Underneath the mistletoe

''Het word al laat, is het niet beter als we teruggaan?'' vroeg Hunter zacht, maar toch behoorlijk lief. Zijn liefe ondertoon liet haar een beetje glimlachen, ze knikten langzaam. Eventjes keek Hunter weer naar Johnny, maar al snel keek hij haar weer aan. ''Zal ik je naar huis brengen, en is je vader thuis of niet?'' Vroeg hij met een glimlach en trok haar zachtjes naar hem toe. ''Nope, die zit ergens in de andere kant van Ausie.'' sprak ze met toch wel een speelse ondertoon. ''Je bent dan wel niet goed bij je pan, maar ik laat je voorlopig niet weggaan.'' sprak Hunter grinnikend en rolde daarna met zijn ogen. ''Te klef Greg,'' mompelde hij sarcastisch tegen zichzelf. Lexie lachten en rolde ook met haar ogen. Die gast was echt niet goed bij ze hoofd, maar ach. Volgens hem was zij dat ook niet dus dat pasten wel bij elkaar. ''Hunt, je zou een goede loverboy zijn.'' sprak ze grinnikend. Langzaam pakten ze zijn hand en liep richting de uitgang. Eenmaal buiten ademde ze de frisse buitenlucht in en zuchten heel eventjes opgelucht. ''Nu kan ik je nog wel redelijk aankijken, maar zo ben ik weer 12 cm kleiner.'' grinnikten ze toen ze naar haar hakken keek. Nu scheelden ze nog 5 cm met Hunter. Haar voeten begonen nu toch wel lichtjes pijn te doen, gelukkig konden ze zo uit. Toen er een koude wind langs Lexie haar bloten armen heen waaide rilden ze eventjes van de kou. O fuck..natuurlijk dat was ze vergeten, een jas om later die avond aan te doen. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar hunter zijn jasje, zou ze vragen of ze die eventjes mocht lenen?

''Nope, die zit ergens in de andere kant van Ausie.'' sprak ze met toch wel een speelse ondertoon. Hunter grinnikte even zacht en bleef haar aankijken. Bij zijn opmerking moest ze lachen en rolde net zoals hij deed met haar ogen. ''Hunt, je zou een goede loverboy zijn.'' sprak ze grinnikend. Hunter grijnsde toen ze zijn hand vastpakte. ''Misschien moet ik er een baantje bijnemen, het verdient alleen vast niet zo goed als dat wat ik nu al als baan heb.'' Grapte hij droog en keek voor zich uit. ''Nu kan ik je nog wel redelijk aankijken, maar zo ben ik weer 12 cm kleiner.'' grinnikten ze toen ze naar haar hakken keek. Hunter volgde haar blik en grinnikte. ''Tja, lange darm hier hea. Wacht maar tot je me zusje ziet dan ga je lachen en dan heb je niks te zeuren.'' hij grijnsde even bij de gedachte aan zijn zusje. Zij was kleiner dan wie hij ook kende, maar ze vond het zelf nooit erg. Een koude wind streek langs hen en Hunter glimlachtte. Hij was blij dat hij geboren en getogen was in Rusland, zelfs nu zou hij zo in zijn t-shirt rond durven lopen. Naast hem zag hij Lexie rillen en hij grinnikte.Haar blik op zijn jasje deed hem gewoon lachen. ''Als je hem wilt lenen moet je dat gewoon zeggen.''Zei hij grinnikend en liet zijn jasje zo uitzakken en legde hem om haar schouders. De koelte van de sneeuw deed hem helemaal niks. Langzaam opende hij de autodeur en glimlachte. ''Instappen maar, mevrouw'' Zei hij extreem beleefd en grinnikte.

''Misschien moet ik er een baantje bijnemen, het verdient alleen vast niet zo goed als dat wat ik nu al als baan heb.'' Grapte Hunter droog en keek voor zich uit. Lexie rolde weer met haar ogen en grinnikten. ''Ehm ik denk dat jij de best betaalde baan in de wereld hebt mij vriend.'' sprak ze zeer zakelijk en lachten daarna om zichzelf. Haar vader verdiende aardig wat, maar ze wist zeker dat Hunter in 2 maanden net zoveel verdiende als haar vader in een jaar. ''Tja, lange darm hier hea. Wacht maar tot je me zusje ziet dan ga je lachen en dan heb je niks te zeuren.'' sprak hij grijnsend. ''Is die zo klein dan?'' vroeg ze, ze was toch wel benieuwd naar haar. Zou ze op Hunter lijken of totaal niet? Daar kwam ze vast snel achter, hoopte ze. Toen Hunter begon te lachen keek ze hem fronsend aan. ''Als je hem wilt lenen moet je dat gewoon zeggen.'' zei hij grinnikend en legde zijn jas om haar schouders. Lexie keek hem met een dankbare glimlach aan en liep mee richting de auto. ''Instappen maar, mevrouw'' sprak Hunter heel beleefd waardoor ze toch wel moest lachem. Het eerste wat ze deed toen ze zat was haar hakken uittrekken. Die dingen gingen de kast gelijk weer in en kwamen er voorlopig niet uit.''Gelukkig geen blunders deze avond,, dat had helemaal genant geweest...'' sprak ze gapend en keek Hunter met toch wel vermoeide ogen aan. ''Ik ben niet in feestconditie zo te zien.'' mompelde ze droog en deed haar gordel vast.

Lexie rolde weer met haar ogen en grinnikten. ''Ehm ik denk dat jij de best betaalde baan in de wereld hebt mij vriend.'' sprak ze zeer zakelijk en lachten daarna om zichzelf. Hij haalde kalm zijn schouders op. ''Dat ligt eraan, als het een belangrijk iemand is dan kan het oplopen tot miljoenen.'' Antwoordde hij serieus en keek haar aan. ''Is die zo klein dan?'' vroeg Lexie en Hunter knikte grinnikend. ''Het is een dwergje van 1 meter 60. Maar verkijk je niet op haar lengte en schoonheid, ze is gevaarlijker dan haar uiterlijk je zal zeggen.'' Hij wachtte tot ze was ingestapt en liep toen naar zijn kant. Hij liet zich soepel achter het stuur glijden en startte de motor. ''Gelukkig geen blunders deze avond,, dat had helemaal genant geweest...'' sprak ze gapend en keek hem vermoeid aan. Hunter grinnikte, hij was totaal niet moe. Maar dat had je nu eenmaal als je de bijnaam had 'Stalker of the Night'. Hij werkte liever 's nachts, maar dat van vanmiddag was een uitzondering. ''Er was niks genants aan geweest.'' antwoordde hij afwezig. Hij dacht aan de woorden van Johnny. Had hij misschien wel gelijk, hij was nog altijd een monster. Een monster dat in staat is tot de meest afschuwelijke daden. ''Ik ben niet in feestconditie zo te zien.'' mompelde ze droog en deed haar gordel vast. Zonder antwoord te geven deed hij zijn gordel om en trapte toen vol het gas in. hij scheurde het terrein af en minderde ook geen vaart in de bochten. Hij was er echt niet volledig bij. Hij had nog altijd dat vreemde gevoel. Er was iets mis, maar hij kon het niet plaatsen.

