Whoopss! I didn't see you!


‘’Dat zou ik ook worden na een tijdje.’’ Antwoordde ze na zijn opmerking en hij grinnikte even.‘’Ik beloof dat je niet dood zal gaan.’’ hij grinnikte en knikte. "jij bent de eerste die dat zegt en ik het wil geloven." Zei hij grappend en grinnikte nog steeds. ‘’Heb je nog broertjes of zusjes? Of een oudere broer/zus?’’ Nu fronste hij even kort. Zelfs de meest simpele vraag was gecompliceerd voor hem en hij wreef even in zijn ogen.‘’Ik zal alvast antwoord geven, nee ik heb geen broers of zussen.’’ Even zuchtte hij en knikte lanzaam. "ja, ik heb een oudere broer. In de tijd dat ik vertrok uit spanje heb ik alles, maar dan ook alles, achtergelaten. Sindsdien heb ik hem niet gezien, en ik vermijd mijn familie ook liever. Maar niet zo heel lang geleden heeft hij mijn leven gered nadat ik nogal eigenwijs ben geweest. Maar toch blijf ik liever uit zijn buurt en uit die van mijn ouders, ookal weet ik dat zij er ook onder lijden." Zei hij langzaam en zuchtte. Zijn leven was best een chaos, maar hij was eraan gewend. Hij keek haar langzaam aan en keek meteen om zich heen. Zijn hand gleed naar zijn borstkas waar het litteken van een van de messteken nog zat. Hij wilde best geloven dat zijn broer anders was dan zijn vader, maar hij had daarvoor veel teveel wantrouwen jegens hem. Ethan had zich namelijk ook ge-uit op hem en daar was hij nooit helemaal overheen gekomen."Het is echt een dramaverhaal." grinnikte hij kort en stak zijn handen weer in zijn broekzak.

. "jij bent de eerste die dat zegt en ik het wil geloven." Grapten hij. Ze grinnikten. ‘’Mooi zo.’’ Zei ze met een vriendelijk glimlach. "ja, ik heb een oudere broer. In de tijd dat ik vertrok uit spanje heb ik alles, maar dan ook alles, achtergelaten. Sindsdien heb ik hem niet gezien, en ik vermijd mijn familie ook liever. Maar niet zo heel lang geleden heeft hij mijn leven gered nadat ik nogal eigenwijs ben geweest. Maar toch blijf ik liever uit zijn buurt en uit die van mijn ouders, ookal weet ik dat zij er ook onder lijden." Zei hij zuchtend. Ze bleef hem aan kijken en volgden zijn hand die naar zijn borstkast gleed. ‘’Oke, mis je ze dan echt niet? Ik begrijp dat je het niet zo goed kan vinden met je ouders en broer maar op sommige momenten mis je toch wel iemand om je heen? ‘’ Vroeg ze zachtjes en keek hem weer in zijn blauwe ogen aan. ."Het is echt een dramaverhaal." grinnikte hij kort en stak zijn handen weer in zijn broekzak. Knikkend dacht ze na, als ze hem wat beter kende zou ze wel eens veder vragen.

Ze onderbrak hem niet in zijn verhaal, maar hij had het liever niet afgemaakt. Het was voor hem al zo lastig om iemand in vertrouwen te nemen en de enigste die de ware naam van hem kende waren Adelynn en zijn familie. Maar hij vertrouwde er niemand mee, ze mochten hem kennen zoals ze hem nu zagen. Zijn verleden deed er eigenlijk niet echt meer toe, noch wilde hij het weer in zijn leven brengen. ‘’Oke, mis je ze dan echt niet? Ik begrijp dat je het niet zo goed kan vinden met je ouders en broer maar op sommige momenten mis je toch wel iemand om je heen? ‘’ Bij die vraag trok hij een wenkbrauw op. Was hij onduidelijk geweest met wat hij zei? Waarom zou hij een vader en een broer met losse handjes missen? Zijn leven was beter zonder hen, waarom zou zich hen nog willen herinneren. Langzaam haalde hij zijn schouders op. ''Het is mijn verleden, en ik heb het achter me gelaten toen ik vertrok. En nee, ik mis ze niet. De enige die ik soms nog wel is dat is mijn moeder. Maar als ik terug ga kom ik op een plek terecht die ik ben ontvlucht. en mn broer en pa?'' Hij snoof even. ''Waarom zou ik mensen met losse handjes en korte lontjes moeten missen?'' Hij keek haar aan en schudde zijn hoofd. Het liefst wilde hij overstappen naar iets wat hem niet lastig viel.

Ze merkten dat ze maar beter niet door kon vragen over zijn familie.. Het is mijn verleden, en ik heb het achter me gelaten toen ik vertrok. En nee, ik mis ze niet. De enige die ik soms nog wel is dat is mijn moeder. Maar als ik terug ga kom ik op een plek terecht die ik ben ontvlucht. en mn broer en pa?'' Hij snoof even. Ze knikten langzaam en zweeg.Waarom zou ik mensen met losse handjes en korte lontjes moeten missen?'' Zei hij en schudde zijn hoofd. "Mhm oke, jammer." Was het einigste wat ze zei. "Ander onderwerp?" Vroeg ze vriendelijk met een kleine glimlach. Ze keek even op haar horloge en zag dat het al later was. Bijtend op haar lip keek ze even weg. "Ik moet weg... Zie ik je nog eens? Vond het erg gezellig namelijk." Vroeg ze. Gezellig vond ze het zeker maar ze was ook erg nieuwschierig naar wat hij nog meer te vertellen/verbergen had.

