Underneath the mistletoe

Hij hoorde zachte voetstappen richting de deur. Langzaam ging deze open en Hunter trok voor de laatste maal zijn jasje goed en keek naar de deur. ‘’Hoi Hunt.’’ Hoorde hij Lexie haar vrolijke stem en glimlachte. ''Hallo Mevrouw.'' Zei hij plagend en grijnsde even. ’’Mooi pak heb je aan.’’ Hunter knikte en bekeek haar eens goed. ''Jij ziet er ook niet lelijk uit.'' Zei hij zacht en knikte eerst even beleefd naar de man die aan tafel zat. ’’ zeg alsjeblieft niet tegen me vader dat het je eigen auto is..’’ fluisterde ze in zijn oor en bijna ontzichtbaar knikte hij. Rustig liep hij naar binnen en liep door naar de kamer. Alles aan zijn houding was ontspanne en vol zelfvertrouwen. De man stond op en liep naar hen toe. ‘’Jack McClaren.’’ Zei deze en stak zijn hand uit. ''Hunter Stephan Vladimir Gregorovich, aangenaam kennis met U te maken.'' Terwijl hij sprak schudde hij Jacks hand en glimlachte beleefd. Vanuit zijn ooghoeken had hij Lexie zien rollen met haar ogen en grinnikte. ‘’Wees je een beetje voorzichtig met me kleine meisje?’’ Vroeg Jack nu. ‘’Pap ik ben 19, geen 9.’’ Hoorde hij Lexie mompelen maar negeerde dat. ''Natuurlijk doe ik voorzichtig met haar.'' Antwoordde hij beleefd en glimlachte er even bij. ‘’Ik pak even me jas.’’ Zei Lexie nu tegen hem en hij knikte rustig. ‘’Ik wil haar wel heel terug hebben’’ Zei haar vader met een waarschuwende toon en Hunter knikte. ''Ze is bij niemand veiliger dan bij mij, dat kan ik U verzekeren.'' Antwoordde hij rustig, totaal niet van zijn stuk geslagen door die opmerking. ‘’Zullen we maar gaan voordat me vader nog meer gaat vragen?’’ Zei Lexie en Hunter knikte langzaam. ''Dat lijkt me een goed idee, het is niet erg handig als we te laat komen.'' Antwoordde hij en glimlachte. ''als we de show stelen moeten we het wel goed doen vind je ook niet?'' hij grijnsde even en liep rustig achter Lexie aan. ‘’Moet je nu echt mee lopen tot de deur?’’ De vraag was naar haar vader gericht maar ze keek hem aan. ‘’Jup.’’ grinnikte haar vader en liep mee. Hunter merkte de verbaasde blik van haar vader op en grinnikte. ‘’Zeg jongen, is dat je eigen auto?’’ Vroeg haar vader en Hunter keek hem recht aan. Vanuit zijn ooghoeken zag hij Lexie smekend kijken en onderdrukte een grijns. ''Nee die heb ik geleend van een kennis. Ik heb zelf alleen een motor en dat is dus niet zo handig vind u ook niet?'' Hij glimlachte even en liep toen door naar Zijn auto en opende deur voor Lexie. ''Mevrouw,'' zei hij en maakte een kleine buiging. Hij wachtte tot ze veilig ingestapt was en sloot voorzichtig de deur weer. Zelf liep hij naar de andere kant en opende zijn deur. Hij knikte nog even beleefd naar Jack en liet zich toen achter het stuur zakken. Rustig startte hij de motor en reed langzaam weg. ''Daar gaan we dan.'' Zei hij met een lichte glimlach en keek Lexie even aan.

''Nee die heb ik geleend van een kennis. Ik heb zelf alleen een motor en dat is dus niet zo handig vind u ook niet?'' Hunter glimlachte even en liep toen door naar zijn auto en opende deur voor haar. ''Mevrouw,'' zei hij en maakte een kleine buiging. Lexie grinnikten en stapten voorzichtig in. Haar jurk was nou niet echt heel goedkoop dus ze moest er wel voorzichtig meedoen. Hunter sloot de deur toen ze veilig zat en stapten even later zelf in. Haar vader stond nog steeds in de deuropening en keek Lexie met een kleine glimlach aan. ‘’Sorry van me vader.’’’ mompelde ze en zwaaide even richting hem toen ze wegreden. ''Daar gaan we dan.'' Zei hij met een lichte glimlach en keek Lexie even aan. Lexie grijnsde vrolijk en ritsen haar jas iets open. ‘’Trouwens, ik wist niet dat jij zo lange naam had.’’ sprak ze redelijk verbaasd. ’’Of verzon je maar wat?’’ Was zij even blij dat ze geen 2 of 3e naam had. Toen ze bij het stoplicht stonden viel het haar pas op, Hunter had zijn zonnebril niet op! ‘’Je komt je beloften wel na.’’ zei ze en keek even naar de auto naast hun. ‘’Hoe was Johnny zijn preek eigenlijk?’’ vroeg ze nieuwsgierig. Eigenlijk was dat haar zaak niet, maar ach. Waarschijnlijk ging Johnny zijn preek over haar. ‘’Het ging over mij he?’’ vroeg ze heel voorzichtig en zachtjes. Even keek ze Hunter aan, maar toen hij haar aankeek keek zij weer weg. 1 ding wou ze deze avond absoluut niet krijgen en dat was ruzie. Ze staarde wat na gouden hakken. ‘’Ik ben nog wel een beginner met gala’s hoor.’’ gaf ze maar toe. Van Hunter kon ze wel raden dat hij veel ervaring had en als hij zou zeggen dat dit zijn eerste keer was geloofde ze hem toch niet. Een gespannen blik rusten op haar gezicht, even zuchten ze heel zachtjes. ‘’Oke nu hoop ik dat ik niet omdonder als iedereen naar me gaat kijken. Naja naar mij, volgens mij zullen ze meer naar jou kijken.’’ mompelde ze tegen zichzelf, maar wel zodat Hunter het kon horen.

