Short time, no see

Lexie was al een week in Sydney, maar vandaag begon haar opleiding echt. Ze zag er best wel tegen op, nieuwe scholen waren voor haar nooit leuk. Het was gewoon een hel. Ze deed de laatste schoolspullen in haar tas en sloot het huis af. Ze liep de trappen af en ging op zoek in de garage naar haar auto. In die week dat ze hier was had ze allen maar de fiets gebruikt, maar de universiteit was iets te ver om te fietsen. Ze stopten midden in de garage en haalde een briefje uit haar zak met het kenteken erop. Haar ogen gleden over de nummerplaten van de auto's heen om haar auto te zoeken. Ze hoopten zo dat haar vader een normale auto had gekocht en geen dure en grote auto. Gelukkig vond ze al snel haar auto, en zwarte alfa romeo giulietta. Ze ging in de auto zitten en zetten haar tas op de stoel naast haar. Met haar hand draaide ze de sleutel om en reed vervolgens de garage uit. Eenmaal op de weg was het wat zoeken en goed kijken om de weg te vinden. Na zo'n 15 minuten in de auto gezeten te hebben reed ze de pakeerplaats op van de universiteit. Ze pakeerde haar auto en keek naar de klok. Mhm ze was best wel vroeg, maar ach dan kon ze alvast de weg zoeken naar haar lokaal. Een niet al te groot, blond gestalte kwam uit de auto. Ze keek wat om zich heen en mompelde wat. '''hopelijk word dit wat..'' Een groepje kletsende meisje kwam langs gelopen, ze keken haar erg verwaand aan. Ze negeerde de meiden en liep richting het schoolgebouw. Het was dan wel erg oud, maar mooi was het zeker. Lexie ging eerst haar rooster en zooi halen, daarna liep ze weer naar buiten. Haar les begon pas over een half uur. Ze keek om haar heen, sommige meiden lagen in de zon of stonden te praten met vriendinen. Lexie zuchten en liep richting een bankje waar nog niemand zat.

- only Hunter :3

Langzaam hees Hunter zich uit zijn bed. Hij was ingetrokken in zijn huis in Sydney. Het was namelijk een lange reis geweest als hij telkens op en neer moest naar de universiteit en zijn Villa. Dus werd het maar een simpel appartementje, hij had wel zijn eigen auto meegenomen zodat hij nog wel iets had. Hij wilde niet in een afschuwelijk oud barrel rijden. Terwijl hij zich in alle rust aankleedde dacht hij even na over wat hij allemaal had meegemaakt. Hij schudde even zijn hoofd en deed zijn haar goed, dit was snel werk, maar toch nam hij er alle tijd voor. Haast had hij toch nooit, te laat kwam hij toch wel. Maar dat moesten de leraren ondertussen toch wel van hem weten? Hij grijnsde even naar zichzelf in de spiegel en lachte kil. Dit was weer een perfecte dag voor zijn leven. Snel pakte hij zijn leren jas en sloeg hem over zijn schouder. Van de kou buiten had hij geen last toen hij naar buiten stapte en in zijn auto ging zitten. Gelukkig had hij de nacht ervoor het dak omhoog gehaald dus het was er niet echt ijskoud. Hij zette de kachel even aan en reed met gierende banden weg van zijn appartement. Toen hij op de klok keek om te zien hoe laat het was zag hij dat hij al een half uur te laat was. Hij grijnsde breed, een half uur viel bij hem nog heel erg mee, het was eerdergezegd nog vroeg zelfs. Op volle snelheid scheurde hij de parkeerplaats op en parkeerde zijn auto in een soepele slip. Hij grijnsde, dit was het leukste om te doen. Hij zette zijn zonnebril op en snel pakte hij zijn leren jas van de bijrijdersstoel en gooide hem over zijn schouder terwijl hij uitstapte. Hoewel een koude windvlaag langs zijn lijf streek , bleef hij onbewogen staan en keek even om zich heen. Hij viel altijd wel op, was het niet door zijn dure wagen dan was het wel om zijn uiterlijk. Hij wist heis wel hoe al die meiden naar hem keken, maar het deed hem niet echt iets. Nu keek hij echter op naar een van de chearleaders en grijnsde even spelend. ''Zin om nog een peukie te doen, voordat jullie naar de les gaan?'' Het was hem opgevallen dat de rest van de groep erbij kwam staan. Allemaal knikte ze, niet mogelijk om een woord te zeggen. Tja, alsof ze ooit nee tegen hem zouden zeggen? Hij rolde even met zijn schouders en sjokte langzaam naar het glazen raam van de collegezaal waar hij eigenlijk in zou moeten zitten. Hij keek even naar binnen en grijnsde onschuldig naar zijn leraar terwijl hij een sigaret opstak. Daarna stak hij zijn pakje uit naar de rest van de meiden. Hoewel zijn schouder nog steeds pijndeed en strak tegen zijn lijf was gebonden, ging het leven verder prima. Hij kon gelukkig genoeg dingen met een hand, maar het belangrijkste was het hanteren van een wapen en een peuk opsteken. Hij merkte dat alle meiden twijfelde en hij grinnikte. ''Komaan ik ben geen uithangbord.'' Zei hij met zijn sigaret in zijn mond. Terwijl hij sprak zag je hem op en neer bewegen tegelijk met de beweging van zijn lippen. Dit leek het hem te doen want nu verdwenen er toch wel een aantal sigaretten uit zijn pakje. Nu stak hij zijn pakje terug in zijn broekzak en nam een trekje van zijn eigen sigaret. Heel rustig maakte hij een praatje met de meiden en merkte toch hun blikken weer op. Hij reageerde door even speels te grijnzen en ze aan te kijken achter zijn zonnebril. Al snel had hij zijn sigaret opgerookt en schoot hem moeiteloos weg. ''Well Ladies, see ya later.'' Zei hij met een grijns en ging toch op weg naar de les. Met een klap gooide hij de deur open en sjokte kalm naar binnen. ''Goedenmorgen meneer Clapton,'' zei hij met een brede grijns en paradeerde zorgeloos door naar de bovenste rij om daar naast zijn 'vrienden' te gaan zitten en zijn voeten op het tafeltje te gooien.

Het was tijd om naar de collegezaal te gaan, Lexie stond op en liep er naar toe. Boven in de zaal zaten wat van die popi jopie jongens naar wat meiden te staren op een rij voor hun. Ze liep veder naar beneden en ging ergens op de 4 rij zitten. Netjes haalde ze haar collegeblok uit haar tas en pakten een pen uit haar etui. Eigenlijk was ze wel blij dat niemand naast haar kwam zitten, de meesten mensen letten geen eens op tijdens de lessen. Dan vroeg ze zich altijd af wat die mensen hier deden. Zelf was ze misschien wel een tikkeltje te erg met leren, opletten en etc. De leraar kwam binnen, stelde zich voor en vertelde wat. Natuurlijk letten Lexie weer eens goed op, maar ze werd redelijk gestoord van de pratende jongens die boven in zaten. Ze hield wijs haar mond en probeerde het te negeren. De les was al ruim een half uur bezig toen een slippende dure auto haar aandacht trok. Vast zo’n verwend irritant jochie die een beetje stoer probeert te doen dacht ze bij zich zelf. Toen het lange en toch wel zeer knappe gestalte dichterbij kwam schrok ze best wel… het was Hunter. De jongen die zij ’’gered’’ had. Hij liep langs wat chearleaders en zei wat tegen ze. De meiden liepen als hondjes achter Hunter aan. Inderdaad hij was een popi jopie zoals hij had gezegt tijdens hun wandeling. Hij liet een hele andere kant van zich zien dan toen in het bos. Hij ging express voor de collegezaal staan te roken en keek de leraar even grijzend aan. De chearleaders keken naar hem alof het een soort van god was. Was hij dan zo ‘’bekend’’ hier op de universiteit? Ach ja ze moest zich concentreren op de les en niet op hem. Hij herkende haar waarschijnlijk toch niet en al herkende hij haar wel hij zal toch wel doen of hij haar niet kende. Ze richten haar aandacht weer op de les en maakten wat aantekeningen. Ze friemelde wat aan haar haar en hield vanuit haar ooghoeken Hunter in de gaten. Ze zag Hunter weglopen, waar zou hij naar toe gaan? Zuchtend draaide Lex zich weer om naar M.Clapton. ‘’''Goedenmorgen meneer Clapton.’’ klonk luidkeels door de zaal heen. Ze schrok best wel en keek even naar Hunter die achterin bij de irritante jongens ging zitten. Hij gooide zijn voeten op de tafel en zat wat onderuit gezakt te kijken. Hij sprak wat met zijn vrienden waar ze zich best wel aan ititeerde, maar ze kon er gewoon niets van zeggen. Snel draaide ze zich weer om en schreef snel wat aantekeningen op. Een kwartier liep Lexie weer door de gangen van de universiteit. De eerste les viel gelukkig mee, ze was blij dat nog niemand haar had opgemerkt. Ze bleef het liefst gewoon uit het zich van iedereen. Ze liep richting de poort om op het buitenplein te komen. Achter haar liep een groepje jongens te fluisteren. Ze versnelde haar pas, maar dat had ze beter niet kunnen doen. 2 van de jongens pakten haar bij de handen en drukten zich tegen haar aan zodat ze in het midden liep. Ze slingerde wat door de gangen en liepen zo met haar door de poort. Ze probeerde haar los te wringen, maar dat lukten niet echt. ‘’Laat me eens los!’’ sprak ze met haar Franse accent. Een andere jongen trok haar tas van haar rug en rende er heel hard mee weg richting de schooltuin. ‘’Heey!! ‘’ riep ze de jongen kwaad achterna. ‘’Heey schatje doe eens rustig.’’ sprak 1 van de jongens tegen haar en haalde zijn hand door haar haar. ‘’Laat me los!’’sprak ze weer gespannen. Waarom moesten ze dit nou altijd bij haar doen? Wat was er nou mis met haar? Haar voeten gingen op de rem, haar handen probeerde te ontsnappen aan de gespierde armen van de jongens, maar helaas lukten het niet. ‘’Lâchez-moi!’’ sprak ze in het Frans en keek de jongens boos aan. Ze had wel wat slimmere mensen verwacht op een universiteit en geen kleuterjochies. De jongens waren duidelijk niet van plan om haar los te laten. Ze sleurde haar mee naar de andere jongen die daar met haar tas stond. Hij hield haar tas onderste boven en liet alles eruit vallen. ‘’Rot zak!’’ riep ze naar hem toe.


Lâchez-moi! = laat me los!!

