Whoopss! I didn't see you!

Ze stond weer op en staarde even naar haar bed. . ''Praktisch alles wat je me kunt vertellen. Verblijfplaats, waar hij de meeste tijd spendeerde, kennisen etc.'' zei hij. Zijn woorden haalde haar weer bij de werkelijkheid. ‘’Volgens Johnny is hij nu in Rusland, waar? Ik denk gewoon in Huizen Gregorovich.’’ Antwoordde ze en liet zich zakken op het bed. ‘’Hij was naar mijn weten best veel op White heaven beach. Misschien moet je toch eens met je broer gaan praten.. ze wonen praktisch naast elkaar namelijk. En anders was hij wel in zijn appartement of hier.’’ Ging ze weer veder en bleef hem aankijken. ‘’ que faites-vous?’’ mompelde ze tegen zich zelf en zuchten even zachtjes. Hopelijk was het waar wat hij zij over de bescherming die hij haar kon bieden anders liep dit heel verkeerd af.. ‘’Kennissen? Uhm de enige naam die ik ken is Ygor Mlavic.’’ . ''Mooi vakmanschap, handgemaakt. In, goh het zou eens niet zo zijn. Gemaakt in Rusland.'' Sprak hij. Lexie grinnikten heel zachtjes maar trok daarna haar gezicht weer in de plooi toen hij haar aankeek. . ''Waarschijnlijk zullen er geen bloedsporen of dna meer aan het mes zitten. Een goede wapeneigenaar maakt het schoon. De Hulzen kunnen gebruikt worden als materiaal om te vergelijken. Dat sowieso.'' ‘’Er zijn hier heel wat flessen alcohol op gegaan door het verbranden van kleding en het schoon maken van zijn messen.’’ Zei ze en keek even naar het mes. ''Rachel Eventide, vermoord in haar eigen huis. Tijdstip aan het eind van de middag. Professioneel neergehaald. Point blanc.'' Knikten hij. . ''Dat is een cirkel al rond dan.'' Zuchten hij. ‘’Hij heeft het me nooit zelf verteld maar ik ben er zelf achter gekomen.. Het was namelijk wel heel toevallig dat Rachel opeens dood was.’’ Mompelde ze.

- Waar ben je mee bezig?

‘’Volgens Johnny is hij nu in Rusland, waar? Ik denk gewoon in Huizen Gregorovich.’’ hij knikte, dat klonk nog wel logisch. Hoewel hij na alle verhalen verbaasd was dat hij terug zou gaan naar dat huis. ‘’Hij was naar mijn weten best veel op White heaven beach. Misschien moet je toch eens met je broer gaan praten.. ze wonen praktisch naast elkaar namelijk. En anders was hij wel in zijn appartement of hier.’’ even trok Alex een vuil gezicht. Hij praten met Ethan? Hij ging nog liever dood dan dat hij weer bij hem in de buurt kwam. Hoewel hij de hulp toen had geaccepteerd stond er voor hem zijn baan op het spel. Hij keek er niet naar uit om dat te verliezen, niet nu. ‘’Kennissen? Uhm de enige naam die ik ken is Ygor Mlavic.’’ nu vernauwde zijn ogen even en hij wreef over zijn schouder. ''Mlavic zeg je... Auw.'' Zei hij en herinnerde zich die ene extreem gezellige dag nog. ''Die wil je echt niet als kennis hebben.'' Vervolgde hij en bleef toch over zijn schouder wrijven. Het was al twee jaar geleden maar het litteken was nooit te missen geweest. ’Er zijn hier heel wat flessen alcohol op gegaan door het verbranden van kleding en het schoon maken van zijn messen.’’ Hij knikte en grinnikte. ''De snelste en makkelijkste manier om van bewijs af te komen. Of het scheelt simpelweg een was draaien.'' Zei hij en staarde even naar zijn handen. ‘’Hij heeft het me nooit zelf verteld maar ik ben er zelf achter gekomen.. Het was namelijk wel heel toevallig dat Rachel opeens dood was.’’ Hij keek naar haar en knikte. ''Dat was inderdaad wel zo.'' Zei hij en zuchtte weer.

Ze zag hem een vuil gezicht trekken bij haar opmerking over zijn broer. ‘’Laat maar, geen goed idee.’’ Mompelde ze en wreef achter haar oor. ''Mlavic zeg je... Auw.'' ‘’Jup.’’ Knikten ze. Ze wist de eerste keer dat ze Hunter ontmoeten nog maar al tegoed. ‘’Zo te horen heb je het ook al niet zo met hem.’’ Sprak ze en keek naar hoe hij over zijn schouder wreef. ‘’Bij jou ook al in je schouder? Bij Hunter toen ook.’’ Zei ze en keek hem weer aan in zijn ogen. . ''De snelste en makkelijkste manier om van bewijs af te komen. Of het scheelt simpelweg een was draaien.'' Zei hij en bleef naar zijn handen staren. ‘’Uhm mijn wasmachine vind het niet zo heel leuk om kleding wat doordrenkt is in bloed te wassen. Ik ook niet zo.’’ Antwoorde ze vrij droog. Met haar handen zetten ze zich af van het bed en liep richting de huiskamer. Net op het moment dat ze door de deuropening wou stappen vlogen er tien tallen kogels door het glas de kamer in. Snel dook ze als een gek achter haar bank. Ze wist het, dit ging fout. Misschien was het toch beter als ze niks had gezegd. Haar hartslag vloog om hoog en het kosten haar moeite om haar ademhaling onder controle te houden. ‘’Alex?!’’ riep ze gespannen toen ze hem nergens meer zag..