''Dat ligt eraan, als het een belangrijk iemand is dan kan het oplopen tot miljoenen.'' Antwoordde Hunter serieus en keek haar aan. ''Hou maar op, ik wil het niet weten.'' sprak ze zachtjes en keek hem aan. Ze vond het prima wat hij deed, maar de details hoefde ze echt niet te weten, zelfs de geldzaken niet. ''Het is een dwergje van 1 meter 60. Maar verkijk je niet op haar lengte en schoonheid, ze is gevaarlijker dan haar uiterlijk je zal zeggen.'' Lexie knikten en dacht even na, 1 meter 60 was inderdaad niet echt groot. Zij was al klein met haar 1 meter 73 bij Hunter, laat staan zijn zusje. ''Jij hebt gewoon te veel schoppen onder je hol gehad.'' sprak ze grinnikend en hoopten dat hij dit niet verkeerd zou opvatten. Terwijl Hunter soepel achter het stuur gleed wreef ze eventjes in haar ogen en keek voor zich uit. ''Er was niks genants aan geweest.'' antwoordde Hunter afwezig. Lexie keek hem aan en zag dat hij met zijn hoofd heel ergens anders zat. Haar lichaam werd in achter in de stoel gedrukt toen Hunter met een rotvaard wegreed. Grinnikend keek ze voor zich uit en gaapten nog een keer. Zonder ook maar snelheid te minderen schoot hij door alle bochten en straten. Onderweg viel er een lege stilte, Lexie wist niet wat ze moest zeggen. Hij keek zo afwezig, er was iets mis maar wat? Ze ging er maar niet om vragen, want misschien maakten ze het allen maar erger. Vlak bij haar apartement trok ze haar hakken weer aan en deed Hunter zijn jasje iets meer over haar schouders. ''Loop je nog mee naar boven?'' vroeg ze terwijl ze gelijker tijd haar gordel los maakten en even wachten op antwoord. Waarschijnlijk zou hij wel meelopen, anders had die niet gevraagd of haar vader er nog was. Geduldig wachten ze op antwoord en keek hem aan.

Hij was toch best stil, maar deze stilte was niet prettig meer. Hij was nerveusmakend, gekmakend. Het voorgevoel dat er iets aan de hand was was al erg genoeg. Hij zuchtte een beetje en sloot heel even zijn ogen. Het werd hem zo onderhand teveel. Hij opende zijn ogen weer en zuchtte opnieuw. Voor de deur zag hij dat ze haar schoenen weer had aangetrokken. ''Sorry voor mijn rijgedrag van net.'' Mompelde hij voor hij uitstapte. hij leip naar haar deur en opende die. ''Loop je nog mee naar boven?'' Vroeg ze terwijl ze haar gordel los maakte. Hij haalde terloops zijn schouders op. ''Waarom niet, ik heb toch niks beters te doen vanavond.'' antwoordde hij maar dacht toch weer diep na. Die blik van Johnny beviel hem niet, hij wist iets dat hij hem niet vertelde. Johnny hield iets verborgen voor hem, maar hij wilde het gewoon weten. Die blik van hem was te ernstig geweest voor hem. Dat was hij niet gewend. Hij kende de afstandige blik van zijn beste vriend, maar deze was heel anders geweest. Langzaam sjokte Hunter achter Lexie aan en zuchtte weer.

''Sorry voor mijn rijgedrag van net.'' Mompelde hij voor Hunter voordat hij uitstapten, hij liep naar haar deur en opende die. Lexie stapten uit en keek Hunter met een kleine glimlach aan. ''achja, ben wel wat gewend.'' sprak ze zachtjes en keek even richting haar apartement. ''Waarom niet, ik heb toch niks beters te doen vanavond.'' was zijn antwoord op haar andere vraag. Hij was en niet echt lekker bij met zijn hoofd, maar waarom? Dat wist ze niet en dat ging ze ook niet vragen. Ze opende de deur en liep de trap op richting haar apartement. ''Gaat u voor.'' sprak ze grinnikend nadat ze haar deur open had gemaakt. Toen ze binnen was trok ze gelijk haar hakken uit en gooide die haar kamer in, die ruimde ze strakjes wel weer op. Voorzichtig hield ze Hunter zijn jasje van haar schouders en hing hem over een eettafelstoel heen. ''Wil je wat drinken?'' vroeg ze en opende haar koelkast. ''Éhm ik heb allen, allenmaar water.'' sprak ze en zuchten zachtjes. Uit een kasje boven haar haalde ze twee glazen en schonk ze allebij vol met water. Ze zetten ze op haar salontafel en keek even naar haar jurk. ''Ik kleed me even om hoor, ben zo terug.'' sprak ze terwijl ze richting haar kamer liep en de deur achter haar reet dicht gooide. Eerst gooide ze haar hakken achter in de kast. Snel trok ze de jurk uit en deed een oversized t-shirt aan en een korte pyamabroek aan. Ze was toch wel blij dat ze mee was geweest met Hunter. Eigenlijk had Hunter wel gelijk, ze was niet goed bij haar hoofd. Elk ander mens had allang wegerent en nooit meer terug gekomen. Ze grinnikten bij deze gedachtens en ruilde haar lenzen om voor een bril. Gapend rekten ze zich eventjes uit en keek uit het raam naar de straat die was verlicht door gezellige lichtjes.

