Back home again, but for how long?

Met de vertrouwde klik draaide Dubhe de sleutel van haar kleine knusse appartementje om, weer thuis. De meeste mensen zoudeen haar flatje niks gevonden hebben, het had slechts drie kleine kamertjes, een slaapkamer van 6m2, een badkamer van 4m2 en een woonkamer met ergens in de hoek een gasstel, koffieapparaat, een voorraadkast en magnetron, want eene koelkast had ze niet, ze was toch meestal van huis weg en die dingen vraten stroom, die laatste kamertje waar je ook in binnen kwam was wel 20m2 en daarmee de grootse kamer. Het hele huis was sober ingericht, niet meer dan nbodig was, niet eens een tv of telefoon slechts een grote maar versleten bank en een rommelige boekenkast, en ook in de badkamer stonden slechts een oude douche en wc en een kraantje met daar onder ene teiltje die als wasbak zou moeten dienen, In de laatste kamer vond je een bed, kleine ladekast, een rommelige boeken kast en een kattenband, het was niet veel wat ze bezat, maar genoeg en Dubhe was er erg tevreden mee. Toen ze haar vertrouwde appartementje weer binnen stapte spoelde er niettemin een golf van vreugde door haar heen en die werd alleen maar vergroot toen haar grote oranje kater, genaamd Aslan, haar kwam begroeten door spinnen langs haar benenden te lopen. Nauwelijks had ze een blik soep op het gasstel gezet en de kaeter te eten gegeten toen de bel plotseling ging.

Who wants?

Met snelle passen rende een jonge vrouw tussen de winkelende mensen door. Ze had zich voor de zoveelste keer in de nesten weten te werken. Ze had zichzelf wel neer kunnen schieten, hoevaak had Hunter haar wel niet vertelt om niet toe te slaan op een open plek. Ze hoorde hem nu al vloeken, zelfs nu hij niet eens in de buurt was. Hij zat waarschijnlijk met zijn luie gat in zijn Villa, voorspelbaar. Het mocht nu wel kouder zijn dan normaal maar zelf had ze het bloedheet. Het was ook niet erg slim om te gaan rennen, dan kreeg je het nu eenmaal warm. Even waagde ze het om achterom te kijken, maar dat resulteerde in een botsing met een burger. Snel hertselde ze zich en zette het weer op een lopen. Door haar aanvaring met die burger hadden haar achtervolgers haar steeds verder ingehaald en ze moest dus echt hard gaan lopen. Zo snel als haar benen haar konden dragen vloog ze verder tussen de mensen door om snel in het portaal van een flat te schieten. Ze keek even naar de lift, die was niet beneden. Dan maar traplopen dus, ze zuchtte in zichzelf. Met al haar kracht begon ze vele trappen op te ploeteren en bleef hijgend op een verdieping staan. Ze keek even opzij, twee huizen, twee keuzes. Ze snelde naar het eerste huis aan de linkerkant en belde als een gek aan. Toen ze binnen geen geluid hoorde, hoorde ze het geluid van een blik dat zich opende. Bij die ander was wel iemand! Met een sprong stond ze bij de andere deur en belde aan. Het leek een eeuwigheid te durene en zel belde weer. ''Chert delatʹ te dveri!''* Riep ze tegen de gesloten deur. Maar zodra deze openging schoot ze zonder een woord te zeggen naar binnen en richtte haar wapen op de bewoonster van dit huis. ''Het is heel simpel, ik ben hier niet begrepen?'' Haar stem was kil weggezakt en haar ogen lagen zoals altijd verborgen achter een zonnebril. ''Dus ik ben er niet, en jij blijft leven. Deal?'' Ze bleef stil en staarde naar de bewoonster zonder ook maar een verdere beweging te maken.

*Verdomme doe die deur open

'Trinnggg!' ging de bel en meteen chagarijnog keek Dubhe naar de deur en liep er langzaam, terwijl ze vlug een pistool uit een laatje greep, naar toe. ''Chert delatʹ te dveri!'' klonk het van de andere kant van de deur en een Rus dacht Dubhe sinisch terwijl ze terugdacht aan Hunter, zijn zusje dus waarschijnlijk. Ze deed de deur open en een vrouw stormde naar binnen iemand die op de vlucht is concludeerde ze toen ze het pistool zag en snel de deur sloot een asasin was haar volgende gedachten. Met haar handen, en het pistool dus ook, op haar rug keek ze naar de asasin die binnen was gekomen en glimlachte vriendelijk. "Het is heel simpel, ik ben hier niet begrepen?'' Haar stem was kil weggezakt en haar ogen lagenverborgen achter een zonnebril maar desondanks keek Dubhe haar aan ''Dus ik ben er niet, en jij blijft leven. Deal?'' Dubhe knikte en stak het pistool in de rand van haar broek 'Ook soep?' vroeg ze terwel ze naar het gasstel toe liep en in de soep roerde 'En ik ben Dubhe. Hoe mag jouw voornaam zijn, Gregorovich?' ze glimlachte terwijl ze op de bank neerplofte en een hand beweging maakte om de vtrouw uittenodigen om ook te komen zitten.