Toen hij binnenliep had een van de aanwezige zijn aandacht getrokken, het meisje uit het bos. Wat was haar naam ookalweer. Hij had er even over na moeten denken. Lexie! Dat was het, maar hij leip door zonder haar ook maar een blik waardig te keuren. Zo was hij altijd, hij speelde alleen maar met ze. Het gesprek met de rest ging eigenlijk over niks, het waren plannen om de leraar weer eens overwerkt te laten worden. Het was hen al een paar keer eerder gelukt, er was er zelfs een huilend weggelopen. Dat was echt het meest lachwekkende moment geweest van zijn vorige studie. Toen de bel een kwartier later aangaf dat de les voorbij was haalde hij met een langzame beweging haalde hij zijn voeten weer van tafel en rekte zich met zijn ene arm uit. Hij stond op en zwaaide zoals altijd zijn leren jas weer over zijn schouder. Zo kalm als altijd liepen ze met zijn allen de collegezaal uit. Vooraan de groep liep natuurlijk Hunter zelf, en zodra hij een stap naar buiten had gezet stak hij zijn volgende peuk weer op. Hij had zich even afgesloten van de wereld maar een stem naast hem deed hem opkijken. ''Goh zoeken ze weer aandacht?'' Hoorde hij Johnny mompelen en Hunter fixeerde zijn blik op het slachtoffer. Zonder er nog een seconde over te twijfelen herkende hij haar. Hij zuchtte geirriteerd en liep moeiteloos naar voren terwijl een trekje nam van zijn sigaret. ‘’Laat me eens los!’’ sprak ze met haar Franse accent en Hunter fronste. Konden ze zich dan nooit als volwassene gedragen? Hij zuchtte diep toen hij opmerkte dat Dave haar tas afpakte en ermee vandoor ging. Dit was serieus kleutergedrag. ‘’Heey!! ‘’ Hoorde hij haar Dave naroepen en hij sjokte door terwijl hij een trek van zijn peuk nam. ‘’Heey schatje doe eens rustig.’’ Nu was het maar beter dat Hunter zijn zonnebril ophad, want de blik in zijn ogen verduisterde in een klap bij de woorden van Nick. Maar ook Matt stond erbij, van hem had Hunter echt veel meer verwacht dan zoiets laags. Hunter snoof minachtend en bleef even op een afstand staan. ‘’Lâchez-moi!’’ sprak ze in het Frans en keek de jongens boos aan. Hunter bleef stil en hij volgde ze onhoorbaar. Hij wist dat haar woorden weinig nut hadden op hen, er was niemand van wiens woorden nut hadden op hen. Behalve die van hem, iedereen luisterde altijd naar hem. Sommige liepen net als die chearleaders als hondjes achter hem aan, dat irriteerde hem af en toe behoorlijk. Hij bleef toe staan kijken toen ze haar tas omgooide en besloot dat het nu wel genoeg was geweest. Het spelletje was over. Met grote passen beende hij naar ze toe. ''Dave je gaat het weer oprapen ook.'' Sprak hij koeltjes, maar toch met een gevaarlijke ondertoon. ''Nick en Matt, laat haar los. Ik had van jullie wel wat beters verwacht.'' Snauwde hij kortaf en keek niet eens om toen hij tegen de andere twee sprak. Hij nam nog een trekje van zijn sigaret, maar liet zijn zonnebril voor zijn ogen staan. ''En een beetje vlug.'' Snauwde hij verder en keek nu wel even achterom om zijn woorden nadruk te geven. ''En dan wegwezen, ik spreek jullie hier later nog wel over.'' Hij negeerde de ongelovelijke blikken die de chearleaders hem wierpen en bleef precies staan waar hij stond. Hij had zijn jas half aangetrokken toen hij naar hen toe was gebeend maar erg lekker zat het niet. Sheila had hem zo verbonden dat hij zijn arm onmogelijk kon bewegen. Maar je kon toch zien dat hij kwaad was, zijn kaak stond gespanne en zijn schouderspieren had hij ook aangespannen. Zo kreeg hij bovenop zijn lengte al meer overmacht.

Lexie zuchten en keek de jongens kwaad aan. Ze had zo zin om ze een beuk te geven, maar dat was beter als ze dat niet deed.. Dan lag ze waarschijnlijk op de grond in plaats van de jongens. Opeens hoorde ze een bekende stem… het was Hunter die met zijn zonnebril de jongens aan het commanderen was. ''Dave je gaat het weer oprapen ook.'' Sprak hij koeltjes maar toch met een gevaarlijke ondertoon. Het verbaasde haar niet dat de jongen deed wat Hunter zei. Lexie keek een beetje verlegen naar Hunter, maar je kon toch zien dat zij het erg prettig vond dat hij er wat van zegde. Hunter nam nog een trekje van zijn sigaret en stuurde de jongens weg. ‘’nu wegwezen, ik spreek jullie hier later nog wel over.'' sprak Hunter en keek de jongens niet meer aan. Lexie merkten dat de cheerleaders naar haar keken.. Ze kon wel door de grond zakken. Nu staat ze vast bekend als het watje van de school.. Wauw fijn, je eerste schooldag gelijk dit. Zuchtend keek Hunter aan en beet op haar lip van de spanning. ‘’Ehmmh dank je.’’ sprak ze erg verlegen en keek Hunter half aan. Waarom deed Hunter dit eigenlijk in godsnaam? Dit had ze eigenlijk niet van hem verwacht. Ze keek nog even naar de jongens die van een afstandje wat stonden te roezenmoeselen. Je kon duidelijk zien dat het over Hunter en Lex ging. Haar ogen keken die van Hunter weer aan. ‘’hoe doe je dat? ‘’ vroeg ze en keek Hunter vragend aan. ‘’Dat.. Ehm ja dat ze naar je luisteren.’’ mompelde ze een beetje. Haar handen trilden een beetje van de spanning, haar hartslag was hoog en je kon het duidelijk zien aan haar gezicht dat ze gespannen was. ’’Haha die Hunt red een nerdje..’’ hoorde ze 1 van de cheerleadermeiden lachend zeggen. De andere meiden lachten luidruchtig en wat andere jongens grijnsde gemeen. Lexie rolde met haar ogen en zuchten weer. ‘’Je kent me geen eens stom wijf.’’ mompelde ze zodat allen Hunter het kon horen. ‘’Ehm zullen we even ergens anders gaan staan? Ik sta liever niet in de spotlights…’’ sprak ze verlegen tegen Hunter. Ze liep richting een wat afgelegen plekje op het plein en ging daar op een bankje zitten. Haar tas zetten ze naast haar neer, de sloot de rits en zuchten weer. ‘’nogmaals bedankt.’’ sprak ze en keek Hunter in zijn prachtige ogen aan. Langzaam haalde Lexie haar hand door het lange blonde haar en deed het in een staartje. ‘’Ik geef het nog 2 weken de tijd… blijf dit gebeuren dan ben ik hier weg.’’ sprak ze verdrietig.

Hij merkte wel dat ze blij was met zijn hulp, maar hij gaf geen krimp. Hij wierp even naar zijn favoriete volghondjes en haalde zijn hand even losjes door zijn blonde haar. ‘’Ehmmh dank je.’’ Hoorde hij haar verlegen zeggen en vanuit zijn ooghoeken keek hij naar haar. Al die tijd hadden zijn ogen Dave, Nick en Matt gevolgd. Langzaam ontspande zijn kaak en zijn schouders volgde. Zwijgend haalde hij zijn schouders op en draaide zijn hoofd naar haar toe. Zonder verder antwoord te geven stak hij zijn handen in zijn broekzakken en staarde even rechtstreeks naar de rest dat nog steeds stond waar hij ze had achtergelaten. ‘’hoe doe je dat? ‘’ vroeg ze en keek Hunter vragend aan. ‘’Dat.. Ehm ja dat ze naar je luisteren.’’ mompelde ze een beetje. Hunter grinnikte even en trok zijn mondhoeken deels op. Todat Rachel haar gote muil weer opentrok. ’’Haha die Hunt red een nerdje..’’ Hunter draaide zich geirriteerd om. ''Jaloers Rachel? Misschien heb je de volgende keer meer geluk.'' Met die woorden snoerde hij haar mond en lachte even helder en al gauw deed een groot deel van de rest mee. ’Je kent me geen eens stom wijf.’’ mompelde Lexie naast hem en hij grinnikte even. ’Ehm zullen we even ergens anders gaan staan? Ik sta liever niet in de spotlights…’’ Zei ze verlegen tegen hem. Hunter rolde met zijn ogen, in de spotlights stond ze toch wel. Zelfs zonder dit akkefietje, want iedereen met wie hij sprak stond in de schijnwerpers. Maar hij haalde weer zijn schouders op en sjokte mee. Ze liep richting een wat afgelegen plekje op het plein en ging daar op een bankje zitten. Haar tas zetten ze naast haar neer, de sloot de rits en zuchtte weer. ‘’nogmaals bedankt.’’ Al schouderophalend plofte hij neer op de rugleuning van het bankje. Langzaam haalde Lexie haar hand door het lange blonde haar en deed het in een staartje. ‘’Ik geef het nog 2 weken de tijd… blijf dit gebeuren dan ben ik hier weg.’’ sprak ze verdrietig. Hij schudde rustig zijn hoofd en reek zijn goede hand uit naar haar elastiekje entrok hem er weer uit. ''Tis niks meer voor mij. En terugkomend op jou vraag waarom ze naar me luisteren. Dat moet je ondertussen weten, ik ben niet de beste om ruzie mee te zoeken. Het zou namelijk uitermate slecht af kunnen lopen als je ruzie zoekt met iemand zoals ik.'' Hij grijnsde en draaide haar elastiekje rond zijn vinger uit verveling. In een impuls pakte hij een van zijn sigaretten en stak hem weer op. ''En als jij vertrekt doe je precies wat ze willen, iedereen wegpesten is alles waar ze goed in zijn.'' Zijn stem was toch iets scherper dan normaal, maar niet zo kil als dat hij net nog was. Hij draaide zijn hoofd naar haar toe en nam een trekje van zijn sigaret. ''Ik neem zelden anderen in bescherming, maar voor jou kan ik een uitzondering maken. Je hebt tenslotte mijn leven gered niet zo lang geleden.'' Het had voor hem geen nu om dat te gaan ontkennen. ''Dus ik kan je een tip geven voor de komende tijd, blijf simpelweg binnen mijn zicht, dan hebben zij het lef niet je wat te doen, en zo wel kan ik gewoon ingrijpen.'' Hij trok zijn mondhoeken een klein stukje op en nam een trekje van zijn sigaret.Langzaam blies hij de rook uit en keek haar aan. ''En laat je haar los, staat veel mooier en minder suf.'' Zei hij kalm en staarde weer voor zich uit.

Lex fronste even toen Hunter het elastiekje uit haar haar trok. ‘’terugkomend op jou vraag waarom ze naar me luisteren. Dat moet je ondertussen weten, ik ben niet de beste om ruzie mee te zoeken. Het zou namelijk uitermate slecht af kunnen lopen als je ruzie zoekt met iemand zoals ik.'' sprak hij met een grijns. Ze grinnikten heel zachtjes, hij had zo veel kanten. Bij zijn vrienden was het een ongelofelijke iritante zak, bij de meiden een echte ‘’bink’’ en bij haar was die jah hoe zeg je dat eigenlijk? Hij was vriendelijk, lief en toch wel een tikkeltje bot. Ze merkten dat er nog steeds blikken op haar waren gericht, naja de meesten waren op Hunter gericht, maar als nog. ''En als jij vertrekt doe je precies wat ze willen, iedereen wegpesten is alles waar ze goed in zijn.'' sprak hij scherp, maar niet kil. Ze haalde haar schouders op en zuchten zachtjes. ‘’Eens een sukkel, altijd een sukkel.’’ sprak ze onzeker en keek Hunter aan. Hij had opzich wel gelijk, maar hij had vast geen idee van hoe het was om elke keer maar de lul te zijn. ‘’Mhm nou oké omdat jij het bent.’’ sprak ze zachtjes en grinnikte. ''Ik neem zelden anderen in bescherming, maar voor jou kan ik een uitzondering maken. Je hebt tenslotte mijn leven gered niet zo lang geleden.'' Sprak hij, Lexie keek hem aan en glimlachten een heel klein beetje..''Dus ik kan je een tip geven voor de komende tijd, blijf simpelweg binnen mijn zicht, dan hebben zij het lef niet je wat te doen, en zo wel kan ik gewoon ingrijpen.'' Lexie keek hem dankbaar aan en keek toen weer voor zich uit. ‘’Ik zit zo 3 rijen voor je in de collegezaal als je het niet erg vind.’’ zei ze en eigenlijk hoopten ze zo dat Hunter dan ze klep dicht zou houden zodat ze de uitleg wel kon volgen. ‘’''En laat je haar los, staat veel mooier en minder suf’’ zei hij kalm en keek voor zich uit. ‘’Haha het is maar mooi dat ik lenzen draag…’’ zei ze… Ze nam aan dat Hunter het wel snapten. Uit haar tas pakten ze een flesje water en nam wat slokken. ‘’o trouwens, kom jij altijd zo laat?’’ vroeg ze en keek hem vragend aan. Natuurlijk wist ze ook wel waarom, maar als hij er niet was ze toch bang dat zij het slachtoffer wel weer zou worden. Ze wist gelijk al dat ze de komende tijd veel last van Rachel zou krijgen. Dat wist ze gewoon zeker, haar opmerking, haar blik en haar gedrag. Ja zij was zeker weten een verwend irritant meisje. Ze wierp even een blik naar Rachel en haar vriendinnen. Af en toe keken ze naar Hunter en grinnikten wat geheimzinnig. ‘’Word je daar nou niet gek van? Van die Rachel en haar vriendinnen?’’ vroeg ze en bleef voor zich uit kijken.