‘’Sorry van me vader.’’ Hoorde hij haar mompelen en hij grinnikte. hij haalde zijn schouders op en keek voor zich uit. ‘’Trouwens, ik wist niet dat jij zo lange naam had.’’ Zei ze redelijk verbaasd en Hunter keek haar even aan. ’’Of verzon je maar wat?’’ Nu schudde hij zijn hoofd en keek weer naar de weg. ''Nee Hunter Stephan Vladimir Gregorovich is mijn volle naam, maar ik gebruikhem nauwelijks. Te langdradig dus hunter is goed genoeg.'' antwoordde hij rustig en grinnikte toch even. ‘’Je komt je beloftes wel na.’’ Merkte ze op toen hij stilhield voor het stoplicht. ''In de wereld waar ik in leef moet je dat wel doen, doe je dat niet dan heeft dat akelige consequenties voor je.'' antwoordde hij rustig, het deerde hem niet meer om erover te praten. Ze wist het toch wel. ''Iemand zoals ik kan ook gewoon mijn beloftes breken want ik ben net onkruid, niet uit te roeien. Dat heeft Ygor Mlavic wel gemerkt.'' hij keek haar weer even aan en zuchtte heel kort. ‘’Hoe was Johnny zijn preek eigenlijk?’’ vroeg ze nieuwsgierig en hunters gezicht vertrok een beetje. ''Wil je niet weten,' antwoordde hij ontwijkend. ‘’Het ging over mij he?’’ vroeg ze heel voorzichtig en zachtjes. Hij knikte langzaam en draaide zijn hoofd om haar aan te kijken maar ze keek al weg. ‘’Ik ben nog wel een beginner met gala’s hoor.’’ gaf ze toe en Hunter grinnikte. ''Maak je maar geen zorgen hoor.'' Zei hij vriendelijk en glimlachte weer. ‘’Oke nu hoop ik dat ik niet omdonder als iedereen naar me gaat kijken. Naja naar mij, volgens mij zullen ze meer naar jou kijken.’’ Ze mompelde tegen zichzelf maar hij hoorde haar. Even grinnikte hij zacht. ''Als je valt vang ik je zo op dat het lijkt alfos het mijn schuld is.'' Hij grijnsde even en keek haar recht aan. ''en correctie, ze kijken naar ons.'' Hij glimlachte en reed nu langzaam het parkeerterrein op.

''Nee Hunter Stephan Vladimir Gregorovich is mijn volle naam, maar ik gebruikhem nauwelijks. Te langdradig dus hunter is goed genoeg.'' antwoordde Hunter rustig. ‘’Dat is inderdaad erg… ehm langdradig ja.’’ grinnikten ze en keek Hunter aan. Het was even stil en Lexie keek naar de langsrijdende auto’s. Veel mensen keken naar Hunter zijn rode Ferrari, maar dat snapten ze wel. Een jongentje liep met zijn moeder op de stoep en wijste de auto na. . ''In de wereld waar ik in leef moet je dat wel doen, doe je dat niet dan heeft dat akelige consequenties voor je.'' antwoordde hij rustig. Lexie keek hem aan en knikten zachtjes. Zolang hij zijn afspraken bij haar nakwam vond ze het allemaal wel best. ''Iemand zoals ik kan ook gewoon mijn beloftes breken want ik ben net onkruid, niet uit te roeien. Dat heeft Ygor Mlavic wel gemerkt.'' hij keek haar weer even aan en zuchtte heel kort. ‘’Die kogel in Denmark was niet van een jager hé?’’ Eigenlijk was het best wel een raar idee dat ze met een moordenaar in de auto zat, maar hij was zo lief tegen haar. Snel schudden ze haar hoofd en keek weer even voor zich. ''Wil je niet weten,' ‘’ sprak hij, maar ze zweeg. Ze kon daar hier over haar mond maar beter dicht houden voordat ze weer ruzie hadden. ''Maak je maar geen zorgen hoor.'' sprak hij vriendelijk en glimlachten. ''Als je valt vang ik je zo op dat het lijkt als of het mijn schuld is.'' Hij grijnsde even en keek haar recht aan met zijn prachtige blauwe ogen. ‘’Hunt je bent veelste lief voor me.’’ sprak ze grinnikend en keek hem ook recht aan. ''en correctie, ze kijken naar ons.'' Hij glimlachte en reed nu langzaam het parkeerterrein op. Zachtjes zuchten ze toen de parkeerplaats opreden. Deze avond zal ze niet zo heel snel gaan vergeten.

‘’Dat is inderdaad erg… ehm langdradig ja.’’ Zei ze grinnikend en Hunter trok zijn mondhoeken op. ‘’Die kogel in Denmark was niet van een jager hé?’’ Nu schudde hij zijn hoofd. ''Nee, dat was Ygor Mlavic. Lang leven de Russen die elkaar dood willen hebben. Eigenlijk was Ygor mijn vaders werkpartner en beste vriend. Hij is er vast achter gekomen wat ik heb gedaan.'' Hij haalde zijn schouders op en zuchtte. ‘’Hunt je bent veelste lief voor me.’’ Hunter glimlachtte en zodra de auto stilstond bleef hij zitten. Hij strekte zijn hand uit en legde hem zachtjes op haar wang. Hij keek haar recht aan en trok zijn mondhoeken op tot een gemeende glimlach. ''Nee jij bent hier veel te lief voor me. Je had allang naar de politie moeten gaan of althans gillend moeten wegrennen voor mij voor wie ik was.'' Fluisterde hij zacht en boog zich vanuit zijn stoel om haar op haar voorhoofd te kussen. ''Maar nu eerst ga wij de show stelen.'' hij grinnikte en ging weer normaal zitten. Meteen daarna opende hij zijn deur en zijn blik viel op Johnny die met een van de andere chearleaders stond. hij keek weg en liep naar de passagiersdeur en stak zijn hand uit om Lexie uit de auto te helpen. Zodra ze op haar eigen benen stond gooide hij de deur dicht en sloeg zijn arm om haar middel en liep zo langzaam richting de ingang.

