naja.’’ mompelde ze onzeker en Hunter keek haar even vragend aan. ‘’Ze noemen me ‘’de studiebol’’ van de school hier.’’ Terwijl ze sprak klonk haar stem onzeker. ‘’Ik ga naar Sydney dat is zeker, maar of het rechten of economie word? Geen idee, me vader advocaat en dat spreekt me wel aan. Me moeder heeft ook een redelijk hoge baan op beurs en dat trekt me ook wel. Ik kan gewoon niet kiezen dat is het.’’ Hunter knikte even. ‘’Alleen ik ben HET buitenbeentje van de school dus ik moet nog even wat moed verzamelen voor Sydney.’’ Opnieuw knikte hij en bleef even stilstaan. ''Sydney valt best wel mee op dat gebied hoor, ik heb er al een studie afgerond. Namelijk natuurkunde, wat ik ermee moet weet ik niet zo zeker, maar ik ga nog iets studeren. Dat weet ik zeker, maar ik weet nog niet echt wat.'' Hij glimlachte even en liep toen langzaam weer verder. ''Ik moet namelijk wel iets met mijn leven doen.'' Sprak hij op een kalme toon. ''Of wat er nog van over is,'' mompelde hij in zichzelf. Hij draaide zich weer om en keek haar aan.

Lexie grinnikten toe ze hoorden van natuurkunde. ‘’Jij en natuurkunde? Haha wat grappig.’’ sprak ze vrij ontspannen en keek hem aan, maar zuchten toch. ‘’Het maakt niet uit op welke school ik zit, ik ben altijd het pispaaltje.’’ zei Lex en keek hem met een toch wel ongelukkige blik aan. ‘’Maar ik ben er wel aangewend.’’ mompelde ze en keek weer weg. ‘’Je bent eigenlijk één van de eerste jongens die normaal met me praat en vriendelijk doet.’’ sprak ze en keek Hunter in zijn pracht blauwe ogen aan. Op school zagen de leraren haar als het perfecte kind, maar daar dachten de leerlingen heel anders over. Die deden liever stoer en zo dom mogelijk. ‘’Jij was vast een popiejopie of niet?’’ vroeg ze heel voorzichtig.

Hunter keek haar kalm aan en glimlachte toch weer even. ‘’Jij en natuurkunde? Haha wat grappig.’’ Zijn kalme blik verdween en het werd een vragende blik. ''Wat is er mis met mij en natuurkunde?'' Vroeg hij verward. ‘’Het maakt niet uit op welke school ik zit, ik ben altijd het pispaaltje.’’ Hoorde hij haar zeggen en langzaam schudde hij zijn hoofd. ''Zo moet je nooit denken, doe je dat wel gaat het juist fout. Je moet laten zien dat je vertrouwen in jezelf hebt.'' Sprak hij kalm en keek haar aan. ‘’Maar ik ben er wel aangewend.’’ mompelde ze en keek weer weg. ‘’Je bent eigenlijk één van de eerste jongens die normaal met me praat en vriendelijk doet.’’ Hunter keekhaar even verbaas aan en fronste. ''Werkelijk? Maar waarom zou niemand met je willen praten?'' Hij keek haar vriendelijk aan en glimlachte toch even. ''Ik vind dat je verder moet kijken dan wat je bij een eerste aanblik ziet.'' hij grijnsde even breed zodat je zijn witte tanden kon zien. ‘’Jij was vast een popiejopie of niet?’’ Vroeg Lexie hel voorzichtig en hij kon het niet laten om te lachen. ''Wat denk je zelf?'' Vroeg hij nog altijd grinnikend. ''Ik was Mister Hot, handsome en perfect.'' Zei hij lachend en keek haar aan.