''achja, ben wel wat gewend.'' sprak ze zachtjes en keek even richting haar apartement. Hunter haalde even zijn schouders op en zuchtte kort. voor haar deur keek hij even om zich heen en volgde haar de trap op. ''Gaat u voor.'' sprak ze grinnikend nadat ze haar deur open had gemaakt. Toen ze binnen was trok ze gelijk haar hakken uit en gooide die haar kamer in. hij keek toe hoe ze zijn jasje over een stoel hing en hij volgde haar met zijn ogen. ''Wil je wat drinken?'' vroeg ze en opende haar koelkast. ''Éhm ik heb allen, allen maar water.'' Hunter haalde zijn schouders op. Hij nam een glas van de salontafel en ging op de bank zitten. ''Ik kleed me even om hoor, ben zo terug.'' Hij knikte even en volgde haar met zijn blauwe ogen. Even staarde hij nog voor zich uit. Waarom had dit gevoel hem in zijn macht? Waarom, er was iets mis, zonder twijfel was er iets mis. Zijn helderblauwe ogen staarde met een lege blik in het niets. Hij schrok op toen hij zijn mobiel hoorde. Met een ruk draaide hij zijn hoofd naar zijn jasje en greep naar zijn binnenzak. Toen hij zag wie het was hing hij gewoon op. Hij was niet in het humeur om nu te gaan zitten bekvechten met Johnny. Opnieuw ging zijn mobiel over en hij zuchtte. ’’Wat moet je van me?’’ Zijn stem klonk ijskoud zodra hij opnam. ‘’Hunter, kap met dit nutteloze gedoe!’’ Klonk een snauw terug. Dit maakte hem alleen maar kwader, hij had echt geen zin om zo’n gesprek te houden. ’’Moet je horen wie het zegt, maar ik vroeg je iets. Dus vertel me wat je van me moet en laat me met rust.’’ Zijn stem klonk steeds scherper. Als je hem echt kende kon je weten dat hem iets dwars zat. ‘’Hunter, ik heb slecht nieuws’’ Klonk Johnny opeens, in een compleet andere toon als net. Hij had de te scherpe toon in de stem van zijn beste vriend gehoord en hield zich weer in. ’’Laat me raden, ik ga dood.’’ Klonk Hunters sarcastische antwoord terwijl hij even achteruit zakte op de bank. ‘’Nee Hunter, kap met dat sarcasme. Jij gaat niet dood, er is al iemand dood.’’ Johnny’s stem werd zachter en Hunter zuchtte. ’’Je belt dus gewoon om op te scheppen over jezelf. Weetje waarom zou het mij iets interesseren wie er dood is?’’ Zijn stem klonk weer geïrriteerd. ‘’Omdat het je zusje is Hunter. Sheila is vanmiddag dood gevonden in een steegje van Lismore.’’ Klonk Johnny’s nu bedroefde stem. Nu schoot Hunter omhoog van de bank met wijd opengesperde ogen. ’’Nee!’’ Klonk zijn stem luid. ’’Dat is onmogelijk, dat zou ze zichzelf nooit laten gebeuren.’’ Op dat moment brak er iets in hem. Was hij nu werkelijk zijn kleine zusje nu ook nog kwijt. ‘’Het spijt me Hunter, er was niks aan te doen. Ik heb het zelfs zien gebeuren.’’ Johnny hield zijn stem zacht maar wist dat dit een foute opmerking was. ’’En je deed niks!?’’ Riep Hunter nu uit en stond op. Hij balde zijn vrije hand tot een vuist, waardoor zijn knokkels spierwit werden. ‘’Hunter, het was gewoon veel te gevaarlijk om in te grijpen, bovendien was ik te ver weg om op tijd te kunnen reageren. Het spijt me echt maat. Maar jij moet als geen ander weten dat Sheila meer voor mij was dan alleen jouw kleine zusje.’’ Hunter snoof, hij had het geweten. En een liefde als die was beter voor hem geweest. Hij liep nu alleen maar meer gevaar, en bovendien bracht hij Lexie ook in gevaar.’’Waarom heb je mij dit vanavond niet verteld?’’ Vroeg hij kil. ‘’Omdat ik ten eerste jouw avond niet wilde verpesten. En ik weet verdomme toch niet hoeveel dat mens weet!?’’ Zijn laatste zin werd kwaad. ’’Dat doet er verdomme niet toe Johnny, je had het me gewoon moeten vertellen!’’ Hunter had zijn stem weer verheven, maar het klonk niet meer zo krachtig dan als hij vroeger boos was. ’’We hebben het hier verdomme over mijn kleine zusje, niet zomaar een of andere straatsnol!’’ Nu vond zijn stem iets van kracht terug, maar hij trilde van alle emoties die door hem heen suisde. Woede en verdriet waren toch echt de vooraanstaande. Het was even stil aan de andere kant van de lijn. ‘’Het spijt me Hunter, maar het hoort nu eenmaal bij ons leven.’’ Zei Johnny en zonder er bij na te denken smeet Hunter zijn telefoon door de kamer en zag hoe hij aan diggelen ging zodra hij een muur raakte. Langzaam liet Hunter zich zakken op de bank en verborg zijn hoofd in zijn handen. Zijn verdriet nam de overhand en de tranen begonnen over zijn wangen te stromen. ’’Sheila, waarom?’’ klonk er verstikt uit zijn keel en hij rilde van top tot teen. Langzaam schoof hij zijn handen omhoog door zijn blonde haar. Voor iemand die nooit echt emoties toonde was dit een grove verandering. De tranen liepen ongeremd over zijn wangen en zijn ogen werden helemaal rood. Langzaam drong de hardheid van Johnny’s woorden tot hem door. Maar ook Johnny had gevoel moeten hebben, ze waren tenslotte wel meer dan vrienden geweest. Maar waarom moest zijn zusje hem nu ook al verlaten. Zij en zijn moeder waren nou juist diegene die bij hem hadden moeten blijven. Zijn gedachtes werden onderbroken door het geluid van voetstappen en hij keek met een ruk op.

Lexie liep door haar slaapkamer naar de badkamer en keek even in de spiegel. Haar gezicht zag er vermoeid uit, maar een kleine glimlach vrolijkte het toch op. Ze maakten een losse knot van haar haar en zetten de kraan aan. Nadat ze had gevoeld of het water lauw was spoelde ze haar gezicht af en zuchten toen ze een handdoek pakten om aftedrogen. Opeens schrok ze toen Hunter uit het niets luid begon te spreken. Ze legde de handdoek weg en liep langzaam richting haar kamer. ’’Dat doet er verdomme niet toe Johnny, je had het me gewoon moeten vertellen!’’ sprak Hunter krachtig. Lexie liep fronsend naar de deur en legde haar hand op de klink. Moest ze naar binnen gaan of niet? Nee dat kon ze beter niet doen, waarschijnlijk ging die over Hunter zijn zaken waar zij niets mee te maken had. ’’We hebben het hier verdomme over mijn kleine zusje, niet zomaar een of andere straatsnol!’ hoorde ze hem zeggen. Er was vast iets met zijn zusje, iets niet goeds. Anders had hij wel anders geklonken. Toen ze iets tegen de muur hoorde klappen deed ze heel stilletjes de deur open. Verbaasd keek ze naar Hunter zijn gesneuvelde mobiel die net haar muur had geraakt. Langzaam draaide ze haar hoofd richting Hunter en keek verbaasd naar hem. Hij legde zijn hoofd in zijn handen, je zag de tranen stromen. ’’Sheila, waarom?’’ sprak hij trillend. Langzaam haalde hij zijn handen door zijn blonde haar. Wat had dat gesprek met hem gedaan? Wat was er aan de hand met hem? Langzaam en toch wel voorzichtig liep ze richting Hunter. Met een vragende blik keek ze Hunter aan. ''Hu...hunter?'' sprak ze zachtjes en ging voorzichtig naast hem zitten voordat ze zo weer ergens op de grond lag omdat hij in een niet zo goede stemming was. ''Wat is er?'' vroeg ze met medelijden en keek hem in zijn rode ogen aan. Twijfelend reek ze haar hand uit richting die van Hunter, maar toch deed ze het. Haar kleine hand pakten zijn grote hand vast. ''is er iets gebeurd met je zusje?'' vroeg ze heel voorzichtig, ook al had ze Sheila nog nooit ontmoet ze wist dat zij en Hunter een enorm goede band hadden die niemand en ook niemand ooit kon breken. Ze moest weten wat er was, ze kon er niet tegen om iemand zo gebroken te zien. Met haar andere hand wreef ze even in haar ogen en knipperde even. Moest dit nou net gebeuren nadat ze met ze 2e een gezellige avond hadden gehad? Naja, het was gebeurd en daar deed je niets aan.

-sorry voor de kortheid vergeleken met jou post. ;$ zal me volgende post wat langer maken als het lukt

Met zijn ijsblauwe ogen staarde hij priemend naar Lexie. Het was eerst een blik van pure haat en woede, maar toen hij besefte dat zij het was kalmeerde het weer tot een blik van puur verdriet. ''Hu...hunter?'' Klonk haar sten zachtjes en hij keek weg toen ze naast hem ging zitten. ''Ga weg. Je mag mij zo niet zien.'' Zei hij verstikt en keek heer weer aan. Het was waar, wat ze nu van hem zag was een zwakte. Dit ging hem zijn dood worden, hij was zwak. Nu moest hij zich vermannen en lachen, maar hij kon het niet. Zijn zusje was hem te dierbaar geweest om zo te kunnen laten gaan. ''Wat is er?'' vroeg ze met medelijden en keek hem in zijn rode ogen aan. Hunter wendde zijn blik af en staarde naar de grond. Hoe kon hij dit normaal vertellen aan iemand. Twijfelend reek ze haar hand uit richting die van hem, maar toch deed ze het. Haar kleine hand pakten zijn grote hand vast. ''is er iets gebeurd met je zusje?'' vroeg ze heel voorzichtig. Hunter knikte even langzaam en zweeg nog even. ''Mijn zusje is niet meer,'' fluisterde hij verstikt en keek haar toch weer aan. Hij schudde zijn hoofd weer en keek weg van haar. Hij mocht dit niet tonen en stond met een ruk op. Met grote passen beende hij naar het raam en staarde naar buiten. Langzaam liet hij zijn hoofd tegen het raam zakken en staarde in de donkere nacht.