Ze liep naar haar auto toe en keek nog een keer achter om naar Alex die de meenigte inliep. Toen ze vlak bij haat auto was deed ze hem open met de sleutel en stapten in. Haar tas gooide ze op de stoel naast haar. Snel deed ze haar, haar in en staart en starten de motor. Toen ze in haar acheruitkijk spiegel keek schrok ze zich dood. "Johnny!" Gillde ze. Zuchtend keek ze de gespierde jongen aan. "Wat brengt jou hier?"

"Mhm oke, jammer." Was haar enige antwoord en hij zweeg zuchtend. Graven in het verleden van anderen was niet altijd even prettig, maar nu zag hij het zelf ook onder ogen. "Ander onderwerp?" Vroeg ze met een glimlach en hij knikte langzaam. "dat zou ik wel prettig vinden ja." zei hij rustig en trok zn mondhoeken even op.
Hij zag haar op haar lip bijten nadat ze op haar horloge had gekeken. Een frons kon hij niet onderdrukken en hij bleef haar aankijken. "Ik moet weg... Zie ik je nog eens? Vond het erg gezellig namelijk." Hij knikte langzaam en glimlachte vriendelijk. "geen zorgen, ik vind je wel weer." zei hij met een grijns en keek haar na terwijl ze naar haar auto liep. Maar hij zag iemand op de achterbank zitten, een date? Stilletjes volgde hij haar en schrok toen hij zag wie er op de achterbank zat. Het was niemand minder dan Johnny Lawrence! "Johnny!" Gilde ze en de blonde jongen lachtte even kort. "Ik weet dat ik eng ben, maar gillen is niet nodig." Antwoordde hij droogjes en sloeg zijn armen over elkaar. "Wat brengt jou hier?" Nu fronste hij en keek haar aan. "Het verbaasd je zo te zien niet dat ik nog leef." Antwoordde hij rustig en grinnikte kort. "Ik wilde je gewoon wat doorgeven, dat is alles. Maar als je het niet wilt horen, ook goed. Tis niet echt mijn zorg nog." Vervolgde hij, zijn toon veranderend naar koeltjes.

Ik weet dat ik eng ben, maar gillen is niet nodig." Antwoordde Johnny droogjes. Ze rolde met haar ogen en draaide zich half om in haar stoel om John aan te kijken. "Zo eng ben je nou ook weer niet maar je zit er nog al overwachts dus ja.." Haar ogen volgden zijn gespierde armen die zich over ellaar heen sloegen. Het verbaasd je zo te zien niet dat ik nog leef." Grijnsde hij. "Oh sorry, kut.." Sprak ze wat moeilijk. "Nog 1000 maal bedankt John." Zei ze met een dankbare glimlach. "Ik wilde je gewoon wat doorgeven, dat is alles. Maar als je het niet wilt horen, ook goed. Tis niet echt mijn zorg nog." Vervolgde hij. Fronsend keek ze hem aan. "Wat dan?" Vroeg ze en draaide zich om en reed weg richting Johnny zijn huis. "Laat me raden, van hunter zeker?" Vroeg ze en keek hem via de acheruitkijk spiegel aan. Wou ze wel weten wat hij ging zeggen? Bij het stoplicht draaide ze zich weer even om en bekeek johnny. "Was dat het enigste wat hij bij je deed?" Vroeg ze toen ze roching zijn kaak knikten.

"Zo eng ben je nou ook weer niet maar je zit er nog al onverwachts dus ja.." Nu rolde hij met zijn ogen en zweeg. Hij was niet hier gekomen voor een kletspraatje, zeker niet nu die verdomde spionnen ook nog achter zijn reet aan zaten "Oh sorry, kut.." Sprak ze wat moeilijk. "Nog 1000 maal bedankt John." Hij fronste nu weer en keek haar strak aan. ''Ik deed het niet voor jou, maar ik denk dat je dat wel doorhebt.'' Antwoordde hij rustig. "Wat dan?" Vroeg ze en hij fronste. Hij merkte welke richting ze op reden en hij fronste nog dieper. "Laat me raden, van Hunter zeker?" Nu lachtte hij even kort en keek haar aan. ''Van Hunter? Hij moet eerst zichzelf weer bij elkaar rapen voordat hij een woord tegen een ander kan zeggen.'' Antwoordde hij rustig. "Was dat het enigste wat hij bij je deed?" Johnny haalde zijn schouders op en wreef even over zijn kaak en keek zelf in de spiegel. ''Blijkbaar is die make-up toch nog handig.'' Mompelde hij en grijnsde. ''Gekneusde kaak en een blauw oog. Omdat ik een van de weinige ben die dat soort streken bij hem kan flikken zonder dat ik een kogel in mijn pan heb. Bovendien ben ik de enige die zijn hele verhaal kent, op Sheila na...'' Hij zuchtte even en schudde zijn hoofd. ''Maar voor zover ik heb vernomen is Hunter terug naar Rusland gegaan, god mag weten wat hij daar doet. Voorlopig zal hij niet terug zijn hier, maar als hij het is raad ik je aan om uit zijn buurt te blijven.'' Sprak Johnny rustig en sloeg zijn armen weer over elkaar. ''Bovendien zal hij dan wel weer helder nadenken en jouw ook vermijden. Hem kennende vermijd hij alles uit zijn verleden.'' Vervolgde hij en keek even achterom.

