Whoopss! I didn't see you!

''Gaat alles goed Lexie?'' vroeg de leraar aan haar net voordat ze de collegezaal uit wou lopen. Ze draaide zich met een vragen de blik op haar gezicht. ''Ja hoor, bedankt dat u er naar vraagt.'' zei ze netjes en glimlachten kleintjes. De leraar knikten en liep de collegezaal uit. Een kleine zucht kwam uit Lex haar mond zetten en even wreef ze in haar ogen. Zo langzamerhand begon het gemis te wennen, maar ze was nog steeds niet de ouwe ''vrolijke'' lexerd. ''Leuke dingen Lex, denk aan leuke dingen.'' mompelde ze en liep de zaal uit richting haar auto waar ze op de bestuurder stoel neer ploften. Ze starten haar auto en reed richting boulevard. Eenmaal daar pakten ze haar tas van de achterbank en zwaaide hem op haar rug. Het was vrijdagmiddag dus het was zoals elke vrijdag ontiegelijk druk op de boulevard. Voorzichtig wurmde ze zich door de menigte heen, naar de vele verliefde koppels die hand in hand liepen of samen op een terras zaten keek ze maar niet want dan maakten ze het gemis alleen maar groter. Ze misten een arm om haar heen die haar beschermde maar ach.. ze was het alleen zijn wel gewend.. Op een gegeven moment stapten ze uit de menigte, ging aan de kant staan en staarde in de verte. Het was al bijna weer een maand geleden dat Hunter haar daar achter liet op het strand. Zucht end schudden ze haar hoofd zachtjes en haalde een hand door haar blonde haar. Zou hij ooit terug komen? Ze tilde haar rugzak van haar schouders en haalden er een flesje water uit. Nadat ze haar rugzak weer op haar rug deed wierp ze nog een laatste blik op het strand waarbij er watterige oogjes ontstonden, ze draaide om om weg te lopen. Net op het moment dat ze een slok water wou nemen botsde ze tegen een jongen op. Een plens water viel op haar vest waarbij ze het flesje uit reflex tegen de jongen aan gooide die dus nu ook half nat was. ''Ohw sorry!'' sprak ze geschokken maar toch zeer verlegen. Eventjes keek ze naar haar natte vest en toen naar die van de jongen, langzaam gleden haar ogen over zijn toch wel gespierde lichaam en keek ze hem in zijn blauwe ogen aan. Zijn ogen waren blauw maar niet zo blauw als de prachtige ogen van Hunter. ''Ehm..'' stotterde ze verlegen en keek hem half aan. ''zal ik je anders geld geven voor een nieuw shirt?'' vroeg ze nog altijd zo verlegen als maar kon. Hij was misschien 10 cm groter dan haar en had een vriendelijk gezicht, maar ja iedereen kon vriendelijk kijken en ondertussen zo gemeen zijn als de pest.

- Only Alex

Relaxed hing een jongeman op een bankje in de zon, zijn ogen gesloten. Dit was een van de dingen waar hij altijd van kon genieten. Al zijn wonden waren zo onderhand gelukkig genezen en hij kon zich prima bewegen. Hoewel de littekens niet te missen waren was hij blij dat hij niet meer afhankelijk was van anderen. Maar toch mistte hij er wel iets aan, op zich vond hij het ook wel gezellig bij zijn broer en hij miste de aanwezigheid van zijn moeder ook wel. Maar hij kon niet met hen samenleven, ze waren twee volledige tegenpolen van elkaar. Hij was een hardwerkende spion en zijn broer was een huurmoordenaar, iets wat niet samenkon. Hij was wel blij dat Adelyn hem een tijd vrij had gegeven om bij te komen, het deed hem wel goed. Hoewel hij wel nog wat vlees op zijn botten moest kweken was hij nog altijd even gespierd. Langzaam stond hij op en begon tussen de drukke mensenmassa te lopen.
Hij schrok toen er opeens iemand tegen hem opbotste en hij een plens water over zich heen kreeg ''Ohw sorry!'' Zei een geschrokken vrouwenstem en Alex keek haar even aan. Zijn blik gleed naar zijn shirt en hij grinnikte zacht."lekker verfrissend, precies wat ik nodig had." grapte hij even. "Ehm.." Hoorde hij haar zeggen en hij glimlachte even. ''zal ik je anders geld geven voor een nieuw shirt?'' Zei ze verlegen en hij schudde zijn hoofd. "neejoh, het kan gebeuren. Maak je maar geen zorgen het droogt wel weer." hij trok zijn shirt even vaan voren en grinnikte weer."maak je maar geen zorgen hoor, ik bijt niet om een nat shirt." hij grijnsde breed en gemeend. Hij was er ook echt niet kwaad om, het maakte voor hem juist niks uit. Beter een nat shirt dan wat hij al eens had meegemaakt. Toen schudde hij zijn hoofd en paktee de onderkant van zijn shirt en trok deze over zijn hoofd uit. Het intereseerde hem niet dat hij geen perfect lichaam had. Hij schudde zijn shirt uit en keek de meid aan. "zooo probleem opgelost!" zei hij vrolijk

"lekker verfrissend, precies wat ik nodig had." grapten de jongen en glimlachten even naar haar. Ze grinnikten zachtjes om zijn opmerking en keek naar haar eigen t-shirt. Misschien had je jongen toch wel gelijk, met dit warme weer was het wel verkoelend. "neejoh, het kan gebeuren. Maak je maar geen zorgen het droogt wel weer." antwoorde hij op haar vraag. Verlegen knikten ze zachtjes en keek even iemand na die tegen haar schouder aan botsden. ."maak je maar geen zorgen hoor, ik bijt niet om een nat shirt." sprak de jongen met een brede grijns op zijn gezicht. Een kleine vriendelijke glimlach stond op Lex haar gezicht toen ze de jongen weer aan keek. ''Dat is mooi.'' grinnikten ze verlegen. De jongen bleek gelukkig niet boos te zijn, dat scheelde want ze had nu echt geen zin in een ruzie. Hij trok zijn shirt uit en zei vrolijk. ''Zoo probleem opgelost.'' Een ongemakelijke kleine glimlach verscheen op haar gezicht bij het zien van de littekens op de jongen zijn lichaam. Als je diep in haar ogen keek zag je een klein spoortje wantrouw. Een mens zat niet zo maar onder de littekens dus of hij was ''gevaarlijk'' of er was simpelweg gewoon wat gebeurd waar hij niets aan kon doen. '''pijnlijk...'' mompelde ze zachtjes en keek naar de littekens op de jongens zijn bovenlichaam. ''Ik denk dat je blij mag zijn dat je nog leeft.'' sprak ze met een vriendelijke grijns. Ze was nog altijd verlegen maar dat was ze altijd, zelfs bij haar ouders.