Ze grinnikten heel zachtjes en hij ging er niet op in. Hij zou eigenlijk duidelijker moeten worden in zijn houdingen. Het werd soms gewoon een beetje verwarrend bij hem. Maar eigenlijk was dat best wel goed, niemand hoefde hem echt te begrijpen. ‘’Eens een sukkel, altijd een sukkel.’’ sprak ze onzeker en keek hem aan. Hunter fronste even diep en nam nog een trekje van zijn sigaret en kreeg een nadenkende uitdrukking in zijn ogen. ’Mhm nou oké omdat jij het bent.’’ sprak ze zachtjes en grinnikte. Even trok Hunter zijn mondhoeken omhoog terwijl hij zijn rook weer uitblies. Het was altijd makkelijk geweest om meiden in te palmen. Lexie keek hem dankbaar aan en keek toen weer voor zich uit. ‘’Ik zit zo 3 rijen voor je in de collegezaal als je het niet erg vind.’’ zei ze en Hunter dachte even na, drie rijen moest nog wel lukken. Vanaf daar kon hij haar kop nog wel redden. hij knikte heel langzaam. ''Als jij daar lekker zit vind ik het prima.'' antwoordde hij bedenkelijk en nam nog een trekje van zijn sigaret. Zijn ergenis over zijn arm nam toe. Hij kon dat kreng dus echt niet gebruiken. ‘’Haha het is maar mooi dat ik lenzen draag…’’ zei ze en Hunter keek toch even naar haar. ''Een bril is niet altijd lelijk, het moet je maar net staan.'' antwoordde hij serieus en keek toch weer voor zich uit terwijl hij een trekje nam, de rook inhaleerde en het langzaam weer uitblies. Uit haar tas pakten ze een flesje water en nam wat slokken. ‘’o trouwens, kom jij altijd zo laat?’’ vroeg ze en keek hem vragend aan. Hij moest even lachen om die vraag en knikte. ''Denk je nu echt dat ik me ga haasten voor college? Alsof ik het nodig heb.'' Hij grinnikte nog even en nam een laatste trekje en schoot zijn sigaret weg. ‘’Word je daar nou niet gek van? Van die Rachel en haar vriendinnen?’’ vroeg ze en bleef voor zich uit kijken. Nu grijnsde hij en trok toch zijn zonnebril van zijn neus af en draaide zijn hoofd even naar de meiden en gaf ze een knipoog en grijnsde breed. Daarna keek hij weer naar Lexie en grinnikte. ''Tjaa, soms zijn ze wel makkelijk hoor. Vooral als ik me echt verveel.'' Hij grinnikte weer en keek vanuit zijn ooghoeken naar haar. ''Maar verder laat het mij compleet koud.'' Hij grinnikte weer even en keek naar de lucht. Zonder zonnebril was alles zo licht, zo puur en zo onschuldig. ''Ik heb totaal geen liefde nodig.'' Vervolgde hij toen en keek haar recht aan. Zonder te knipperen bleef hij haar aankijken om haar reactie op zijn woorden te peilen.

Lexie keek even voor zich uit en nam nog een slok water. ''Als jij daar lekker zit vind ik het prima.'' antwoordde Hunter. Lexie keek hem even aan en richten haar blik toen weer op de parkeerplaats waar alle ‘’clubjes’ stonden. ‘’O ik zit overal prima.’’ Een koude wind blies langs, ze ritsten haar jas veder dicht. Haar blik viel even op de vrienden van Hunter die vlak naast de cheerleaders stonden. Je zag duidelijk dat ze over Hunter en haar spraken. ‘’Je vrienden zijn wel geïnteresseerd in ons zeg.’’ Sprak ze droog. ''Een bril is niet altijd lelijk, het moet je maar net staan.'' antwoordde hij serieus en keek voor zich uit. ‘’Ik zet nooit meer een bril op, op school. Dan ben ik helemaal ‘’de nerd’’… nee als ik thuis kom zet ik me bril meestal op. Maar dat is ook waar die blijft, veilig thuis.’’ zei ze en stopten haar flesje water terug in haar tas. Haar handen stopten ze weg in haar mouwen. Als het nog kouder werd moest ze maar een nieuwe jas kopen, want dit ding was nou niet bepaald lekker warm. ''Denk je nu echt dat ik me ga haasten voor college? Alsof ik het nodig heb.'' sprak Hunter grinnikend. ‘’Je houd gewoon van leraren pesten.’’ sprak Lexie kalm, van uit haar ooghoeken volgende ze Hunter die een knipoog gaf met een brede grijns aan Rachel. ''Tjaa, soms zijn ze wel makkelijk hoor. Vooral als ik me echt verveel.'' sprak hij. Lexie grinnikten heel zachtjes en keek hem even aan in zijn prachtige ogen. ‘’Jij kan zo te zien iedereen krijgen die je wilt.’’ mompelde ze. Zij wist ook wel dat hij daar zeker weten gebruikt van maakten. Dat zou elke jongen doen. Snel draaide ze haar hoofd om richting Hunter zijn vrienden. ‘’Wat moet Hunter nou weer met die griet?’’ sprak Nick. Blijkbaar waren ze zo dom dat ze geen eens wisten dat de wind richting Hunt en Lex waaide. Lexie zweeg even totdat de jongens niet meer naar hun keken en keek Hunter aan. ‘’1 van jou vrienden, die met dat bruine haar, iets kleiner dan jou en bruine ogen vraagt zich af wat jij met ‘’deze’’ griet moet.’’ sprak ze heel droog. Ze was zulke stomme opmerkingen wel gewend. Als iemand tegen haar sprak werd er gelijk aan die persoon gevraagt. Waarom sprak jij met die griet?

Lexie keek hem even aan en richten haar blik toen weer op de parkeerplaats waar alle ‘’clubjes’ stonden. ‘’O ik zit overal prima.’’ Een koude wind blies langs, ze ritsten haar jas veder dicht. Hunter bleef gewoon onbewogen zitten en grinnikte. ‘’Je vrienden zijn wel geïnteresseerd in ons zeg.’’ Sprak ze droog en Hunter hield zich even in. Hij wierp een schuine blik naar achteren en grijnsde toen. ‘’Ik zet nooit meer een bril op, op school. Dan ben ik helemaal ‘’de nerd’’… nee als ik thuis kom zet ik me bril meestal op. Maar dat is ook waar die blijft, veilig thuis.’’ zei ze en stopte haar flesje water terug in haar tas. hunter grinnikte en zag dat ze haar handen in haar mouwen trok. ''Heb je het koud?'' Vroeg hij grinnikend. Maar hij kreeg toch een andere reactie toen hij zijn volgende opmerking uitte. ‘’Je houd gewoon van leraren pesten.’’ sprak Lexie kalm. ''Jup, we hebben er zelfs een jankend de zaal uit weten te jagen.'' Hij grinnikte bij de herinnering en sloot even zijn blauwe ogen. Zodra hij ze opende keek hij Lexie weer aan. ‘’Jij kan zo te zien iedereen krijgen die je wilt.’’ mompelde ze. Nu grinnikte hij weer. ''Tja, wat kan ik daarop zeggen. Ik denk dat de woorden kijk eens goed naar me genoeg zeggen.'' Hij rolde kort met zijn ogen. ’Wat moet Hunter nou weer met die griet?’’ sprak Nick. Hunter trok zijn mondhoeken op tot een grijns. Nick was nooit echt slim geweest, hij dacht niet vaak na. Lexie zweeg even totdat de jongens niet meer naar hun keken en keek hem aan. ‘’1 van jou vrienden, die met dat bruine haar, iets kleiner dan jou en bruine ogen vraagt zich af wat jij met ‘’deze’’ griet moet.’’ sprak ze heel droog. Hunter grinnikte. ''Dat hoorde ik, en die jongen is Nick, niet echt een slimme.'' Onopvallend keek hij even achter zich en grijnsde. ''Maar moet je opletten, dit word lachen.'' Hij keek haar aan met een glans in zijn ogen. ''Speel mee wil je?'' Hij keek haar heel even smekend aan en wachtte niet eens op een antwoord. Hij liet zich van de rugleuning op de bank zakken, naast Lexie. Met een korte knipoog om aan te tonen dat hij niks bedoelde sloeg hij zijn arm om haar schouder. ''Zeg Nick! Ten eerste ben ik niet doof, en ten tweede kan je niet zien dat ik deze dame mijn maak?'' Hij draaide zijn hoofd om en grijnsde breed. Een blonde jongen met bruine ogen rolde met zijn ogen en zuchtte. ''Wat jij wil joh,'' riep deze op een droge toon terug en zweeg verder. ''En dat is Johnny, mn beste maat. Ik kan hem in alles vertrouwen, wat het ook is.'' Hij grinnikte even en keek Lexie aan.

Lexie haar bruin groene ogen keken Hunter zijn ijsblauwe ogen aan. ''Jup, we hebben er zelfs een jankend de zaal uit weten te jagen.'' sprak hij en grinnikte bij de herinnering en sloot even zijn blauwe ogen. Ze grinnikten en grijnsde. ‘’ahw dat is best wel sneu, maar ook best wel grappig. Wat ben ik blij dat ik geen leraar ben van jou.’’ De laatste zin sprak ze met een klein grijnsje op haar gezicht. ''Tja, wat kan ik daarop zeggen. Ik denk dat de woorden kijk eens goed naar me genoeg zeggen.'' Hij rolde kort met zijn ogen. Hij wist natuurlijk ook wel van zich zelf dat hij super knap was. Ze wist niets te zeggen dus zweeg maar. ''Dat hoorde ik, en die jongen is Nick, niet echt een slimme.'' zei Hunter met een grijns. Ze keek naar de jongen die Nick bleek te heten. ‘’Aha, Nick… die naam zal ik vast wel onthouden.’’ sprak ze droog. ''Speel mee wil je?'' sprak Hunter en keek haar smekend aan, zonder op antwoord te wachten gleed hij van de rugleuning af, ging naast haar zitten en sloeg zijn arm om haar heen. Hij gaf haar een knipoog en zei daar mee dat hij er niets mee bedoelde. Ze knikten zacht en moest wel even grinniken toen de jongens verbaasd stonden te kijken. ‘’''Zeg Nick! Ten eerste ben ik niet doof, en ten tweede kan je niet zien dat ik deze dame mijn maak?'' spak Hunter met een grijns op zijn gezicht. Lexie keek even naar een lange en flink gespierde jongen met blond haar. . ''Wat jij wil joh,'' riep hij terug naar Hunter. Ze keek even goed naar hem. Totaal niet haar typen, zulke mensen kwam ze liever niet tegen. . ''En dat is Johnny, mn beste maat. Ik kan hem in alles vertrouwen, wat het ook is.'' Hij grinnikte even en keek haar aan. Lex keek Hunter aan en kreeg een rilling over haar rug. Niet van bangheid, maar gewoon. Hunter was best wel leuk en het was de eerste keer dat een jongen zo dicht bij haar zat. ‘’Aha, niet mijn type eerlijk gezegt…. Ziet er nog al agresief uit.’’ Sprak Lexie zachtjes.. ‘’niet tegen hem zeggen hoor!’’ sprak ze redelijk gespannen en keek Hunter aan. Hunter zijn blik kalmeerde haar eigenlijk al weer een beetje. Zachtjes begon het te sneeuwen, Lexie trok haar capuchon over haar hoofd heen en keek voor zich uit. Een koude rilling ging over haar lichaam heen. Lexie was niet echt een wintermens, ze hield niet van de sneeuw. Sneeuw gaf altijd problemen, op de weg, de fiets en zelfs lopend was het soms nog wel gevaarlijk. Lexie merkten dat Hunter naar haar keek, ze bloosde lichtjes en keek hem niet aan.