‘’Laat maar, geen goed idee.’’ Zei ze en hij knikte. Dat was het inderdaad niet nee. ‘’Zo te horen heb je het ook al niet zo met hem.’’ Hij knikte even kort en stak zijn handen weer in zijn broekzakken. Hij had wel moeten toegeven dat die mlavic echt een rotkop had. ‘’Bij jou ook al in je schouder? Bij Hunter toen ook.’’ Even wierp hij haar een vernietigende blik maar keek gewoon weer weg. Hier ging hij niet eens meer op in. Dan zou hij alleen maar kwaad worden om een opmerking. ‘’Uhm mijn wasmachine vind het niet zo heel leuk om kleding wat doordrenkt is in bloed te wassen. Ik ook niet zo.’’ Nu haalde hij zijn schouders op en rolde met zijn ogen. Hij keek haar even na en zuchtte. Het geluid van kogels liet hem meteen door zijn knieën zakken en hij kroop met zijn rug tegen de muur. ''Wat snappen ze niet aan verlof? Godverdomme zeg...'' Mopperde hij en pakte zijn telefoon al. ‘’Alex?!’’ Hij keek op, even was hij vergeten dat hij niet alleen was. ''Shitzoooi ook altijd.'' Siste hij en kroop langzaam de kamer uit en zat al snel achter haar. Zonder te twijvelen legde hij een hand over haar mond. ''Shhhh'' Zei hij zacht voor hij om zich heen keek. ''Niet schreeuwen maf, dan weet hij meteen dat je er bent en waar je bent.'' Vervolgde hij en liet haar langzaam weer los. Zijn mobiel stond al op snel dialeren dus meteen schoot hij door naar de laatst gebelde. Gelukkig genoeg was dat Matt. ''Wat vergeten te vragen?'' Klonk Matt's stem en Alex zuchtte. ''Ik heb even geen tijd voor geintjes, morgen weer. matt ik heb backup nodig, en snel ook.'' Sprak hij zacht en bleef gehurkt zitten. ''Ben je weer eens een watje? Lekkere Team Leader ben je weer.'' Hoorde hij Matt zeggen maar ondertussen werd er ook een bericht uitgestuurd.''Watje? Ten eerste zegt het woord Verlof je iets? En ten tweede, ik heb een hoop gedaan maar ik zal niet vrolijk op iemand met een wapen aflopen terwijl ik zelf niks bij me heb.'' Was Alex zijn antwoord nu weer. ''Zeggen ze allemaal.'' Antwoordde Matt en grinnikte. ''David en Lucy zijn het dichst bij en al onderweg. ik heb Adlynn geinformeerd en Dave en Lucy informeer ik over je status. Hoeveel man eigenlijk?'' Alex schudde zijn hoofd. ''Wanker...'' Mompelde hij zacht. ''Ik doe wel even alsof ik dat niet heb gehoord.'' Klonk het antwoord. ''Beter maar. Maar ik heb geen flauw idee. Ik weet niet waar ze zitten. Matt Waarschuw Dave en Lucy dat ze moeten oppassen. Ik reken op ze.'' Met die woorden eindigde hij het gesprek en hij bleef zitten.

Toen ze gemopperd uit haar kamer hoorde zuchten ze opgelucht. Gelukkig hij was er nog. Voordat ze het wist zat hij achter haar en legde zijn hand op haar mond. ‘’Shh.. . ''Niet schreeuwen maf, dan weet hij meteen dat je er bent en waar je bent.'' Zei hij en keek naar zijn mobiel. Toen hij haar weer had los gelaten zweeg ze en keek naar nog een lading kogels die de kamer invlogen. Heel even dook ze in elkaar toen ze glas hoorde vallen, ze wast veelte bang dat er iemand binnen kwam. Na een halve minuut keek ze weer op en zuchten toen de kogel regen was gestopt. Ze luisterde mee met Alex zijn telefoon gesprek en keek hem eventjes aan. ´´Sorry dat ik je vrije dag verpest.´´ fluisterde ze zachtjes. Langzaam ging ze in de kleermakerszit zitten en wreef over haar knieën. Die zouden morgen wel blauw zijn na haar duik op de harde houten vloer. ´´Denk je dat hij alweer weg is?’’ vroeg ze nadat er al een tijdje geen kogels meer binnen waren gevlogen. Ze richten haar blik weer op de grond en wreef in haar ogen. Waarom liep altijd alles anders dan geplant? Ze had nu ook gewoon lekker op de bank kunnen liggen inplaats van achter de bank zitten te schuilen voor een of andere idioot. ‘’Wat denk je, waren die voor mij bedoeld?’’ vroeg ze toch wel wat bezorgd. Ze hadden natuurlijk ook voor hem kunnen zijn.