Ze leek opgelucht te zijn dat hij niet boos was, maar hem kreeg je gelukkig niet zo heel snel boos. Er was een hoop nodig om hem echt kwaad te krijgen.''Dat is mooi.'' grinnikten ze verlegen na zijn opmerking van het bijten. Alex lachte even vriendelijk en schudde zijn hoofd. Soms beet hij wel, letterlijk. Maar dat deed hij alleen als hij zijn handen of voeten niet kon gebruiken. Het was leuk geweest om de verbaasde gezichten te zien als hij hen in hun handen had gebeten, meestal was dat niet iets voor een jongen om te doen. Maar hem interesseerde het niks, hij deed wat noodzakelijk was om te leven. Hij merkte haar ongemakkelijke glimlach op toen hij zijn shirt uithad en begreep haar wel, het was niet echt een geweldig iets om te zien. Maar de wantrouwende blik in haar ogen ontging hem niet, met wat voor mensen ging ze om, om zoiets te wantrouwen? Maar waarschijnlijk zou niemand het vertrouwen als je iemand zag met zoveel littekens alleen maar op een plek. '''pijnlijk...'' mompelde ze zachtjes en keek naar de littekens op zijn bovenlichaam. Hij volgde haar blik maar zweeg even. ''Ik denk dat je blij mag zijn dat je nog leeft.'' sprak ze met een vriendelijke grijns. Alex haalde zijn schouders op. "ik heb wel geluk gehad ja, maar of ik nou iemand moet zijn om blij te zijn dat ik nog leef weet ik nog niet zo zeker." antwoordde hij nuchter en keek haar aan. "maar ach ik kan er niks aan veranderen en plastische chirurgie heeft toch geen nut. Zodra ik weer aan het werk ga komen er toch wel nieuwe bij." hij keek haar even onderzoekend aan en wachtte haar reactie af.

"ik heb wel geluk gehad ja, maar of ik nou iemand moet zijn om blij te zijn dat ik nog leef weet ik nog niet zo zeker." sprak hij nuchter en haalde zijn schouders op. ''Vast wel.'' sprak ze nog steeds met haar vriendelijke glimlach. "maar ach ik kan er niks aan veranderen en plastische chirurgie heeft toch geen nut. Zodra ik weer aan het werk ga komen er toch wel nieuwe bij." Wat moest ze van dat werk denken? Er waren maar weinig beroepen waar je zulke littekens kon krijgen.. of hij was huurmoordenaar of hij was iets van politieagent. Maar ja wat moest je daar van denken? Ze kon nu wel heel hard wegrennen maar wat had dat voor zin? Ze had genoeg tijd door gebracht met een van de gevaarlijkste mannen ter wereld dus zo gevaarlijk kon deze jongen niet zijn. ''plastische chirurgie ? Ik vind het altijd wel wat hebben.'' zei ze en liet haar blik over zijn bovenlichaam glijden totdat ze bij zijn dogtag kwam. Alexander Richard Rider stond er op. Even dacht ze na, had Hunt die naam ooit laten vallen? Ze had hem wel eens horen praten met Johnny over een ene Alex die weer zijn neus in hun zaken had gestoken maar zou dat deze Alexander zijn? Wat moest ze nou over de jongen denken? Was hij goed of slecht? De wantrouwige blik in haar ogen probeerde ze te verdoezelen door haar verlegen maar toch vriendelijke blik. ''Alexander is je naam zo te zien.'' sprak ze met een kleine glimlach. Alexander, de mensen reder/beschermer.. dat was de betekenis van zijn naam... maar zou dat kloppen? Haar naam betekende ook mensenreder, beschermer maar of dat nou zo klopten? Nee.. ( xD ) ''Geen verkeerde naam, mijn eigen naam zit een soort van verscholen in jou naam.'' sprak ze toch wel verlegen, ze was niet echt iemand die zo maar dingen over haar zelf vertelde maar ach wat kon het kwaad om iemand je naam te vertellen. Alexander zag er niet verkeerd uit, hij had een lieve vriendelijke blik in zijn ogen maar kon ze die vetrouwen?

''Vast wel.'' Was haar antwoord op zijn opmerking en hij haalde opnieuw zijn schouders op. "misschien," mompelde hij half afwezig. Blij om te leven? Hij wist niet zeker of hij dat wel moest zijn met zijn halvegare familie.''plastische chirurgie ? Ik vind het altijd wel wat hebben.'' zei ze en liet haar blik over zijn bovenlichaam glijden en hij volgde haar blik. "wellicht, met mijn vak is het meer ervaring die je toont of het toont dat je een echte doorzetter bent. Of je bent gewoon een ongelofelijke achterlijke en roekeloze idoot. Bij mij is het een combinatie van alledrie." hij grinnikte en rolde met zijn ogen. Het was hem opgevallen dat haar blik was blijven hangen en hij glimlachtte. Die dingen vielen altijd op, ze glansden altijd zo lekker in het zonlicht. ''Alexander is je naam zo te zien.'' sprak ze met een kleine glimlach. Alex knikte heel kort. " Zeg maar Alex, Ali, of iets wat er op lijkt. Ik luister bijna naar alles, behalve als ik pissed ben maar dan luister ik naar niemand." grijnsde hij onschuldig. Hij luister echt naar alles als hij in een goede bui was en al zeker niet kwaad. Als hij geirriteerd was kon je nog wel een koel of bot antwoord krijgen maar meestal was hij heel vrolijk. ''Geen verkeerde naam, mijn eigen naam zit een soort van verscholen in jou naam.'' Alex keek haar even vragend aan. "En wat mag jouw naam dan wezen?" vroeg hij vriendelijk en waar nieuwsgierig. Nieuwsgierigheid zat nu eenmaal in zijn bloed, nouja het was meer het grootste deel van zijn karakter. Nieuwsgierigheid en de wil alles te willen weten ware goede en slechte eigenschappen van een spion. "En trouwens ik weet niet eens de betekenis van mijn eigen naam. Maar niet dat het er veel toe doet, mijn naam is toch niet echt belangrijk." Hij staarde in stilte even voor zich uit.