‘’Nee niets, maar je bent totaal geen type voor natuurkunde.’’ zei ze en grijnsde even. Ze deed haar pony weg voor haar ogen en zuchten even. ‘’Geen idee, op school praten allen de leraren tegen me. Als het leerlingen zijn joelen ze me uit.’’’mompelde ze en keek naar zijn prachtige witte tanden. Ergens klopten er iets niet, maar ze wist totaal niet wat. Hunter was erg vriendelijk, maar eigenlijk te vriendelijk. Misschien lijkt hij gewoon super vriendelijk aangezien er nooit iemand tegen haar praat.
Toen hij grinnikten werd ze weer verlegen.. ‘’Dacht ik al.’’ zei ze mompelend en keek naar de grond.
‘’Ik haat zulke mensen, maar jij bent aardig daar niet van. De meeste zijn zo irritant en arrogant.’’
Haar ogen keken even naar de hond die voor hun liep, ze zweeg even en was in gedachten.

Hunter keek het meisje even onderzoekend aan. ‘’Nee niets, maar je bent totaal geen type voor natuurkunde.’’ zei ze en grijnsde even. Ze veegde haar pony weg voor haar ogen en zuchtte even. ‘’Geen idee, op school praten allen de leraren tegen me. Als het leerlingen zijn joelen ze me uit.'' was haar antwoord toen hij vroeg waarom niemand met haar wilde praten. Hij keek haar even vragend aan maar zei er verder niks over. Zodra hij grinnikte zag hij haar verlegen worden en hij grijnsde nog breder. ‘’Dacht ik al.’’ zei ze mompelend en keek naar de grond. ‘’Ik haat zulke mensen, maar jij bent aardig daar niet van. De meeste zijn zo irritant en arrogant.’’ Hij begreep haar gedachtegang wel, maar ze kende hem echt niet. ''Ik kan ook best arrogant zijn hoor,'' zei hij grinikend en stak zijn handen in zijn broekzakken. ''Maar naar mensen die vriendelijk zijn ben ik dat niet hoor.'' Hij grijnsde weer en keek even naar de lucht. Zonder verder wat te zeggen keek hij even goed naar de omgeving. Hij had een vreemd gevoel, een gevoel alsof iemand hem volgde en in de gaten hield.

-volgende post onze actie uitvoeren??-
-Mijn post dan hea xD-

Lexie keek hem even aan en perste een hele kleine glimlach uit. ‘’Achja ik ben er wel aangewend en heb er geen last meer van.’’ sprak ze en keek naar Bundy die met een grote tak liep te slepen. Ze maakten haar stappen wat groter om op Hunter zijn tempo te blijven lopen en keek even voor zich uit. Ze wist niets meer te zeggen en stak haar handen in haar zakken, haar bruine legerkisten die los zaten vastgebonden stapten stevig over de grond. Een klein briesje blies het haar van Lexie iets voor haar ogen. Lexie pakten een elastiekje uit haar zaak en maakten een lossen staart. ‘’Woon je hier eigenlijk alllen of samen met je ouders?’’ Sprak ze een tikje onzeker om maar een gesprek te starten. Toen Lexie haar mobiel ging haalde ze die uit haar zak en keek ernaar.. Haar moeder belde. ‘’Oui eh bien je vous verrai demain. Papa rentre à la maison ce soir? Non? Oh bien. au revoir.’’ Sprak ze in het vloeiend Frans en hing weer op. ‘’Sorry was me moeder.’’ Zei ze tegen Hunter en gl heel klein naar hem.


- Jaah is goeed. X’D
-Ja prima dan zie ik u morgen wel weer. Komt pap vanavond nog thuis? Nee? o oke. Doei Mam.