´´Sorry dat ik je vrije dag verpest.´´ Hoorde hij haar fluisteren en hij haalde zijn schouders op. ''Vrije dag? Tegenwoordig kent niemand het begrip van vrije dagen en verlof niet. Zelfs de grootse flikkers van de wereld niet.'' Antwoorde hij fluisterend maar met een bittere ondertoon. ´´Denk je dat hij alweer weg is?’’ Nu schudde hij zijn hoofd, zo ging niemand te werk. Zomaar een paar gaten in een huis schieten en dan weggaan. ''Ik betwijfel het ten zeerste, maar we komen er snel genoeg achter.'' antwoordde hij scherp en hield zijn stem echt zacht. Hij sloot zijn ogen even en zuchtte. ‘’Wat denk je, waren die voor mij bedoeld?’’ Vroeg ze nu en hij mistte de bezorgde toon in haar stem niet. ''Ik heb geen idee, maar ook dat betwijfel ik weer.'' Hij schudde zijn hoofd en staarde naar zijn handen. Hij kon nu ook echt weer niks doen, hulpeloos op de momenten dat hij nodig was. ''Schiet alsjeblieft op Dave, geef Lucy desnoods een rotschop en mij de schuld.'' Mompelde hij tegen zichzelf en zuchtte. Hij had een betrouwbaar team en hij had ze goed gekoppeld. Maar toch waren Lucy en Dave de lastigste van allemaal. Gelukkig kon hij wel op ze vertrouwen als dat nodig was.

''Vrije dag? Tegenwoordig kent niemand het begrip van vrije dagen en verlof niet. Zelfs de grootse flikkers van de wereld niet.'' Antwoordde hij schouderophalend met een bittere ondertoon. Ze knikten even en keek toen weer voor zich uit. Vanuit haar ooghoeken zag ze hem zijn hoofdschudden bij de vraag of hij dacht dat ze weg waren. ''Ik betwijfel het ten zeerste, maar we komen er snel genoeg achter.'' Antwoordde hij scherp maar zacht. ‘’Oke.’’ Knikten ze en richten haar blik weer op de muur met kogelgaten erin. ''Ik heb geen idee, maar ook dat betwijfel ik weer.'' Ze draaide haar hoofd naar hem. ‘’Kan je daar achterkomen?’’ vroeg ze en bleef hem aan staren. Hopelijk wel want dat was wel handig om te weten. Als ze voor haar bedoeld waren kwamen ze haar vast nog wel een keer opzoeken als Alex zijn teamgenoten ze niet te pakken kreeg, waar ze natuurlijk wel vanuit ging. Zuchtend legde ze haar hoofd naar achter tegen de bank en staarde naar het plafon. ‘’Ik ben trouwens wel erg benieuwd wie zo vriendelijk was om mijn ramen weer kapot te maken.’’ Mompelde ze zachtjes en bleef naar het plafon staren. Er zaten net nieuwe ramen in nadat Hunter ze er uit had geslagen.

Hij hield niet van wachten en stiekem keek hij over de rand van de bank heen. Hij hoorde haar wat zeggen maar had er geen aandacht voor. Hoelang zaten ze te wachten nu? Hij had echt de grootste hekel aan wachten, en dat wist iedereen. '’Kan je daar achterkomen?’’ Vroeg ze en hij keek even op. ''Huuhh?'' Hij keek haar even vragend aan voor hij de vraag snapte. ''Ohhh, vast wel. Ik herkende de meeste rotkoppen wel.'' Zei hij en wreef in zijn ogen. ‘’Ik ben trouwens wel erg benieuwd wie zo vriendelijk was om mijn ramen weer kapot te maken.’’ Hij keek haar aan en trok een wenkbrauw op. ''Ik zou zeggen ga kijken en vraag hem ook meteen wie hij moet hebben...'' Antwoordde hij sarcastisch, maar hield zijn adem in toen hij zachte plofjes hoorde. ''Fuck...'' Siste hij en ging op zijn hurken zitten. ''Twinkle twinkle little star, I wanna ride you over with a car...'' Klonk een stem en een zachte zucht volgde. Alex zijn houding veranderde meteen en hij begon te grijnzen. ''I'm a little star from space, good luck driving your car there.'' Antwoordde hij en keek over de rand van de bank voor hij helemaal opstond. Een korte grinnik klonk. ''Je werkt jezelf echt altijd in de problemen hea baba.'' Sprak een diepe stem en Alex rolde met zijn ogen. ''Ik kom uit spanje niet uit het midden oosten Dave.'' Antwoordde hij rustig. ''Whatever, hier vang.'' antwoordde de vrouw en gooide hem een wapen toe. Soepel ving hij deze op en grijnsde. ''Serieus, hebben wij ons gehaast voor niks. Ik had dus gewoon nog tv kunnen kijken...'' Vervolgde de vrouw. ''Lucy kun je nu echt geen dag zonder te mekkeren?'' Vroeg Alex en rolde met zijn ogen. ''Jaja, dat weten we allemaal wel. Misschien is het een beter idee om te maken dat we wegkomen hier. Er komt namelijk meer geinigheid aan dan dat wij met zijn drieën aankunnen.'' Zei Dave en Alex knikte. Hij stak zijn hand uit om Lexie overeind te helpen. In zijn andere hand hield hij het wapen en hij glimlachtte kort.