Hunter zijn eerste blik naar haar was een blik vol haat en woede, maar naar een paar seconde veranderde die blik naar een blik vol verdriet. ''Ga weg. Je mag mij zo niet zien.'' Zei hij verstikt en keek heer weer aan nadat ze naast hem was gaan zitten. Lexie fronsde ''Echt niet, ik laat jou niet zo maar zitten.'' sprak ze en keek hem met een serieuse blik aan. Natuurlijk wist zij ook wel waarom Hunter haar weg wou hebben, hij wou niet dat zij hem zag huilen maar Lex liet hem niet zo maar zitten. Toen ze had gevraagd wat er was staarde Hunter richting de grond en zweeg. Ze was echt niet van plan om weg te gaan, dat kon hij wel uit zijn hoofd zetten. ''Mijn zusje is niet meer,'' fluisterde Hunt verstikt en keek haar toch weer aan. Fronsend en met een verwarde blik keek ze Hunter aan. Ze moest even de woorden tot zich door laten dringen. Geen wonder dan Hunter zo vanstreek was, dat was het ergste wat er nog in zijn leven kon gebeuren. Zwijgend keek ze Hunter aan, wat moest ze nu zeggen? ''sorry Hunt.'' sprak ze zachtjes en zuchten even, nu had ze nog meer medelijden met die jongen. Met een ruk stond Hunter op en beende naar het raam waar hij langzaam zijn hoofd tegen het raam liet zaken en naar buiten staarde. Zuchtend keek ze naar Hunter, ze voelde zich nu zo machtenloos. Ze kon hem gewoon niet helpen. Het bleef eventjes stil en Lex keek nog steeds naar Hunter. ''Sorry Hunt, ik weet even niet wat ik moet zeggen.'' waren haar woorden. Ze pakten haar glas water en dronk deze nog altijd zwijgend op. ''weet je ook hoe?'' vroeg ze heel en ook heel voorzichtig, natuurlijk wist zij ook wel dat ze waarschijnlijk neergeschoten was maar dat zou hunter vast wel begrijpen. ''je hoeft het niet te zeggen hoor, ik snap het.'' zei ze er snel achteraan.

''Echt niet, ik laat jou niet zo maar zitten.'' sprak ze en keek hem met een serieuse blik aan. Hunter voelde de frustratie weer bij hem opkomen. Hij wilde gewoon geen zwakte tonen onder de ogen van anderen. Zo was hij niet, dat was voor hem niet acceptabel. ''sorry Hunt.'' sprak ze zachtjes en zuchten even. Hunter liet zijn hoofd alleen verder zakken. ''Sorry Hunt, ik weet even niet wat ik moet zeggen.'' waren haar woorden toen en Hunter zuchtte. ''Er zijn vele dingen in deze wereld die geen woorden hebben of niet kunnen worden uitgelegd in woorden.'' Antwoordde hij zachtjes endraaide zijn hoofd naar haar toe. ''Ik wil ook niet dat je iets zegt, medeleven en medelijden verdien ik niet. Zelfs Johnny verdient meer medelijden als ik klaar met hem ben.'' zijn stem was gedaald en hij staarde weer uit het raam. ''weet je ook hoe?'' vroeg ze heel en ook heel voorzichtig. Hunter draaide zich nu weer om en keek haar aan. ''je hoeft het niet te zeggen hoor, ik snap het.'' zei ze er snel achteraan. ''Als je het snapt, waarom vraag je het dan aan me?'' Snauwde hij haar half toe.

Aan de ene kant snapten ze Hunter echt niet, waarom deed hij er zo moeilijk over dat hij zijn zwakten toonde? Hij was toch ook gewoon een mens, en als mens mag je pijn en vedriet tonen. Maar aan de andere kant begreep ze het wel, het was er bij hem gewoon ingetimmerd om geen pijn te laten zien. ''Er zijn vele dingen in deze wereld die geen woorden hebben of niet kunnen worden uitgelegd in woorden.'' Antwoordde hij zachtjes en keek haar aan. Lexie zweeg en bleef hem aankijken in zijn rode, maar toch prachtige blauwe ogen. ''Ik wil ook niet dat je iets zegt, medeleven en medelijden verdien ik niet. Zelfs Johnny verdient meer medelijden als ik klaar met hem ben.'' zei hij en straarde weer uit het raam de nacht in. Eventjes zuchten ze zachtjes en schudden heel zachtjes van nee. ''Vous êtes vraiment fous.'' mompelde ze heel onverstaanbaar.
En wat zou hij met Johnny gaan doen? Die gast kon er ook weinig aandoen, hij wou gewoon Hunter zijn avond niet verpesten. Maar toch misschien had hij het toch beter kunnen vertellen. Zelf zou ze ook niet weten wanneer ze het verteld had. ''Als je het snapt, waarom vraag je het dan aan me?'' Snauwde Hunter haar half toe. Ze schrok eventjes van zijn toon en zuchten weer. ''Ik zeg wel niets meer.'' zei ze en legde haar benen op de bank. Inderdaad, ze kon beter maar niets meer zeggen voordat ze zo een ruzie te pakken had. Ze wou hem helpen, maar als hij dat echt niet wou had die maar pech. Langzaam zakten ze wat onderuit en gaapten. Al wrijvend in haar ogen richten ze haar blik nog een keer op Hunter. Ze was op het punt om in slaap te vallen, maar dat liet ze niet gebeuren. Ze was veelste bang dat Hunter weg ging en zich zelf wat aandeed.


- Je bent echt gek

Hij was het zat, volledig zat. Niks had eigenlijk nog een nut voor hem. Maar ze begreep al zeker niet wat hij met Johnny ging doen, nee dat zou ze niet weten. Maar hij ging lijden, voor wat hij niet heeft gedaan. Hij had gewoon het risico moeten nemen, maar nu is het te laat, het werd tijd om zijn ware aard weer te tonen. Een aard die mettertijd was ingedimd maar nu langzaam weer terugkeerde in zijn geest. Eventjes zuchten ze zachtjes en schudden heel zachtjes van nee. ''Vous êtes vraiment fous.'' mompelde ze, maar hij hoorde het. ''Entendez-vous qui parle.'' antwoordde hij bot en stond soepel op. Hij liep weer terug naar het raam en staarde naar de donkere lucht van de nacht. ''Zeg vertel mij eens, en wees eerlijk. Waarom sta ik hier nu nog?'' Hij bleef voor zich uitstaren. ''Alles dat ik gezworen heb is gebeurd of ik ben gefaald. Ik heb mijn moeders dood gewroken, door mijn vader genadeloos af te slachten. Maar de belofte om mijn zusje te beschermen tegen alles, daar ben ik in gefaald. Ik kon haar niet eens tegen dit beschermen. Het maakt niet uit wat ik heb gezegd, maar ik he niks meer om voor te leven. Alles dat me dierbaar was is me afgenomen...'' Hij zweeg weer even en hij draaide zich om. Al het verdriet was verruild voor kilte. Kilte zonder pijn, een leegte die er voorheen altijd was geweest. Een leegte van besef van wat niet meer was.''Ik ben de beste ter wereld geworden, ik heb mijn vader op de ranglijst ingehaald. Wat is het volgende, er is niks beters te behalen meer. Er zijn nog maar een paar dingen die ik ga doen, en dan eindigd mijn pad.'' Hij draaide zich weer om en staarde de nacht weer in. ''Dus zeg mij eens, wat voor nu heeft het leven nu nog voor mij?'' In de stilte sloot hij zijn ogen en een van de zwaarste herinneringen kwam weer terug in zijn geest.