Alex had stilletjes toe staan kijken en fronste. ''Dus samen met Lawrence hea?'' Mompelde hij en stapte op zijn motor om ze stilletjes te volgen. Ondertussen belde hij even een kennis op. ''Matt, Kun je een volledige naam en een adres voor me opzoeken?'' Vroeg hij terwijl hij zijn motor startte.''Ligt eraan waarvoor je het nodig hebt, maar ik ga voor je aan het werk. Waar moet ik kijken?'' Alex had Zijn shirt weer aangetrokken, dat droogde onderweg wel verder. ''Camera's rond de stad Sydney. Zoek naar mij met gezelschap, ik hoef alleen maar een volledige naam en adres te weten.'' Zei hij en gaf gas om de auto van Lexie op een afstand te volgen.

. ''Ik deed het niet voor jou, maar ik denk dat je dat wel doorhebt.'' Antwoordde hij rustig. ‘’Dat weet ik maar alsnog mag ik je wel bedanken.’’ Sprak ze rustig terwijl ze door de drukke straten van Sydney reed. . ''Van Hunter? Hij moet eerst zichzelf weer bij elkaar rapen voordat hij een woord tegen een ander kan zeggen.'' Antwoorde hij rustig. Zachtjes knikten ze en keek hem weer even aan via de spiegel. . ''Blijkbaar is die make-up toch nog handig.'' Mompelde hij en grijnsde. ''Gekneusde kaak en een blauw oog. Omdat ik een van de weinige ben die dat soort streken bij hem kan flikken zonder dat ik een kogel in mijn pan heb. Bovendien ben ik de enige die zijn hele verhaal kent, op Sheila na...'' ‘’Sorry John.’’ Mompelde ze toen ze hoorde over zijn gekneusde kaak en blauwe oog. ''Maar voor zover ik heb vernomen is Hunter terug naar Rusland gegaan, god mag weten wat hij daar doet. Voorlopig zal hij niet terug zijn hier, maar als hij het is raad ik je aan om uit zijn buurt te blijven.'' Sprak hij weer rustig.. Van Johnny werd je gewoon rustig doordat hij zo kalm was. ‘’Oh ik blijf wel uit zijn buurt nadat dat conflict met hem.’’ Sprak ze en bleef voor zich uit kijken. Ze was wel opgelucht dat hij naar Rusland was vertrokken, dan hoefde ze zich iets minder zorgen te maken dat ze hem tegen zou komen. ''Bovendien zal hij dan wel weer helder nadenken en jouw ook vermijden. Hem kennende vermijd hij alles uit zijn verleden.'' Vervolgde hij en keek even achterom. ‘’Mooi.’’ Mompelde ze en keek hem even fronsend aan toen ze hem naar achter zag kijken. ‘’Uhm Johnny… weet je dat je gezocht word?’’ vroeg ze wat twijfelend.. Natuurlijk wist hij dat hij gezocht werd, dat wist ze wel zeker maar ze wou echt geen ruzie hebben met Johnny.. anders kon ze het wel vergeten dat hij haar nog een keer kwam redden als er wat was.

‘’Dat weet ik maar alsnog mag ik je wel bedanken.’’ Opnieuw rolde hij met zijn ogen en zuchtte. ''Echt ik had beter van hem verwacht, een softie...'' Mompelde hij en staarde uit het raam. ‘’Sorry John.’’ Hoorde hij haar mompelen en hij zuchtte terwijl hij zijn hoofd schudde. ‘’Oh ik blijf wel uit zijn buurt nadat dat conflict met hem.’’ Nu snoof Johnny even. ''Conflict? Niemand heeft conflicten met een Gregorovich. Je hebt een probleempje of een uitdaging dat is alles.'' Antwoordde hij nu weer en staarde weer naar achteren. ‘’Mooi.’’ Hoorde hij haar mompelen en hij schudde weer zijn hoofd. Het enige wat hij hoopte was om zijn maat weer in orde te zien. Zoals hij hoorde te zijn. ‘’Uhm Johnny… weet je dat je gezocht word?’’ Hoorde hij haar zeggen en hij rolde met zijn ogen. ''Al heel wat jaren, maar ik weet dat er van die spionnetjes achter mijn reet aan zitten ja. Misschien ga ik binnenkort zelf wel naar huis voor een tijdje.'' Antwoordde hij en keek weer naar buiten. ''Ik kan zo onderhand ook wel wat rust gebruiken,'' mompelde hij tegen zichzelf en keek haar toen weer aan.

''Oke Rider ik heb gevonden wat je wilde. Als je wil kan ik je er ook heen praten.'' Klonk het door zijn verbinding en Alex grijnsde. Toch wilde hij zijn rammelbak auto weer terug, hij was geen tweewieler persoon. ''Geef me eerst maar een naam, en ik zou het kunnen waarderen als je me erheen praat. Ik heb lang niet met je gesproken.'' Antwoordde hij nu zelf en grinnikte. ''Oke daar gaan we. haar naam is Lexie Chloe McClaren ze is de dochter van Jack en Louise McClaren.'' Alex fronste even kort. ''Bedoel je nu die agent McClaren?'' Vroeg hij en fronste nog dieper. ''Jup die bedoel ik, hoezo?'' Klonk het weer en Alex zuchtte. ''Niks, ik vroeg het me alleen maar af.'' Antwoordde hij rustig en volgde de verdere aanwijzingen naar haar huis. Ondertussen hielden ze toch echt allebei een gezellig praatje, iets wat onder hen niet vaak gebeurde. ''Keey Matt, je hebt dit van me tegoed. Onthoudt jij hem?'' Zei hij en grijnsde even. ''Ja want jij hebt ook een geheugen van lik mn reet.'' Antwoordde matt en de verbinding werd verbroken. ''Eens kijken de makkelijkste weg naar boven.'' Mompelde en zag dat zijn weg makkelijk was. Stilletjes werkte hij zich naar binnen en ging simpelweg achter de voordeur staan wachten tot ze thuiskwam.