''Misschien.'' mompelde hij half afwezig, je zag dat hij over iets nadacht. Ze grinnikten eventjes zachtjes en schoof haar pony achter haar oor. "wellicht, met mijn vak is het meer ervaring die je toont of het toont dat je een echte doorzetter bent. Of je bent gewoon een ongelofelijke achterlijke en roekeloze idoot. Bij mij is het een combinatie van alledrie." grinnikten hij en rolde met zijn ogen. Ze had nog steed geen idee wat ze van hem moest denken, was hij nou goed of slecht? Vragen wat hij voor werk deed was ook geen optie want daar zou hij toch over gaan liegen als hij iets te verbergen had. " Zeg maar Alex, Ali, of iets wat er op lijkt. Ik luister bijna naar alles, behalve als ik pissed ben maar dan luister ik naar niemand." sprak hij met een onschuldige grijns op zijn gezicht. Alexander klonk ook erg leuk alleen dat was zo'n mond vol dus ze hield het maar bij Alex. ''Alex dus.'' sprak ze en een kleine glimlach sierde haar gezicht. "En wat mag jouw naam dan wezen?" Vroeg hij o zo nieuwschierig waardoor ze eventjes grinnikten. ''Lexie is de naam.'' zei ze en knikten kort. ''De meeste noemen me Lex, en me vader noemt me Lexerd.'' bij het laatste deel van haar zin grijnsde ze even met de gedachten aan haar vader. "En trouwens ik weet niet eens de betekenis van mijn eigen naam. Maar niet dat het er veel toe doet, mijn naam is toch niet echt belangrijk." zei Alex en staarte in stilte voor zich uit. ''Je naam betekent mensen reder/beschermer.'' vertelde ze met haar kleine glimlach die nog altijd wat weg had van de glimlach van een klein kind. De rustige, vriendelijke en ook wel lieve ogen keken even in de blauwe ogen van Alex. Stiekem vond ze hem wel wat leuks hebben, hij had wat schattigs. ''En je tweede naam betekend, sterk en daper.'' knikten ze en keek even naar zijn gespierde borstkast. ''Ik denk dat het gedeelte sterk wel klopt.'' mompelde ze iets verlegen maar wel verstaanbaar. Misschien had ze toch te snel geoordeeld, hij zag er niet gevaarlijk uit dus ontspannde ze zich iets meer.

Ze leek nog steeds niet helemaal op haar gemak, iets liet haar hem wantrouwen. Ging ze misschien met mensen om die niet te vertrouwen waren? Hij wist het niet, maar iets wat ze verborg voor hem maakte haar hem wantrouwen. Hoe nieuwsgierig hij ook was, hij ging er maar niet naar vragen dat waren zijn zaken niet. Niet dat hij niet wist hoe om te gaan met gevaarlijke mensen. Hij kende genoeg namen van mensen die je in het donker liever niet tegen zou willen komen. Johnny Lawrence was een van die mensen, maar ook broer en zus Gregorovich kwam hij liever niet zomaar tegen. Hoewel er geruchten rondgingen dat Sheila Gregorovich het leven vroegtijdig had gelaten, maar niks was bewezen. Er was geen lijk van de jonge vrouw gevonden. Maar Lawrence en de andere Gregorovich waren nog altijd levensgevaarlijk. Als ze samenwerkte had geen van de agenten angst voor hen omdat de twee heren anders met elkaar werkte dan als ze solo bezig waren. Lawrence op zich was niet zo beangstigend, wel gevaarlijk maar die was nog makkelijk te pakken. Maar die Gregorovich wilde Alex liever niet alleen onder ogen zien, die vent was echt een monster. Waar zijn vader, Yassen Gregorovich, vroeger nog aan de top stond van de meest gewenste personen ter wereld, had zijn zoon hem nu ingehaald. Vele agenten vreesden de man, en Alex wist ook waarom. Echter gingen er ook geruchten rond dat Hunter Gregorovich de dood van zijn zus niet kon verwerken en knettergek was geworden. Als er maar iets gevaarlijker was dan een goedgetrainde huurmoordenaar, dan was dat wel een huurmoordenaar die alle eindjes niet meer helemaal bijeen had. Maar nu was het niet de tijd om aan zulke dingen te denken. Hij was niet aan het werk, hij moest ontspannen en niet zijn hersens overladen met dit soort feiten.''Alex dus.'' sprak ze en een kleine glimlach sierde haar gezicht. Die glimlach stond haar eigenlijk best wel goed. Hij knikte kort en grijnsde. Zijn vraag naar haar naam deed haar grinniken. ''Lexie is de naam.'' zei ze en knikten kort. ''De meeste noemen me Lex, en me vader noemt me Lexerd.'' bij het laatste deel van haar zin grijnsde ze. "Nou Lex aangenaam. Pappa's kleine meisje zeker?" hij grijnsde even schuin en keek haar aan. Even dacht hij aan zichzelf. Hij was zelf ook pappie's kleine jongetje geweest, maar daar had hij nooit echt van genoten. Voornamelijk vanwege het feit dat zijn vader hem op een weg zette die hij niet wilde belopen. Dat was ook de voornaamste reden van zijn vertrek geweest, hij wilde niet zoals zijn pa en broer worden. Al was hij nu volledig anders, hij was net zoals de meeste huurmoordenaars tot alles in staat. ''Je naam betekent mensen redder/beschermer.'' vertelde ze met haar kleine glimlach die nog altijd wat weg had van de glimlach van een klein kind. Alex knikte langzaam. Het klopte voor hem wel, hij redde veel mensen vaak uit benarde posities en beschermde hen die het nodig hadden. Maar de prijs die hij soms moest betalen voor zijn werk was niet altijd even prettig. ''En je tweede naam betekend, sterk en dapper.'' knikte ze. Alex grinnikte even. ''Ik denk dat het gedeelte sterk wel klopt.'' mompelde ze iets verlegen maar wel verstaanbaar. Nu grijnsde hij even breed en knikte. "Praktisch alles klopt, het eerste en het tweede ook. Ik ben dapper en inderdaad best sterk." hij keek haar vrolijk aan en hield zijn hoofd iets schuin.
Het geluid van zijn mobiel deed hem opschrikken en in het spaans vloekte hij kort toen hij zag wie er belde. "Sorry moet hem even opnemen," zei hij snel en nam niet al te vrolijk op. "Geef mij een goede reden nu niet pisneidig te worden." snauwde hij meteen door de telefoon. "Ook hallo Alexander," antwoordde zijn baas half geïrriteerd vanwege de snauw. Hoe vaak moet je ook nog zeggen me geen Alexander te noemen!" snauwde hij weer en wist niet dat anderen zijn baas konden horen praten door de telefoon. "Sjeezz Alex relax even, ik wil je alleen een kleine gunst vragen. We zijn namelijk Johnny Lawrence, die naam ken je vast nog wel, op het spoor en we hebben jouw hulp nodig hem neer te halen. Wellicht dat hij ons info kan geven over de locatie van Gregorovich." Adelynn had haar stem verlaagd zodat alleen Alex haar had kunnen horen, maar Alex zijn bloed begon alweer te koken. " Als je Lawrence verdomme wil hebben heb je pech, ik ben je slaafje niet! Als je hem wil doe je het zelf maar, ik blijf niet rennen voor jou. En als je wil weten waar onze Gregorovich rondhangt, zoek zijn liefje op die zal het vast kunnen vertellen. Je verzint maar eens zelf wat!" je kon horen dat hij echt kwaad was en zonder op nog een reactie te wachten hing hij op. Deze discussie ging hij niet voeren, hij had verlof dus moest ze hem met rust laten. Tijdens het hele gesprek had hij toch behoedzaam om zich heen gekeken, het was toch altijd riskant om zulke dingen in het openbaar te bespreken. Hoewel hij zeker wist dat Lexie op zijn minst zijn woorden had gehoord. "Sorry, mijn werkgever heeft even niet door wat verlof inhoudt." mompelde hij verontschuldigend, hopend dat ze niet al te veel van hem was geschrokken.