Ze grinnikten en grijnsde. ‘’ahw dat is best wel sneu, maar ook best wel grappig. Wat ben ik blij dat ik geen leraar ben van jou.’’ De laatste zin sprak ze met een klein grijnsje op haar gezicht. Nu moest hij toch weer even lachen. daar kon ze inderdaad maar blij mee zijn, hij dreef elke leraar tot waanzin als hij de kans kreeg. ‘’Aha, Nick… die naam zal ik vast wel onthouden.’’ sprak ze droog en hunter glimlachte kort in zichzelf. tot zijn opluchting speelde ze zijn spelletje gewoon met hem mee. Het was altijd leuk om toch de rest te verbazen en al die andere achtervolgende hondjes jaloers te maken. ‘’Aha, niet mijn type eerlijk gezegt…. Ziet er nog al agresief uit.’’ Sprak Lexie zachtjes.. ‘’niet tegen hem zeggen hoor!’’ sprak ze redelijk gespannen en keek hem aan. Nu lachte hij gewoon en gooide zijn hoofd even naar achteren. ''Johnny is alles bvehalve agressief, tenzij je hem echt kwaad maakt. Maar dan eindig je in het ziekenhuis of erger.'' Hunter grinnikte even en keek haar aan. ''Het is al eens gebeurd, maar die had hem echt neidig gemaakt. Ik kijk wel uit, want zelfs wanneer iedereen toch echt waarde hecht aan mijn woorden moet ik geen ruzie zoeken met hem. Want zoals je ziet is hij net iets korter maar toch een heel stuk sterker als hij kwaad is.'' Hunter keek haar met een grijns aan. ''En ja, ik wil mijn ledematen toch echt intact houden.'' Bij het laatste grinnikte hij weer. ''Maar maak je geen zorgen, ik zal niks zeggen, maar hij hecht net zo veel waarde aan meiden als ik. Bar weinig dus.'' Hij rolde met zijn ogen en haalde zijn arm toch weer van haar schouder. Zachtjes begon het te sneeuwen, Lexie trok haar capuchon over haar hoofd heen en keek voor zich uit. Vanuit zijn ooghoeken zag hij haar rillen en fronste. Hij tilde zijn hand op zodat er een sneeuwvlokje op kon landen. Hij keek Lexie onderzoekend aan en maakte toen de rits van zijn eigen gevoerde leren jas los. Met een soepel beweging gooide hij hem van zijn schouer af en trok zijn goede arm uit een mouw. Zijn andere arm paste natuurlijk niet door zijn mouw voorlopig. Hij gooide hem iets omhoog en ving hem wat beter op. Zonder verder wat te zeggen stak hij zijn jas uit naar Lexie. ''Hier, pak aan. En weiger maar niet want je hebt het koud. Ik heb hier nauwelijks last van, zeker niet vergeleken met de winters in Rusland.'' Hij keek even om zich heen. ''En bovendien kan je Rachel hiermee behoorlijk stangen, zij loopt al een lange tijd op mijn jas te azen.'' Hij grijnsde ondeugend en keek even achter zich. Hij wachtte echter niet op haar om hem aan te pakken en gooide hem in haar schoot. Meteen daarna zette hij zich half af en ging weer op de rugleuning van de bank zitten. Onbewust liet hij zijn hand even naar zijn gewonde schouder glijden en trok een pijnlijk, maar duister gezicht tegelijk.

''Johnny is alles bvehalve agressief, tenzij je hem echt kwaad maakt. Maar dan eindig je in het ziekenhuis of erger.'' Hunter grinnikte even en keek haar aan. Lexie fronste en keek weer even naar Johnny. Ja hij zag er inderdaad wel erg sterk uit. ''Het is al eens gebeurd, maar die had hem echt neidig gemaakt. Ik kijk wel uit, want zelfs wanneer iedereen toch echt waarde hecht aan mijn woorden moet ik geen ruzie zoeken met hem. Want zoals je ziet is hij net iets korter maar toch een heel stuk sterker als hij kwaad is.'' Sprak Hunter met een grijns. ‘’Waarschijnlijk zal hij toch niet tegen mij praten dus ik hou me mond wel voordat ik iets verkeerds zeg.’’ zei Lexie en keek Hunter even aan. ''En ja, ik wil mijn ledematen toch echt intact houden.'' Hij grijnsde weer. Lexie wreef met haar armen over haar bovenbenen om ze zo warm te houden. De sneeuw was niet zo erg, maar de koude wind. Morgen deed ze wel haar skij jas aan voor de zekerheid. ''Maar maak je geen zorgen, ik zal niks zeggen, maar hij hecht net zo veel waarde aan meiden als ik. Bar weinig dus.'' hij rolde met zijn ogen en haalde zijn arm van haar schouder af. Eigenlijk vond ze het helemaal niet erg dat hij net zo zat. ‘’Laat me raden, roken en meiden. Daar draait jou leven zo wat om.’’ zei ze toch wel voorzichtig. Ze was best wel bang dat ze wat verkeerds ging zeggen en dat hij dan boos werd. Ze haalde haar linkerhand uit haar mouw en keek op haar horloge. Nog 10 minuten voordat de volgende les begon. Snel stopten ze haar hand weer terug toen er wat sneeuwvlokjes op vielen. Je kon duidelijk zien dat ze het koud had. Hunter keek Lexie fronsend aan en gaf zijn gevoerde leren jack aan haar. ''Hier, pak aan. En weiger maar niet want je hebt het koud. Ik heb hier nauwelijks last van, zeker niet vergeleken met de winters in Rusland.'' sprak hij terwijl hij om zich heen keek. Ze keek hem verbaasd aan en pakten zijn jas van haar schoot. Ze trok haar eigen jas uit, deed zijn jas aan en toen deed ze weer haar eigen jas aan. Hunter hees zich weer op de rugleuning. ''En bovendien kan je Rachel hiermee behoorlijk stangen, zij loopt al een lange tijd op mijn jas te azen.'' Hij grijnsde ondeugend en keek even achter zich. Ze grinnikten even en keek vanuit haar ooghoeken naar de cheerleaders die allemaal super verbaasd stonden te kijken. 1 meisje sprong er gelijk uit, dat was natuurlijk Rachel. Die stond beledigt te kijken naar Lexie. Ze merkten Hunter zijn pijnlijke maar duistere blik op en keek naar hem. ‘’Heb je nog steeds pijn?’’ vroeg ze voorzichtig, hopend dat ze hem niet beledigde. Achter zich hoorde ze Rachel wat roepen naar Lexie, wat het was hoorde ze niet, maar het was vast niet aadig bedoeld.

‘’Waarschijnlijk zal hij toch niet tegen mij praten dus ik hou me mond wel voordat ik iets verkeerds zeg.’’ zei Lexie en Hunter keek haar aan. ''Met Johnny weey je het maar nooit.'' Hij keek even naar de lucht. Wat hij haar niet zou vertellen was dat hij en Johnny in dezelfde wereld leefden. Een wereld vol haat en dood. Beide waren ze moordenaars van de top, maar toch nog zo onschuldig. Naast zijn zus was er niemand die hij meer vertrouwde dan goeie oude Johnny. ‘’Laat me raden, roken en meiden. Daar draait jou leven zo wat om.’’ Zei ze voorzichtig en hij lachte even. ''Hmm ja, eigenlijk wel.'' Hij grijnsde breed. ''Maar er hoort nog wel meer bij, geloof me. Maar die zijn niet belangrijk.'' Die deden er wel toe, maar niet voor haar. Hij kon zichzelf natuurlijk niet verraadden, dan was hij zeker weten dood. . Ze keek hem verbaasd aan en pakten zijn jas van haar schoot. Was het nu zo verbazend dat hij haar zijn jas gaf? Ja, voor die opgedoste meiden misschien. Hij wierp even een blik op Rachel en fronste. ''Jup, die is nu echt niet blij meer.'' Hij grinnikte weer en zuchte even. ''Das pech voor haar dan maar, en ik ga even om je heenbuigen om wat uit mijn jaszak te pakken.'' Zei hij en boog opzij om zijn pakje sigaretten uit zijn jaszak te vissen. Hij plukte er een uit en haalde zijn aansteker uit zijn broekzak. Zorgeloos stak hij zijn volgende sigaret op. Langzaam nam hij een trekje en staarde voor zich uit. Maar toch werd zijn goede humeur constant verkloot door die voorstslepende pijn in zijn schouder. ‘’Heb je nog steeds pijn?’’ vroeg ze voorzichtig en Hunter keek haar aan. ''Nee, ik kijk pijnlijk omdat ik het leuk vind.'' antwoordde hij sarcastisch en rolde met zijn ogen. ''Wat denk je nou zelf dan, het heeft een spier geraakt. Die genezen nooit echt lekker.'' Hij zuchtte en staarde voor zich uit terwijl hij een trekje van zijn sigaret nam. Soms werd hij een beetje moe van nutteloze vragen die hem gesteld werden. Hij keek op toen de bel ging en bleef zitten. ''Ik zou als ik jou was maar naar de les gaan, ik blijf nog even buiten hangen.'' Zei hij kalm en gooide zijn benen over de rugleuning van de bank zodat hij weer op zijn eigen benen stond. ''En hu mn jas maar, zolang ik hem ooit terugkrijg vind ik het prima.'' Zei hij en liep nu gewoon terug naar de rest. Terwijl iedereen terugging naar de les bleven hij en Johnny over. ''Hoeveel weet zij nu weer?'' Hoorde hij Johnny vragen en hij grinnikte. ''Bar weinig, geloof me maat.'' Hij keek naar Johnny en rolde met zijn ogen. ''Zeg ik heb een reputatie hoog te houden ik kijk wel uit met wat ik zeg.'' Dit leek het hem te doen want Johnny knikte en draaide zich om. ''Oke dan, ik zie je nog wel in de les.'' Zei hij en verdween met langzame passen terug naar de collegezaal. Hunter dacht even na en nam nog een trekje, zolang ze hem niet verdacht van iets was er niks aan de hand. Hij zuchtte even en nam zijn laatste trekje en schoot hem weer weg. Meteen daarna stak hij zijn goede hand in zijn broekzak en liep rustig terug naar de collegezaal om daar weer bij de rest te gaan zitten. ''Dude waar sloeg dat gedoe nu weer op?'' Hoorde hij Matt klagen en hij draaide zijn hoofd. ''Weetje, jij moet eens leren wanneer je te ver gaat. En bovendien stond ons allerliefste schoolhoofd te kijken. Als ik niks had gedaan en toe had staan kijken had ik echt een uitdaging gehad.'' Hij grijnsde weer even. ''en je jas dan?'' Wilde Dave weten en Hunters grijns werd alleen maar breder. ''Dat is gewoon om Rachel te stangen, misschien dat ze dan wat makkelijker word.'' Hij grinnikte gemeen en gooide zijn voeten toch maar weer op tafel.