Hunter schudden zijn hoofd. ''Nee, dat was Ygor Mlavic. Lang leven de Russen die elkaar dood willen hebben. Eigenlijk was Ygor mijn vaders werkpartner en beste vriend. Hij is er vast achter gekomen wat ik heb gedaan.'‘’ sprak hij zuchtend. ‘’dat is niet zo mooi.’’ sprak zen en keek hem aan. Hij legde zachtjes zijn hand op haar wang en glimlachten gemeend. ''Nee jij bent hier veel te lief voor me. Je had allang naar de politie moeten gaan of althans gillend moeten wegrennen voor mij voor wie ik was.'' Fluisterde hij zacht en boog zich vanuit zijn stoel om Lexie op haar voorhoofd te kussen. Een verlegen glimlach verscheen op Lexie haar gezicht toen Hunter haar een kus gaf. ‘’Zolang je geen onschuldige mensen of mijn familie uitmoord vind ik het prima. O en laat ik mezelf niet vergeten.’’ fluisterde ze zachtjes. Bij iemand anders had ze allang gillend weggerend, maar bij Hunter voelde ze zich zo veilig en geliefd. ''Maar nu eerst ga wij de show stelen.'' hij grinnikte en ging weer normaal zitten. Meteen daarna stapten Hunter uit en deed even later Lexie haar deur open. Hij hielp haar netjes uit de auto. ‘’Dank je.’’ Ze grijnsde even naar Hunter toen hij zijn arm om haar middel legde. Langzaam liepen ze zo naar de ingang, buiten stonden al wat mensen verbaasd te kijken. Lexie bleef dicht tegen Hunter aanlopen en legde haar hoofd iets tegen zijn schouder. Verlegen, ja dat was ze nu helemaal. Al die mensen die Hunter en haar nu aanstaarde dat was ze echt niet gewend.

Hij zag haar blozen en grinnikte weer. Hij vond het leuk om haar van haar stuk af te slaan, dat maakte haar verlegen. ‘’Zolang je geen onschuldige mensen of mijn familie uitmoord vind ik het prima. O en laat ik mezelf niet vergeten.’’ Hunter grinnikte. ''Geloof me, zolang ik leef zal jou niks overkomen.'' antwoordde hij zacht. Hij voelde haar hoofd bij zijn schouder en keek even naar haar. bij haar was alles zo anders, zo onschuldig. Alsof hij gewoon moeiteloos zichzelf kon zijn bij haar. Hij keek even rond, maar ontweek Johnny met een grote boog. Langzaam nam hij Lexie mee naar de grote ingang waar toch echt een fotograaf stond. Daar had hgij zelf eigenlijk ook geen zin in maar het hoorde erbij. ''Wel lachen zometeen hea.'' Fluisterde hij in haar oor en nam haar mee tot onder de boog. Hij zag al enkele jaloerse meiden naar Lexie staren en hij glimlachte rustig. ''Als ik jou was zou ik me niet loslaten, je bent me in no-time kwijt.'' Fluisterde hij pestend en glimlachte naar de camera en hoopte dat het toch een mooie foto werd. hij keek weer naar Lexie en grinnikte. ''Beetje nerveus moppie?'' Vroeg hij zacht en keek haar recht aan.

-flutje-

''Geloof me, zolang ik leef zal jou niks overkomen.'' antwoordde Hunter zacht. ‘’Dat is altijd fijn om te horen.’’ fluisterde ze terug en glimlachten toch wel dankbaar. Lexie keek even naar de fotograaf en beet op haar lip. ''Wel lachen zo meteen hea.'' Fluisterde hij in haar oor en nam haar mee tot onder de boog. ‘’Ik doe me best.’’ sprak ze zachtjes en lachten toch wel wat verlegen. Toen ze aan de beurt waren ging ze wat meer recht opstaan en glimlachten naar de camera. Er waren aardig wat jaloerse blikken op Lexie gericht. ''Als ik jou was zou ik me niet loslaten, je bent me in no-time kwijt.'' Fluisterde hij pestend. Ze grinnikten zachtjes en liep veder toen de foto was gemaakt. Dat ze nerveus was kon je van paar kilometer afstand al zien, maar daar kon ze gewoon niets aandoen. ''Beetje nerveus moppie?'' Vroeg hij zacht en keek haar recht aan. Lexie keek verlegen naar de grond en knikten zachtjes. Door het woord moppie werd ze allen al meer nerveus en verlegen.‘’De sukkel van de school staat hier gewoon met de meest gewilde jongen van heel Sydney. Natuurlijk ben ik nerveus Hunt.’’ fluisterde ze zachtjes in zijn oor. Haar stem trilde heel zachtjes van de spanning, ze probeerde het te verbergen maar dat lukten niet zo heel goed. Haar ogen waren weer op die van Hunter gericht en ze grijnsde lief. Zoals hij nu deed zag je zijn duisteren kant totaal niet, je zou bijna niet geloven dat hij die had. ‘’Die foto van net, die gaat binnen 1 dag de hele schoolrond.’’ mompelde ze zachtjes en keek even over zijn schouder heen.