"Nou Lex aangenaam. Pappa's kleine meisje zeker?" sprak de jongen met een schuine grijns op zijn gezicht. Lexie grinnikten en knikten terwijl ze met haar ogen rolde. Pappa's kleine meisje was ze zeker weten. Haar vader deed alles voor zijn dochter om haar gelukkig te maken. Toen ze klein was zag ze hem niet vaak maar als hij thuis was bracht hij al zijn tijd met haar en zijn vrouw door. En verwend, oh dat was ze zeker maar gelukkig was haar gedrag daar niet naar, zee was er eerder beschijden door geworden. Was ze blij met haar ouders? Dat was een vraag waar ze het antwoord 100000% zeker van wist. Blij was ze zeer zeker met haar ouders. Ondanks dat ze nu meer dan 3,5 uur van hun vandaan woonde belde, mailde of smsten ze nog elke dag nog met elkaar ook al hadden ze het alle 3 even druk. Was de familie McClaren gelukkig? Ja dat waren ze zeker. ''Jup dat klopt.'' gaf ze antwoord op zijn vraag. "Praktisch alles klopt, het eerste en het tweede ook. Ik ben dapper en inderdaad best sterk." zei Alex vrolijk en hield zijn hoofd iets schuin waardoor ze even grinnikten. Het geluid van zijn mobliel klonk en zodra hij las wie hem belde schold hij wat in het Spaans wat ze niet verstond. Engels en Frans sprak ze vloeiend maar andere talen? Nee in talen was ze niet zo goed. Een klein beetje Grieks en Latijn had ze wel geleerd op school maar van andere talen wist ze bijna niets. "Sorry moet hem even opnemen," zei Alex en nam zijn telefoon niet al te vrolijk op. Lex knikten en hield zich stil terwijl ze naar de zee keek. Geef mij een goede reden nu niet pisneidig te worden." snauwde hij door de telefoon. Vanuit haar ooghoeken keek ze even naar hem, vrolijk keek hij zeker niet dus hij was vast aan de telefoon met iemand waar hij geen zin in had. ''Hoe vaak moet je ook nog zeggen me geen Alexander te noemen!" snauwede Alex weer door de telefoon, daarom kon ze wel lachen maar dat deed ze maar niet. Haar ogen bleven op de blauwe zee gericht, het geluid van het aanspoelend water had een rustgevende werking op haar. Op Moreton island kon ze ook uren op de veranda zitten en naar het geluid van de zee luisteren. Opeens deden twee namen haar schrikken. " Als je Lawrence verdomme wil hebben heb je pech, ik ben je slaafje niet! Als je hem wil doe je het zelf maar, ik blijf niet rennen voor jou. En als je wil weten waar onze Gregorovich rondhangt, zoek zijn liefje op die zal het vast kunnen vertellen. Je verzint maar eens zelf wat!" sprak hij kwaad en hing zonder nog maar 1 woord te zeggen op. Toen ze de namen Lawrence en Gregorovich hoorde keek ze Alex gelijk aan met een geschokken blik.. Die namen kende ze, Lawrence was de achter naam van Johnny en Gregorovich die van Hunter.. Snel probeerde ze haar blik te verdoezelen en keek weer naar de zee. Hopelijk had de jongen niet al te veel van haar blik gezien.. Als hij vragen ging stellen wist ze niet wat ze zou moeten antwoorden. De zin ''En als je wil weten waar onze Gregorovich rondhangt, zoek zijn liefje op die zal het vast kunnen vertellen.'' bleef in haar hoofd spoken.. Hunter Gregorovich liefje... ja dat was zij, naja eigenlijk ex-liefje. Wat moest deze jongen van Johnny en Hunter? Dat ging ze natuurlijk niet vragen want dat zou voor problemen gaan zorgen. Zij was een van de weinige mensen die wist wat Johnny en Hunter deden. Ook was zij een van de weinige die de goede kanten kende van Johnny en Hunter. Van de goede en lieve kant van Johnny had ze niet veel gezien maar van wat ze had gezien vond ze hem geen verkeerde jongen. Johnny Lawrence was lang, zeer gespierd, zag er zeker niet slecht uit en was ook nog best wel lief zijn als hij niet in zijn droogkloor humeur bleef hangen. En dan had je Hunter Gregorovich. De Russiche huurmoordenaar die haar hart gek genoeg te keer liet gaan. Welke idioot werd nou verliefd op een levensgevaarlijke huurmoordenaar? Maar zij, zij kende de lieve kant van Hunter. Op die lieve jongen was ze verliefd maar ja.. die kant van Hunter zou ze nu waarschijnlijk nooit meer zien. Het muurtje om zijn hart had zij langzaam afgebroken en zo had zij de lieve Hunter weer terug laten komen maar dat muurtje had hij weer opgebouwt en was weer de ijskoude genadeloze Hunter geworden. Bij de gedachten aan Hunter beet ze even op haar lip en zuchten even. "Sorry, mijn werkgever heeft even niet door wat verlof inhoudt." mompelde hij verontschuldigend. Ze keek hem weer aan en glimlachten kleintjes. ''Maakt niet uit, dat is niet al te prettig nee.'' sprak ze en probeerde de gedachtens van Hunt en John uit haar hoofd te krijgen. Eigenlijk was ze wel nieuwschierig naar wat de jongen voor werk deed maar dat liet ze niet zien. Wat ging het haar aan en ten tweede wou ze het niet weten want dan zou ze weten wat hij met John en Hunter moest, zulke gedachtens had ze liever niet meer in haar hoofd. Het was over, over en uit, ze mocht blij zijn dat ze uberhaupt nog leefde. Meestal bracht hij zijn ex geliefde om het leven. ''Zo te horen heb je iets van Spaans bloed of praat je gewoon zeer goed Spaans met een zeer goed accent?'' vroeg ze en dacht even aan haar eigen stem. Hoorde je in haar stem nog een licht Frans accent? Mhm nee niet echt, dat hoorde je meestal alleen als ze Frans praaten of boos was.