''Met Johnny weey je het maar nooit.'' sprak hij en keek naar de lucht. Langzamerhand werd ze al wat warmer. ''Hmm ja, eigenlijk wel.'' Hij grijnsde breed. ''Maar er hoort nog wel meer bij, geloof me. Maar die zijn niet belangrijk.'' sprak hij. Lexie keek even naar Rachel die zich zelf om stond te eten van woede. Ze grinnikten even en rolde met haar ogen. ‘’où un homme ne se soucie pas faire.’’ mompelde ze in het Frans. ''Jup, die is nu echt niet blij meer.'' Hij grinnikte weer en zuchte even. ''Das pech voor haar dan maar, en ik ga even om je heenbuigen om wat uit mijn jaszak te pakken.'' Zei hij en boog opzij om zijn pakje sigaretten uit zijn jaszak te vissen. Ze knikten en keek hem aan. ‘’Dat je nog niet dood bent gegaan door al dat roken.’’ mompelde ze heel voorzichtig. Fack… dat had ze beter niet kunnen zeggen. Snel keek ze de andere kant op. ''Nee, ik kijk pijnlijk omdat ik het leuk vind.'' antwoordde hij sarcastisch en rolde met zijn ogen. ''Wat denk je nou zelf dan, het heeft een spier geraakt. Die genezen nooit echt lekker.'' Hij zuchtte en staarde voor zich uit. Lexie begon te blozen en voelde zich weer schuldig. ‘’sorry.’’ zei ze zachtjes en keek nog steeds weg. ''Ik zou als ik jou was maar naar de les gaan, ik blijf nog even buiten hangen.'' Zei hij kalm en gooide zijn benen over de rugleuning van de bank zodat hij weer op zijn eigen benen stond. Lexie knikten, stond op en pakten haar tas. ''En hu mn jas maar, zolang ik hem ooit terugkrijg vind ik het prima.'' Zei hij en liep nu gewoon terug naar de rest. ‘’Je krijgt hem zo weer terug!’’ riep ze hem na en liep richting de collegezaal. Hij was best wel, maar het werd toch nooit wat. Wat moest hij nou weer met haar? Je zag het gelijk, hij deed dit allen omdat zij, zijn ‘’leven had gered.’’ Eenmaal in de collegezaal keek ze naar de 3e rij van boven… er zaten al wat mensen. Zuchtend liep ze veder naar de 4e rij en ging daar zitten. Ze deed de jassen uit en legde die op de stoel naast haar. Haar tas schoof ze onder haar benen nadat ze haar spullen had gepakt. Ze keek nog even naar Hunter die met Johnny stond te praten. Een paar minuten later kwam Hunter de zaal in geschokt en ploften boven neer. Ze luisterede naar het gesprek maar veel verstond ze er niet van allen de woorden ‘’En bovendien stond ons allerliefste schoolhoofd te kijken.’’ rakten haar wel. Ze wist het gewoon, hij deed dit niet omdat hij haar leuk of lief vond, maar gewoon om zich zelf te vermaken. De les begon en Lex concentreerde zich weer op haar werk. Na zo’n driekwartier geluisterd te hebben was de les voorbij. Ze pakten haar spullen weer in en liep naar buiten. Ze wachten buiten even op Hunter om zijn jas terug te geven. Samen met zijn vrienden kwam hij naar buiten geschokt. ‘’Bedankt voor het lenen.’’ sprak ze en glimlachten even dankbaar. Ze keerde zich om en liep weer naar haar auto. Ze ploften neer op de bestuurderstoel en gooide haar tas naast zich neer. ‘’Que dire, un jour ..…’’ sprak ze zuchtend en starten de auto. Eenmaal bij het stoplicht herkende ze iemand achter haar in de auto. Het was Rachel, wat zou die doen? ‘’qui collent à juste rentrer à la maison.’’ sprak ze tegen zichzelf. 10 minuten later parkeerden ze haar auto voor de deur. Ze moest toch zo weer weg dus ze had geen zin om hem in de garage te zetten. Toen Lexie eenmaal boven was stak Rachel 2 van haar banden lek en reed snel weer weg. Een half uur later kwam Lex naar buiten en keek zuchtend naar haar wielen. ’’haha c'est drôle.’’ sprak ze pissig en liep snel naar haar appartement. De volgende dag ging ze maar met de bus naar school aangezien ze het te koud vond om te fietsen. Zoals verwacht had de bus vertraging en stond Lexie daar half te bevriezen.


Waar een mens zich allemaal wel niet druk om maakt.
Wat een dag zeg,
Haha wat grappig zeg,

‘’Je krijgt hem zo weer terug!’’ riep ze hem na en liep richting de collegezaal. Hij had zijn schouders opgehaald en was doorgelopen. Als hij hem ooit maar terugkreeg, niet dat het veel uitmaakte. Hij kon zo een nieuwe regelen voor zichzelf, geld genoeg. Eenmaal met zijn voeten op zijn tafel was hij toch stiller dan normaal. Maar sch, voor een keer mocht dat toch wel? Toen de les eindelijk voorbij was rekte hij zich uit en sjokte de collegezaal weer uit waar hij toch zijn jas terug kreeg van Lexie. Hoeveel had ze gevolgd van de conversatie met zijn vrienden? ‘’Bedankt voor het lenen.’’ sprak ze en glimlachten even dankbaar. Hunter knikte even en gooide hem simpelweg weer over zijn schouder. Hij keek haar even na en liep toen zelf door naar de parkeerplaats. ''Zeg Johnny, waar is je auto?'' Vroeg hij toen hij moest toegeven dat hij hem niet kon vinden. ''die heb ik in de prak gereden...'' Kwam het droge antwoord van Johnny. ''Dus dat word lopen naar huis.'' Hunter schudde zijn hoofd. ''Niks jij gaat lopen,'' zei hij en liep naar zijn eigen wagen. ''Stap in, ik kom toch langs je huis.'' Zei hij met een grijns en liet zichzelf al neerzakken op zijn stoel. ''Bedankt dan.'' Zei Johnny toen hij zat en Hunter wegreed van het terrein. ''Maar vertel eens hoeveel ze nu precies weet.'' Drong hij toen aan. ''En je weet wie je heeft aangevallen, wie is het?'' Hij keek Hunter aan maar die hield zijn ogen op de weg. ''Ze weet echt niks, ze denkt dat het een jager was die niet kon mikken.'' Hij zuchtte en keek Johnny heel even aan. ''En het was Igor Mlavic, waarom weet ik niet. Hij was weg voor ik hem vriendelijk kon vragen waarom hij zo nodig een kogel mijn lijf in moest jagen.'' hij zuchtte even en reed de straat in. Johnny had alleen maar geknikt en was nu in gedachtes verzonken. Hunter stopte voor het huis en keek Johnny aan. ''Daar zijn we dan.'' Zei hij en stak even gauw een peuk op terwijl hij zijn raam opendeed. Johnny stapte uit met een knikje en verdween door de voordeur. Hunter zette zijn radio aan en reed de straat aan de andere kant weer uit. Hij remde nog net op tijd om niet in aanraking te komen met de gele auto van Rachel. ''Zo hopeloos... Wacht maar moppie, ook jouw leven zal vroegtijdig eindigen.'' hij grijnsde even duivels en zette zijn zonnebril maar weer op. Langzaam gaf hij weer gas en reed langs de grote weg. Langzaam reed hij naar huis en zette zijn wagen in de garage. Eenmaal thuis Plofte hij op de bank neer en trok zijn shirt uit. De wond was grotendeels genezen maar dit moest toch echt anders kunnen. Misschien zou Sheila het straks even anders kunnen doen zodat hij zijn andere arm nog kon gebruiken. Zodra ze thuis was deed ze inderdaad wat hij vroeg en met een glimlach stond hij de volgende ochtend weer op. Eindelijk kon hij weer op een normale manier een shirt dragen, en dat was wat hij deed ook. Toen hij op de klok keek zag hij dat het tijd werd om te gaan, zijn tijd dan. Snel trok hij zijn jas een en liep de trap af. Het voelde wel een beetje vreemd om zijn arm te kunnnen bewegen, maar het voelde goed. Snel dook hij in zijn auto en begon aan zijn toch richting school. zoals altijd reed hij deels om langs de bushalte niet ver bij zijn huis vandaan. Toen hij voorbijreed zag hij toch een bekend gestalte. Even keek hij achterom en wist het zeker. hij reed een straat om om rond het huizenblok te rijden. Zodra hij de bushalte weer naderde ging hij richting de stoep rijden en bleef naast Lexie stilstaan. Met een druk op het knopje ging zijn anedre raam open en hij nam een trekje van zijn sigaret voor hij sprak. ''Je weet dat het koud is, en dat je te laat bent?'' Hij grijnsde en nam een volgend trekje. ''Stap in, hier is het namelijk een stuk warmer dan daar.'' Hij boog zich opzij en maaktde de deur los en gaf hem een zetje zodat hij openging. Hij nam weer een trekje en inhaleerde de rook voor hij hem langzaam uitblies.