‘’Achja ik ben er wel aangewend en heb er geen last meer van.’’ sprak ze en keek naar de hond die met een grote tak liep te slepen. Zodra hij merkte dat ze harder moest lopen om hem bij te houden ging hij langzamer lopen. ‘’Woon je hier eigenlijk alleen of samen met je ouders?’’ Vroeg ze en haar toon klonk onzeker. Glimlachend schudde hij zijn hoofd. ''Nee, ik woon helemaal alleen op White Heaven Beach.'' Hij glimlachte bij de gedachte aan het witte strand en de helderblauwe zee. Hij hoorde een mobiel afgaan en keek naar haar. ‘’Oui eh bien je vous verrai demain. Papa rentre à la maison ce soir? Non? Oh bien. au revoir.’’ In stilte vertaalde hij het voor zichzelf. Ze was blijkbaar met haar moeder aan de telefoon en haar vader kwam niet thuis. ‘’Sorry was me moeder.’’ Zei ze tegen hem en hij knikte. ''Ik weet het,'' sprak hij met een grijns. ''Ik spreek meerdere talen hoor.'' Hij grijnsde weer en keek weer achter zich. Daarna draaide hij zich weer om en keek haar aan. Hij stond nu precies tegenover haar, maar achter zich hoorde hij een klap. Hij kende dit soort klappen, dit kon nooit veel goeds betekenen. Hij stak een van zijn handen uit en duwde Lexie weg, zo dat ze niet meer in de baan van de kogel stond. Hij voelde hoe het metaal zich door het vlees en het spierweefsel net onder zijn schouder boorde. Hij had geluk dat hij zich nog iets had gedraaid doordat hij Lexie opzij had geduwd, anders was hij nu zeker weten dood geweest. Zijn hand schoot naar het wapen dat hij toch verborgen had hangen op zijn rug maar liet het zo weer uit zijn handen vallen. Hij had de kracht er niet eens meer voor om zijn eigen wapen vast te houden. Hij wankelde even en struikelde over zijn voeten en klapte met zijn rug tegen een boom. Toen hij zijn hoofd omdraaide zag hij nog net het gezicht van zijn aanvaller. ''Igorʹ , gryaznye sumki. YA beru svoyu mestʹ na vas po-prezhnemu''Siste hij is het russisch. Hij wist wie dit was, en zijn wraak zou bitterzoet zijn. Zijn ogen gleden nu toch weg naar zijn schouder waar zich langzamerhand een enorme rode bloedvlek ontstond. Pas nuhij ernaar keek voelde hij een steek van pijn en greep naar de wond. Zonder een woord te zeggen zakte hij verder naar de grond. Hij moest nu weg hier, wie weet wat die meid nu al had kunnen raden? En ze zou hem zeker willen helpen, en dan? an zou ze de rest van zijn littekens zien en het meteen weten. Dit risico mocht hij niet nemen. Hij probeerde zich met zijn gezonde arm op te duwen maar zakte weer terug. Hij was een beetje duizelig geworden. Hij wist wel waardoor dit kwam, hij verloor teveel bloed. Maar er was een voordeel, die kogel zat ten minste niet meer in zijn lijf. Lexie! Zij was er nog, dat wist hij zeker. Langzaam tilde hij zijn hoofd op om haar blik te ontmoeten.