''Jup dat klopt.'' Bevestigde ze zijn vraag. Niet dat hij bevesteging nodig had, je kon het vaak wel raden. Ze zag er gelukkig uit, niet dat dat bij hem niet zo was. Bij hem zou je nooit kunnen raden dat de helft van zijn familie moordenaars waren. Het maakte hem niks meer uit, zolang ze hem maar niet voor de voeten liepen of zijn missies. Maar hij werd met rust gelaten, zeker na zijn laatste telefoongesprek met zijn vader, die had woorden gehoord die normaal niet uit Alex zijn mond zouden komen. Maar zo was hij nu eenmaal tegen familie die hij niet mocht. Hij zag haar even grinniken en grijnsde breed. Blij was hij niet dat Adelynn hem stoorde, en hij was ook niet bang om dat te tonen. Hij merkte dat Lexie haar blik op de zee had gericht, om zo min mogelijk mee te luisteren misschien? Hij merkte toch echter dat ze een geschrokken blik kreeg bij het horen van de namen van de twee moordenaars. Hoewel ze haar blik weer afwendde was het niet te missen dat ze wist wie ze waren. Hij kon een frons niet onderdrukken en keek haar even strak aan. ''Maakt niet uit, dat is niet al te prettig nee.'' Antwoorde ze op zijn opmerking en hij knikte kort. ''Zo te horen heb je iets van Spaans bloed of praat je gewoon zeer goed Spaans met een zeer goed accent?'' vroeg ze. Alex knikte weer. "Ik ben half spaans en heb daar gewoond tot mijn zestiende. Dus ja, tis wel te raden." Antwoordde hij en bleef haar aankijken. "misschien een brutale opmerking maar de namen Lawrence en Gregorovich komen jou bekend voor zag ik." zei hij en keek haar vragend aan. "En ontkennen werkt niet, ik zag de schrik in je ogen bij het horen van die twee namen. Waarom schrok je eigenlijk?" Zijn stem was rustig maar nog altijd vriendelijk. Als zij iets van hen kon vertellen dan kon ze Adelynn daar behoorlijk mee helpen. Hij bleef haar vragend aankijken en wachtte haar reactie af.

Ze merkten dat Alex haar geschokken blik bij het horen van de namen Lawrence en Gregorovich had opgevat, ze hoopten dat hij niet veder zou gaan vragen want wat moest ze zeggen? Zeggen dat hun moordenaren waren ging ze zeker niet doen. ''Ik ben half spaans en heb daar gewoond tot mijn zestiende. Dus ja, tis wel te raden." zei Alex en keek haar aan. ''Oke, dat verklaart het.'' sprak ze en liet haar ogen nog een keer snel over hem heen gaan. Hoe oud was hij nu dan? Ouder dan 20 was hij zeker niet maar hij was ook zeker geen 16 meer. ''Hou oud ben je nu dan als ik vragen mag?'' vroeg ze nieuwschierig met een kleine grijns. Toen stelde hij de vraag, de vraag waarop ze niets wist wat ze moest zeggen. ''misschien een brutale opmerking maar de namen Lawrence en Gregorovich komen jou bekend voor zag ik." sprak Alex en keek haar met een onderzoekende blik aan.'' En ontkennen werkt niet, ik zag de schrik in je ogen bij het horen van die twee namen. Waarom schrok je eigenlijk?" zijn stem bleef rustig en vriendelijk maar toch vond ze het geen fijne vraag. Wat ging ze zeggen? 1 ding was zéér zeker, zeggen dat ze huurmoordernaren waren deed ze zeker niet want dan zou ze binnenkort zelf vermoord worden. ''Lawrence, Johnny Lawrence en Hunter Gregorovich?'' vroeg ze en fronsde even. ''Johnny en Hunter zitten zo gezegt in de zelfde klas als ik op de uni. Alleen heb ik ze beide al een tijd niet gezien, naja Hunter heb ik al een hele tijd niet gezien. Johnny zie ik af en toe nog wel eens in de klas zitten.'' Sprak ze, dit was niet zo moeilijk om te zeggen want het was gewoon de waarheid.. Ze zat bij Johnny en Hunter in de klas en ze had ze beide al een tijdje niet gezien, daar liegde ze niets over. ''Wat is er mis dan?'' vroeg ze en probeerde zo goed mogelijk te doen of ze er niets van af wist. Natuurlijk wist ze meer, ze wist ook heus wel dat Hunter compleet was door gedraaid door de dood van zijn zusje. Op het moment dat Johnny belde dat Sheila vermoord was, was ze er zelf bij. Met haar eigen ogen had ze Hunter compleet zien breken. Dat zou ze niet meer zo snel vergeten, het was tensloten in haar huis. ''Ken jij ze dan ook?'' vroeg ze nieuwschierig en bleef hem aankijken. Ze was wel benieuwd waar hij Johnny en Hunter van kenden.. was hij misschien zelf een huurmoordenaar?