Een luide klap deed iedereen op het plein opkijken. Alleen iemand die er op getraind was zou het projectiel door de lucht kunnen horen suizen. Een jonge brunette draaide haar kinderlijke gezicht naar de vrouw naast haar. Die greep met een zachte kreet naar haar borstkas. Een blond jongetje naast haar draaide zijn hoofd met een ruk in de richting van de vrouw. Hij bleef onmiddellijk stilstaan en keek met een gezicht vol schok toe hoe de vrouw instortte. ‘’Mamma!’’ Riep het jongetje geschokt uit. Snel zakte hij door zijn knieën en nam de vrouw, zo goed als mogelijk, in zijn kleine armpjes.’’Mamma, Mamma? Wat is er mamma?’’ Vroeg het kleine jongetje toen hij zag dat de ogen van de vrouw gesloten waren. Zodra de vrouw haar ogen opende begon het jongetje blij te lachen. Maar zijn lach verstomde zodra de vrouw haar mond opende, en er niks anders uitkwam dan een zacht gegorgel. Met moeite hief de vrouw haar hand en legde die tegen de wang van het jongetje. Terwijl aan de andere kant het meisje neerknielde, greep het jongetje de hand van de vrouw vast. ‘’Mamma!? Wat is er aan de hand?’’ Vroeg het jongetje in paniek. De vrouw schudde haar hoofd, sloot haar ogen en keek de jongen toen recht aan. De blikken van twee paar blauwe ogen ontmoette elkaar. ‘’Mijn…’’ De vrouw slikte even. ‘’Mijn kleine jongen toch,’’ kwam er fluisterend uit haar mond. Haar ogen stonden vol pijn, en op haar borst spreidde een grote rode bloedvlek zich steeds verder uit. ‘’Nee!’’ Riep het jongetje terwijl zijn ogen zich begonnen te vullen met tranen. ‘’Niet huilen mijn kleine mannetje.’’ Fluisterde de vrouw liefdevol en dwong toch een glimlach op haar lippen. De jongen schudde huilend zijn hoofd. ‘’We kunnen niet zonder jou mamma!’’ De jongen had de steeds groter wordende bloedvlek gezien en wist al wat er ging komen.’’Maak je geen zorgen.’’ De vrouw kneep haar ogen even dicht. ‘’Jij en je zusje zullen het wel redden. Als je in twijfel zit mijn jongen, volg dan je hart. Die zal je altijd het goede pad op wijzen.’’ Uit haar mondhoek sijpelde een klein straaltje bloed. De jongen wilde iets zeggen, maar de vrouw sprak voor de jongen er de kans voor kreeg.’’Je hebt een gouden hart Hunter, vertrouw deze ook. Zorg goed voor je kleine zusje,’’ ze draaide haar hoofd naar het kleine meisje, ’’wees de steun en toeverlaat die ik zou zijn geweest.’’ Haar ademhaling stokte en een siddering trok door haar lijf. Ze sloot haar ogen en zuchtte even zacht. Zodra ze haar ogen weer opende werd haar blik vertroebeld door verdriet, hetzelfde verdriet dat ook in de ogen van haar kleine zoontje stond. ‘’Vaarwel Sheila, vaarwel mijn kleine Hunter. Vergeet nooit wie jullie werkelijk zijn, en jullie zullen je eigen toekomst moet smeden. Ik zal er niet zijn om jullie op weg te helpen.’’ Ze glimlachte voor de laatste keer. ‘’Vaarwel mijn kleintjes...’’ Met haar laatste woorden stierf haar stem weg. Voor een laatste keer keek ze haar kinderen aan, toen zakte haar ogen dicht, en met een glimlach rond haar lippen blies ze haar laatste adem uit. Bewegingsloos hing ze in de armen van het kleine jongetje. Naderende voetstappen deden het meisje opkijken.’’Ik zweer je mamma, jouw dood zal gewroken worden. Door mij, en mij alleen. Diegene die je dit heeft aangedaan zal spijt hebben van zijn daden!’’ Zijn stem had niet luider geklonken dan een zachte fluistertoon, maar de man die zich bij hen had gevoegd, en nu met zijn arm om de schouders van het meisje zat, had alle woorden gehoord. Zijn gezicht vertrok heel even, maar als snel trok hij hem weer terug in een plooi. ‘’Ach stel je niet zo aan jij, dit hoort bij onze wereld. Dus hou op met dat gejank en sta normaal op.’’ De kille toon in de stem van de man deed de jongen opkijken. In de blauwe ogen van de kleine jongen stond een diep verdriet te lezen. Nog geen minuut geleden was zijn wereld volledig ingestort. In zijn armen lag nog altijd het levenloze lichaam van een veel te jonge vrouw. Langs haar gezicht liepen tranen, maar het waren niet haar tranen. Het waren de tranen van het kleine jongetje in wiens armen ze nu lag. Haar zoon, haar oudste kind. Maar toch zo puur als dat zijn ziel was geweest, zo duister als dat het werd. ‘’Hoe kun je zo harteloos zijn!’’ Riep de jongen de man toe. Dit leverde de jongen een klap in zijn gezicht op. Met een vlakke hand sloeg de man in het gezicht van het jongetje. ‘’Waag het niet om nog een keer zo tegen mij te spreken!’’ Zijn stem klonk kil en zijn ogen stonden meedogenloos De blauwe ogen van het jongetje vulden zich weer met tranen. Ditmaal tranen van pijn. Hoewel zijn ogen zich vulde met verdriet, vulde zijn hart zich met kille haat. Soepel stond de man op en hees de jongen aan zijn arm op. Het levenloze lichaam van de vrouw viel uit de armen van het jongetje en bleef zo liggen. Even staarde de jongen naar het levenloze lichaam , van zij die ooit zijn moeder was, en werd toen meegesleurd door de man. Weg van het plein, weg van alles…

Even schudde hij zijn hoofd. Alles wat er die dag gebeurd was, was de aanleiding tot deze gebeurtenissen in zijn leven. Langzaam zag je zijn schouderspieren spannen en hij hief zijn vuist. ''Ik vraag het nog eens, welk nut heeft mijn leven hier nu nog!'' Met die woorden zette hij kracht aan op zijn vuist en ramde vol tegen het raam voor zich aan. Het glas versplinterde onder de kracht van zijn vuist en hij voelde hoe het sneed in zijn knokkels. Hij hoefde er niet eens naar te kijken omdat hij wist dat het bloedde. Maar zijn woede was niet getemperd. ''Waarom ben ik altijd degene geweest die alle klappen moest opvangen!'' Hij sloeg een ander stuk van het raam, dat er nog in zat, eruit en snoof even. ''Waarom heeft die zak me laten leven? Alleen om mij te laten lijden, en dan Ygor achter me aansturen. Nou daar heb ik nieuws voor je pa!'' Hij haalde opnieuw uit met zijn vuist en sloeg nog een stuk glas eruit. ''HET SPEL IS OVER!'' Zijn woede deed zijn hele lijf trillen. ''Het spel is voor goed over, ik hoop dat je nog lang zult branden in Hell, en dat zal gebeuren. Want als ik me ooit bij je voeg, maak ik je leven nog zuurder dan voorheen. Ik win. Ik win altijd...'' zijn stem was niet luider meer dan een zachte fluistertoon. Hij was de wereld om zich heen volledig vergeten en hij hief zijn bloedende vuist om het laatste stuk glas eruit te slaan.