''Ik zo zeggen ga kijken en vraag hem ook meteen wie hij moet hebben...'' Antwoordde hij sarcastisch. ‘’Is goed.’’ Antwoorde ze koel en rolde haar ogen. Bij het horen van de voetstappen hield ze haar adem in en keek over Alex zijn schouder heen. ''Fuck...'' Siste hij en hurkten. ''Twinkle twinkle little star, I wanna ride you over with a car...'' hoorde ze een vrouwlijke stem zeggen. Afwachten keek ze naar Alex maar ze had als snel door dat het een teamlid van hem was. ''I'm a little star from space, good luck driving your car there.'' Antwoordde Alex en stond op. Zachtjes grinnikten ze en zuchten daarna een keer diep. Vanaf de grond keek ze toe hoe Alex een wapen toe gegooid werd. Ze pakten Alex zijn hand aan en stond nog redelijk soepel voor haar doen op. ‘’Dank je.’’ zei ze zachtjes en dankbaar. Zuchtend keek ze naar de puinhoop in haar appartement. ‘’ quelle pagaille’’ mompelde ze en keek Alex weer aan. ‘’’moet je die spullen van Hunter nog hebben? ‘’ vroeg ze en keek toen even naar de andere twee. ‘’Jullie ook bedankt.’’ Zei ze vriendelijk en gaf een klein knikje. Wat moesten ze wel niet van haar denken? Dat ze een gestoorde freak was die een relatie had met de beste huurmoordenaar? Oke ergens was het wel gestoord dat ze echt wat hadden gehad. ''Ohh, in mijn bureaula liggen volgens mij ook nog wat papieren van hem.'' kwam in eens in haar op en wees richting haar bureau aangezien ze geen idee had of het wel veilig was om daar naar toe te lopen aangezien je langs het raam moest. Ze hoorde Dave en Alex praten over hier zo snel mogelijk weggaan. Eigenlijk was ze wel benieuwd waar ze naar toe gingen en waar zij vannacht ging overnachten. Want hier slapen leek haar niet zo'n heel goed idee en in een hotel slapen ook niet aangezien ze haar dan zo konden opzoeken met haar naam. ''mag ik nog wat pakken?'' vroeg ze en keek de 3 spionnen aan.

- Wat een bende

Niet vaak had hij uitgekeken naar de aankomst van zijn teamleden, wetend dat hij dit niet gauw zou vergeten. Ze zouden daar wel een handje in bijbrengen. Maar hij zou hetzelfde hebben gedaan bij hen. Ze waren net een grote familie, een familie die hij niet meer had. Hij hoorde Lexie wat mompelen over een bende in haar appartement en hij haalde zijn schouders op. ''Shit tends to happen.'' Antwoordde hij onschuldig, maar kreeg een stomp van Lucy. ''Ik dacht dat we moesten maken dat we wegkwamen?'' Zei ze kortaf en kreeg nu zelf ook een klap van Dave. ''Wees toch niet zo'n zeikerd en toon iets van respect.'' Zei Dave en staarde haar aan. ''Handjes thuis of ik hak ze eraf.'' Siste Lucy en staarde Dave strak aan. ''Beide handen thuis. Of ik hak jullie handen eraf...'' Mopperde Alex kort en knikte naar Lexie. ''Ja lijkt me handig, alles wat zij kunnen grebruiken.'' antwoordde hij rustiger en keek met een half oog naar die andere twee. ‘’Jullie ook bedankt.’’ Hoorde hij haar tegen Dave en Lucy zeggen en hij grinnikte. ''Oi Alex, ik weet niet in wat voor shit jij bent gedoken, maar als we het in een groep over de zelfde Hunter hebben verklaar ik je letterlijk voor gek.'' Sprak Lucy serieus en Dave knikte kort. Nu haalde Alex zijn schouders op, maar gaf geen antwoord. Op zich hadden ze gelijk, maar hij had geleerd dat je mensen niet moest beoordelen op hun kennisen of wat je had gehoord. ''Het schijnt ook dat ik gek ben nietwaar?'' Antwoordde hij nu zelf en staarde even naar Lexie. ''Ohh, in mijn bureaula liggen volgens mij ook nog wat papieren van hem.'' Alex knikte en liep naar de la toe, zonder eigenlijk een beetje na te denken. ''Tis waarschijnlijk handiger als jij het pakt aangezien ik geen flauw idee heb waarnaar ik moet zoeken.'' Zei hij en sloeg zijn armen weer over elkaar. ''mag ik nog wat pakken?'' Alex en Dave knikten tegelijk en keken elkaar aan. Lucy zuchtte en maakte een hopeloos gebaar. ''Wat snappen jullie niet in de zin van haast?'' Zei ze en schudde haar hoofd.

''Shit tends to happen.'' Antwoordde Alex onschuldig. ‘’Ach..’’ zuchten ze en keek even fronsend naar Lucy, die Alex een klap gaf. ''Beide handen thuis. Of ik hak jullie handen eraf...'' mopperde Alex. Zachtjes grinnikten ze en keek Alex aan. ''Oi Alex, ik weet niet in wat voor shit jij bent gedoken, maar als we het in een groep over de zelfde Hunter hebben verklaar ik je letterlijk voor gek.'' Sprak Lucy. Zwijgend keek ze naar Dave die toe knikten. Waarschijnlijk verklaarde ze haar ook voor gek als ze iets over Hunter en haar ging zeggen. Met haar blauw grijze ogen volgden ze Alex naar haar bureau. ''Tis waarschijnlijk handiger als jij het pakt aangezien ik geen flauw idee heb waarnaar ik moet zoeken.'' Grinnikend liep ze naar hem toe. Ze rommelde wat in de laadjes, opende wat mappen en haalde er een stapel papieren vandaan. ‘’Het meeste is in het Russisch geschreven dus ik moet bekennen dat ik geen idee heb waar het over gaat.’’ Sprak ze terwijl ze de laatste stapel papieren pakten. Zachtjes tikten ze de papieren op het bureau om de stapel wat netter te maken. ‘’Dit heb je niet van mij.’’ Mompelde ze zachtjes en gaf de stapel papieren aan Alex zonder hem aan te kijken, haar ogen bleven op de papieren gericht. Diep van binnen deed dit haar wel pijn. Ze had van Hunter gehouden, en ook echt. En nu was ze zijn vijanden aan het helpen. Zachtjes zuchten ze. ''Wat snappen jullie niet in de zin van haast?’’ zeurde Lucy weer en Lex keek haar aan. ‘’Ik zal opschieten.’’ Riep ze terwijl ze zich naar haar kamer haasten. Eenmaal in haar kamer rolde ze met haar ogen. Wat kon die Lucy zeuren.. Ze bedoelde het goed, dat wist ze natuurlijk ook wel maar wat vriendelijker mocht ook wel. Snel gooide ze wat kleren in een tas. Zuchtend keek ze haar kamer rond maar draaide zich als snel om en beende de huiskamer weer in. ‘’klaar.’’ Sprak ze en liep nog even snel naar de tafel om haar portemonnee en autosleutels te pakken. Zachtjes schudden ze haar hoofd bij het zien van haar jas waar kogelgaten inzaten. Gelukkig was het niet zo heel koud dus ze kon wel even zonder. ‘’Zeggen jullie het maar, ik volg wel.’’ Sprak ze en keek de 3 agenten afwachten aan.