''Oke, dat verklaart het.'' Alex grijnsde even en rekte zich kort uit. ''Hou oud ben je nu dan als ik vragen mag?'' Alex grinnikte kort. ''Je mag zoveel vragen als je wilt. Ik ben 18 jaar, en jij?'' Hij keek haar rustig aan en grijnsde even schaapachtig. ''Lawrence, Johnny Lawrence en Hunter Gregorovich?'' Hij knikte en zijn gezicht werd serieus. Ze wist van die twee af, dat was een ding dat hij nu zeker wist. ''Johnny en Hunter zitten zo gezegt in de zelfde klas als ik op de uni. Alleen heb ik ze beide al een tijd niet gezien, naja Hunter heb ik al een hele tijd niet gezien. Johnny zie ik af en toe nog wel eens in de klas zitten.'' Nu fronste hij en pakte zijn telefoon. ''Wat is er mis dan?'' Hij keek even op en zuchtte. Hoe kon hij het brengen zonder in de problemen te komen. ''Laten we het simpelweg houden op het feit dat je bij die twee uit de buurt moet blijven. Waarom kan ik je niet vertellen, maar geloof me het is niet echt goed.'' Ja, dit was nog goed gedaan. ''Usted sabe que usted está buscando un momento para ti mismo. No tengo ningún deseo de apoyar a su perro a ser.'' Mompelde hij toen even en stopte zijn telefoon weer weg. Hij keek Lexie aan en hield zijn hoofd iets scheef. Hij keek haar echter wel doordringend aan, wachtend op haar reactie. Zou ze van nog meer weten of sprak ze de pure waarheid?

- Weetje je zoekt het maar even zelf uit. Ik heb nu geen zin om weer je hondje te zijn.

''Je mag zoveel vragen als je wilt. Ik ben 18 jaar, en jij?'' Hij keek haar rustig aan en grijnsde schaapachtig. ''oh echt? ik had je wel ouder verwacht.'' sprak ze en keek hem met een vriendelijke grijns aan. ''Ik ben 19.'' Ze merkten dat zijn gezicht serieus werd toen het onderwerp weer over Johnny en Hunter ging. ''Laten we het simpelweg houden op het feit dat je bij die twee uit de buurt moet blijven. Waarom kan ik je niet vertellen, maar geloof me het is niet echt goed.'' Vertelde hij waarop ze hem even verward aan keek. Natuurlijk wist ze ook wel wat hij bedoelde maar dat kon ze moeilijk toe geven dus speelde ze het spelletje mee. Over Johnny maakten ze zich niet zo zorgen daar kon ze het wel goed mee vinden maar bij Hunter bleef ze wel uit de buurt. Sinds hij compleet was doorgedraaid vond ze hem weer doodeng. ''Oh oké.. naja ik spreek Hunter niet meer sinds zijn zusje is overleden en Johnny heb ik ook al een tijdje niet meer gesproken dus dat komt mooi uit.'' zei ze en veegde ondertussen haar pony weer in het goede model. Van het Spaanse gemompel begreep ze niet dus zweeg er maar over. Ze merkten dat hij haar afwachtend aan bleef kijken. ''Ik denk niet dat je hier op gaat antwoorden maar ik ga het toch vragen. Waar ken jij hun van dan?'' vroeg ze kalm en bleef hem aankijken. Waarvan kenden hij Johnny en Hunter? Hadden die twee hem ooit wat aangedaan? Was hij zelf een moordenaar? Ze wist het niet en durfde het ook niet te vragen. Als Hunter er dan achter zou komen zou hij haar het leven uit laten gaan.

Hij grijnsde gewoon maar weer, hij moest ook leren alle stress van hem af te zetten. ''oh echt? ik had je wel ouder verwacht.'' Nu fronste hij even en grinnikte. ''Dat hoor ik wel vaker.'' Antwoordde hij vriendelijk en grinnikte kort. ''Ik ben 19.'' Nu knikte hij langzaam, ze zag er wel zo uit, dat was wel zo. Mar qua gedrag was ze volwassener. Maar toch verborg ze nog iets voor hem, maar hij zou ook zijn grootste geheimen vertellen aan de eerste de beste vreemdeling die hij tegenkwam. ''Oh oké.. naja ik spreek Hunter niet meer sinds zijn zusje is overleden en Johnny heb ik ook al een tijdje niet meer gesproken dus dat komt mooi uit.'' Hij knikte en snoof toch even minachtend. ''Hmpf Gregorovich stelt niks voor zonder zijn geliefde Sheila.'' Siste hij onbewust koeltjes en schudde toen zijn hoofd. Had hij dat nu hardop gezegd? ''Ik denk niet dat je hier op gaat antwoorden maar ik ga het toch vragen. Waar ken jij hun van dan?'' Vroeg ze en hij trok een wenkbrauw op, hoe kon hij zijn antwoord het best formuleren. Hij kon moeilijk zeggen dat hij wist dat het net zoals zijn bloedeigen familie moordenaars waren. even haalde hij een hand door zijn haar en zuchtte. ''Laat ik het zo zeggen. Mijn werkgever heeft nog wel een paar rekeningen openstaan voor die twee.'' Zei hij en hoopte dat daarmee haar vraag beantwoord was.

‘’Dat hoor ik wel vaker.’’ Antwoordde Alex . Ze grinnikten kort met een kleine glimlach op haar lippen. ''Hmpf Gregorovich stelt niks voor zonder zijn geliefde Sheila.'' Sisten hij. Eventjes fronsten ze maar ze had al snel door dat hij het onbewust zei. Stelde hij niks voor zonder Sheila? Hij stelde juist wat voor, Sheila was de enigste die hem rustig kon houden en kreeg. Zonder Sheila sloeg hij helemaal door. Wijs hield ze haar mond en probeerde haar blik zo neutraal mogelijk te houden. Ze keek over haar schouder naar de vele mensen die over de boulevard liepen. ‘’Loop je een stukje mee?’’ vroeg ze nog steeds met haar kleine glimlach. . ''Laat ik het zo zeggen. Mijn werkgever heeft nog wel een paar rekeningen openstaan voor die twee.'' Antwoordde hij op haar vraag. ‘’Oke.’’ Knikten ze en vroeg niet veder. Wie zou zijn werkgever kunnen zijn? Een autodealer was hij/zij zeker niet. Het kosten haar moeite om niet door te vragen maar ze moest oppassen dat ze zich zelf niet verraden. Zo onopmerkelijk mogelijk liet ze haar ogen over zijn lichaam glijden om te kijken of hij wapens bij zich had. Tot nu toe kon ze niks vinden, misschien als ze gingen lopen dat ze wat kon ontdekken. Ze wist nu wel een beetje waar zijn wapens verstopten op zijn lichaam. Misschien had haar relatie met Hunt toch nog een voordeel.