~faal~

Sheila merkte dat het onbekende meisje een wapen trok en haar vinger begon al om te buigen bij de trekker. Het meisje knikte, ter bevestiging, en stak het pistool in de rand van haar broek 'Ook soep?' vroeg ze terwel ze naar het gasstel toe liep en in de soep roerde 'En ik ben Dubhe. Hoe mag jouw voornaam zijn, Gregorovich?' ze glimlachte terwijl ze op de bank neerplofte en een hand beweging maakte om de vtrouw uittenodigen om ook te komen zitten. Sheila fronste even diep, hoe wist deze meid haar achternaam. ''Hmm soep zeg je, waarom niet.'' Zei ze rustig maar hield haar hand gespannen op haar wapen. Maar bij het gebaar haalde Sheila haar schouders op en stak haar wapen weer weg. Ze liet hem echter wel op scherp staan en nam zwijgend plaats aan tafel. Ze leunde met haar ellebogen op tafel en staarde even voor zich uit.''Je kent mijn naam dus, hoe?'' Haar stem klonk afstandig en ze haalde haar schouders even op. ''Sheila Gregorovich is mijn naam.'' Zei ze toen en keek het meisje, dat zichzelf Dubhe noemde, aan. Langzaam tilde ze haar hand op en zette haar zonnebril af zodat het meisje haar eigen kille ogen kon zien.

(er is geen tafel... maar maakt niet uit)

De assasin had bevestige dat ze ook soep wou terwijl ze naast Dubhe kwam zitten ''Je kent mijn naam dus, hoe?" vroeg ze waarna ze zich toch besloot voor te stellen ''Sheila Gregorovich is mijn naam.'' Dubhe knikte en stond waarna ze naar het gasstel liep, nadadt ze lanmgs de oude boekenkast was gelopen en daar twee houten kommen uit had gehaal 'Hmm.' zei Dubhe 'Ik heb je broer wel eens ontmoet.' ging ze evrder teerwijl ze met de twee kommen wat van de soep uit het pannetje schepte en het gasuitzette. Met de twee kommen liep ze weer terug naar de bank en bood Sheila een van de kommen aan, met de andere ging ze in de andere hoek van de bank zitten en Aslan kwam spinnend bij haar zitten.

[oops? xD Blond hea]

Dubhe knikte en stond waarna ze naar het gasstel liep, nadat ze lanmgs de oude boekenkast was gelopen en daar twee houten kommen uit had gehaal 'Hmm.' zei Dubhe 'Ik heb je broer wel eens ontmoet.' ging ze verder terwijl ze met de twee kommen wat van de soep uit het pannetje schepte en het gas uitzette. Sheila keek haar vragend aan en fronste even. iemand die Hunter had ontmoet die nog leefde, dat was verbazend. Haat blik viel even op de kat en ze glimlachte heel licht. ''Dus je hebt Hunter ontmoet.'' antwoordde ze rustig en herinnerde het zich nu. Hij had haar zoiets verteld, maar zij was met haar aandacht bij iets anders geweest. Terwijl sheila met haar lepel door de soep roerde zuchtte ze kort van vermoeidheid. ''Het verbaasd me trouwens dat je nog leeft dan trouwens. Mijn broer laat anderen nauwelijks nog leven.'' Ze keek dubhe even lang aan. Ze meende het echt, haar broer was nooit onzorgvuldig geweest in zijn werk. Hij had nooit een echte fout gemaakt zoals zij zo vaak had gedaan. Ze schudde even haar hoofd en nam toch een hap en sloeg haar benen over elkaar. ''Maar waarom doe jij me dan niks nu? Er zijn namelijk maar een paar mogelijkheden die je redden van een onfortuinlijke dood bij mijn broer. Wat ben je eigenlijk?'' Haar ogen waren strak op Dubhe gericht en ze wachtte op het aankomend antwoord.