Stilletjes keek hij toe hoe Lexie in de lades rommelde. Zonder twijfel had hij het niet kunnen vinden, maar dat was nu zijn zorg niet. ‘’Het meeste is in het Russisch geschreven dus ik moet bekennen dat ik geen idee heb waar het over gaat.’’ Nu fronste hij, maar knikte kort. Hij grijnsde even naar Lucy die haar hoofd wegdraaide. ''Ik dacht het niet hea...'' Zei ze en Alex grinnikte kort. ‘’Dit heb je niet van mij.’’ Mompelde ze en hij knikte zonder een woord te zeggen. Daar hoefde ze zich geen zorgen om te maken. Alle info die ze kregen, daarvan bleef de bron altijd geheim. Hij hoorde haar antwoorden op Lucy maar dat had nooit echt gehoeven. Dat zou hij haar later nog wel een keer uit kunnen leggen als dat moest. Hij keek op zodra hij haar stem hoorde en hij knikte. ''Geef je sleutels maar aan Lucy, zij rijdt ons tot aan de garage.'' Hij keek Lucy even aan. ''Luce, Dave vinden jullie het heel erg om vanaf daar te lopen aangezien we dan haar auto daar achterlaten zodat ik de mijne kan pakken die gemaakt is.'' Hij grijnsde even kort en liep al naar de deur. ''Dump die barrelbak eens bij de sloop joh..'' Merkte Dave weer op en Alex draaide zich om met een dodelijke blik. ''Als blikken toch konden dode Dave, dan was je nu echt morsdood. Vermoord door je eigen Teamleader..'' Stapte Lucy vrolijk in en grinnikte. ''Dat is wel weer genoeg vandaag.'' Mopperde Alex en liep stilletjes naar beneden

''Geef je sleutels maar aan Lucy, zij rijdt ons tot aan de garage.'' Ze knikten toe en ga ze sleutels aan Lucy met een vriendelijke blik op haar gezicht. ''Luce, Dave vinden jullie het heel erg om vanaf daar te lopen aangezien we dan haar auto daar achterlaten zodat ik de mijne kan pakken die gemaakt is.'' Vroeg hij aan de twee, vanuit haar ooghoeken keek ze afwachten hoe Lucy zou reageren. Ze keek nog een laatste keer om haar heen en liep achter de 3 spionen aan haar appartement uit. ''Dump die barrelbak eens bij de sloop joh..'' hoorde ze Dave opmerken, het was vast een gammel auto anders had hij dat niet gezegd. Al snel bevond ze dat Alex het niet echt grappig vond. ''Als blikken toch konden dode Dave, dan was je nu echt morsdood. Vermoord door je eigen Teamleader..'' sprak Lucy vrolijk waarop Lex grijnsde. Mannen en hun auto’s… als ze er mee konden trouwen hadden ze het gedaan. Zelf vond ze het ook zeker niet erg om in een mooie auto te rijden maar daarbij hield haar liefde voor auto’s ook wel op. Met een kleine zucht deed ze haar voordeur dicht en liep zwijgend de trap af. Eenmaal in de garage staarde ze even naar de lege plek waar Hunt zijn auto/motor wel eens stond. Zachtjes grinnikten ze, die had ook met zijn auto/motor getrouwd zijn geweest als het kon. ‘’Dat is hem.’’ Wees ze naar een zwarte volvo c30 toen ze bijna bij haar auto aankwamen. Ergens was ze wel benieuwd waar ze naar toe gingen en stiekem ook wel naar Alex zijn auto.

Lucy rolde wel even met haar ogen maar volgde Alex zonder verder een woord te zeggen. Ze was ook wel wat gewend en ze wist dat er grappen waren die ze gewoon kon maken. Ze pakte de sleutels aan en wees voor Dave om de achterkant te pakken. Alex was als eerst beneden en rekte zich even uit. Het boeide hem niet veel of er nog mensen in de buurt waren, hij was toch altijd wel de klos. ‘’Dat is hem.’’ Zei ze en Alex grinnikte even. ''dat weet ik.'' Zei hij met een kort grijnsje maar hield wel een van de deuren open. ''Luce jij rijdt, en hou je dit keer een beetje aan de regels.'' het laatste was meer een grap maar hij wist niet hoever Lucy kon gaan in verband met Lexie. Hij was dat gescheur van haar wel gewend maar voor anderen wist hij het niet. lucy rolde met haar ogen en kroop achter het stuur. ''Ja pappie, ik hou het wel bij de rode stoplichten en de snelheidsborden.'' Was haar antwoord en Alex moest even lachen. Hij plofte zelf aan de andere kant van de achterbank neer en sloot de deur. ''Hop hop dan maar hea.'' Zei hij en leunde met zijn hoofd even naar achteren voor hij een zucht losliet. Hij was nu alweer helemaal uitgeput terwijl hij niet eens zoveel had gedaan.