Hij zag haar glimlachen en het vrolijkte hem wel iets op. Misschien waren zijn hersenen nog teveel op werk gericht, maar wat dacht je anders. Adelynn kon hem weer niet met rust laten, en hij had geen zin om weer een paar botten te kneuzen of breken. Hij was net weer helemaal intact. Hij kon zijn tong ook wel afbijten om zijn woorden, maar hij kalmeerde zichzelf. ‘’Loop je een stukje mee?’’ haar vraag deed hem opkijken en hij knikte glimlachend. ''Sure, lijkt me gezellig.'' Zei hij en stak zijn handen in zijn broekzak. ‘’Oke.’’ Was de reactie op zijn uitleg en ze liet het erbij. een opluchting schoot door hem heen, hij was slecht in het ontwijkend antwoord geven. Hij zei dan nog liever niets of schreeuwde de waarheid in je gezicht. Dat was echt het ding voor hem, maar overal omheen draaien? Nee, niks voor de jonge spion. Hij keek naar haar en onderzocht haar. Hij mocht Lexie wel, ze was aardig, maar toch wel iets te nieuwsgierig. Maar ze was geen vrouw voor zijn baan, te lief was ze daarvoor. Langzaam begon hij te lopen en keek om naar haar. ''Kom je?'' Hij grinnikte even en wachtte op haar. Hij zag haar naar hem kijken, zocht ze iets? Maar haar blik was op zijn lijf gericht en zijn ogen vernauwde voor een seconde. ''Zoek je iets?'' Vroeg hij nu, iets op zijn hoede.

‘’Sure, lijkt me gezellig.’’ Zei hij en stak zijn handen in zijn broekzak. Ze merkten dat hij opgelucht was dat ze niet door vroeg over waar hij John en Hunt van kende. Toch bleef ze nieuwsgierig maar ze kon echt niet veder gaan vragen. Vanuit haar ogenhoeken zag ze dat hij even onderzocht. Zachtjes grinnikten ze en keek de andere kant op. Toen hij langzaam begon te lopen bleef ze even stil staan en keek met haar hoofd iets schuin of ze wapens kon vinden op zijn lichaam. ‘’Kom je?’’ sprak hij opeens. Ze keek snel op en verruimde haar pas om naast hem uit te komen. ‘’Zoek je iets?’’ vroeg hij op zijn hoede. Kut, wat had ze nou gedaan mompelde de stem in haar hoofd. ‘’Nee sorry, stond te dagdromen.’’ Loog ze en glimlachten weer kleintjes. Ze moest echt opletten met wat ze deed. ‘’Maar vertel eens waarom je uit Spanje ben weggegaan?’’ vroeg ze en keek hem aan. Hopelijk vergat hij haar domme actie van net snel.

Hij wilde haar antwoord weten, ze gedroeg zich vreemd. Alsof ze dacht dat hij gevaarlijk was. Hij schudde zijn hoofd. Gevaarlijk, wel voor zijn vijanden, maar voor onschuldigen? Nee, hij had genoeg onschuldigen zien lijden in de handen van zij die wel slecht waren. Hij was er zelf ook een, en je moest hem nu zien. Hij had zijn broer weer gezien, die net zo had geleden omdat hij was vertrokken. Alex had het praktisch alleen maar erger gemaakt, maar toch had Ethan dat verdiend. ‘’Nee sorry, stond te dagdromen.’’ Hij keek haar onderzoekend aan en bleef stilstaan. ''Je bent een verschrikkelijke leugenaar weet je dat?'' Vroeg hij en keek haar rustig aan. Boos werd hij niet, maar ze had toch echt iets te verbergen. ‘’Maar vertel eens waarom je uit Spanje ben weggegaan?’’ Hij rolde met zijn ogen. ''Zacht gezegd ik had een vader met losse handjes en een baan die niet volgens de wetten ging.'' Antwoordde hij met een strak gezicht. geen enkele spier vertrok hij, zou ze de waarheid kunnen zien of dacht ze dat hij een grapje zou maken. Hij vroeg het zich echt af, maar toch begon hij eindjes aan elkaar te knopen.

Ze kon zich zelf wel slaan door die domme actie. Ze merkten dat hij weer iets wantrouwig werd. . ''Je bent een verschrikkelijke leugenaar weet je dat?'' Vroeg hij en keek haar rustig aan. Licht gespannen keek ze even weg. ‘’Ik wist het..’’ mompelde ze bijna onverstaanbaar en keek hem aan. Wat moest ze nou zeggen? ‘’Uhm ja ik weet het.’’ Sprak en keek weer weg. ''Zacht gezegd ik had een vader met losse handjes en een baan die niet volgens de wetten ging.'' Antwoordde hij met een strak gezicht. Bedenkend keek ze hem even aan. Wat moest ze nou van hem denken? Hij zag er zo lief en vriendelijk uit dus hij zou bijna geen huurmoordenaar kunnen zijn maar ja Hunt zag er ook best lief uit als hij in een goede bui was. Knikkend keek ze hem aan. ‘’Oke.’’ Mompelde ze, deze keer we verstaanbaar.

poeppost x3

Zij had ook dingen meegemaakt die niet prettig waren, hij wist het zeker. hij schudde zuchtend zijn hoofd waardoor zijn donkere haren heen en weer zweefden. ‘’Ik wist het..’’ Hoorde hij haar mompelen en hij trok een wenkbrauw op. Het was het gewoon opgevallen, het was ook zijn baan om leugens te doorzien. ‘’Uhm ja ik weet het.’’ Zei ze en hij fronsde kort. ''Waarom probeer je het dan? Ik bedoel bij anderen mensen breng je jezelf alleen maar in de problemen als je liegt.'' antwoordde hij rustig en hij haalde een hand door zijn haar. Na zij korte uitleg rond zijn vertrek keek ze hem aan, was ze hem nu aan het inschatten? Hij schudde weer zijn hoofd maar zweeg. ‘’Oke.’’ Hij keek haar even aan en glimlachte toch weer kort. Hij moest nu eens niet met een werkhouding rondlopen, hij moest ontspannen en genieten van zijn leven. Naja, leven? Voor zover hij een leven had moest hij kunnen genieten, maar veel kansen had hij niet. ''Waar kom jij eigenlijk vandaan?'' Vroeg hij rustig en keek haar aan.