Hunters glimlach betoverde zijn gezicht, en hij keek naar Lexie. Zijn woorden maakte haar verlegen en hij grinnikte even. ‘’De sukkel van de school staat hier gewoon met de meest gewilde jongen van heel Sydney. Natuurlijk ben ik nerveus Hunt.’’ Fluisterde ze. Hunter fronste en grinnikte even kort. ''Nou wees blij maf, en je bent geen sukkel.'' hij grijnsde even en klemde zijn arm steviger om haar heup heen. Haar grijns deed hem grinniken. ‘’Die foto van net, die gaat binnen 1 dag de hele schoolrond.’’ mompelde ze zachtjes en keek even over zijn schouder heen. Nu lachte hij even zacht. ''Nou dat is toch leuk, dan weet meteen iedereen dat ze je met rust moeten laten.'' Hij grinnikte en liep rustig naar binnen. ''Bovendien is er niks om je voor te schamen.'' Hij grijnsde weer. zo relaxed als dat hij was liep hij de grote zaal in en keek even rond. ''Ziet er niet slecht uit.'' Mompelde hij en grinnikte. hij keek even naar Lexie en zuchtte even. Hij bleef staan en legde zijn handen op haar schouders. ''Kijk mij eens aan.'' Fluisterde hij zacht en wachtte tot ze dit deed. Nu boog hij zich naar voren. ''Just relax my love,'' fluisterde hij in haar oor. Er kon toch niks foutgaan. Nu trok hij haar tegen zich aan en keek toch nog altijd op haar neer.

Hunter keek haar even fronsend aan en grinnikten kort. ''Nou wees blij maf, en je bent geen sukkel.'' hij grijnsde even en klemde zijn arm steviger om haar heup heen. Lexie haar grijs blauwe ogen waren nog steeds op die van Hunter gericht. ‘’Ik ben in jou ogen geen sukkel, in de ogen van al die andere meiden wel.’’ sprak ze toch wel licht grijnzend en wierp een blik op een groepje meiden die Hunter aan stond te kijken. ''Nou dat is toch leuk, dan weet meteen iedereen dat ze je met rust moeten laten.'' Lexie lachten heel zachtjes. ‘’Jij bent al zo veel gewend gek, ik kom uit een super rustig dorpje, krijg nooit aandacht en nu word ik ermee overspoeld. Dat is wennen hoor.’’ sprak ze nep serieus en grinnikten daarna. Toen ze in de grote zaal waren keek ze even rond. 1 ding viel haar op, Rachel was er niet. Ach die was vast te beledigt dat Hunter niet met haar ging. Snel schudden ze haar hoofd om die gedachten weg te krijgen. . ''Ziet er niet slecht uit.'' Hunter keek haar aan en zuchten zachtjes. Zijn hand lag op haar schouder. ''Kijk mij eens aan.'' Fluisterde hij zachtjes. Lexie keek hem recht aan met nog steeds een redelijk gespannen blik. Hunter boog zich naar voren en fluisterde in haar oor. . ''Just relax my love,'' Langzaam trok hij Lexie naar zich toe. ‘’Ik doe me best.’’ fluisterde ze zachtjes in zijn oor en legde haar hoofd langzaam op zijn schouder. ‘’jou kalmte maakt me gewoon nerveus.’’ mompelde ze en sloot haar ogen. ‘’maar daar kan je niets aan doen.’’

‘’Ik ben in jou ogen geen sukkel, in de ogen van al die andere meiden wel.’’ Zei Lexie en Hunter haalde zijn schouders op. ‘’Jij bent al zo veel gewend gek, ik kom uit een super rustig dorpje, krijg nooit aandacht en nu word ik ermee overspoeld. Dat is wennen hoor.’’ Zei ze nu op een serieuze toon, maar hij wist dat het niet echt was. Hij fronste even en schudde zijn hoofd. ''Ik zeg maar niks.'' Mompelde hij zacht en grinnikte. Het was hem natuurlijk opgevallen dat Rachel er niet was. Vond je het gek, ze was morsdood. Even grijnsde hij zonder reden en trok zijn gezicht snel weer in een plooi. Opgeruimd stond netjes, ze was irritant. hij keek even naar Lexie om te zien of ze het had gezien. Anders zou ze vragen gaan stellen, iets waar hij totaal geen zin in had. ‘’Ik doe me best.’’ Was haar antwoord op zijn opmerking en ze legde haar hoofd tegen zijn schouder. ‘’jou kalmte maakt me gewoon nerveus.’’ mompelde ze en sloot haar ogen. ‘’maar daar kan je niets aan doen.’’Hunter grinnikte weer. ''Het zou eens wat moeten zijn als ik nerveus zou worden.'' hij grinnikte bij de gedacht. ''Nee mijn kalmte zit in mijn systeem gegrift, en eigenlijk ben ik er blij mee. Ik kan ten minste altijd helder denken als ik iets doe.'' hij glimlachte even en bleef op haar neerkijken.

-fail =,=''-

''Het zou eens wat moeten zijn als ik nerveus zou worden.'' hij grinnikte bij de gedacht. ''Nee mijn kalmte zit in mijn systeem gegrift, en eigenlijk ben ik er blij mee. Ik kan ten minste altijd helder denken als ik iets doe.'' hij glimlachte even en bleef op haar neerkijken. Lexie keek hem weer aan in zijn prachtige ogen. ‘’Lijkt me best grappig, een nerveuze Hunter.’’ grinnikten ze. Van het allen idee van een nerveuze Hunter moest ze al lachen. Langzaam maar zeker verdween haar gespannenheid steeds meer. ‘’weet je zus al dat ik besta?’’ vroeg ze zachtjes maar o zo nieuwsgierig. Waarschijnlijk had het zijn zus toch niet verbaasd, volgens mij had Hunter al zo veel meiden gehad in zijn leven dat je ze geen eens op 2 handen kon tellen. Ze legde haar handen om Hunter zijn nek en gaf hem een kleine kus. Op de achtergrond kon ze gewoon de verbaasde en jaloerse blikken horen. ‘’Hunt?’’ fluisterde in zijn oor. ‘’vind je me nou echt leuk?’’ zei ze verlegen en bloosden heel lichtjes. Het was bij Hunter altijd zo moeilijk te zien, hij kon zijn emoties zo goed de baas.