(er is ook geen lepel... maar makt niet uit)

"Dus je hebt Hunter ontmoet.'' zei Sheila terwijl Aslan het zich gemakkelijk maakte op Dubhe's schoot en Dubhe zelf op haar beurt voor zichtig van de hete soep nipte. ''Het verbaasd me trouwens dat je nog leeft dan trouwens. Mijn broer laat anderen nauwelijks nog leven.'' Dubhe lachte maar sprak haar gedahcten niet uit. ''Maar waarom doe jij me dan niks nu? Er zijn namelijk maar een paar mogelijkheden die je redden van een onfortuinlijke dood bij mijn broer. Wat ben je eigenlijk?'' Dubhe lachte an antwoorde 'Denk een na.' zei Dubhe, nu toch wel een beetje eirriteerd aan het raken, al liet ze dat niet merken en verhulde het met haar kille stem. 'Hebben de meeste civillians een pistool in hun boekenkast liggen? En daarnaast vluchten ze meestal naar de badkamer waar ze samen met hun kinderen gaan zitten bang zijn. Ik ben vaak genoeg in jouw positie geweest.' haar hand woelde door Aslan's langevacht en de katerspinde terwijl Dubhe met haar andere hand haar soepkom opnieuw nara hara mond bracht en een slok soep nam.

[DAMN =,='' ik faal echt, dan maar ff wegpoefen dat ding]

Dubhe lachte an antwoorde 'Denk een na.' zei Dubhe en Sheila kneep haar ogene even toe. Dit soort antwoorden beviel haar niet. Hebben de meeste civillians een pistool in hun boekenkast liggen? En daarnaast vluchten ze meestal naar de badkamer waar ze samen met hun kinderen gaan zitten bang zijn. Ik ben vaak genoeg in jouw positie geweest.' Sheila hield Dubhe scherp in de gaten, klaar om toe te slaan zodra ze ook maar iets verdachts zag. Zij was vast al beter dan dat ze zelf was. En in de ogen van haar broer was ze nu zeker een mislukking, hij had haar eerst al moeten redden en richtte een compleet bloedbad aan. Ze haalde even haar schouders op, dat bloedbad had ze eigenlijk best wel willen zien. Ze zuchtte weer en bracht de soepkom naar haar mond om een slok te nemen. ''Dus je bent net zoals ik. Maar hoe oud ben je?'' Haar ogen waren op Dubhe's gezicht gericht terwijl ze haar onderzoekend aankeek. Ze zette haar zonnebril maar weer op en nam nog een slokje. ''Maar vertel eens, in wat voor een situatie denk je dat ik zit?'' Vroeg ze toen op een rustige toon en staarde even voor zich uit.

''Dus je bent net zoals ik. Maar hoe oud ben je?" vroeg Sheila en Dubhe glimlachte slechts en slorpte van haar soep terwijl Sheila alweer verder ging met de volgende vraag. 'Jonger dan jij bent.' antwoorde Dubhe nog op Sheila's eerste vraag waarna ze even een blik naar de assasin en mompelde. 'Hmm.' waarna ze weer een slok van haar soep nam 'Je hebt een aanslag gepleegd in het openbaar nu word je gezogt en heb je een onderduik adres nodig. Dat je dat niet van te voren heb geregeld.' het laatste zei ze zachter en de minachting viel ook rustig te horen. 'Ik had gelijk, is het niet?' ze grijnsde naar Sheila.

'Jonger dan jij bent.' Was het simpele antwoord op haar eerste vraag. Dat irriteerde Sheila best wel, ze had er een hekel aan als mensen niet duidelijk antwoord gaven op haar vragen. Maar ach, er was geen kwaad inj het spel dus het kon vast geen kwaad. Althans, dat hoopte ze. 'Je hebt een aanslag gepleegd in het openbaar nu word je gezocht en heb je een onderduik adres nodig. Dat je dat niet van te voren heb geregeld.' De minachting in de stem van het meisje irriteerde Sheila nog erger. Alsof alles maar haar fout was? 'Ik had gelijk, is het niet?' ze grijnsde naar haar. Sheila keek haar aan met een kille blik en snoof even. ''Als jij denkt dat je mij de grond in kunt boren dan heb je het mis!'' Zei ze scherp en bleef Dubhe aankijken. ''Ik ben en blijf maar een mens, en ik had geen onderduikadres nodig als alles goed was gegaan. Dus nee dat was niet geregeld omdat het niet nodig was geweest.'' Je kon duidelijk horen dat ze kwaad was, maar dat was niet alles. Wat zou Hunter zeggen als ze weer thuiskwam? Hij had al eens eerder haar problemen opgelost maar hij zou het ook niet te vaak kunnen doen. Hij had tenslotte ook andere zorgen aan zijn hoofd. sheila knipperde even. ''Dus als jij straks durft te beweren dat ik niet goed ben doe ik je was.'' Mopperde ze nog even en nam een slok van haar soep. Bij haar was woede vaak al net zo snel gedoofd als dat het opkwam. Ze kon ook nooit lang boos blijven op iemand. Dit was echter wel een slecht iets van haar.