Ze grinnikten heel zachtjes toen hij zijn ogen rolde. ''Echt ik had beter van hem verwacht, een softie...'' Mompelde hij en staarde uit het raam. Nu was het haar beurt om haar ogen te rollen. . ''Conflict? Niemand heeft conflicten met een Gregorovich. Je hebt een probleempje of een uitdaging dat is alles.'' Snoof hij. ‘’Oke oke, probleem.’’ Verbeterde zich zelf. . ''Al heel wat jaren, maar ik weet dat er van die spionnetjes achter mijn reet aan zitten ja. Misschien ga ik binnenkort zelf wel naar huis voor een tijdje.'' Antwoordde hij. ''Ik kan zo onderhand ook wel wat rust gebruiken,'' mompelde hij tegen zichzelf en keek haar toen weer aan. ‘’Als je daar aan toe bent moet je dat doen.’’ Sprak ze en zetten haar auto stil voor Johny zijn huis. ‘’Ga nu maar eerst eens naar dit huis.’’ Sprak ze met een lichte grijns en stapten teglijk uit met Johnny alleen liet ze haar deur open staan. Toen Johnny voor haar stond twijfelde ze heel even maar toch deed ze het.. Zonder iets te zeggen gaf ze hem een knuffel. ‘’Sorry John..’’ grinnikten ze en liet hem weer los. ‘’Als je echt weggaat,, laat je het even weten?’’ vroeg ze terwijl ze zich in de autostoel liet zakken.

Nadat ze de staart uit was gereden reed ze binnen door naar haar appartement en parkeerde haar auto in de garage. Zuchtend stapten ze uit en sloeg soepel haar tas op haar rug. Half sloffend liep ze de trap op naar boven. Ondertussen groef ze in haar jaszak naar haar jaszak. Eenmaal bij de voordeur stak ze zuchtend de sleutel in het slot.. Net voordat ze hem om wou draaien pakten iemand haar hand..

Hij zag haar met zijn ogen rollen en grinnikte. ''Sarcasme staat je niet meis,'' zei hij en staarde weer uit het raam. ’Oke oke, probleem.’’ Nu bleef Johnny zwijgen en staarde een beetje vaag naar buiten. ‘’Als je daar aan toe bent moet je dat doen.’’ Hij knikte langzaam. ''dat weet ik,'' antwoordde hij en stapte soepel uit. Zijn lijf was verder nog helemaal soepel, alleen zijn smoel was iets verpest. Hij schrok zich dood toen ze hem een knuffel gaf en hij staarde haar verward aan. ‘’Sorry John..’ Hij trok een wenkbrauw op en keek haar aan. ‘’Als je echt weggaat,, laat je het even weten?’’ nu grinnikte hij en draaide zich om. ''Wat bang dat Hunter terugkomt en je bijt?'' Vroeg hij pestend en leip zonder verder nog een woord te zeggen naar de deur.

Alex wachtte geduldig en bleef in stilte staan. Alleen maarr klasgenoten, er was iets niet correct aan geweest. En ze had het nu zelf bewezen. Samen met Johnny Lawrence in een auto zitten, dat doen de meeste niet zomaar. Hij hoorde het slot omgaan, maar hij bewoog nog niet. Hij moest wachten tot ze volledig binnenstond voor hij zijn gewoonlijke actie kon ondernemen. zodra ze binnenstond zette hij zijn voet tegen de deur en duwde deze dicht. ''Alleen maar klasgenoten hea?'' Vroeg hij koeltjes en had zijn armen over elkaar geslagen.

Ze draaide de sleutel om en opende de deur. Sloffend liep ze naar binnen. Toen ze de deur dicht hoorde klappen draaide ze zich als een speer om. Alleen dat ging niet zoals geplant. In plaats dat ze haar voeten naast elkaar zetten kruisten ze en flickerde ze op de grond. ‘’Godverdomme Joh..’’ mompelde ze kwaad maar maakten haar zin niet af toen ze Alex zag staan. ''Alleen maar klasgenoten hea?'' vroeg hij koeltjes met zijn armen over elkaar geslapen.. Kut Kut Kut… Hij had hun twee gezien, het kon niet anders. ‘’Uhm..’’ mompelde ze gespannen vanaf de grond. Langzaam stond ze op, vanuit haar ooghoeken keek ze naar de galafoto’s van haar een Hunter.. Alex mocht gewoon niet die kant op kijken dan zat ze echt in de problemen. ‘’Iets meer dan klasgenoten?’’ sprak ze twijfelend en keek Alex gespannen aan. Ze haalde een hand door haar haar heen en bedacht hoe ze dit kon uit gaan leggen zonder Hunter en Johnny te verraden. Want dat ging ze dus echt en ook echt niet doen.