'- fail. x'D

‘’Lijkt me best grappig, een nerveuze Hunter.’’ grinnikte ze. Hunter trek even een wenkbrauw op. Hij vond er niet echt iets grappigs aan. ‘’weet je zus al dat ik besta?’’ vroeg ze zachtjes maar o zo nieuwsgierig. Hunter grinnikte even en keek haar aan. ''Waarom zo nieuwsgierig naar mijn zusje?'' hij grinnikte even. ''Maar ja dat weet ze, ze was namelijk verbaasd toen ik haar vroeg om mijn das goed te doen..'' Hij glimlachte onschuldig. Hij fronsde even toen ze haar armen om hem heenlegde en hem een kus gaf. ‘’Hunt?’’ fluisterde in zijn oor. ‘’vind je me nou echt leuk?’’ zei ze verlegen en bloosde heel lichtjes. Hunter legde een hand onder haar kin en tilde deze op. hij keek haar recht aan en drukte zijn lippen zonder verder een woord te zeggen tegen die van haar aan. ''Raad nu zelf eens,'' fluisterde hij terug en bleef haar aankijken. ''Maar als ik je de hint geef dat ik je vertrouw, maakt dat het duidelijker?'' Zijn stem was nog steeds zacht en zonder haar antwoord te laten geven greep hij haar hand ineens vast en sleepte haar mee naar de dansvloer in het midden van de zaal. Hij legde zijn handen op haar heupen en grijnsde schaapachtig. Het was eerder de grijns van een klein kind dat net iets fout had gedaan maar net deed alsof dat niet waar was.

Lexie moest toch wel grinnikten toen Hunter zijn wenkbrauw optrok. ‘’Sorry.’’ sprak ze droogjes. Hij keek haar grinnikend aan toen ze naar zijn zusje vroeg. ''Maar ja dat weet ze, ze was namelijk verbaasd toen ik haar vroeg om mijn das goed te doen..'' sprak hij met een onschuldige glimlach. ‘’Kan je dat nog steeds niet?’’ vroeg ze eerst redelijk verbaasd. Ze had wel verwacht van Hunter dat hij zijn eigen das om kon doen. ‘’Maar is je zus al die meiden van jou niet gewend?’’ Hunter fronste even toen ze hem een kus gaf. ‘’Heey zeg niet zo verbaasd.’’ fluisterde ze speels. Zijn hand schoof onder haar kind en tilde het een stukje op. Zonder ook maar Eén woord te zeggen drukten hij zijn lippen op die van haar. . ''Raad nu zelf eens,'' fluisterde hij terug en bleef haar aankijken. Lexie keek verlegen weg naar de grond, maar grinnikten heel zachtjes. ''Maar als ik je de hint geef dat ik je vertrouw, maakt dat het duidelijker?'' Na deze woorden pakten hij Lexie haar hand en trok haar midden de dansvloer op. Zijn glimlach kon zo van een klein kind zijn wat net iets verkeerds had gedaan en net alsof deed dat hij er niets van wist. Nog net niet struikelend kwam ze voor Hunter stil te staan en voelde zijn handen op haar heupen. ‘’Hunt, jij word nog eens me dood.’’ mompelde ze droog en legde haar handen op Hunter zijn gespierde schouders. Allen zijn schouders waren al gespierder dan haar eigen lichaam. Haar ogen richten ze weer op Hunter zijn ijsblauwe ogen en grijnsde kleintjes. ‘’Hunt, vous me donner un de mes meilleurs Noël de ma vie.’’ fluisterde ze toen ze iets dichter bij hem ging staan. Hunter gaf haar echt een heel goed gevoel, ze wist het bijna zeker. Hij vond haar ook leuk, maar ook echt leuk. Vanuit haar ooghoeken zag ze Johnny naar hun kijken, wat had hij toch? Ze wou het nu niet aan Hunter vragen, dat deed ze wel op een ander moment. Toen Johnny weer wegkeek, keek ze Hunter weer recht aan.


- Hunt je hebt me nu al één van me mooiste kerstdagen van me leven gegeven.

‘’Hunt, jij word nog eens me dood.’’ mompelde ze droog en legde haar handen op zijn schouders. Hij wist dat hij zeer gespierd was en ook gemakkelijk anderen door zijn handen kon neerhalen. Om haar opmerking moest hij echter grijnzen. ''Wees blij dat het eens is en niet meteen. En ik ben en blijf de dood zelf.'' Het laatste fluisterde hij grinnikend en hij bleef haar aankijken. ’Hunt, vous me donner un de mes meilleurs Noël de ma vie.’’ fluisterde ze toen ze iets dichter bij hem ging staan. ''Je dois aussi faire quelque chose de bien dans ma vie. Ne vous êtes d'accord?'' Antwoordde hij vloeiend en grinnikte. Hij wist dat iedereen keek naar hen, maar de enige waar hij zich zorgen om maakte was Johnny. Zijn discussie van vanmiddag zat hem nog steeds dwars, Johnny mocht niet gelijk hebben. Hij zou er zeker van zijn dat haar niks zou overkomen. Dat mocht gewoon niet. Hij keek naar Johnny en meteen weer terug naar Lexie, hij had nu geen zin om erover na te denken. Hij zag dat ze ook naar Johnny had gekeken maar verborg zijn gedachtes snel. Hij mocht Johnny nu niet in zijn hoofd laten, hij had betere dingen te doen. hij keek Lexie weer aan en glimlachte .

-Ik moet toch ook wel iets goeds doen in mijn leven. Vind je ook niet?