''dat weet ik.'' Antwoorde Alex met een kleine grijns.. ‘’ohw ja..’’ mompelde ze en rolde met haar ogen. Ze was het even vergeten dat Alex haar had gevolgd naar huis. ''Luce jij rijdt, en hou je dit keer een beetje aan de regels.'’ Hoorde ze hem zeggen en frons even. ’’’moet ik mij zorgen gaan maken?’’ vroeg ze en je kon aan haar zien dat ze niet wist hoe ze dit moest opvatten. Ze nam plaats op de passagiers stoel en keek Lucy onderzoekend aan vanuit haar ooghoeken. Hopelijk hield ze haar auto heel want als dat er ook nog eens bij kwam moest ze bij haar vader aankloppen voor geld en daar had ze een hekel aan. Zwijgend staarde ze naar buiten. Bij het stoplicht viel haar blik op de motorrijder naast haar. Fronsend bleef ze hem aanstaren totdat het haar binnen schoot dat het Johnny was. Zo onopvallend mogelijk keek ze weer voor haar uit en zuchten eventjes. Hopelijk had hij haar niet gezien want waarschijnlijk zou hij heel droogjes gaan zwaaien en daar had ze nou niet echt zin in met 3 spionen om zich heen die John maar al te graag in de cel zaten zitten. Via de achteruit kijk spiegel keek ze even naar Alex en Dave.

’’’moet ik mij zorgen gaan maken?’’ hij schudde zijn hoofd. ''Neuh, Lucy rijdt je auto niet in de prak. Ze is soms alleen een beetje een scheurmachine.'' antwoordde hij vriendelijk en leunde achteruit. Hij moest toch even glimlachen en het viel hem op dat lucy zich dit keer beter aan de regels hield dan normaal. Zelfs haar bochten waren niet extreem, zou ze ziek zijn? Hij schudde zijn hoofd en keek naar Lexie voor hem. Hij had op zich wel medelijden met haar vooral met zo'n situatie. Maar haar blik uit het raam was hem niet ontgaan. Toch besloot hij het erbij te laten, wie het ook was ze konden hem later ook wel terugvinden. Hij zuchtte even en schudde zijn hoofd. ''Yo Baba, is er iets mis?'' Klonk de zwaardere stem van Dave weer en Alex schudde zijn hoofd. ''Ja, je bent veel te stil voor jou doen. normaal loop je de oren van mijn kop te klagen over mijn rijstijl.'' Voegde Lucy toe en weer schudde Alex zijn hoofd. ''Er is niks aan de hand jongens, ik ben gewoon moe dat is alles.'' antwoordde hij nu zelf en zag dat ze er al waren. ''Parkeren jullie deze bak binnen? Ik neem vanavond wel contact met jullie op.'' Zei hij voor hij naar buiten stapte, om de auto heenliep en de deur voor Lexie opengooide. Maar zonder verder op te kijken liep hij door naar binnen en ving grijnzend zijn sleutels op. ''Nog even en ik heb alles al aan dit ding vervangen voor je.'' Alex kon alleen maar grijnzen terwijl hij naar zijn zwarte mustang liep. ''Hij ziet er niet uit, maar als ik juist ben loopt hij weer geweldig.'' hij grijnsde even naar Lexie en liet zich zonder te twijfelen achter het stuur zakken door het open raam. ''Ohjah, let niet op de meuk.'' Hij grijnsde weer en startte de motor waarna hij zijn duim opstak naar de monteur.

''Neuh, Lucy rijdt je auto niet in de prak. Ze is soms alleen een beetje een scheurmachine.'' Slikkend knikten ze langzaam haar hoofd en keek even Lucy aan. ‘’Laten we dat dan maar hopen.’’’ Antwoorde ze met een wat onzekere glimlach. Lucy reed netter dan ze verwachten dus ontspande ze wat meer en zakten ietsje onderuit in haar stoel. ''Ja, je bent veel te stil voor jou doen. normaal loop je de oren van mijn kop te klagen over mijn rijstijl.'' Hoorde ze Lucy klagen en ze grinnikten even. Zo te horen kon Alex aardig zeuren, maar dat moest volgens mij ook wel bij die 2. Dave leek haar nog wel makkelijk maar over Lucy had ze zo haar twijfels. ''Parkeren jullie deze bak binnen? Ik neem vanavond wel contact met jullie op.'' Zei Alex voordat hij de auto uitstapten en even later haar deur open deed. ‘’Bedankt.’’ Bedankten ze Dave en Lucy met een vriendelijke glimlach. ‘’Ik vertrouw erop dat je hem ook heel houdt zonder dat ik of Alex erbij is.’’ Grinnikten ze en knikten nog een keer. Ze liep achter Alex aan naar zijn auto. Bij de grijns op zijn gezicht moest ze eventjes lachen. ‘’Jongens ook altijd met hun auto.’’ Grinnikten ze. ‘’Dat valt toch wel mee.. ik heb wel ergere auto’s gezien hoor.’’ Sprak ze en keek naar de zwarte mustang. Haar gedachtes klopten aardig.. hij had geen luxe auto, daar was hij geen persoon voor. ''Ohjah, let niet op de meuk.'' Sprak Alex en bedankten de monteur. Ze liet zich zaken in de passagiersstoel en deed haar gordel vast. ‘’Ik was er eerlijk gezegd al op voorbereid.’’ Gaf ze toe en keek hem grinnikend aan.