-Igor, gore zak. Ik neem mijn wraak nog wel op jou

-pff pijn van het typen xD

‘’O oke haha dan zal ik maar niet te veel zeggen.’’ sprak ze grinnikend in het Frans. Ze voelde een soort van spanning bij Hunter en keek hem even aan. In de verte hoorden ze een klap, ze keek geschrokken op. ‘’Bundy!’’ riep ze luid, toen de hond vrolijk kwam aanlopen zuchten ze opgelucht en gaf hem het commando om naast te blijven lopen. Toen Hunter haar aankeek met een wat vreemde blik fronste ze en wou net gaan vragen wat er was toen Hunter haar aan de kan duwde. Ze viel onhandig achterover en maaide wat in de lucht met haar handen. Toen ze achterover viel sprong de hond gelijk op haar en gaf haar een groote lik over haar gezicht. ‘’Bundy,Où est Hunter!?’’ sprak ze geschroken in het Frans in de hoop dat haar hond naar Hunter ging. Ze krabelde langzaam overeind en keek naar de hond die op Hunter afvloog. Ze rende wat onhandig naar Hunter en schrok toen ze het vele bloed zag. ‘’Oké lex pas si stupide c'est juste du sang.’’ mompelde ze tegen zichzelf en ging door haar kníeén. ‘’Ehm blijf hier zitten dan haal ik me auto wel.’’ Sprak ze redelijk gespannen en keek naar links en rechts. Welke kant was sneller naar haar huis? ‘’Bundy blijf hier ja.’’ Sprak ze streng en keek naar Hunter. De sjaal die om haar nek zat deed ze af en gaf die aan Hunter. ‘’Goed de druk erop houden, ik ben hopelijk zo terug.’’ Sprak ze en rende zo snel als ze kon weg.
Toen ze bij een t splitsing kwam stopten ze en keek van langs naar rechts. Welke kant was het nou op? Het bos was zo groot dat zij zelfs alle paden niet uit haar hoofd kenden. Ze koos de rechterkant, haar lossen laarzen vlogen over de grond heen. Toen ze in de verten haar huis zag begon ze harder en harder te rennen. Hopelijk had haar moeder niet de JEEP meegenomen, maar haar eigen auto. Nadat ze over het witte grint was gerend vloog ze naar binnen en pakten de ehbo trommel en een oud tshirt van haar. ‘’’où sont ces clefs stupide?’’ mompelde ze pissig en vond ze even later in de jaszak van haar vader. Ze dook de auto in en crossde het terrein af. Eenmaal in het bos trapten ze haar gas in, ze reed nu toch over privéterrein dus gelukkig geen mensen die ze kon aanrijden. De terreinwagen ging bijna op 2 wielen door de bocht. Nadat ze voorbij de t splitsing was trapten ze het gas hard in. Ze trapten iets te laat de rem in waardoor ze wel moest slippen. ‘’fuck…’’ mompelde ze en stapten snel uit. ‘’Gaat die nog?’’ vroeg ze bezorgd?

-‘’Bundy,Où est Hunter!? Waar is hunter?
- ‘’Oké lex pas si stupide c'est juste du sang. Oke lex het is maar bloed.
- où sont ces clefs stupide?’’ Waar zijn die stomme sleutels?