Ze draaide zich geschrokken om maar hij zag dat dat niet volgens plan ging. Hij zag haar neergaan en deed geen poging om haar overeind te helpen. ‘’Uhm..’’ Hoorde hij haar zeggen en hij bleef haar strak aankijken, zwijgend. ‘’Iets meer dan klasgenoten?’’ Nu snoof hij en liep langzaam op haar af, zijn ogen koud en ook kwaad. ''ik accepteer een hoop, maar om te liegen over hen maakt mij kwaad.'' Sprak hij zacht en deels dreigend. Hij greep haar polsen vast en duwde haar met haar rug tegen de muur. ''Ik zet mijn leven constant op het spel voor zij die slachtoffer vallen van die twee. En wat krijg ik er voor terug? er word gewoon weer staalhad tegen mij gelogen.'' Sprak hij zacht maatr de dreigende toon bleef in zijn stem hangen. ''Dus ik geef je een keus. Of je vertelt me nu alles wat je weet over die twee. Of, of ik zal toch echt zwaardere maatregelen bij elkaar moeten halen En geloof me dat ga je alles behalve leuk vinden.'' Vervolgde hij zonder het oogcontact te breken. Ze kon geen kant op en ze maakte geen schijn van kans als hem wilde wegslaan.

Toen hij op haar afkwam lopen met zijn koude en kwade blik in zijn ogen zetten ze een stapje achteruit. ''ik accepteer een hoop, maar om te liegen over hen maakt mij kwaad.'' Sprak hij zacht maar dreigend. Voordat ze ook maar een spier kon bewegen greep hij haar pols en duwde haar tegen de muur. Ze probeerde rustig te blijven maar haar hart was dat niet van plan en ging als een gek te keer. ''Ik zet mijn leven constant op het spel voor zij die slachtoffer vallen van die twee. En wat krijg ik er voor terug? er word gewoon weer staalhad tegen mij gelogen.'' Zei hij zacht en nog steeds dreigend. ''Dus ik geef je een keus. Of je vertelt me nu alles wat je weet over die twee. Of, of ik zal toch echt zwaardere maatregelen bij elkaar moeten halen En geloof me dat ga je alles behalve leuk vinden.'' Sprak hij en bleef haar aankijken. ‘’Ik kan niks zeggen.’’ Sprak ze en keek hem vol wantrouw aan. ‘’Echt niet.’’ Smeekten ze bijna. Als Hunter er achter zou komen dat ze ook maar 1 ding over hem zei zou ze nog geen uur later dood zijn. Voor Johnny was ze ietsje minder bang maar over hem ging ze ook niks zeggen, ze was veelte bang dat ze alsnog de dood werd ingejaagd. Ze keek heel even snel over zijn schouder naar de foto’s.. Konden ze niet spontaan verdwijnen ofzo?

‘’Ik kan niks zeggen.’’ Nu fronste hij even.‘’Echt niet.’’ haar stem klonk bijna smekend, maar ze zou er bij hem niet mee wegkomen. ''Werkelijk, dan moet ik meneertje Lawrence toch nog even een bezoekje brengen en uitvoeren wat Adelynn me vroeg. Dan is er al een uit de weg. En Gregorovich komt vanzelf wel binnen onze greep, alleen komt hij er niet levend vanaf.'' Sprak Alex koeltjes. Hij had het hele huis al gezien en wist genoeg. ''Eens kijken hoe dat tere hartje van hem nog verder afbrokkelt als hij te horen krijgt dat wij zijn voormalige liefje te pakken hebben gekregen. Ohh wat wil ik dat graag zien.'' Vervolgde hij en grijnsde bij het idee. Hij was niet echt een sadist maar aan hen had hij de grootste hekel. Nu liet hij haar los en sloeg zijn armen over elkaar. Heel zacht pakte hij haar kin vast en trok een wenkbrauw op. ''Waarom verdedig je moordenaars die al zoveel bloed aan hun handen hebben zitten?'' Vroeg hij zacht en keek haar nog steeds aan. Hij begreep haar gewoon niet, waarom ging ze überhaupt met dat soort mensen om. Hij wist ze altijd wel te herkennen vanaf een afstandje, maar zelfs zij had dat geweten moeten hebben.

''Werkelijk, dan moet ik meneertje Lawrence toch nog even een bezoekje brengen en uitvoeren wat Adelynn me vroeg. Dan is er al een uit de weg. En Gregorovich komt vanzelf wel binnen onze greep, alleen komt hij er niet levend vanaf.'' Sprak hij koeltjes. Het kosten haar aardig wat moeite om haar mond te houden.. ze was echt niet van plan om wat te vertellen. Dat hij Johnny en Hunter dan opging zoeken was haar probleem niet.. Hunter vermoorde hem toch wel. . ''Eens kijken hoe dat tere hartje van hem nog verder afbrokkelt als hij te horen krijgt dat wij zijn voormalige liefje te pakken hebben gekregen. Ohh wat wil ik dat graag zien.'' Grijnsde hij. ‘’Dat doe je niet!”’ zei ze kortaf en keek hem vol wantrouw aan. Gelukkig liet hij haar pols al los. Zuchtend keek ze naar haar pols en wreef er even over. Bij de aanraking van zijn vingertoppen en haar kin hield ze weer even haar adem in. ''Waarom verdedig je moordenaars die al zoveel bloed aan hun handen hebben zitten?'' Vroeg hij zacht en keek haar nog steeds aan. Zwijgend bleef ze hem wantrouwend aan kijken. Waarom ze hem verdedigden? Nou omdat ze niet dood wou.