Hij was echt weer blij om zijn auto terug te hebben, het was zijn rijdende huis. Hoeveel nachten had hij daar wel niet in gespendeerd. Maar nieuwe lak, glazen en de kapotte onderdelen vervangen en hij was weer zo goed als nieuw. Hij kon nog geen afscheid nemen van zijn auto, hoevaak anderen hem al een nieuwe hadden aangeboden. ‘’Dat valt toch wel mee.. ik heb wel ergere auto’s gezien hoor.’’ hij fronste even. ''Dat betwijfel ik toch echt.'' zei hij maar grijnsde toch weer. Hij voelde zich net een klein kind in een gigantische snoepwinkel. Hij keek toe hoe ze ging zitten en luisterde naar de motor van zijn geliefde auto. ‘’Ik was er eerlijk gezegd al op voorbereid.’’ Langzaam keek hij haar aan. ''Ik weet nu niet of ik me beledigd moet voelen of gewoon boos moet worden.'' Mompelde hij zacht en staarde voor zich uit. Langzaam reed hij de garage uit en schudde zijn hoofd. Zelf had hij geen gordel om, het interesseerde hem niet. ''Wie was die man op de motor?'' Vroeg hij uit het niets en bleef naar de weg staren. Hij reed een heel stuk rustiger dan Lucy, maar hij had ook geen haast. Hij had alle tijd en nam die dan dus ook.

''Ik weet nu niet of ik me beledigd moet voelen of gewoon boos moet worden.'' Hoorde ze hem zacht mompelen. ‘’Geen van beide.’’ antwoordde ze zachtjes en keek uit het raam en volgde de voorbijgangers. . ''Wie was die man op de motor?'' vroeg hij opeens. Fronsend keek ze Alex eventjes aan maar al snel zuchten ze en draaide haar hoofd weer weg.. Wrijvend ik haar ogen keek ze naar haar voeten. ‘’Het heeft toch geen zin om dingen te verzwijge bij jou..’’ mompelde ze en zuchten weer zachtjes. ‘’Johnny, het was Johnny op die op de motor zat.’’ Antwoordde ze met tegenzin en keek Alex weer aan. ‘’ pourquoi ai-je le refaire?’’ mompelde ze zo onverstaanbaar mogelijk. Hopelijk snapten hij het een beetje dat dit voor haar totaal niet makkelijk was ook al wist ze diep in haar hart dat het wel het beste was. Ze glimlachten eventjes klein en keek weer voor zich uit. ‘’Mag ik vragen waar we naar toe gaan?’’ vroeg ze toch wel nieuwsgierig. Zachtjes zakten ze wat onderuit in de stoel en leunde met haar hoofd tegen de rugleuning. Als ze nu haar ogen dicht deed zou ze gelijk inslaap vallen.

-Waarom deed ik dit ook alweer?

‘’Geen van beide.’’ Was haar antwoord, maar hij bleef zwijgen. Hij kon niet begrijpen dat een situatie zo ingewikkeld kon worden. Maar toch wilde hij antwoorden, maar of ze hem die zou geven. ‘’Het heeft toch geen zin om dingen te verzwijgen..’’ mompelde ze en hij knikte terwijl hij haar hoorde zuchten. ‘’Johnny, het was Johnny op die motor.’’ Nu fronste hij even en zuchtte kort. ''Aha, toch weer je auto bespaard door het nu te vragen.'' Mompelde hij zacht en richtte zijn blik op de weg. Nu hoorde hij haar wat mompelen maar negeerde het. het zou de situatie toch niet verbeteren, hoewel hij wel een beetje gek werd van de situatie. ‘’Mag ik vragen waar we naar toe gaan?’’ Hij keek haar even aan en pakte eerst een zonnebril uit het dashbordkastje en zette die op. ''Mijn huis, de veiligste plek voorlopig. Tenzij je in de auto wil blijven pitten.'' Antwoordde hij rustig en stuurde een straat in. ''Ik vind alles prima, ben wel wat gewend.'' Mompelde hij een beetje tegen zichzelf en zuchtte kort. Hij werd er een beetje moe van, bijna dagelijks werd hij rondgesleept door alles wat hij had meegemaakt en wat nog te wachten stond.

''Aha, toch weer je auto bespaard door het nu te vragen.'’’ Ze draaide haar hoofd richting hem en knikten langzaam. ''Mijn dank is groot.'' mompelde ze zachtjes. Prima als ze Johnny achter na gingen maar niet met haar erbij.. dat zou ze niet aankunnen. ''Mijn huis, de veiligste plek voorlopig. Tenzij je in de auto wil blijven pitten.'' Antwoordde hij rustig. Zodra ze de straat inreden ging ze weer recht op zitten en keek naar de huizen. ‘’Dan kies ik toch voor je huis ja.’’ Stemde ze knikkend in. ‘’Sorry dat ik je vrije dag verpest met al dat stomme gedoe van me.’’ Zei ze en keek hem recht aan. ‘’Ik zou jou werk niet kunnen doen, echt niet. Dus mijn respect heb je.’’ Sprak ze kalm en wachten tot de auto stil stond. Bij het uitstappen rekten ze zich zelf even uit en gooide haar tas met een soepele beweging op haar rug. Rustig liep ze achter Alex aan en keek ondertussen om zich heen.