-jeej post 600-

Lexie haalde uit haar tas een paar warme uggs handschoenen die ze van haar moeder had gekregen en deed ze aan. Ze keek even naar een jongeman die in het bushokje zat te gamen op een psp3. Aan de overkant liepen wat kinderen met sneeuwballen tegen elkaar aan te gooien. Ze grijnsde even en keek op haar horloge. Ze was zeker weten te laat, over 5 minuten begon de les. Naar school toe lopen had ook geen zin, dan was ze nog wel een kwartier onder weg. ‘’pff quel tracas.’’ mompelde ze onverstaanbaar. Gelukkig werd haar auto vandaag gemaakt en kon ze morgen gewoon weer naar school. Hopelijk hadden ze winterbanden op voorraad die op haar auto pasten. Haar ogen vielen op een prachtige rode Ferrari die de straat door reed. Ze had geen idee dat het Hunter was. Dure auto’s was ze op zich wel gewend, maar deze? Nee niet echt. Haar vader had zelf een zwarte porsche panamera 45. Langzaam ritsten ze haar jas veder dicht en verstopten de helft van haar gezicht in haar sjaal. Even later ging de rode Ferrari stil staan voor Lex. De jongeman in het bushokje keek even verbaasd op en ging toen weer veder met zijn spel. Het raam van de Ferrari ging open en wie zat daar? Thadaa het was Hunter. ''Je weet dat het koud is, en dat je te laat bent?'' Hij grijnsde en nam een volgend trekje. ‘’Zeg maar gerust ijskoud, en ja ik weet het…..’’ ze keek Hunter even aan en stopten haar handen in haar jas zak. ‘’Mooie wagen heb je.’’ sprak ze en grijnsde een beetje verlegen. . ''Stap in, hier is het namelijk een stuk warmer dan daar.'' Hij boog zich opzij en maakte de deur los en gaf hem een zetje zodat hij openging. Ze keek hem even twijfelend aan maar toch liep ze naar de passagiersdeur. ‘’si mon père ne se …’’ mompelde terwijl ze ging zitten. Het was in de auto lekker warm dus deed ze haar sjaal en handschoenen maar uit. ‘’Bedankt dat ik mee mag rijden, anders kom ik helemaal dik te laat.’’ sprak ze en keek voor zich uit. Ze voelde haar mobiel trillen in haar broekzak en haalde hem eruit.. Het was haar moeder die vroeg hoe het ging. *Ehmm maintenant il est super froide et glissante donc j'ai besoin de l'autobus, mais il est trop tard, donc je suis trop tard …* Antwoorden ze terug. Ze zuchten even zachtjes en staarde voor zich uit. De woorden ‘’En bovendien stond ons allerliefste schoolhoofd te kijken.’’ Bleven door haar hoofd dwalen. Wat moest ze nou? Ze schudden even zachtjes met haar hoofd om de gedachtes kwijt te raken. ‘’Op de tweede dag van verpest ik het alweer.’’ Zei ze zuchtend en keek ongelukkig voor zich uit. ‘’Heeft Rachel een gele auto?’’ vroeg ze en keek naar Hunter. ‘’Zo ja, ze heeft me autobanden leeg geprikt….’’ Zei ze kalm met toch een pissige ondertoon.
Haar mobiel ging af, het was haar moeder die belde.. ‘’sorry hoor.’’ Sprak ze en nam op. ‘’ Mam calme vers le bas, j'ai été sur le bus. Je me suis engagé non seulement d'être retardé par la neige.’’ Sprak ze en rolde met haar ogen. ‘’ Oui, mam, pour la deuxième fois que ce sera ok. Je vais raccrocher maintenant, je vais appeler ce soir papa quand j'ai le temps.’’ Ze hing op en stopten haar mobiel in haar broekzak. ‘’Ze snapen toch wel dat ik de laat ben door de sneeuw ?’’ vroeg ze aan Hunter. Vandaag had ze gelukkig maar 2 lessen op het progamma staan. 1 les van anderhalf uur en 1 les van driekwartier. Ze keek vanuit haar ooghoeken naar Hunter, eigenlijk voelde ze wel wat voor hem. Hij was zeer knap en aardig, naja aardig ? Dat wist ze nog niet helemaal of hij wel echt aardig was. Eenmaal bij school pakkerde Hunter zijn pracht van een auto. Ze keek zuchtend naar Raquel en haar hondjes. ‘’Volgens mij verklaren ze je echt voor gek.’’



Pff wat een gedoe
Als me vader dit zou zien..
Ehm, het is super koud en ik moet met de bus, maar die is al 10 minuten te laat.... ik bn dus dik te laat.
Mam rustig maar, ik zit al in de bus. Ik ben vast niet de enige die te laat komt door de sneeuw.
Ja mama, voor de tweede keer het komt goed. Ik ga nu ophangen, ik bel pap vanavond wel als ik tijd heb.

‘’Zeg maar gerust ijskoud, en ja ik weet het…..’’ ze hem aan en hij grinnikte heel even en nam nog een trekje van zijn peuk. ‘’Mooie wagen heb je.’’ sprak ze en grijnsde een beetje verlegen. Hunter grijnsde. ''Helemaal zelf betaald,'' hij grinnikte en paste toch wel op zijn woorden. Hij had nu eenmaal tegen Johnny gezegd dat hij zou oppassen. Ze keek hem even twijfelend aan maar toch liep ze naar de passagiersdeur. ‘’si mon père ne se …’’ mompelde terwijl ze ging zitten. Hunter grinniikte. ''Tja, is hij zo erg daarover dan? Mag je niet met een brave jongen als mij meerijden?'' Hij lachte even. ‘’Bedankt dat ik mee mag rijden, anders kom ik helemaal dik te laat.’’ sprak ze en keek voor zich uit. Hunter haalde even zijn schouders op. ''Tja, ik reed toevallig voorbij.'' hij grijnsde heel even en keek voor zich uit naar de weg. Ze zuchten even zachtjes en staarde voor zich uit. ‘’Op de tweede dag van verpest ik het alweer.’’ Zei ze zuchtend en keek ongelukkig voor zich uit. ‘’Heeft Rachel een gele auto?’’ vroeg ze en keek naar hem. ‘’Zo ja, ze heeft me autobanden leeg geprikt….’’ Zei ze kalm met toch een pissige ondertoon. Hij wilde net wat zeggen toen hij haar telefoon af hoorde gaan. Hij fronste even en keek haar aan. ‘’sorry hoor.’’ Sprak ze en nam op. ‘’ Mam calme vers le bas, j'ai été sur le bus. Je me suis engagé non seulement d'être retardé par la neige.’’ Sprak ze en rolde met haar ogen. ‘’ Oui, mam, pour la deuxième fois que ce sera ok. Je vais raccrocher maintenant, je vais appeler ce soir papa quand j'ai le temps.’’ Ze hing op en stopten haar mobiel in haar broekzak. ‘’Ze snapen toch wel dat ik de laat ben door de sneeuw ?’’ vroeg ze aan Hunter. Hunter haalde zijn schouders op. ''Geen idee, ik heb geen ouders die me dat kunnen vertellen.'' Antwoordde hij rustig en keek haar eevn aan. ''En terugkomend op jou vraag. Ja Rachel heeft een gele auto, en dat verklaard dus ook waarom ze gisteren zo aan het scheuren was.'' Hij schudde zijn hoofd, hij zou er maar niet bij zeggen wat hij had gemompeld. Maar hij wist waar die meid zou eindigen... Zoals altijd parkeerde hij zijn auto in zijn eigen stijl en maakte zijn gordel los. Ze keek zuchtend naar Rachel en haar hondjes. ‘’Volgens mij verklaren ze je echt voor gek.’’ Hunter snoof. ''Ze passen maar op, of ze hebben een uitdaging met mij.'' Antwoordde hij simpelweg. Toen gooide hij zijn deur open en stapte soepel uit. Even dook hij terug in zijn auto en pakte zijn zonnebril. hij negeerde de vragende blik van Johnny en gebaarde met zijn hand dat hij het nnog wel zou uitleggen. ''Zeg moet jij niet naar je les voor je weer veel te laat bent.'' Zei hij scherp en keek Lexie aan.

''Tja, is hij zo erg daarover dan? Mag je niet met een brave jongen als mij meerijden?'' Hij lachte even. Ze keek hem droog aan. ‘’Nop, mijn vader is nog al streng in dat soort dingen. Naja, hij wilt gewoon dat ik niets overkomt. Laten we het daar maar op houden.’’ zei ze en keek Hunter even aan. Lex mocht echt bijna niets kwa jongens en uitgaan. Aan uitgaan had ze toch geen behoefte dus dat maakten niet zo heel veel uit. Haar vader keurde allen een jongen goed als hij een goed diploma had en geen crimineel verleden. Ze had dan nog nooit een vriendje gehad of zo, maar toch wist ze het. ''Geen idee, ik heb geen ouders die me dat kunnen vertellen.'' Antwoordde hij rustig en keek haar even aan. ‘’O sorry! Helemaal vergeten.’’ sprak ze en keek hem aan. ‘’Sorry, ik houd me mond wel weer voordat ik iets doms zeg.’’ mompelde ze en keek weer op de weg. ''En terugkomend op jou vraag. Ja Rachel heeft een gele auto, en dat verklaard dus ook waarom ze gisteren zo aan het scheuren was.'' sprak hij en schudden zijn hoofd even. ‘’Ik doe die griet nog eens wat aan.’’ sprak ze en bleef voor zich uit kijken. Ze had zelf geen idee hoe ze haar wat aan kon doen, maar dat zag ze dan wel weer. Eenmaal op de parkeerplaats stapten Hunter uit en gebaarde iets naar zijn vriend. ''Ze passen maar op, of ze hebben een uitdaging met mij.'' antwoorden hij simpel. Lexie stapten uit en negeerde de verbaasde blikken. ''Zeg moet jij niet naar je les voor je weer veel te laat bent.'' Sprak Hunter scherp en keek haar aan. ‘’Ehm ja, bedankt voor de rit.’’ zei ze snel en rende richting de collegezaal. Gelukkig was de docent zelf ook te laat. Ze liet zich neerploffen op een stoel en pakten haar spullen. Die scherpe blik van Hunter beviel haar eigenlijk niet zo, maar ach. Snel was ze al die gedachten weer vergeten en maakten alvast wat opdrachten. Een paar minuten later kwam de docent binnen en starten de les. Hunter was er nog steeds niet, maar volgens mij waren de docenten er al gewend aan. Ze mompelde heel zachtjes en onverstaanbaar in het Frans haar aantekeningen en schreef ze op. Haar hand schreef snel alle aantekeningen op, sommige in het Frans en sommige gewoon in het Engels. Ze merkten geen eens dat Hunter en zijn vrienden binnen kwamen sloffen. Ook zat ze niet 3 rijen voor Hunter, maar gewoon helemaal vooraan. Ze was het gewoon vergeten. Ach niemand kon haar toch wat aandoen in de collegezaal, ja een papierenvliegtuigje. Na anderhalf uur was de les afgelopen, ze had 3 bladzijdes met aantekeningen gemaakt. Ze zuchten opgelucht, pakten haar spullen. In de kantine haalde ze een koffie en ging weer buiten zitten. Dit keer had ze wel haar ski jas aan dus koud kon ze het bijna niet krijgen. Eenmaal op het bankje sloeg Lexie haar notieblok open en las haar aantekeningen nog een keer door. Opeens stonden er 3 gestaltes voor haar. Ze keek op en klapten langzaam het blok dicht. Het waren Rachel en 2 van haar vriendinnen. ‘’’Zo mevrouwtje de nerd, wat moet jij met die Hunter? Die is toch veelste knap voor jou?’’sprak ze bot en probeerde Lex de vloer in te boren. ‘’Ehm…’’ stotterde Lex en meer kwam er niet uit. ‘’Laten we hier 1 ding duidelijk maken mevrouwtje, Hunter is en blijft van mij.’’ sprak Rachel en keek haar arrogant aan. Lexie slikten en keek vanuit haar ooghoeken naar links en rechts. Waar was Hunter als ze hem nodig had?