-Moet je horen wie het zegt

''Entendez-vous qui parle.'' antwoordde Hunter bot en stond soepel op. Bij die opmerking rolde ze met haar ogen. ''Zeg vertel mij eens, en wees eerlijk. Waarom sta ik hier nu nog?'' sprak hij en staarde nog steeds voor zich uit de nacht in. Lexie legde haar hoofd tegen het kussen op de bank aan en keer slaperig richting Hunter. ''Alles dat ik gezworen heb is gebeurd of ik ben gefaald. Ik heb mijn moeders dood gewroken, door mijn vader genadeloos af te slachten. Maar de belofte om mijn zusje te beschermen tegen alles, daar ben ik in gefaald. Ik kon haar niet eens tegen dit beschermen. Het maakt niet uit wat ik heb gezegd, maar ik he niks meer om voor te leven. Alles dat me dierbaar was is me afgenomen...'' Hij draaide zich weer om richting haar. Eventjes schrok ze van de kille blik in zijn ogen, maar al heel snel wist ze dat te verbergen. ''Hunter, ik weet dat dit misschien heel hard klink, maar je kan niet alles doen. Niemand is perfect dus jij ook niet,dit had iedereen kunnen gebeuren.'' zei ze toch wel wat voorzichtig. Ze probeerde het zo min mogelijk bot over te laten komen. ''Ik ben de beste ter wereld geworden, ik heb mijn vader op de ranglijst ingehaald. Wat is het volgende, er is niks beters te behalen meer. Er zijn nog maar een paar dingen die ik ga doen, en dan eindigd mijn pad.'' Weer zuchten ze, natuurlijk snapten ze dat dit moeilijk was voor Hunter. Maar waarom trok hij de schuld toch zo op zich? Dat was het risico van het beroep, elke minuut die je leefde kon je laatste zijn. Haar ogen sloten zich eventjes, toen ze ze weer opende was Hunter weer omgedraaid en staarde weer de donkere nacht in. ''Dus zeg mij eens, wat voor nu heeft het leven nu nog voor mij?'' Het leek wel of hij niet meer wou leven, misschien wou zij dat ook wel niet als haar ouders dood gingen maar er was vast wel iemand op deze aarde waarvoor ze wou blijven. ''Het leven geeft jou mij. En er zijn zat dingen die het leven nog voor je heeft.'' sprak ze toen toch wel klein tikkeltje bot. Het bleef stil, ze kreeg geen antwoord. Langzaam sloten haar ogen en viel ze in slaap. Ze droomde over een prachtig wit strand met de zee zo mooi blauw. De eerste paar minuten was ze alleen maar op een gegeven moment kwam een lange gespierde licht getinte blonde jongen het strand opgelopen. Wie het was kon ze eerst niet zien, maar naarmate hij dichterbij kwam realiseerde ze dat het Hunter was. Het was de Hunter die ze het liefste zag, de Hunter met de lieve gloed in zijn ogen en een glimlach op zijn gezicht waardoor je zijn prachtige tanden zag. Hij ging naast haar zitten en trok zich dichter tegen zich aan. Voorzichtig en langzaam legde Lexie haar hoofd tegen zijn gespierde schouder aan. Opeens schrok ze wakker toen ze glas hoorde vallen. Ze drukten zichzelf in de hoek van de bank en keek Hunter bang en gespannen aan. De knokkels van Hunter zaten onder het bloed en glas. Wat had die sukkel nou gedaan? Hij draaide nu echt helemaal door. Bij de woorden ''''Waarom ben ik altijd degene geweest die alle klappen moest opvangen!'' sloeg hij het overgebleven glas uit het kozijn. Lexie zweeg en bleef naar Hunter kijken. ''Waarom heeft die zak me laten leven? Alleen om mij te laten lijden, en dan Ygor achter me aansturen. Nou daar heb ik nieuws voor je pa! HET SPEL IS OVER!'' ''Het spel is voor goed over, ik hoop dat je nog lang zult branden in Hell, en dat zal gebeuren. Want als ik me ooit bij je voeg, maak ik je leven nog zuurder dan voorheen. Ik win. Ik win altijd...'' met die woorden sloeg Hunter het laatste stuk glas weg. Al zijn spieren stonden strak aangespannen waardoor hij nog groter leek maar dat boeide Lexie even helemaal niets meer .Met een ruk stond ze op en keek hem pissig aan. ''Hunter! Nou hou je op!'' riep ze kwaad. Het idee dat Hunter zou een kogel door haar kop kon jagen liet ze koud. ''Als ze je echt weg wouden hebben dan had je nu allang daar boven geweest Hunter! Wees godveredomme toch eens blij! Ik snap dan je geen leuke jeugd heb gehad en dat je je moeder en je zus mist, maar mensen gaan nou eenmaal weg. Daar doen we niets aan. Als ik er wat aan kon doen had ik dat gedaan voor je Hunt, zelfs als ik iemand moest vermoorden.'' De laatste zin zei ze minder boos. Ze meende het wat ze zei, als ze er wat aan kon doen zou ze er iemand voor vermoorden. Alleen om hem gelukkig te maken.

Hij zag dat ze schrok van de blik in zijn ogen, waar was hij eigenlijk mee bezig? Waarom liep alles nu weer in het oude patroon van hem. ''Hunter, ik weet dat dit misschien heel hard klink, maar je kan niet alles doen. Niemand is perfect dus jij ook niet,dit had iedereen kunnen gebeuren.'' zei ze toch wel wat voorzichtig. Hunter snoof kort. ''Ik ben getraind op perfectie, maar dat zul je niet snappen.'' zijn antwoord bleef bot. ''Het leven geeft jou mij. En er zijn zat dingen die het leven nog voor je heeft.'' sprak ze toen toch wel klein tikkeltje bot, maar hij hoorde dat niet meer. zijn gedachtes waren weggezakt naar zijn herinneringen. Zijn moeder, de ware engel in zijn leven. Zij had alles voor hem gedaan en hij had zijn belofte aan haar niet eens waar kunnen maken. Hoe laag kon hij nog zakken, alles was voor niks geweest. Hij merkte dat Lexie in slaap was gevallen, dit gaf hem toch een moment voor zichzelf. Hij voelde zijn knokkels zwaar branden van pijn, maar negeerde het. Voor de laatste keer sloeg hij naar het raam en sloeg de laatste resten van het glas eruit. ''Hunter! Nou hou je op!'' Hoorde hij achter zich en met een ruk draaide hij zich om. Zijn ogen boorden zich in die van Lexie. ''Als ze je echt weg wouden hebben dan had je nu allang daar boven geweest Hunter! Wees godveredomme toch eens blij! Ik snap dan je geen leuke jeugd heb gehad en dat je je moeder en je zus mist, maar mensen gaan nou eenmaal weg. Daar doen we niets aan. Als ik er wat aan kon doen had ik dat gedaan voor je Hunt, zelfs als ik iemand moest vermoorden.'' De laatste zin zei ze minder boos. Hij schrok wel even van haar uitbarsting, en dat was ook aan hem te zien. In een klap was alle woede en agressie weer uit zijn ogen verdwenen en ze vulden zich weer met tranen. Hij zakte door zijn benen en verborg zijn gezicht in zijn handen. ''Je weet niet waar je het over hebt. Als je ook maar ding kon veranderen in je perfecte leventje, dan heb je niks. Ik heb nooit wat gehad, nooit ergens van kunnen genieten.'' Hij schudde zijn hoof en staarde even naar zijn vuist. Zwijgend plukte hij er een glasscherf uit en gooide hem door het, eens nog intacte, raam. Langzaam stond hij toch weer op en liep naar haar toe. Hij bleef voor haar neus staan en keek haar even aan. ''Mijn leven is een complete hell. Bovendien heb je het niet in je om iemand te vermoorden, hoe graag ik je ook wil geloven. Je hart is te goed om zoiets te doen, je hebt niet de ellende gezien die mensen zoals ik hebben meegemaakt. Je hebt alleen nog maar een kleine bladzijde uit mijn boek kunnen lezen.'' Hij zweeg en tilde zijn bebloede hand op, niet dat hij er nu echt bij nadacht. Zachtjes legde hij hem op haar wang en keek haar recht aan. ''Wat er met mij gebeurt, is niet goed voor me Lex...'' Het kwam er nauwelijks fluisterend uit. Na die woorden stortte hij half in en liet zijn hoofd op haar schouder zakken terwijl de tranen langzaam weer over zijn wangen stroomde.