toen hij haar een duw had gegeven was ze gestruikeld, en toch voelde hij zich even vreemd schuldig. Maar het was minder erg om te weten dat ze verder in orde was.Even schudde hij zwak zijn hoofd, wat was er mis met zijn gedachtes? Waarom had hij nu ineens een gevoel van schuld? ‘’Bundy,Où est Hunter!?’’ Hunter kon haar stem wel horen maar richtte zijn aandacht er niet op. Zijn ogen waren gericht op het bebloede shirt en zo goed als hij kon stak hij zijn voet uit naar zijn wapen en schoof het weer iets naar zichzelf toe. Hij zag opeens de hond op zich afkomen en sperde zijn ogen open. Achter de hond kwam Lexie weer tevoorschijn, maar haar rennetje was niet echt soepel. De schrik op haar gezicht na de aanblik van het bloed verbaasde hem niet. De meeste reageerde geschrokken, er waren er maar een paar van de gewone mensen die er niet van schrokken. Mensen zoals hij schrokken daar niet van, die waren het simpelweg gewend. ‘’Oké lex pas si stupide c'est juste du sang.’’ Hoorde hij haar tegen zichzelf mompelen en hij keek haar aan toen ze door haar knieën ging.‘’Ehm blijf hier zitten dan haal ik me auto wel.’’ Sprak ze redelijk gespannen en keek naar links en rechts. Zwijgend schudde hij zijn hoofd, waar was zemee bezig, hoe idioot konden mensen wel niet zijn. Had hij in haar schoenen had gestaan dan was hij allang weggeweest. ‘’Bundy blijf hier ja.’’ Sprak ze streng en keek naar Hunter. De sjaal die om haar nek zat deed ze af en gaf die aan hem. ‘’Goed de druk erop houden, ik ben hopelijk zo terug.’’ Sprak ze en rende weg. Hunter keek even naar de hond en zuchtte. ''Als ik zeg ga weg dan ga je zeker niet hea,'' mompelde hij droog tegen zichzelf. Zwijgend vouwde hij de sjaal beter op en trok zijn shirt iets omhoog om de sjaal onder zijn shirt te klemmen. Hij zette zijn kaken op elkaar en trok een pijnlijke blik, maar hij bleef de druk op de wond houden. Als hij nu al stierf was het wel een beetje zonde, hij was nog jong en hij kon nog een hoop werk doen. En hij was vastbesloten om niet zo zwak te zijn als zijn vader, als hij ooit kinderen zou hebben dan zou hij zich zeker niet door hen laten vermoorden. Maar zij vader had het verdiend, die zak was het niet eens waard om vader genoemd te worden. Hij had een eind gemaakt aan het leven van zijn moeder, een van de weinige vrouwen van wie hij echt hield. Toen ze stierd in zijn armen sprak ze haar laatste woorden uit. Woorde die hem altijd bij zouden blijven; ''Zorg goed voor je zusje. En vergeet nooit dat je altijd mijn kleine ventje zal bijven.'' Toen had ze haar ogen even gesloten om ze weer te openen. ''En vergeet echt nooit wie je werkelijk ben, namelijk en lief jongetje met een gouden hart.'' Met die woorden ademde ze nog een keer uit en sloot voor eens en voor altijd haar ogen. Dat moment was hij nooit vergeten, en toen hij er vijf jaar later achter kwam dat zijn vader hem dit aan had gedaan wist hij wat hij moest doen. Hij had een jaar moeten wachten, anders had hij in een pleeggezin terechtgekomen en was alles voor niets geweest. Op de dag van zijn 16e verjaardag besloot hij dat het tijd was en had zijn gezworen wraak genomen op zijn vader. Even ontstond er een glimlach op zijn gezicht toen hij terugdacht aan het gezicht van zijn vader. Pure verbijstering, en zelfs een mengeling van angst had er op zijn gezicht gestaan.Opnieuw schudde Hunter zijn hoofd en hoorde ver in de verte een auto. Was ze nu eindelijk terug? De auto kwam pas in zijn zicht toen hij in een slip de bocht maakte. Even fronste Hunter en probeerde iets omhoog te krabbelen. Hij zag haar uitstappen en tilde zijn hoofd weer op. '’Gaat die nog?’’ vroeg ze bezorgd. Hunter grinnikte even. '' Ik heb me wel eens beter gevoeld,'' Antwoorde hij droog en schudde toen opnieuw zijn hoofd. ''Je bent echt knettergek weetje, elk normaal persoon was echt niet meer teruggekomen.'' Mompelde hij en keek haar recht aan. Even verslapte zijn greep op zijn zij en zijn hand gleed weg. Hij sloot zijn ogen en keek naar zijn handen. Verloor hij nu zo snel al zijn kracht?