‘’Dat doe je niet!'' Zei ze na zijn korte speech en hij lachtte even. ''En jij denkt dat dat mij tegen houdt? ik ben niet bang voor ze, ik weet waar ze toe in staat zijn. Maar ik weet ook waar ik toe in staat ben. Als ik op dreef ben maakt er niemand een kans tegenover mij. Zelfs als is het een top moordenaar van de wereld.'' Hij grijnsde weer. ''Iedereen heeft zijn zwaktes. Ik heb er nu al twee van onze Greg gezien. De eerste leeft jammergenoeg niet meer. het was wel zonde van zo'n mooie meid trouwens, maar ach.'' hij haalde even zijn schouders op en grinnikte. ''Eiegnlijk zijn het er vier. Confronteer hem met zijn vader, confronteer hem met zijn moeder. Met het ene krijg je hem kwaad en met het andere sla je hem van zijn voetstuk af. En dan het topje van de ijsberg nog. Nu ben jij er nog, alleen en hulpeloos.'' hij klonk wat sinister en grinnikte er zelf om. ''Wat zou mijn vader trots zijn als hij me zo zag.'' Mompelde hij even en keek haar weer aan.
Maar ook zijn vuur doofde iets, hij kreeg er toch geen antwoord meer uit. Bovendien had ze hem nooit vertrouwd, dus hij zou het nooit te weten komen. ''Geef antwoord.'' Sprak hij zacht en nu met een strenge toon. ''Waarom verdedig je die twee moordenaars?''

''En jij denkt dat dat mij tegen houdt? ik ben niet bang voor ze, ik weet waar ze toe in staat zijn. Maar ik weet ook waar ik toe in staat ben. Als ik op dreef ben maakt er niemand een kans tegenover mij. Zelfs als is het een top moordenaar van de wereld.'' Grijnsde hij weer. Ze lachten krampachtig.. ‘’Geloof me.. Niemand kan tegen een door gedraaide Hunter op.’’ Sprak ze nog vol wantrouwen. ''Iedereen heeft zijn zwaktes. Ik heb er nu al twee van onze Greg gezien. De eerste leeft jammergenoeg niet meer. het was wel zonde van zo'n mooie meid trouwens, maar ach.'' Ze rolde met haar ogen en zuchten. Waarom moest hij dit allemaal weten? Wat boeide het hem? Was hij ook een huurmoordenaar? ''Eiegnlijk zijn het er vier. Confronteer hem met zijn vader, confronteer hem met zijn moeder. Met het ene krijg je hem kwaad en met het andere sla je hem van zijn voetstuk af. En dan het topje van de ijsberg nog. Nu ben jij er nog, alleen en hulpeloos.'’ ‘’Pardon!?’’ sprak ze beledigd. Alleen was ze inderdaad maar hulpeloos? Nee niet echt, toch? Of was ze het toch wel… Hij mompelde wat en keek haar weer aan. Lexie bleef hem vol wantrouw aankijken. ‘’Geef antwoord’’ zei hij zacht maar streng. ''Waarom verdedig je die twee moordenaars?'’’ Nog steeds zwijgend keek ze hem aan. Zuchtend schudde ze zachtjes haar hoofd. ‘’Ik zeg 1 ding.. en dat is ik ga dood als ik wat zeg..’’ mompelde ze bijna onverstaanbaar.

‘’Geloof me.. Niemand kan tegen een door gedraaide Hunter op.’’ Nu grinnikte hij. ''Wie zegt dat ik het uitlok tot een man tot man gevecht. Mijn spieren kunnen dat nog niet aan, maar we hebben genoeg sluipschutters onder ons. Niet iets waar ik me zorgen om hoef te maken. Het boeit me ook niet als ik mijn leven ervoor moet geven. Ik geef liever mijn leven zodat de wereld verlost is van een moordenaar dan dat ik blijf staan en niets doe.'' Sprak hij iets geduldiger maar hij was nog steeds boos op haar. Ze had gelogen tegen hem, terwijl hij geen leugen tegen haar had opgezet. Hij had sommige dingen verzwegen, maar niet de waarheid weggelaten. ‘’Pardon!?’’ hoorde hij haar zeggen, maar hij hield zijn gezicht in een plooi. ‘’Ik zeg 1 ding.. en dat is ik ga dood als ik wat zeg..’’ mompelde ze bijna onverstaanbaar en Alex fronste. ''That figures.'' Antwoordde hij, maar bleef haar aankijken. ''En wie zegt dat ik dat wel niet ter plekke ga doen? Je hebt net de makkelijkste optie gegeven voor menig ander.'' Vroeg hij zacht en keek haar doordringend aan. ''Laat ik je een ding vragen. Weet jij met wie je te maken hebt hier?'' Vroeg hij en liet haar kin weer los.