-kortheid

Haar blauw/grijze ogen waren nog steeds op Hunter zijn prachtige ogen gericht en een kleine glimlach rusten op haar gezicht. ''Wees blij dat het eens is en niet meteen. En ik ben en blijf de dood zelf.'' fluisterde hij grinnikend. Even rolde Lexie met haar ogen. ''zoals ik al zei, ik vind het best zolang je mij niets aandoet.'' Eigenlijk best raar dat ze het goed vond, normaliter had ze echt heel en heel hard weggerent en nooit meer terug gekomen. Maar bij Hunter was het gewoon zo anders, bij haar in de buurt was het een heel ander mens. ''Je dois aussi faire quelque chose de bien dans ma vie. Ne vous êtes d'accord?'' Antwoordde Hunter vloeiend en grinnikte. Lexie grinnikten en knikten. ''Geloof me, dat doe je.'' fluisterde ze zachtjes en keek hem nog steeds aan. Het viel haar op dat hij ook naar Johnny had gekeken, maar hij keek haar snel weer aan. Ze zou er maar niet overbeginnen, dat deed ze een andere keer wel.

-Hier ook kortheid

''zoals ik al zei, ik vind het best zolang je mij niets aandoet.'' Hij keek haar aan en grinnikte. Ze was allang niet meer bang voor hem, maar hij wist niet of dat nu zo goed zou zijn. Hij kende vele talen maar zijn frans was nog steeds goed. Ze grinnikte en hij keek haar weer aan. ''Geloof me, dat doe je.'' fluisterde ze zachtjes en keek hem nog steeds aan. Ze had zijn blik naar Jonny gemerkt, maar zei er niks over. Hij vond het wel prima en zei er ook maar niks over. ''Ik moet toch ergens beginnen.'' Antwoordde hij zavhtjes en nu was toch echt alle vroegere kilte weg en het was vervangen door een zacht en warme gloed. Een gloed die zich in vele jaren niet had laten zien. Ogen die sinds elf jaar weer glansden, maar ook gemeend, van blijdschap en toch ook liefde. ''Maar besef nog wel dat ik nog steeds veel te gevaarlijk ben.'' mompelde hij en legde zijn hoofd op haar schouder. Het kon hem eigenlijk niks schelen over hoeveel gevaar hij liep, maar zij liep nu ook in gevaar, door hem. Hij zuchtte heel zacht en bleef zo staan. Zwijgend snoof hij haar geur op en glimlachte tegen haar schouder.

fail

''Ik moet toch ergens beginnen.'' Antwoordde hij zachtjes, de kilte in zijn stem die zij ook ooit had gehoord was weg. Een liefe, warme en zachte blik stond in zijn prachtige ogen. Lexie haar blauw/grijze ogen glinsterde van geluk, dat bijna iedereen naar haar keek liet ze achter haar liggen. Dat was nu eenmaal zo en daar deed je niets aan. ''Maar besef nog wel dat ik nog steeds veel te gevaarlijk ben.'' Mompelde hij en legde zijn hoofd op haar schouder. Zachtjes vouwede ze haar armen om hem heen. Lexie zuchten heel even, niet omdat ze wist dat Hunter gevaarlijk kon zijn, maar meer omdat elke dag zijn laatste dag kon zijn. ''Ik weet het Hunt, ik weet het.'' fluisterde ze zachtjes en sloot eventjes haar ogen. Dat wat het moeilijkste, het weten dat hij zo neergeknald kan worden. Waarschijnlijk gebeurde dat niet zo snel, maar je weet nooit. ''Ik ben ook gevaarlijk,,,,,,,,,, gevaarlijk lief.'' sprak ze grinnikend en gaf Hunter een kus in zijn nek. Een beeld van een ruzieende Hunter en zij schoot door haar hoofd, dat was het gevaarlijkste aan hem. Eventjes keek ze geschroken, maar trok al snel haar gezich in de plooi. Als ze erge ruzie zouden krijgen, dan was het over voor haar. Dat wist ze bijna zeker, snel schudden ze haar hoofd. Aan die dingen kon ze maar beter niet denken. Snel keek ze weer naar Hunter en glimlachten lief. ''in sommige dingen moet ik je gewoon iets minder vetrouwen denk ik.'' mompelde ze zachtjes. Hopelijk had hij haar geschroken blik niet opgemerkt. Eventjes sloot ze haar ogen en legde haar hoofd zachtjes tegen dat van Hunter. ''En Hunt, zo slecht ben je niet, want jij laat mijn hart sneller slaan en dat doen allen goede mensen.'' fluisterde ze zachtjes.

Zachtjes vouwede ze haar armen om hem heen. Lexie zuchten heel even, en hij begreep wel hoe ze het bedoelde. Hij glimlachte nog altijd tegen haar schouder en sloot zijn ogen even. Het zou er vast wel raar uit hebben gezien voor de mensen die hem compleet anders kennen. Voor de mensen die alleen het monster in hem zouden kennen.''Ik weet het Hunt, ik weet het.'' fluisterde ze zachtjes en sloot eventjes haar ogen. Hij begreep het gewoon niet, ze hoorde doodsbang voor hem te zijn. Dat had ze eigenlijk al moeten zijn na hun eerste ontmoeting. Maar toch was hij er blij mee dat ze het niet was, en hij had er toch wel wat bewondering voor. Ik ben ook gevaarlijk,,,,,,,,,, gevaarlijk lief.'' sprak ze grinnikend en gaf hem een kus in zijn nek. Eerst grinnikte hij maar zijn nekspieren spande zich toch even aan bij de aanraking. Hij probeerde zijn verleden van zich af te zetten, maar het ging nooit volledig. Hij keek haar recht aan en trok zijn mondhoeken verder op. ''Ik merk het zo onderhand wel.'' Zei hij plagend en grinnikte weer zacht. Haar geschrokken blik deed hem fronsen. Waar dacht ze nu weer aan? ''in sommige dingen moet ik je gewoon iets minder vetrouwen denk ik.'' mompelde ze zachtjes. hij knikte heel langzaam. ''Er zijn meer dan sommige dingen. Behoorlijk veel dingen, maar daar kom je wel achter'' Antwoordde hij. Eventjes sloot ze haar ogen en legde haar hoofd zachtjes tegen dat van hem. ''En Hunt, zo slecht ben je niet, want jij laat mijn hart sneller slaan en dat doen allen goede mensen.'' fluisterde ze zachtjes. Even schudde hij zijn hoofd. ''Ik zal nooit een waar goed mens zijn, ik ben en blijf toch nog een opgehokt monster. En niemand weet wanneer die vrijbreekt.'' hij zuchtte even kort en sloot zijn ogen. ''en waar dacht je net aan, ik bedoel met je blik hea.'' Hij keek haar recht en vragend aan.