’O sorry! Helemaal vergeten.’’ sprak ze en keek hem aan. ‘’Sorry, ik houd me mond wel weer voordat ik iets doms zeg.’’ mompelde ze en keek weer op de weg. Het deerde hem niet echt dus hij haalde zijn schouders weer op. Het was ondertussen al elf jaar geleden dat zijn hart totaal duister was geworden.Hij was er alweer aan gewend. ‘’Ik doe die griet nog eens wat aan.’’ sprak ze en bleef voor zich uit kijken. Hunter grinnikte even. ''Geen zorgen hoor, God straft hoe dan ook.'' Had hij geantwoord, zelf de betekenis van zijn woorden wetend. Hij keek nu naar de rest met een kille blik, zo dat ze geen commentaar leverde. ’Ehm ja, bedankt voor de rit.’’ zei ze snel en rende richting de collegezaal. Hunter snoof en keek naar Johnny die alweer een opmerking maakte. ''Ze weet meer dan je me verteld Hunter.'' Zei deze scherp en de rest keek verbaasd om. Normaal hadden ze geen onenigheid, maar nu hing er toch spanning in de lucht. ''Johnny, heb ik ooit tegen je gelogen?'' Sprak Hunter met zijn gebruikelijke kalmte. Daar wist Johnny geen antwoord op en schudde zijn hoofd. ''Wat kijken jullie nou nog, ga wat nuttigs doen!'' snauwde Johnny naar de rest van de groep en spande zijn spieren. De rest verdween snel en Hunter keek Johnny aan. ''Ze weet niks, hoe vaak moet ik je dat nog vertellen?'' Zei Hunter kalm en haalde een hand door zijn haar. Johnny keek hem kwaad aan. ''Misschien todat ik je geloof. hunter ik ben niet gek, ze weet veel meer dan dit.'' Hunters ogen verkilde en hij keek Johnny aan. ''Nu moet je eens goed luisteren, ik heb je de waarheid verteld en of jij dat wil geloven is jouw zaak. Daar moet je de mijne niet van maken.'' Elk woord zou bij een normaal mens als een mes zijn aangekomen maar Johnny bleef roerloos staan. ''Wat jij wil Hunter,'' antwoordde hij nu weer en draaide zich om en liep naar de college zaal. Hunter bleef staan en had dus echt geen zin om nu naar een of andere idioot te gaan zitten luisteren. Dus ging hij in plaats daarvan gewoon lopen. Hoelang hij had gelopen wist hij niet, maar hij wist wel dat er al minstens een uur voorbij was gegaan. Langzaam liep hij toch weer naar de rest toen zijn oog toch weer op haar viel. Hij moest haar wegjagen bij zichzelf, onbewust had hij geen ansedre keus dan Johnny gelijk te geven. Het waren dan geen letterlijke woorden geweest maar Hunter had er alles van begrepen. Deze meis kwam veel te dicht bij hem, ze werd een gevaar. En er was nu maar een oplossing hiervoor. zijn blik gleed naar Rachel en twee van haar schoothondjes. Rachel, zij was zijn hulpmiddel. Misschien kon hij nog even wat meer krijgen dan normaal voor hij haar leven zou eindigen. Hij sloop naar een dikke boom waar de meiden niet zo ver vandaan waren. Zo kon hij elk woord horen van wat ze zeiden. ’’Zo mevrouwtje de nerd, wat moet jij met die Hunter? Die is toch veelste knap voor jou?’' Hoorde hij Rachel zeggen en zijn spieren verstrakte. ‘’Ehm…’’ stotterde Lex en meer kwam er niet uit. ‘’Laten we hier 1 ding duidelijk maken mevrouwtje, Hunter is en blijft van mij.’’ sprak Rachel en keek haar arrogant aan. Dit was zijn kans nu, zonder een woord te zeggen stapte hij achter de boom vandaan en liep naar Rachel toe. Op zijn gezicht had hij een glimlach gezet, maar als je zijn ogen zou zien dan wist je dat dit niet echt was. Zonder erbij te twijvelen legde hij zijn handen op Rachels heupen. ''Maar van wie zou ik anders moeten zijn liefje?'' Zei hij zacht en het klonk echt. Maar in zijn gedachtes walgde hij van die woorden en hij vertroebelde ze door in te beelden hoe ze eruit zou zien, ondergedompeld in het bloed. hij bleef achter haar staan en drukte zijn lippen in haar nek, dit was voor hem weer iets idioots. Maar ach, hij moest haar toch goed inpalmen. Achter zijn zonnebril schoten zijn ogen even naar Lexie en hoopte dat het werkte.

Lex keek naar de grond en trilde een beetje van de spanning, ze kon hier zo niet tegen. ''Maar van wie zou ik anders moeten zijn liefje?'' sprak een stem zacht en lief. Ze keek op en fronsten even. Lexie wist echt niets uit te brengen en keek Hunter en Rachel aan. Bij Rachel stond natuurlijk met een arrogante en verwaande glimlach op haar gezicht. Haar ogen stonden op overwinning, je zag haar genieten. Lexie keek schuin naar beneden en zag dat Hunter, Rachel een kus gaf in haar nek. ‘’Nou nerd, waar zijn je wijzen woorden?’’ Sprak Rachel bitchy. ‘’Blijkbaar ben je toch niet zo slim.’’ Sprak ze lachend. Lexie keek omhoog en werpten een pissige blik naar Rachel. Haar rechterhand balde zich tot een vuist en spande zich aan. Ze was niet van plan om Rachel te slaan, maar ze kon even niets anders. Even keek ze Hunter teleurgesteld aan. ‘’Je le savais, hé, je suis juste des jouets pour vous.’’ Lexie keek Rachel nog even met een haat volle blok aan, stond op en beukten dwars door Rachel en Hunter heen. ‘’Je le savais.’’ sprak ze in zichzelf terwijl ze weg liep richting de collegezaal. Eenmaal daar ploften ze neer op de 3e rij van voor en begon alvast met lezen. ‘’les garçons sont tout simplement pas.’’ mompelde ze onverstaanbaar terwijl ze in haar pen kneep van woede. Zo’n 10 minuten later begon de laatste les van vandaag. Zodra de bel ging, sprong ze op en liep met groten passen naar de bushalten. De bus kwam zoals gewoonlijk weer 10 minuten te laat. Ze stapten zuchtend in en staarde wat uit het raam. Eenmaal thuis ploften ze op de bank neer met haar laptop en deed wat schoolwerk. Rond half 6 maakten ze haar avond eten en at dit op terwijl ze haar favoriete serie zat te kijken. Ze wreef in haar ogen en gooide haar hoofd naar achteren op de leuning. Ze mompelde wat dingen tegen zichzelf en ging languit op de bank liggen. Langzaam viel ze inslaap en droomde over wat Hunter eigenlijk wel had moeten doen in plaats van wat hij deed met dat monster van een griet. Met wat tranen in haar ogen werd ze om half 3 s nachts weer wakker. Ze hijsde zich omhoog en haalde een hand door haar blonde haren. 2 minuten later stond ze haar tanden te poetsen, deed haar lenzen uit en vlocht haar haar in. Zuchtend liep ze naar haar bed en ploften daar neer. Kijkend naar haar mobiel zuchten ze weer. Ze was weer vergeten haar vader te bellen. Nou dan maar morgen, ze zei wel tegen hem dat ze het druk had met leren. De volgende morgen ging haar wekker weer om half 11. Vandaag hoefde ze pas om 12 uur te beginnen. Ze sjokten naar de badkamer en zocht naar een paracetamol. Haar hoofd bonkten onwijs van de hoofdpijn, ze zetten haar bril maar even op en ploften even later neer op de bank met haar ontbijt. Haar mobiel ging, het was haar vader. ‘’Hoi pap, Je n'ai pas de maux de tête imprudente. Maar maak je geen zorgen ik doe wel rustig aan.’’ Sprak ze half gaar en nam een slok van haar water. Met haar vader sprak ze Frans en Engels door elkaar. Frans bleef toch net wat makelijker voor haar. ‘’Nee komt wel goed pa! vous aimez.’’ sprak ze en hing weer op.


Ik wist het, ik ben gewoon speelgoed voor je.
Ik wist het
Jongens zijn gewoon niet te vertrouwen
Ik heb onwijs erge hoofdpijn.
Hou van je

‘’Nou nerd, waar zijn je wijzen woorden?’’ Sprak Rachel bitchy. ‘’Blijkbaar ben je toch niet zo slim.’’ Sprak ze lachend. Lexie keek omhoog en wierp een pissige blik naar Rachel. Haar rechterhand balde zich tot een vuist en spande zich aan. Hunter fronste alleen maar en achter zijn zonnebril verkilde zijn ogen. Ze zou het toch nooit kunnen begrijpen van hem. ‘’Je le savais, hé, je suis juste des jouets pour vous.’’ Hunter wist precies wat ze zei en richtte zich op. Lexie keek Rachel nog even met een haat volle blok aan, stond op en beukten dwars door Rachel en Hunter heen. ‘’Je le savais.’’ sprak ze in zichzelf terwijl ze weg liep richting de collegezaal. hij keek haar na. ''Vous ne comprendrez jamais'' Mompelde hij in zichzelf en hij keek weer naar Rachel. Hij wist dat Rachel geen frans sprak dus hij kon dat gewoon zeggen. Want het was eigenlijk ook zo, ze zou het nooit begrijpen. Ze zou alleen maar verstrikt raken in haar eigen emoties, zeker rond hem. Liefde was geen optie in zijn leven, en bovendien veel te riskant. Dat zou een te makkelijke prooi worden. Maar toch verwarde het hem een beetje terwijl hij vanuit zijn ooghoeken toch nog even haar nakeek. Alsof ze ooit zou begrijpen wat hij wel niet allemaal had moeten doen voor zijn leven. Als ze toch eens een seconde begreep hoeveel pijn hij had geleden, hoe erg hij onderdrukt was door zijn vader. En ook hoeveel haat er werkelijk in zijn hart school. Dat alles zou ze nooit begrijpen, en zelfs al zou ze de waarheid ooit kunnen weten. Als ze de waarheid over hem zou weten, dan zou ze van hem wegennen. Dat was gebeurd bij elke meid die hij probeerde te vertrouwen. En elk van hen had ondertussen het leven gelaten. Dat was ook een grootse reden waarom hij zich niet hechtte aan een meid. Met Rachel nog deels in zijn armen was hij de collegezaal ingelopen en gaan zitten. Niet dat hij daar zo erg zou opletten. Even ontmoette hij Johnny's blik en zag dat die vragend was, vragend maar toch zag hij dat Johnny hem vertrouwde. Nu glimlachte Hunter even eerlijk en plofte neer om Rachel op zijn schoot te trekken. Nu wist hij weer waar hij mee bezig was, en zolang hij Lexie van zich afhield was hij veilig. ''Je had gelijk John, je had gelijk.'' Zei hij kalm en keek om naar hem. Johnny haalde zijn schouders op. ''Tja, ik weet ook wel eens iets hé.'' Hij grijnsde toen toch even en zuchtte kort. Na de les stond Hunter weer op en sjokte langzaam naar buiten en liet Rachel in zijn auto stappen. Johnny had een lift geregeld richting de stad dus die zou niet meerijden vandaag. Zodra hij zat reed hij weg en bracht Rachel thuis, meteen daarna reed hij door naar zijn eigen huis waar hij lui op zijn bed ging liggen en naar het plafond staarde. Opnieuw verbond Sheila zijn verband en hij lag nu wat te zappen. Onbewust plande hij al meerdere dingen. Hij maakte plannen om Lexie van zijn lijf te houden en ondertussen ook hoe hij met Rachel het spelletje moest spelen.
De volgende ochtend had hij zoals altijd geen haast en eigenlijk wilde hij niet met de auto gaan. Dus trok hij zijn motorpak uit. Onder een luid protest van zijn zusje liep hij de garage in en klom lekker op zijn motor. Dit voelde al veel vertrouwder dan een auto, voor hem dan. anderen hadden misschien een andere voorkeus maar hij prefereerde toch zijn motor. Soepel startte hij zijn motor op en scheurde de garage uit. Hij wist dat Sheila hem wel weer afsloot voor hem. Zo aardig was ze dan weer wel, zo was ze altijd wel. Nu scheurde hij over de straat en zag daar de bushalte waar hij Lexie gisteren had opgepikt. Nu zag hij haar toch weer staan en grijnsde achter zijn geblindeerde helm. Hij gaf extra gas en verschoof zijn gewicht zodat zijn voorwiel van de grond afkwam. Zodra deze de grond weer raakte gaf hij gaf waardoor hij alleen maar snelheid maakte. Eenmaal op school aangekomen zette hij zijn motor op de plek waar hij anders ook altijd stond. Toen hij afstapte en zijn helm afdeed werd hij meteen belaagd door Rachel. Zijn gezicht vertrok even en hij was blij dat alleen Johnny nu nog in de buurt was die het kon zien. Die lachte en schudde even met zijn hoofd. Nu keek Hunter even om zich heen en rekte zich voorichtig uit. ''Zo wat gaan wij vandaag eens doen behalve niks?''[ Vroeg hij met een brede grijns en keek even naar achteren.