Omg dit is erg xD

Ze keerde haar rug naar Hunter om een pinset uit de ehbo doos te halen en grinnikten wel toen hij zei dat ze echt gek was. ‘’Zo zit ik nou eenmaal in elkaar.’’ Sprak ze en romelde in de doos. Ze liep naar de pasasierdeur. ‘’Bundy, hup de auto in.’’ riep ze naar haar hond die vrolijk in de auto sprong. ‘’Laat me raden jij wilt vast en zeker niet naar een dokter of ziekenhuis.’’ zei ze terwijl ze richting Hunter liep en door haar knieén ging bij zijn schouder. Nadenkend keek ze naar de wond, ze had zo iets wel eens eerder gedaan bij een stukvlees. ‘’’Niet zeggen dat ik je pijn doe want dan flip ik heb.’’ sprak ze wat verlegen en beet op haar lip. Langzaam reek ze de pinset naar de wond en slikten even. Voorzichtig lied ze de pinset in de wond gaan in de hoop dat de kogel niet zo diep zat. ‘’Wie doet dit nou? Mhm misschien schoot een jager gewoon mis?’’ mompelde ze en keek even naar Hunter. ‘’Gaat die nog?’’ Haar hand maakten kleine bewegingen in de wond en stopten om de kogel te pakken. Langzaam maar toch met wat snelheid haalde Lexie de kogel uit de wond en hield hem in de lucht. Nauwkeurig keek ze ernaar en dacht even na. Ze mompelde wat onverstaanbaars en keek even naar Hunter die duidelijk pijn had. ‘’Zal ik je helpen met opstaan?’’ vroeg ze vriendelijk en stond zelf op. De kogel deed ze in een stukje papier en die deed ze weer in haar zak. Haar arm gleed over de andere schouder van Hunter heen en met al haar kracht hielp ze Hunter om hoog. Lexie liet Bundy uit de auto springen en hielp Hunter erin. ‘’Oké maak er geen puinzooi van want deze auto is van me vader en als die merkt dat die vies is dan heb ik een probleem.’’ Sprak ze met een toch wel redelijk strenge ondertoon wat ze zelf niet doorhad. Ze deed kofferbak open en hielp Bundy er in. Nadat ze de klep dicht had gegooid keek ze even naar Hunter vanuit de achteruit. Ze bleef even staan en keek toen snel achter zich toen ze wat hoorden. Het was maar een takje die uit de boom viel. Snel stapten ze in en starten de auto. ‘’Als ik te wild rij moet je het maar zeggen.’’ Zei ze en keek Hunter even aan terwijl ze haar gordel omdeed. Ze trapten het gas in waardoor de wielen even bleven spinnen in de aarden. Lex vond het altijd geweldig om met de auto van haar vader in de bossen te crossen als hij er niet was, het pasten totaal niet bij haar imago maar ach. Ze wachten op een opmerking van Hunter over haar rijstijl. Toen ze bij de t splitsing aankwamen ging ze bijna weer op 2 banden de bocht door, ze beet even op haar lip en keek even naar Hunter. ‘’Sorry.’’ mompelde ze wat verlegen. Langzamerhand kwam het groten witte huis met de lichtgrijze dakpannen in zicht. Had ze haar auto maar binnen gezet en ook de andere auto van haar moeder. Wat moest Hunter wel niet denken? Dat ze steenrijk was ofzo? Nee echt niet, lex hield er niet van om op te scheppen en haar huis te laten zien. Maar wat kon zij er aandoen dat haar vader 2 auto’s had, haar moeder 1 en zij ook nog een redelijk dure auto voor een student?