Ze voelde dat hij zijn nek toch wel wat aanspande toen ze hem een kus gaf in zijn nek. ''Sorry.'' mompelde ze héél zachtjes. Daar moest ze wel even aan gewend raken, dat ze niet alles zomaar kon doen, maar dat lukten wel. ''Ik merk het zo onderhand wel.'' Zei Hunter plagend en grinnikte weer zacht. Lexie stak even haar tong speels uit en gaf hem een zacht kneepje in zijn zij. Waarschijnlijk voelde hij het geen eens, maar ach. Helaas merkten hij haar geschroken blik wel op en fronsden. Snel trok ze haar gezich weer in de plooi en glimlachten kleintjes. Er zijn meer dan sommige dingen. Behoorlijk veel dingen, maar daar kom je wel achter'' Antwoordde hij. ''Als je een keer de tijd heb moet je maar je gebruiksaanwijzing even vertellen.'' grinnikten ze zachtjes, hopelijk vond hij deze opmerking niet erg. Langzaam rechten ze haar hoofd weer en keek in Hunter zijn prachtige ogen. Hij was zo lief en tergelijkentijd was het ook een monster, een monster zo slecht maar ook zo lief. ''Ik zal nooit een waar goed mens zijn, ik ben en blijf toch nog een opgehokt monster. En niemand weet wanneer die vrijbreekt.'' eventjes zuchten hij kort en sloot zijn mooie ogen weer. Hij had eigenlijk wel gelijk, maar dat maakten haar niet uit. Hunter maakten haar gelukkig, dus voor haar was hij een goed mens. Natuurlijk zou hij nooit meer een goed mens worden, want moorden is één van de ergste dingen op de wereld en hij deed dat zomaar zonder probleem. ''en waar dacht je net aan, ik bedoel met je blik hea.'' Vroeg hij toen en keek haar vragend aan. Eventjes keek ze geschrokken en zuchten zachtjes. ''Waar ik aan dacht?'' sprak ze en keek eventjes weg. Moest ze dit gewoon vertellen? Ja of nee? Ja ze moest het gewoon maar zeggen. ''Ik moest aan jou en mij denken...... allen dan op de verkeerde manier..'' sprak ze zuchtend en keek hem toen weer aan met haar blauw/grijze ogen.

Hij hoorde haar een excuses mompelen en haalde zijn schouders op. Hij had nog een hoop te leren en aan te wennen. Maar hij zou het wel redden, veel keus had hij niet. Hij spande even zijn spieren toen ze in zijn zij kneep. Hij trok zijn mondhoeken omhoog en grinnikte zacht. ''Als je een keer de tijd heb moet je maar je gebruiksaanwijzing even vertellen.'' grinnikten ze zachtjes. Hunter grinnikte en schudde zijn hoofd. ''Als je mijn gehele gebruiksaanwijzing wil horen heb je wel heel erg lang nodig. En als ik het moet schrijven dan krijg je een onleesbaar dik boek..'' Antwoordde hij rustig en keek haar aan. Hij wist dat hij gelijk had, niemand kon het beest in hem stoppen. Hij was een moordzuchtig monster, hij had zelfs vanmiddag nog iemand vermoord. Ze werkte iedereen op de zenuwen, dus het maakte niet uit of ze leefde of stierf. Maar dat moest hij haar nu niet gaan vertellen, ze zou het wel kunnen raden zodra ze het nieuws hoorde. Zijn laatste vraag leek haar doen schrikken, hij wist niet zeker waarom maar er zat haar iets dwars. ''Waar ik aan dacht?'' Hunter knikte langzaam en bleef haar aankijken, hij wilde nu gewoon het antwoord horen. ''Ik moest aan jou en mij denken...... allen dan op de verkeerde manier..'' Zei ze zuchtend en Hunter fronste. Een verkeerde manier kon veel dingen zijn. Zij kon in gevaar komen doordat ze haar neus in zijn zaken stak, of heel anders. Hij sloot zijn ogen, nee dat mocht hij niet laten gebeuren. Dan zou het dankzij zijn handen verkeerd kunnen aflopen. Hij opende zijn ogen weer en staarde verward voor zich uit. Het leek niet helemaal tot hem door te dringen hoe erg dat eigenlijk was. Een ruzie met hem, was net als echte ruzie met Johnny. Het zou slecht aflopen met iedereen, maar mentaal zou het hem nog erger kapot maken.