Toen ze zag dat Hunter toch wel schrok van haar uitbarsting werd ze wat rustiger, maar toen ze zag dat het hem pijn deed brak er iets in haar. Zou had ze het nou ook weer niet bedoeld. Hij zakten door zijn benen, liet zijn tranen weer stromen en veborg zijn gezicht in zijn handen. ''Je weet niet waar je het over hebt. Als je ook maar ding kon veranderen in je perfecte leventje, dan heb je niks. Ik heb nooit wat gehad, nooit ergens van kunnen genieten.'' Lex bleef zwijgen en keek hoe hij een stukje glas uit zijn hand haalde. Ze had er best wel spijt van net, ze had verwacht dat hij boos zou worden maar dit? Nee dit had ze niet verwacht. Hunter stond op en liep langzaam naar haar, ze hield haar adem in en keek hem gespannen aan. ''Mijn leven is een complete hell. Bovendien heb je het niet in je om iemand te vermoorden, hoe graag ik je ook wil geloven. Je hart is te goed om zoiets te doen, je hebt niet de ellende gezien die mensen zoals ik hebben meegemaakt. Je hebt alleen nog maar een kleine bladzijde uit mijn boek kunnen lezen.'' sprak hij terwijl hij recht voor haar stond en haar aankeek. Opgelucht ontspannde ze zich weer, maar toen hij zijn hand uitreek naar haar wang hield ze toch nog even haar adem in. Zachtjes voelde ze zijn bebloede hand op haar wang, eventjes sloot ze haar ogen en ademde weer door. Dat zijn bloed nu ook op haar wang zat boeide haar weinig. ''Wat er met mij gebeurt, is niet goed voor me Lex...'' sprak hij zachtjes. Het deed haar pijn om hem zo roekeloos te zien. ''sorry.'' sprak ze meenend en keek hem recht aan. ''sorry Hunt.'' Langzaam pakten ze zijn andere hand vast en tilde deze even op. Ze keek er naar en zuchten. Opeens voelde ze hem instorten op haar schouder, langzaam legde ze haar arm om zijn rug heen en liet zich zelf en Hunt op de bank zakken. Hunter zijn tranen voelde ze zachtjes op haar schouders landen. Haar kleine arm trok het gespierde grote lichaam van Hunter iets meer naar haar toe. ''Hunt, kijk me eens aan.'' fluisterde ze zachtjes op een bijna moederlijke toon. ''Inderdaad, ik zal nooit begrijpen wat jij hebt mee gemaakt maar weet wel dat ik altijd medelijden met je zal hebben. Ik weet dat je dat niet wilt, maar je zult het maar moeten acpteren.'' sprak ze zachtjes en keek hem aan in zijn rode betraande ogen. Ze reek haar hand uit naar Hunter zijn hand en tilde deze langzaam op. Voorzichtig maar toch snel trok ze een stuk glas uit zijn hand. Het stukje glas gliberde al snel uit haar hand waardoor zij een kleine snee in haar hand overhield. '' Oeps sorry, dat had ik maar beter kunnen laten.'' sprak ze verlegen en keek snel weg. Haar ogen richten zich weer op de betraande ogen van Hunter. Eventjes was er een lege stilte, ze bleef hunter aankijken en glimlachten toen een heel klein beetje. ''Ohw hunt je maakt mij zo ook nog aan het huilen.'' sprak ze bijna snikkend en legde haar hoofd tegen zijn gespierde schouder aan.

Waarschijnlijk had ze een andere reactie van hem verwacht als dat ze kreeg, maar hij was de kracht om te vechten kwijt. Hij was het wederom weer verloren. hij merkte dat ze toch wel iets van wantrouwend jegens hem was. Ze wist natuurlijk niet wat hij kon doen bij haar of wat er in zijn hoofd rondging. ''sorry.'' sprak ze meenend en keek hem recht aan. ''sorry Hunt.'' Langzaam pakten ze zijn andere hand vast en tilde deze even op. Hij reageerde er niet meer op, niet meer in staat om te reageren. Langzaam legde ze haar arm om zijn rug heen en liet zich zelf en hem op de bank zakken. hij voelde hoe ze hem meer naar zich toe trok en hij liet het ook gebeuren. Hij herkende zijn moeder in dit gedrag, ze deed altijd hetzelfde als hij echt verdrietig was. Zelfs als hij kwaad was had ze hem in haar armen genomen en hem zacht gesust.''Hunt, kijk me eens aan.'' fluisterde Lexie zachtjes op een moederlijke toon. Bij die woorden tilde hij zijn hoofd op en keek haar doordringend aan met zijn blauwe ogen. ''Inderdaad, ik zal nooit begrijpen wat jij hebt mee gemaakt maar weet wel dat ik altijd medelijden met je zal hebben. Ik weet dat je dat niet wilt, maar je zult het maar moeten acpteren.'' sprak ze zachtjes en keek hem aan. Hunter zweeg nog altijd en schudde half zijn hoofd. Hij kon het niet zomaar loslaten, niet zo makkelijk als dat ze het zei. Hij bewoog niet toen ze zijn hand pakte en hij keek afwachtend toe bij wat ze ging doen.Voorzichtig maar toch snel trok ze een stuk glas uit zijn hand. ''Auw! godverdomme.'' Vloekte hij zacht en keek naar zijn hand.Het stukje glas gliberde al snel uit haar hand waardoor zij een kleine snee in haar overhield. ''Dat maak ik straks wel veder schoon.'' Hunter richtte zijn blik op haar hand en pakte die langzaam vast. ''Ohw hunt je maakt mij zo ook nog aan het huilen.'' sprak ze bijna snikkend en legde haar hoofd tegen zijn gespierde schouder aan. Nu was het zijn beurt om haar in zijn armen te nemen en zijn ogen zwijgend te sluiten. Hij kon niks zeggen, want al zijn woorden zouden op de verkeerde manier uit zijn mond komen.