-gnagnaa i love it

Ze keerde hem zonder antwoord te geven haar rug toe, normaalgesproken was dit een perfect om toe te slaan maar hij deed niks. Wat zou hij daarmee winnen? ‘’Zo zit ik nou eenmaal in elkaar.’’ Sprak ze en rommelde in de doos. Ze liep naar de pasasierdeur. ‘’Bundy, hup de auto in.’’ riep ze naar haar hond die vrolijk in de auto sprong. ‘’Laat me raden jij wilt vast en zeker niet naar een dokter of ziekenhuis.’’ zei ze terwijl ze terug liep en door haar knieën ging bij zijn schouder. ''Perfect geraden,'' mompelde hij en keek haar niet aan. Als hij naar het ziekenhuis moest was hij meer dan zwaar de klos. '’Niet zeggen dat ik je pijn doe want dan flip ik heb.’’ sprak ze wat verlegen en beet op haar lip. Langzaam reek ze de pinset naar de wond en slikten even. ''Geen zorgen, pijn is voor watjes.'' Mompelde hij en keek haar even aan. Hij voelde het koude metaal van de pincet in de wond en klemde zijn kaken op elkaar. ‘’Wie doet dit nou? Mhm misschien schoot een jager gewoon mis?’’ mompelde ze en keek even naar hem. ''Tja, dan kon hij voor een jager wel goed mikken. Een paar centimeter opzij en ik was dood geweest.'' Sprak hij en keek haar aan. ‘’Gaat die nog?’’ Vroeg ze en Hunter knikte even kort. Zijn kaken schoten met een klap op elkaar toen ze de kogel eruit haalde. Ze mompelde wat onverstaanbaars en keek even naar hem. Hij had zijn kaken krachtig op elkaar geklemd en staarde voor zich uit. ‘’Zal ik je helpen met opstaan?’’ vroeg ze vriendelijk en stond zelf op. De kogel deed ze in een stukje papier en die deed ze weer in haar zak. Hunter snoof toen hij haar arm om zijn gezonde schouder voelde en hem omhoog hielp. Eenmaal op zijn voeten wankelde hij maar bleef rechtop staan. ‘’Oké maak er geen puinzooi van want deze auto is van me vader en als die merkt dat die vies is dan heb ik een probleem.’’ Sprak ze met een toch wel redelijk strenge ondertoon die ze blijkbaar zelf niet doorhad. Hunter liet zich op de achterbank half onderuit zakken en sloot zijn ogen. . ‘’Als ik te wild rij moet je het maar zeggen.’’ Zei ze en keek hem even aan terwijl ze haar gordel omdeed. ''Ik ben wel iets gewend hoor,'' Mompelde hij zwakjes maar hield zijn ogen dicht. Ze trapten het gas in waardoor de wielen even bleven spinnen in de aarde. Bij de volgende bocht voelde hij dat de auto niet helemaal op vier wielen bleef rijden en een zucht ontsnapte aan zijn keel. Hoe vaak reed hij zelf wel niet zo door smalle straatjes? Hoewel hij meestal rondreed op zijn dure motor vond hij het af en toe wel leuk om wat te crossen met zijn auto. ‘’Sorry.’’ Hoorde hij haar wat verlegen mompelen en hij haalde ontzichtbaar zijn schouders op en zweeg. Hij merkte dat ze langzamer ging rijden en opende zijn ogen weer. ''Mooi huis,'' merkte hij droogjes op en zijn blik viel op de auto's. ''En toch is mijn rijwielen verzameling wel leuker.'' Hij grinnikte even en vertrok toen weer van pijn. Hij was gewend aan de rijke buurten, maar ach dat had je als je zelf steenrijk was. Hij had bovenop het geld dat hij zelf had verdiend ook nog eens de helft van zijn vaders fortuin gekregen. De andere helfd had hij op een speciale rekening gezet voor Sheila, zodat zij later ook wat extra's had.

-midnight inspiration

Lexie grinnikten en staarde even voor zich uit naar de 2 stallen met daarnaast de schuur. ''Mmhm motors,, nee geef mij maar gewoon een auto. Mij veelste gevaarlijk.'' sprak ze en stapten uit de auto nadat ze de moter had uitgezet. Ze deed eerst de kofferbak open zodat Bundy weer rond kon hupelen over het terein. Daarna liep ze door naar de achterpotier en deed hem open voor Hunter. ''Ik neem aan dat je zelf eruit komt he.'' Ze keek even naar haar huis en toen weer naar de schuur. ''We kunnen beter naar de schuur gaan, in het huis hangen camera;s en als me vader dit ziet dan heb ik een probleem en jij denk ik ook.'' Het en jij denk ik ook zei ze wat minder hard. Toen Hunter was uitgestapt liep ze naast hem naar de schuur waar ze de grote stal/schuurdeur open deed en wees naar een werkbank. ''Ga daar maar zitten.'' sprak ze en liep zelf naar een kastje in de andere hoek van de schuur waar ze wat romelde. Even later liep ze met een flesje jodium en een stuk verband terug naar Hunter en legde de spullen naast hem neer. ''Hou oud ben je eigenlijk?'' vroeg ze en keek naar de spullen die ze had neer gelegd. Ze schatten hem niet ouder dan een jaar of 20, maar misschien kon hij toch wel ouder zijn. Zelf werd ze altijd ouder geschat als mensen haar hoorden praten of werk van haar zagen, maar als ze haar van een afstand zagen schaten ze haar meestal altijd een jaartje jonger. Haar hand reek naar zijn t-shirt die ze iets oprolde zodat ze hem kon verbinden.
Ze begon het een beetje te ontsmetten en deed daarna het verband eromheen. ‘’’’Het zal vast niet goed zitten, maar ach.’’’ Sprak ze, keek even naar Hunter en toen naar haar handen waar wat bloed aanzat. Ze liep naar de wasbak en waste haar handen. ‘’Moet ik je zo naar huis brengen of loop je zelf?’’