Als je mijn gehele gebruiksaanwijzing wil horen heb je wel heel erg lang nodig. En als ik het moet schrijven dan krijg je een onleesbaar dik boek..'' Antwoordde Hunter rustig en keek Lexie aan. ''Dan kom ik er vanzelf wel achter.'' sprak ze grinnikend en keek eventjes om haar heen. Gelukkig had bijna niemand meer hun blik op Hunter en haar gericht. Toen ze Hunter een hint gaf waarom ze geschrokken was staarde hij verward voor zich uit. Had hij het wel begrepen? Vast wel.... of toch niet? ''Snap je wat ik bedoel?'' vroeg ze toch wel voorzichtig. Als ze gewoon uitkeek met wat ze zei en deed, dan zou het niet zo snel uit de handlopen, maar je weet nooit. Ze moest haar neus gewoon niet in de duisterenwereld steken en doen wat ze altijd al deed, dan zou alles blijven zoals het was. Natuurlijk kon een of andere freak die graag wraak wou nemen op Hunter haar wat aandoen, maar dat risico nam ze maar. ''Hunter ik bedoel gewoon dat ik heel diep van binnen toch wantrouw heb. Niet naar hoe je nu bent, maar gewoon naar je slechte kant. Ik ben gewoon bang dat als we ruzie krijgen dan het voor mij niet goed afloopt..'' sprak ze heel zachtjes en keek hem recht aan. Met haar hele hart hield ze echt van hem, maar er zal wel een stukje wantrouw blijven. ''Maar Hunter, ik vetrouw je genoeg om bij je te zijn en me te onstpannen'' fluisterde ze zachtjes. Oké nu moesten ze echt ophouden, dit zou een leuke avond worden en geen hoe overleef ik Hunter avond. ''Zullen we dit gesprek maar een andere keer voort zetten?'' vroeg ze licht grinnikend. Eventjes keek ze vanuit haar ooghoeken naar Johnny, die nog steeds hunter en haar in de gaten hield. Snel keek ze Hunter weer aan in zijn prachtige ogen.

''Dan kom ik er vanzelf wel achter.'' Antwoordde ze grinnikend op zijn opmerking. Ja het was een dik en ingewikkeld boek, zonder twijfel. ''Snap je wat ik bedoel?'' vroeg ze toch wel voorzichtig. De woorden drongen tot hem door maar hij antwoordde niet in woorden. Langzaam knikte hij en bleef afwezig voor zich uit staren. ''Hunter ik bedoel gewoon dat ik heel diep van binnen toch wantrouw heb. Niet naar hoe je nu bent, maar gewoon naar je slechte kant. Ik ben gewoon bang dat als we ruzie krijgen dan het voor mij niet goed afloopt..'' sprak ze heel zachtjes en keek hem recht aan. Die opmerking bracht hem terug bij de werkelijkheid. Hij keek haar aan en zuchtte even. ''ik snap wat je bedoelt, en het is een vrees die ik heb. Ik weet niet waar mijn grens ligt.'' Antwoordde hij zacht en zuchtte. ''Maar Hunter, ik vetrouw je genoeg om bij je te zijn en me te onstpannen'' fluisterde ze zachtjes. Hunter zuchtte weer en schudde even met zijn hoofd. ''Ik blijf het zeggen, je bent totaal niet goed bij je pan. Elk normaal mens was nooit meer bij me in de buurt gekomen.'' Hij keek haar recht aan. hij draaide zijn hoofd vol naar Johnny en zweeg. ''Zullen we dit gesprek maar een andere keer voort zetten?'' vroeg ze licht grinnikend. Zijn blauwe ogen vernauwde zich en hij bleef Johnnt strak aankijken. Hij keek toen weer naar Lexie en knikte. ''Dat lijkt me wel beter ja'' antwoordde hij rustig en trok zijn mondhoeken toch weer even op.

Hunter antwoorden niet, maar knikten en keek nog steeds voor zich uit staren. Nadat ze had gezegt wat haar dwars zat keek hij haar weer aan en zuchten even kort. ''ik snap wat je bedoelt, en het is een vrees die ik heb. Ik weet niet waar mijn grens ligt.'' Antwoordde hij zacht en weer zuchtte. Ze snapten Hunter aan de ene kant wel, maar aan de andere kan ook weer niet. Hij kon zich zelf toch wel onder controle houden, maar nee dat kon hij niet. Dat was er bij hem gewoon ingeslagen. Langzaam knikten ze. Hunter zuchten weer en schudde met zijn hoofd. ''Ik blijf het zeggen, je bent totaal niet goed bij je pan. Elk normaal mens was nooit meer bij me in de buurt gekomen.'' Hij keek haar recht aan terwijl hij dit sprak. Eventjes grinnikten Lexie en volgde zijn blik naar Johnny. ''Ik wil ook wel weg gaan hoor.'' sprak ze grinnikend en keek hem wel aan. Hunter bleef naar Johnny, waarom? Geen idee, ze had ook even geen zin om het te vragen. ''Dat lijkt me wel beter ja'' antwoordde hij rustig en keek haar weer aan. ''Mooi zo.'' sprak Lexie kalm en keek hem toch wel vrolijk aan.

Eventjes grinnikten Lexie en volgde zijn blik naar Johnny. ''Ik wil ook wel weg gaan hoor.'' sprak ze grinnikend en keek hem wel aan. Hunter was er zeker van dat er iets aan de hand was met hem. ''Mooi zo.'' Hoorde hij Lexie kalm zeggen en hij glimlachte. ''Het word al laat, is het niet beter als we teruggaan?'' Hij vroeg het zacht, maar toch behoorlijk lief. Normaal zou hij walgen van zichzelf als hij zo deed, maar bij haar was het anders. Hij glimlachtte weer even maar een vreemd voorgevoel drong bij hem binnen. Iets van zorg, alsof er iets aan de hand was. Alsof er iets gebeurd wat heel erg was. Hij schudde zijn hoofd en keek weer even naar Johnny, wist hij meer? Hij keek weernaar Lexie. ''Zal ik je naar huis brengen, en is je vader thuis of niet?'' Hij trok zijn mondhoeken omhoog tot een glimlach en hij trok haar even dichter naar zich toe en keek haar recht aan. ''Je bent dan wel niet goed bij je pan, maar ik laat je voorlopig niet weggaan.'' Hij grinnikte bij zijn eigen woorden en rolde toen met zijn ogen. ''Te klef Greg,'' mompelde hij sarcastisch tegen zichzelf.