''Auw! godverdomme.'' Vloekten Hunter zacht toen ze het stuk glas uit zijn hand had getrokken. Snel keek ze verlegen naar de grond. ‘’oeps, sorry.’’ Ze voelde dat Hunter haar hand langzaam vast pakten. Haar ogen waren weer op die van Hunter gericht. Nadat ze even tegen Hunts zijn gespierde borst had aangelegen rechten ze haar rug weer en keek hem aan met een hele kleine glimlach. Opeens merkten ze dat hunter zijn bloed op haar wang zat, langzaam probeerde ze het weg te halen maar dat werkten niet echt. ‘’gelukkig ben ik niet vies van je.’’ Sprak ze met een lichte grijns. ‘’ik leg me hoofd even tegen je schouder aan.’’ Zei ze maar voor de zekerheid, je wist het maar nooit wat hij ging doen. Voorzichtig liet ze haar hoofd tegen zijn schouder aan zakken. ‘’maar hunt, please doe jezelf niets aan. Alsjeblieft? Voor mij?’’ Fluisterde ze zachtjes en keek hem schuin aan vanaf zijn schouder. Waarschijnlijk hielp het niets, maar ach wie niet waagt wie niet weet. Nadat ze haar knieën op de bank had getrokken gaapten ze even en sloot haar ogen voor eventjes. Ondanks de situatie voelde ze zich toch wel ontspannen zo. Heel even opende ze haar ogen en keek naar Hunter zijn bebloede handen. ‘’Moeten we dat niet even schoonmaken voordat je zo allemaal infecties heb? Die ramen waren namelijk niet de schoonste ramen van Sydney.’’ Zei ze zachtjes en keek toen Hunter weer schuin aan vanaf zijn schouder. Na die woorden sloot ze haar ogen weer. ‘’O en mag ik nog antwoord gegeven of de vraag van wat je hier eigenlijk nog doet?’’ vroeg ze en hield haar ogen gesloten. Heel even zweeg ze. ‘’Je bent hier om mij gelukkig te maken.’’ Met deze woorden ging ze weer recht op zitten en keek hem recht aan. Een kalme kleine glimlach verscheen op haar lippen, maar toen er een koude wind vanuit het kapotte raam kwam zetten keek ze op richting het raam. Ze stond op en liep naar het raam, een koude rilling rilde over haar lijf. Eventjes keek ze naar het glas wat op de grond lag maar als snel trok ze de gordijnen dicht en liep weer terug naar Hunter. Ze zweeg maar over dat raam, daar belde ze morgen wel even iemand voor. Soepel liet ze zich naast Hunter ploffen en kroop langzaam als een klein kind tegen hem aan waarbij ze haar ogen weer sloot.

‘’oeps, sorry.’’ Hij hoorde het wel maar ging er niet op in. Zijn leven lag opnieuw in duizenden stukjes. In stilte keek hij neer op het blonde haar van Lexie die nu nog tegen zijn borstkas aanlag. Wat er ook met hem gebeurde, het was niet goed meer. Toen ze weer rechtop ging zitten keek hij haar met twee lege ogen aan. hij wist niet wat hij moest doen of verwachten van zichzelf. Hij keek toe hoe ze probeerde zijn bloed van haar wang af te krijgen. Het was lang geleden dat hij ooit gebloed had, de laatste keer was ook de laatste keer dat zijn vader hem had aangeraakt. Maar dat was de laatste keer dat iemand hem pijn had kunnen doen, maar hij wist al wat er hier aan de hand was. ’gelukkig ben ik niet vies van je.’’ Sprak ze met een lichte grijns. ‘’ik leg me hoofd even tegen je schouder aan.’’ Haar stem haalde hem terug uit zijn gedachtes en hij zuchtte. ‘’maar hunt, please doe jezelf niets aan. Alsjeblieft? Voor mij?’’ Fluisterde ze zachtjes en Hunter bleef voor zich uit staren. ''Ik kan daar niks over zeggen, want de daden die ik nog ga uitvoeren zullen consequenties hebben. En als ik daardoor mijn leven laat dan is het mijn eigen schuld. Vanaf het gehele begin is dit alles mijn schuld.'' Zei hij langzaam maar toch echt serieus. Wat hij zou gaan doen kon hem wellicht het leven kosten, maar het kon hem niks schelen. Zijn leven hier was over en hoeveel pijn hij er anderen mee deed, hij moest hier simpelweg vandaan. Dan maar naar de Hell, dan kon hij het leven van zijn vader weer zuur maken. Want naar de hemel zou hij toch niet gaan, hij zou zich nooit bij zijn moeder en zus kunnen voegen. Hij zou zich bij de monsters in Hell moeten voegen, de plek waar hij werkelijk thuishoorde. ‘’Moeten we dat niet even schoonmaken voordat je zo allemaal infecties heb? Die ramen waren namelijk niet de schoonste ramen van Sydney.’’ Hij keek haar aan en trok een wenkbrauw op. ''Laat maar infecteren, misschien rot hij er wel af. Dan moet ik eerst trainen zodat ik met mijn linkerhand net zo perfect kan schieten als met mijn rechter.'' Antwoordde hij koeltjes en keek naar het raam, of wat althans voorheen een raam was. ‘’O en mag ik nog antwoord gegeven of de vraag van wat je hier eigenlijk nog doet?’’ vroeg ze en hield haar ogen gesloten. Heel even zweeg ze. ‘’Je bent hier om mij gelukkig te maken.’’ Hunter reageerde niet op haar woorden en bleef voor zich uit staren. Even stond hij weer op de kliffen, de wind langs zijn lichaam voelde waaien. Het nam zijn haar mee en liet zijn gezicht vrij. Hij schrok toen hij ineens iemand tegen zich aan voelde kruipen en keek weer op. Hij zei niks en draaide zijn hoofd weer weg, waarom had hij geen gewoon leven mogen lijden?

De twee legen ogen van Hunter keken in haar ogen waar een vriendelijke gloed op lag. ''Ik kan daar niks over zeggen, want de daden die ik nog ga uitvoeren zullen consequenties hebben. En als ik daardoor mijn leven laat dan is het mijn eigen schuld. Vanaf het gehele begin is dit alles mijn schuld.'' Sprak Hunter, zijn stem was langzaam maar toch serieus. Lexie zuchten en keek eventjes weg.. Zij wist ook wel hunter elk moment van de dag dood kon gaan, maar dit keer was ze bang dat hij zich zelf dood liet gaan in plaats er om er voor te vechten. Dit hield ze maar voorzich want hij had al genoeg aan mijn hoofd. ‘’Ik weet het, maar pas alsjeblieft wel goed op jezelf. Want weet dat ik van je hou en ik zou het echt erg vinden als jou nog iets ergs overkomt.’’ Ze kon Hunt moeilijk achtervolgen en kijken of hij zich zelf niets aandeed, maar dat kon ze hem ook niet aandoen. ''Laat maar infecteren, misschien rot hij er wel af. Dan moet ik eerst trainen zodat ik met mijn linkerhand net zo perfect kan schieten als met mijn rechter.'' Antwoorde Hunter koeltjes. Fronsend keek ze hem aan en schudden lichtjes haar hoofd. ‘’ vous êtes vraiment fou Hunt.’’ Mompelde ze zuchtend en keek even naar Hunter zijn hand. Voorzichtig legde ze haar hoofd weer tegen hunter zijn schouder en zweeg voor eventjes. Paar minuten later fluisterde ze wat in zijn oor. ‘’Ik weet dat je weinig aan mij hebt, maar als ik iets kan doen moet je het wel zeggen anders kan ik je ook niet helpen.’’ Voorzichtig drukten ze haar lippen in Hunter zijn nek en sloot haar ogen even. Ze hoopten dat Hunter er niet al te veel van schokt want dan zou ze waarschijnlijk op de grond eindigen.

- Je bent echt gek Hunt
- MEGA FAIL