-Sorry had niet echt veel inspiri

''Mmhm motors,, nee geef mij maar gewoon een auto. Mij veelste gevaarlijk.'' sprak ze en stapten uit de auto nadat ze de moter had uitgezet. Ze deed eerst de kofferbak open zodat Bundy weer rond kon hupelen over het terein. Daarna liep ze door naar de achterpotier en deed hem open voor hem. ''Ik neem aan dat je zelf eruit komt he.'' Hunter hees zichzelf overeind en rolde met zijn ogen. ''Zeg ik ben geen watje hoor,'' mompelde hij sarcastisch en keek haar aan. ''We kunnen beter naar de schuur gaan, in het huis hangen camera;s en als me vader dit ziet dan heb ik een probleem en jij denk ik ook.'' Het en jij denk ik ook zei ze wat minder hard. Hunter zweeg en zette zijn tanden op elkaar terwijl zijn voeten de grond raakten. ''Ga daar maar zitten.'' Zei ze, wijzend naar een werkbank en braaf liet hij zich erop zakken. Ze liep naar een kastje in de andere hoek van de schuur waar ze wat romelde. Even later liep ze met een flesje jodium en een stuk verband terug naar hem en legde de spullen naast hem neer. ''Hou oud ben je eigenlijk?'' vroeg ze en keek naar de spullen die ze had neer gelegd. Hunter liet zijn ogen even in die van haar priemen en een vlaag van wantrouwen kwam in hem op. Haar hand reek naar zijn t-shirt die ze iets oprolde zodat ze hem kon verbinden. Zuchtend trok hij zijn shirt volledig uit met zijn nog goede hand. ''Als je het echt wilt weten, ik ben 21 jaar.'' Zei hij kortaf en keek voor zich uit. Ze begon het een beetje te ontsmetten en deed daarna het verband eromheen. ‘’’’Het zal vast niet goed zitten, maar ach.’’’ Sprak ze, keek even naar hem en toen naar haar handen waar wat bloed aanzat. Ze liep naar de wasbak en waste haar handen. ‘’Moet ik je zo naar huis brengen of loop je zelf?’’ Hunter haalde zijn schouders op. ''Ik vraag mijn zus wel of ze het thuis even opnieuw kan doen, want als ik thuis ben is het toch wel weer goor.'' Sprak hij kalmpjes en keek haar nu recht aan. ''En ik weet het niet, ik wacht nog even met naar huis gaan.'' Antwoordde hij en grijnsde even op een vreemde manier.

Lexie weer aardig gespannen en wasde mijn handen. Haar rug was naar hem gekeerd. ‘’Oké had ik het bijna goed.’’ sprak ze en ging opzoek naar een handdoek. Ze rommelde wat in wat kisten en haalde een handdoek te voor schijn. Lexie draaide zich om, haar gezicht viel even op Hunter zijn gespierde lichaam. ‘’Aha zusjes… die heb ik niet. Ook geen broertjes, naja eigenlijk gelukkig maar. Me ouders hebben toch niet veel tijd en het is wel gezelig met zijn 3e… als we een keer met ze alle zijn.’’ sprak ze en keek weg. De rillingen liepen over haar lijf van Hunter zijn grijns. Wat was hij van plan? Misschien was het toch niet zo’n goed idee om hem mee te nemen. Haar handen trilde heel zachtjes van de spanning. Ze deed haar handen in haar broekzakken en leunde op een andere werkbank.