Om kwart over 12 liep Lexie richting de bus, haar auto was helaas nog niet gemaakt. Gelukkig was de bus deze keer maar een half uur te laat. In de bus verzonk Lexie in haar gedachtes. Waarom deed Hunter dat opeens? Had ze wat verkeerds gedaan? Nee toch? Het laatste stukje moest ze even naar school lopen. Haar zwarte leren converse schoudertas klapten bij elke pas tegen haar zij aan. De sneeuwvlokjes vielen weer zacht naar beneden. Ze keek even omhoog en liep over de parkeerplaats door naar de collegezaal. Ze had geen eens gezien dat Hunter daar ergens op de parkeerplaats stond. Ze wilde alles vergeten van de afgelopen 2 dagen. In de collegezaal ploften ze weer ergens beneden neer en pakten haar spullen. Haar hoofd bonkten nog steeds van de hoofdpijn. Uit haar tas pakten ze haar lenzen doosje en deed haar lenzen uit. Misschien werd het zo minder, ze had hier wel eens vaker last van. De les begon, Lexie letten zoals altijd goed op en negeerde alles om haar heen. Ze zag niet alles heel scherp, maar wat maakten het uit? Ze hoefden toch allen maar te luisteren en wat op de schrijven. Haar ogen richten ze op de grote klok in de zaal, nog 10 minuten. De laatste 10 minuten leek het of haar hoofd allen maar meer ging bonken. Toen de les af was gelopen bleef ze nog even 2 minuten zitten en zetten haar bril op… Dit deed ze liever niet, maar ze kon niets anders. Ze verplaatsen zich naar buiten, keek even rond waar er plek was en ging zitten op een bankje onder de boom. Haar linkerbeen vouwde ze over haar rechter. Ze wreef even in haar handen en pakten daarna een flesje water en een paracetamol. Toen ze weer naar de collegezaal liep zag ze Hunter staan. Ze keek snel de andere kant op en deed of hij nooit bestaan had. De les die ze nu hadden was vreselijk saai. Zuchtend maakten ze aantekeningen. Hunter en zijn vrienden zaten natuurlijk weer heerlijk uitgebreid te praten, ze keek even achter om en schraapten haar keel. Snel keek ze weer voor zich uit en negeerde de jongens maar. Aan het einde van de les bleef Lexie nog even zitten om wat werk te maken. Eerst nam ze een aspirine in. Haar mobiel ging af, haar vader had ge-sms’t. *Hoi meis, de rekening van je auto is betaald. Volgens mij bellen ze je als hij klaar is. Ik heb gezegd dat het met spoed moet. * Ze grinnikten even en tikten met haar pen op tafel. * pap, ik had het makkelijk zelf kunnen betalen, maar bedankt. Xxx. * Dat stuurde ze terug. Opeens merkten ze dat ze werd aangestaard. Ze draaide zich om, zag Hunter zitten en draaide zich weer zo snel mogelijk om. ‘’Je suis toujours intéressant pour vous?’’ mompelde ze en schreef wat antwoorden op. Ze was eigenlijk niet zo slim bezig, maar dat realiseerde ze niet echt. ‘’k dacht dat je die Rachel niet mocht? ‘’ sprak ze kalm en richten zich nog steeds op haar schoolwerk.

Ben ik nog interessant voor je?

Hij had nu echt geen zin meer om in een collegezaal te zitten, maar hij werd gelukkig gered door een telefoontje van zijn zusje.''Мне нужна ваша помощь, и вскоре'' Klonk de gespanne stem van zijn zusje en hij fronste. Snel liep hij weg van de rest en focuste zich op de situatie. ''Что происходит Шейла?'' Vroeg hij rustig in de hoop haar ook te kalmeren. Met een ernstig gezicht luisterde hij naar de woorden van zijn zusje en begon te begrijpen wat er aan de hand was. Het was echter niet goed, en nu wist hij zeker dat zij nog een hoop te leren had. Ze had haar slachtoffer per ongeluk laten glippen, iets wat levensgevaarlijk zou zijn in dit geval. hij keerde zijn rug naar de rest toe.''Okee rustig, ik ga dit regelen en bel je zo weer.'''Zei hij rustig en terwijl hij ophing beende hij naar de collegezaal. Binnen zei hij wat tegen de leraar en maakte dat hij weer wegkwam. Meteen belde hij weer op. ''Okee Sheil, waar loopt hij precies rond?'' Vroeg hij, de vragende blik van Johnny negerend. Hij beende naar zijn moter en greep zijn helm. Even keek hij om zich heen en pakte toen snel zijn wapen uit zijn seat en verborg hem in zijn laars. Hij zette zijn helm op en klom op zijn motor. Met een behoorlijk snelheid scheurde hij het terrein af en reed over de snelwegen door. In het oosten had ze tegen hem gezegd, dus het oosten was waar hij heenging. Het was gelukkig niet ver weg dus hij wist al gauw wie hij volgde. Op een afstandje zag hij zijn zusjes doelwit staan bij een bushalte met vele mensen om zich heen. Hunter zuchtte, normaal werkte hijin stilte, maar nu had hij geen keus. Langzaam remde hij af en trok zijn nummerborden van zijn motor. anders konden ze hem zo natrekken en was hij de klos. Zijn demper zat gelukkig al op zijn wapen dis trok hij het uit zijn laars en richtte. Zonder ook maar een seconde te twijfelen haalde hij de trekker over waardoor de eerste kogel dwars door het doelwits hoofd vloog en eindigde in die van het meisje erachter. Er waren geen kinderen bij dus bleef hij zijn trekker overhalen totdat iedereen minstens een kogel in zijn lijf had. Hij had jammergenoeg zijn hele magazijn leeggeschoten dus stak hij hem nu weer terug in zijn laars. Er kwam echter nog iemand overeind dus hunter zette zijn moter op de standaard en liep met koele passen over straat en knielde neer naast diegene.''Sorry moppie,'' Zei hij tegen het meisje en legde zijn handen op haar wangen. Hij wist wat hij ging doen, maar moest wel oppassen. Hij had een behoorlijk bloedbad achter gelaten en wilde geen bloed aan zijn kleding. ''Ook ik laat geen getuiges leven, wat hij ook tegen je verteld heeft.'' Met die woorden stond hij even op en liep naar de achterkant van het meisje. Daar knielde hij weer neer en greep haar hoofd vast. ''Vaarwel...'' Fluisterde hij in haar oor en brak met een snelle beweging de nek van het meisje en stond snel weer op. even klopte hij zijn handen af en liep snel terug naar zijn motor. Nu moest hij echt wegwezen voor het te laat was. Soepel hees hij zich op zijn motor en scheurde weer weg. Met vol gas scheurde hij de parkeerplaats weer op en monteerde snel even zijn nummer platen voordat iemand merkte dat ze eraf waren geweest. ''Waar ben je nu weer geweest?'' Klonk Johhny's stem en Hunter draaide zich met een ruk om. '' Kun je dit de volgende keer laten?'' Siste Hunter terug en keek om zich heen. ''Ik heb even een probleempje van mijn zusje opgelost.'' Zei hij toen en zette zijn helm af en verving die met zijn zonnebril. Johnny fronste en liet het er maar bij, hij liep langzaam naar de Collegezaal. Zwijgend volgde Hunter hem en plofte op zijn gewoonlijke plaats neer. ''Hoeveel?'' Hoorde hij Johnny vragen tussen de rumoerige opmerkingen van de rest. ''Een bushalte vol met mensen, waarvan eentje nog eigenhandig als afsluiting.'' Hij draaide zijn hoofd naar Johnny en grijnsde heel even. Aan het eind van de les gebaarde hij de rest door te gaan. Achter zijn zonnebril bleef hij naar Lexie kijken en stond toen heel zachtjes op. Geruisloos liep hij naar de rij achter haar en bleef toen achter haar zelf staan. Sommige mensen wisten wanneer er naar ze gekeken werd, hij wist het altijd. Maar blijkbaar Lexie ook want ze draaide zich om. ’Je suis toujours intéressant pour vous?’’ mompelde ze en Hunter grinnikte heel zacht. ‘’k dacht dat je die Rachel niet mocht? ‘’ sprak ze kalm en richten zich nog steeds op haar schoolwerk. Hij bleef grinniken en boog zich nu zo naar haar oor. ''Zij is niks minder dan een speeltje voor me moppie. Dat zou jij zo onderhand toch wel moeten weten nietwaar?'' Fluisterde hij zonder emotie in haar oor. ''Et intéressant n'est pas le bon mot chérie'' Fluisterde hij er in zuiver frans achteraan. Zijn ogen waren verborgen achter zijn zonnebril, maar als je hem weg zou halen kon je zien dat hijhiervan genoot.


-Ik heb je hulp nodig en snel ook
-Wat is er aan de hand Sheila?
-en interessant is niet meer het juiste woord liefje

''Zij is niks minder dan een speeltje voor me moppie. Dat zou jij zo onderhand toch wel moeten weten nietwaar?'' Fluisterde hij zonder emotie in Lexie haar oor. Een oude rilling liep over haar rug heen. ‘’Kom op Hunter, ik heb wel een IQ, ik weet ook heus wel dat ik ook een spelletje voor je ben.’’ zei ze en keek hem even aan. ‘’En ben je nou gewoon te laf om een zonnebril op te zetten zodat ik je ogen niet kan zien? Ja natuurlijk, want anders zie ik dat het een spelletje is. Helaas Hunter, dat gaat niet lukken bij mij.’’ sprak ze bot en richten haar ogen weer op haar schoolwerk. ‘’τι ένα τράνταγμα, ο οποίος δεν νομίζω ότι έχω IQ.’’ mompelde ze super pissig in het Grieks.
''Et intéressant n'est pas le bon mot chérie'' Fluisterde hij er in zuiver Frans. ‘’Je n'aurais jamais compter.’’ sisten Lexie in het Frans, haar Franse accent was nu extreem erg, normaal hield ze het wel inbedwang omdat andere mensen het dan niet goed konden verstaan. Haar mobiel ging weer af, ze ging schuin zitten zodat Hunter het niet kon lezen en keek hem even pissig aan. *Morgen heb ik wat leuks voor je… je krijgt geen hints.* Smsten haar vader. Ze grinnikten even en stopten haar mobiel gelijk weer weg. ‘’Heb je niets anders te doen, dan met mij spelen?’’ sisten ze. Wat dacht die vent nu wel, dat ze in zijn stomme spelletje trapten? Het had toch nooit wat geworden tussen die 2. Hunter was veelste druk bezig met roken, niet leren, te laat komen, vrienden en onzin dingen. Ze stond op en ging vlak voor hem staan. Ze voelde zijn adem gewoon in haar gezicht. ‘’Ik snap niet dat ik ooit iets in jou heb gezien.’’ mompelde ze. Zelf had ze geen flauw idee waar Hunter wel niet in staat was. Als ze te ver ging lag ze morgen waarschijnlijk dood ergens in een steegje. ‘’Moet je niet naar die vrienden van je?’’ zei ze bitchy en keek even naar buiten. ‘’Weet je, eigenlijk ben je best wel een….’’ Opeens drong er tot haar door dat, dat niet heel slim was om te zeggen. ‘’Moet je nog wat tegen me zeggen? Morgen ben ik voor 3 dagen weg,, misschien kom ik wel niet meer terug.’’ sprak ze en grijnsde. Ze ging helemaal niet voor 3 dagen weg, maar dat zocht ze dan wel uit. Ze belde wel naar school dat ze ziek was of zo. ‘’Zeg nou eens heel eerlijk, je mag me wel hé.’’ Vanuit haar ooghoeken keek ze naar buiten, gelukkig keek niemand anders waren ze de klos.


wat een eikel, die denk dat ik geen iq heb.
Ik had je nooit moeten vertrouwen.