Hij bleef maar weer stil en staarde voor zich uit. En dan nagaan dat dit nog maar een dag was. hij zou nog veel tijd nodig hebben om weer op conditie te komen. het maakte hem nu al chagerijnig. Hij kon er niet tegen als hij achterliep op de rest. Bovendien zou zijn team hem dat nooit laten vergeten. ‘’Dan kies ik toch voor je huis ja.’’ Hij gaf er geen reactie op en onderdrukte een volgende zucht.. ‘’Sorry dat ik je vrije dag verpest met al dat stomme gedoe van me.’’ Langzaam keek hij haar even aan en haalde zijn schouders op. ''Laat het je niet opvreten, er is mij gewoon geen rust gegund.'' Mompelde hij even en zuchtte toch weer. ‘’Ik zou jou werk niet kunnen doen, echt niet. Dus mijn respect heb je.’’ Hij wilde er een opmerking tegenin gooien maar besloot het niet te doen. Langzaam knikte hij en glimlachtte kort. hij parkeerde zijn auto en stapte ditmaal normaal uit en sloot hem af. Zijn huis was niet groot maar simpel en groot genoeg voor hem. ''ik heb gezelschap binnen dus pas wel op waar je loopt. ik kan het niet waarderen als je bovenop haar gaat staan.'' Zei hij en zwaaide de deur open om haar eerst naar binnen te laten.

''Laat het je niet opvreten, er is mij gewoon geen rust gegund.'' ’’Dat merk ik ja.. Maar dat komt vast wel, hoop ik voor je.’’ antwoordde ze vriendelijk. Ze wachten totdat hij zijn auto op slot had gedaan en liep kalm achter hem aan. ''ik heb gezelschap binnen dus pas wel op waar je loopt. ik kan het niet waarderen als je bovenop haar gaat staan.'' Sprak hij en deed de deur open. ‘’Ik ben huisdieren gewend dus komt helemaal goed.’’ glimlachten ze vriendelijk naar hem en liep naar binnen. Het beeld wat ze bij zijn huis had klopten aardig, het was niet groot maar wel knus. ‘’Aha jij bent dus degene waarvoor ik moet oppassen.’’ Grinnikten ze toen er een poes op haar af kwam. Ze ging door haar knieën en gaf de poes een aai over haar hoofd. ‘’En naar welke naam luistert ze?’’ vroeg ze en keek even over haar schouder naar Alex. ’’Je bent in ieder geval erg mooi.’’ sprak ze weer tegen het dier en gaf haar nog een aai over haar kop. ''Waar mag ik mijn tas neerzetten?'' vroeg ze en stond weer op.

’’Dat merk ik ja.. Maar dat komt vast wel, hoop ik voor je.’’ Hij haalde simpelweg zijn schouders op en ging er niet verder op in. ‘’Ik ben huisdieren gewend dus komt helemaal goed.’’ Hij knikte even kort en glimlachte wel even. ''Het stelt niet veel voor maar tis mijn thuis.'' Mompelde hij terwijl hij even in de gang bleef staan. ‘’Aha jij bent dus degene waarvoor ik moet oppassen.’’ Klonk het en alex keek naar de grond en grinnikte even. ze was zijn trouwe gezelschap en stond altijd heel snel bij de deur als ze die open hoorde gaan. ‘’En naar welke naam luistert ze?’’ Hij glimlachte weer en zakte ook even door zijn knieën. ''Revy is haar naam, he meiske.'' Hij gaf het diertje een aai over haar kopje en grinnikte. ’’Je bent in ieder geval erg mooi.’’ Hij knikte even en tilde zijn geliefde gezelschap op. ''Zonder twijfel is ze mooi ja.'' zei hij en grijnsde even. ''Waar mag ik mijn tas neerzetten?'' Hij keek haar even aan en liep naar de huiskamer. ''Pleur maar bij de trap neer, dat regelen we later wel.'' Antwoordde hij nog en liet zich op de bank zakken met een plofje.

. ''Het stelt niet veel voor maar tis mijn thuis.'' Hoorde ze vanuit de gang. ’’Als jij je maar thuis voelt, dat is het belangrijkste.’’ antwoordde ze met een kleine glimlach terwijl ze de poes nog een aai gaf. ''Revy is haar naam, he meiske.'' Was zijn antwoord op haar vraag. ‘’Hallo Revy.’’ Grinnikten ze en stond weer op. ‘‘’Zo te zien zijn jullie twee goede maatjes.’’ zei ze nadat Alex Revy had opgepakt. Ze liep achter hem aan de huiskamer in en keek om zich heen. ''Pleur maar bij de trap neer, dat regelen we later wel.'' Zachtjes knikten ze en liep naar de trap om haar tas daar neer te zetten. Haar ogen vielen op de foto’s die er hingen. ’’oke ik wist niet dat jij en je broer zo veel op elkaar leken.’’ zei ze toen ze een oude familiefoto zag hangen. ‘’Je bent ook niet heel veel veranderd trouwens.’’merkten ze op en beek de andere foto’s. Na het zien van alle foto’s zetten ze haar tas naast de trap en ging op de andere bank zitten. Ze rekten zich zelf uit en gaapten. ‘’sorry.’’ Grinnikten ze mompelend.