''Wie zegt dat ik het uitlok tot een man tot man gevecht. Mijn spieren kunnen dat nog niet aan, maar we hebben genoeg sluipschutters onder ons. Niet iets waar ik me zorgen om hoef te maken. Het boeit me ook niet als ik mijn leven ervoor moet geven. Ik geef liever mijn leven zodat de wereld verlost is van een moordenaar dan dat ik blijf staan en niets doe.'' Zei hij iets geduldiger dan net maar je kon nog steeds merken dat hij boos was. ‘’Ik was bijna door de muur om zijn hart.. ik had eindelijk de lieve, zorgzame Hunter gevonden totdat een of andere idioot zijn zusje dood schoot. Zij betekende alles voor hem.. Hoe zou jij je voelen? Ook kut. ‘’ sprak ze en beseften toen pas wat ze had gezegd. ''Laat ik je een ding vragen. Weet jij met wie je te maken hebt hier?'' Vroeg hij. ‘’Een moordenaar ben je niet, dat weet ik nu zeker. Maar wat je wel bent weet ik niet.’’ Sprak ze zachtjes en even langs hem. ‘’Dan kun je ook gelijk vertellen waarom je dit wilt weten.’’ Zei ze kortaf en keek naar haar rechterhand. Met haar vingers streelde ze langzaam over het litteken wat nog niet heel erg lang was genezen. Zwijgend bleef ze erna kijken en dacht na. Na een korte stilte keek ze hem aan. ‘’Het maakt eigenlijk niet uit wat je bent. Ik denk dat je zelf best wel weet dat als ik iets vertel over hun dat ik binnen een no time dood ben. Als Hunter er achter komt dat ik dingen over hem door vertel.. ‘’ zei ze en maakten haar zin niet af. Snel schudden ze haar hoofd en zweeg weer.

‘’Ik was bijna door de muur om zijn hart.. ik had eindelijk de lieve, zorgzame Hunter gevonden totdat een of andere idioot zijn zusje dood schoot. Zij betekende alles voor hem.. Hoe zou jij je voelen? Ook kut. ‘’ sprak ze en hij trok een wenkbrauw op. "ik heb geen band met mijn broer. Hij mag van mijn part doodvallen." antwoordde hij koeltjes en keek haar aan. "en jij denkt dat zoiets nog wat kan veranderen aan wat hij gedaan heeft. Zijn zonden kun je niet zomaar van tafel vegen. Iedereen zal moeten boeten voor zijn zonden, hoe goed ze ook kunnen zijn." Vervolgde hij en bleef haar aankijken. ‘’Een moordenaar ben je niet, dat weet ik nu zeker. Maar wat je wel bent weet ik niet.’’ Sprak ze zachtjes en even langs hem. ‘’Dan kun je ook gelijk vertellen waarom je dit wilt weten.’' Even fronste hij, ze had dat wel aan het juiste eind, had hij het heft niet in handen genomen dan was hij er wel een. ‘’Het maakt eigenlijk niet uit wat je bent. Ik denk dat je zelf best wel weet dat als ik iets vertel over hun dat ik binnen een no time dood ben. Als Hunter er achter komt dat ik dingen over hem door vertel.. ‘’ nu schudde hij zijn hoofd. "Als ik het bevel krijg het voorgoed te eindigen ben ik ook een moordenaar. Ligt eraan hoe je het ziet. En waarom ik het wil weten, het is mijn werk om moordenaars op te sporen en ze neer te halen." Zei hij en graaide even in zijn broekzak. Zijn badge had hij gemakkelijk gevonden en hield hem voor haar neus. "Ik ben Alexander Richard Rider, lid van de australische geheime dienst. Voormalig zoon van Ramiro Portillo en Ruby McFlair en de jongere broer van Ethan Portillo. Maar voor zij die dat niet weten ben ik alleen Rider, de irritante spy die zijn neus overal in steekt." sprak hij kalmpjes en bleef haar aankijken."En jij denkt dat je geen bescherming krijgt? Geloof me, er zijn genoeg onder ons, en zelfs in mijn team die zonder twijfel kogels vangen. Want je vergeet een ding, wij zijn ook slim." Zei hij en schudde zijn hoofd even.

"ik heb geen band met mijn broer. Hij mag van mijn part doodvallen." Zei hij koeltjes. Zuchtend keek ze hem aan. "en jij denkt dat zoiets nog wat kan veranderen aan wat hij gedaan heeft. Zijn zonden kun je niet zomaar van tafel vegen. Iedereen zal moeten boeten voor zijn zonden, hoe goed ze ook kunnen zijn." Sprak hij en bleef haar aankijken. ‘’Daar kan ik je geen ongelijk in geven maar ik heb me nooit met zijn moordzaken bemoeid, dat heb ik gelijk aan het begin al gezegd tegen hem.’’ Sprak ze en keek Alex recht in zijn blauwe ogen aan. Gelukkig was Hunter het daar helemaal mee eens want beide wisten ze dat het dan verkeerd afliep. "Als ik het bevel krijg het voorgoed te eindigen ben ik ook een moordenaar. Ligt eraan hoe je het ziet. En waarom ik het wil weten, het is mijn werk om moordenaars op te sporen en ze neer te halen." Zei hij en graaide ondertussen in zijn broekzak. Nadat ze hem fronsend had aangekeken volgde haar ogen zijn hand in zijn broekzak. . "Ik ben Alexander Richard Rider, lid van de australische geheime dienst. Voormalig zoon van Ramiro Portillo en Ruby McFlair en de jongere broer van Ethan Portillo. Maar voor zij die dat niet weten ben ik alleen Rider, de irritante spy die zijn neus overal in steekt." Vragend keek ze van de badge naar Alex en weer terug. Portillo, die naam had Hunter wel eens laten vallen.. ook huurmoordenaren die op white heaven beach woonde. ‘’Aha,, een spion..’’ mompelde ze knikkend. ."En jij denkt dat je geen bescherming krijgt? Geloof me, er zijn genoeg onder ons, en zelfs in mijn team die zonder twijfel kogels vangen. Want je vergeet een ding, wij zijn ook slim." Zwijgend glipten ze langs hem richting de keuken en leunde op het aanrecht met haar rug naar hem toe. ‘’Zoals ik al zei, ik weet bijna niks tot niks over Hunter zijn moordzaken over Johnny weet ik al helemaal niks. Ja dat ze af en toe samen werken maar dat weten jullie ook wel.’’ Antwoordde ze zuchtend en staarde naar buiten. Ze draaide zich half om en keek Alex aan. ''En nog een ding, er word geen verslag gedaan over dit gesprek.. Beter gezegd er word helemaal geen verslag gedaan over wat ik dan ook zeg. Als mijn vader mijn naam ziet verschijnen in een rapport van de geheime dienst over een zaak zoals dit.. .. dan hang ik.'' sprak ze kalm maar ligt smekend.