''Waarom probeer je het dan? Ik bedoel bij anderen mensen breng je jezelf alleen maar in de problemen als je liegt.'' Antwoordde hij rustig. Zuchtend dacht ze even na. ‘’Ik heb werkelijk geen idee.’’ Zei ze zachtjes en keek hem recht aan. Hij haalde zijn haar door zijn donkerbruine haar. Zachtjes grinnikten ze met een kleine vriendelijke, bijna lieve glimlach. ''Waar kom jij eigenlijk vandaan?'' Vroeg hij rustig en keek haar aan. ‘’Waar ik vandaan kom? Uit een redelijk saai maar wel mooi stadje in West Australië genaamd Denmark.’’ Antwoordde ze en keek hem nog steeds aan met haar vriendelijke glimlach. Ze was al een tijdje niet meer bij haar ouders geweest, misschien moest ze dat binnenkort maar weer eens doen. ‘’En nu woon ik in Sydney want als ik elke dag van Denmark naar hier moet komen.. uhm dat word een duur grapje.’’ Grinnikten ze. ‘’Wil je nog meer weten?’’ vroeg ze, ook lichtelijk om het gesprek gaande te houden om niet over haar stomme actie te praten.

Hoe moeilijk was het niet geweest om hem altijd boos te krijgen. Altjd boog hij voor de klappen die hij kreeg, nooit toegevend aan de woede. ‘’Ik heb werkelijk geen idee.’’ Nu grinnikte hij zacht en schudde zijn hoofd. Hij was van plan erover op te houden, hij kwam er ooit toch wel achter. ‘’Waar ik vandaan kom? Uit een redelijk saai maar wel mooi stadje in West Australië genaamd Denmark.’’ Nu schudde Alex zijn hoofd. ''Iets is nooit saai Lex. Elk ding heeft een ding dat hem, haar of het speciaal maakt.'' Zei hij zacht en staarde even naar de blauwe lucht. ''Zelfs de meest duistere herinneringen hebben iets positiefs achter gelaten.'' Vervolgde hij zijn zin en schudde zijn hoofd. ''Okee sinds wanneer ga ik dit soort lecturen houden?'' Mompelde hij zacht tegen zichzelf en krabte even aan zijn hoofd. Hij zuchtte weer en keek Lexie aan. ‘’En nu woon ik in Sydney want als ik elke dag van Denmark naar hier moet komen.. uhm dat word een duur grapje.’’ Nu knikte hij instemmend. ''Daar heb je een punt ja.'' Zei hij en grinnikte. ‘’Wil je nog meer weten?’’ Hij fronste even en schudde zijn hoofd. ''Ik stel verder alleen maar ingewikkelde vragen. Ik sla een beurt over.'' Zei hij langzaam en glimlachte toch weer

''Iets is nooit saai Lex. Elk ding heeft een ding dat hem, haar of het speciaal maakt.'' Zei hij zacht en staarde even naar de blauwe lucht. Zachtjes grinnikten ze, ze merkten ook dat hij haar Lex noemde. . ''Zelfs de meest duistere herinneringen hebben iets positiefs achter gelaten.'' Vervolgde hij. ''Okee sinds wanneer ga ik dit soort lecturen houden?'' Lexie keek hem aan en lachten. ‘’Misschien schrijver worden?’’ grinnikten ze vrolijk. Toen schudde ze haar hoofd weer. ‘’Nee laat maar, daar ben jij het type niet voor.’’ Sprak ze snel voordat hij wat kon zeggen. Hij stemde er mee in dat het een duur iets zou worden als ze elke dag heen en weer zou moeten reizen. . ''Ik stel verder alleen maar ingewikkelde vragen. Ik sla een beurt over.''Zei hij langzaam met een glimlach. ‘’Oke wat jij wilt.’’ Knikten ze en keek even richting de zee. ‘’Mag ik nog wat aan jou vragen?’’ vroeg ze nog steeds nieuwschierig met een glimlach.

Hij hoorde haar grinniken en hij glimlachte kort. hij was niet bang voor de waarheid die er rond hem hing. ‘’Misschien schrijver worden?’’ Nu keek hij haar aan en schudde zijn hoofd. Hij? Schrijver? Hij zou knettergek worden om daar in zo'n kamertje te gaan zitten schrijven. ‘’Nee laat maar, daar ben jij het type niet voor.’’ Nu knikte hij langzaam en grinnikte. ''Goed gezien, ik zou gek worden.'' Zei hij grinnikend. ‘’Oke wat jij wilt.’’ Knikte ze en keek even richting de zee. ‘’Mag ik nog wat aan jou vragen?’’ Vroeg ze nu en hij keek haar aan. Even dacht hij na en knikte toen langzaam. Hij lulde zich er wel weer uit, al hield hij er weer niet van. ''ik zal denk niet doodgaan van een vraag?'' Zei hij en grijnsde toen even en haalde een hand door zijn haar. ''Oftewel vraag maar raak!'' Zei hij en glimlachte vriendelijk naar haar. Hij zou wel achter haar geheim komen, al moest hij 's nachts haar kamer insluipen en al haar spullen doorzoeken om erachter te komen.

''Goed gezien, ik zou gek worden.'' Zei hij grinnikend. Ze knikten. ‘’Dat zou ik ook worden na een tijdje.’’ Antwoordde ze. Studeren kon ze goed maar verslagen schrijven van 10 pagina’s lang.. nee daar had ze de concentratie af en toe niet voor. . ''ik zal denk niet doodgaan van een vraag?'' Zei hij en grijnsde toen even en haalde weer een hand door zijn haar. ‘’Ik beloof dat je niet dood zal gaan.’’ Sprak ze met een vrolijke grijns. ''Oftewel vraag maar raak!'' Zei hij en glimlachte vriendelijk naar haar. ‘’Heb je nog broertjes of zusjes? Of een oudere broer/zus?’’ vroeg ze en lachten toen om haar zelf. Waarschijnlijk zag hij zo’n simpele vraag niet aankomen. ‘’Ik zal alvast antwoord geven, nee ik heb geen broers of zussen.’’ Zei ze en bleef hem aankijken in zijn mooie blauwe ogen.