‘’Daar kan ik je geen ongelijk in geven maar ik heb me nooit met zijn moordzaken bemoeid, dat heb ik gelijk aan het begin al gezegd tegen hem.’’ Hij schudde zijn hoofd en zweeg. ‘’Aha,, een spion..’’ mompelde ze knikkend. Nu trok hij alleen zijn wenkbrauw op. Dat was toch echt wat hij zojuist gezegd had. Hij keek haar zwijgend na en zuchtte kort. Ze maakte het onmogelijk voor hem, dit was gewoon zijn werk. ‘’Zoals ik al zei, ik weet bijna niks tot niks over Hunter zijn moordzaken over Johnny weet ik al helemaal niks. Ja dat ze af en toe samen werken maar dat weten jullie ook wel.’’ Hij rolde met zijn ogen en zuchtte. Dit was niet wat hij wilde horen, maar ook zij kon niet voorkomen dat er acties ondernomen zouden worden. ''En nog een ding, er word geen verslag gedaan over dit gesprek.. Beter gezegd er word helemaal geen verslag gedaan over wat ik dan ook zeg. Als mijn vader mijn naam ziet verschijnen in een rapport van de geheime dienst over een zaak zoals dit.. .. dan hang ik.'' Hij sloeg zijn armen over elkaar en leunde met zijn rug tegen de deurpost. ''Punt een, ik maak nooit rapporten op. ben ik veel te lui voor, plus ik heb wel betere dingen te doen. En twee, ik kan geen rapport opmaken uit informatie die algemeen bekend is.'' antwoordde hij afstandig en keek haar aan.

''Punt een, ik maak nooit rapporten op. ben ik veel te lui voor, plus ik heb wel betere dingen te doen. En twee, ik kan geen rapport opmaken uit informatie die algemeen bekend is.'' antwoordde hij en keek haar aan. Ze draaide haar rug weer naar hem toe en keek zuchtend naar buiten. ‘’Oke oke.. wat wil je weten?’’ mopperde ze licht en bleef met haar rug naar Alex toen staan. Zonder ook maar een woord te zeggen liep ze richting haar kamer en ging door haar knieën toen ze voor het bed stond. Onder het bed haalde ze wat dozen vandaan en doorzocht deze. ‘’alex?’’ riep ze toen ze Hunter zijn mes vond. Ze legde het mes op de rand van het bed en zocht weer veder. Ze vond van alles.. kogelhulzen, handschoenen, foto’s. Zelf had ze al deze spullen nog nooit gezien, ja zijn handschoenen en de foto’s maar de kogelhulzen en het mes wist ze niet af. ‘’Hier moet je toch wel wat mee kunnen?’’ vroeg ze en keek hem vanaf de grond aan. Wrijvend in haar ogen draaide ze zich weer om naar de dozen en dacht even na of ze nog meer wist. Rachel! ‘’Ik weet nog wel wat.. Ik weet alleen haar voornaam, Rachel. Hunter heeft haar ook omgelegd.’’ Sprak ze terwijl ze alles weer onder haar bed schoof.

‘’Oke oke.. wat wil je weten?’’ Hij trok een wenkbrauw op bij het horen van haar gemopper en schudde zijn hoofd. ''Praktisch alles wat je me kunt vertellen. Verblijfplaats, waar hij de meeste tijd spendeerde, kennisen etc.'' zei hij en liep langzaam achter haar aan. ‘’alex?’’ Hoorde hij haar roepen en hij liep langzaam binnen. ''Hmm?'' Vroeg hij en keek naar het mes. Langzaam pakte hij het op en bekeek het goed. ''Mooi vakmanschap, handgemaakt. In, goh het zou eens niet zo zijn. Gemaakt in Rusland.'' Constateerde hij en legde het mes weer neer. ’Hier moet je toch wel wat mee kunnen?’’ Hij dacht even na. ''Waarschijnlijk zullen er geen bloedsporen of dna meer aan het mes zitten. Een goede wapeneigenaar maakt het schoon. De Hulzen kunnen gebruikt worden als materiaal om te vergelijken. Dat sowieso.'' Zei hij langzaam en haalde een hand door zijn haar. ‘’Ik weet nog wel wat.. Ik weet alleen haar voornaam, Rachel. Hunter heeft haar ook omgelegd.’’ Hij knikte. ''Rachel Eventide, vermoord in haar eigen huis. Tijdstip aan het eind van de middag. Professioneel neergehaald. Point blanc.'' Zei hij en knikte. ''Dat is een cirkel al rond dan.'' Zei hij en zuchtte weer.