I think I love you

Op een redelijk afgelegen deel van moreron Island stond een niet al te groot wit huis. Er zaten 2 mensen vrolijk op de veranda met elkaar te praten. In de verte zag je een klein gestalten richting wat palmbomen lopen. Haar lange blonden haar wapperde wat in de wind. Toen ze langs een struik met prachtige bloemen liep plukten ze er 1 en deed deze in haar haar. Even later liet ze zich zakken tegen een palmboom. Ze legde haar hoofd naar achter tegen de palmboom en sloot haar ogen. Wat een stilte op dit eiland, eigenlijk zou ze hier altijd wel willen zijn. Ze opende haar ogen en keek even naar haar ouders. Dit was weer hun eerste vakantie samen na 5 jaar. Je kon duidelijk zien dat haar ouders ervan genoten. Natuurlijk genoot zij er zelf ook van de stilte, de prachtige natuur en natuurlijk haar ouders. Ze keek even op naar een vogeltje in de boom en grijnsde. Haar ogen volgde het vogeltje van tak tot tak, tot hij wegvloog. De blik van haar gezicht was rustgevend, zij was de rust zelf. Ze zuchten even zachtjes, voor het eerst in haar leven voelde ze zich redelijk eenzaam. Haar gedachtes sprongen gelijk naar Hunter. Zou Hunter nog steeds verdrietig zijn? Ze schudden haar hoofd. ‘’Doe normaal mens.’’ mompelde ze bot tegen zichzelf. Langzaam liet ze zich wat onderuit zakken en pakten haar boek.

- only Hunter

Langzaam stapte een jonge knappe man achter een vrouw een huis je uit. ''Nou dit is dus je verjaardagscadeau.'' Zei de man vriendelijk en de vrouw lachte.''Jij bent echt de gekste broer ter wereld, dit is toch hartstikke duur gek!'' antwoordde de vrouw lachend en keek de man aan. Die haalde zijn schouders op. ''Luister eens, voor mijn zusje is niks te duur.'' Zei hij vriendelijk en glimlachte. Langzaam liepen ze samen naar het strand en liepen net zo dat het water hun voeten niet raakte. ''Weetje Hunter, ik ben blij dat jij mijn grote broer bent.'' Hunter keek haar aan en glimlachte weer. ''En ik ben blij dat je mijn kleine zusje bent'' Antwoordde hij en omhelste haar. Vanuit de verte leek het net alsof ze een koppel waren, maar het enige dat ze waren was broer en zus. Ze lieten elkaar weer los en Hunter staarde naar de zee. ''Er is iets nietwaar?'' Vroeg zijn zusje zacht en Hunter draaide zijn hoofd weer naar haar. Hij haalde zijn schouders op. ''Dat doet er niet toe,''mompelde hij zacht en zag vanuit zijn ooghoeken wat beweging. Hij probeerde te kijken zonder zijn hoofd te draaien en verstijfde. Sheila draaide haar hoofd wel om en fronste. ''Wat heb je nu weer?'' Vroeg ze zacht en keek haar broer doordringend aan. ''Er is niks.'' antwoordde Hunter en draaide zich om en wilde teruglopen. Hij keek naar achteren toen hij een hand om zijn arm voelde en hij keek recht in de ogen van Sheila. ''Waar loop je voor weg Hunter?'' Vroeg ze zacht en Hunter sloeg zijn ogen neer. ''Voor haar, nou goed?'' Het was wel het goede antwoord, maar hij wist niet hoe het overkwam op zijn zus. Sheila draaide haar hoofd weer en fronste. ''Je maakt een grapje nietwaar?'' Vroeg ze zacht, maar schrok toen ze de ogen van haar broer zag. ''Je meent het!?'' Ze keek hem nietbegrijpend aan en zuchtte. ''Okee dan, ik laat je wel alleen.'' Zei ze zachtaardig en legde haar hand even op zijn schouder. Ze kneep er even in, glimlachte en liep toen terug naar het huis. Hij keek haar na met een glimlach en zuchtte weer. ''Je bent echt een geschenk voor me, zusje.'' Mompelde hij zacht.

Een jong ‘’stel’’ liep over het strand en omhelsde elkaar. Niet wetend dat het Hunter was keek ze en zuchten. Toen de jongen wou weglopen hield het meisje hem tegen. Ze zeiden wat tegen elkaar, maar dat kon ze niet verstaan. Daar waren ze te ver weg voor. Langzaam klapten ze haar boek dicht en stond op. Ze liep door het mulle zand en legde haar boek op een rots neer. Voorzichtig stapten ze van kei naar kei en keek over de zee heen. Wat was het hier toch prachtig. Zachtjes zong ze wish you were here van avril lavigne en liep veder. Haar hand gleed langs de palmbomen, het leek wel of ze in een sprookjes land was beland. Toen ze wat hoorde ritselen stopten ze met zachtjes zingen en keek om zich heen. Het was vast een vogeltje geweest. Ze liep veder over wat rotsen, langs wat palmbomen en struiken en stond zo aan het einde van het eiland. Langzaam en heel voorzichtig zetten ze een stapje zodat ze 2 meter van het einde van de rots stond. Haar richten zich op de prachtige zee, maar van de hoogte kreeg ze een rilling. Snel draaide ze zich om en liep terug. Het toch wel knappe blonde gestalte bewoog zich veder in het zand en kwam op een erg afgelegen strandje uit. Het water was prachtig blauw en het zand was wit. Ze keek om zich geen, Er was niemand te bekennen op het strand. Lexie hurkten bij het water en haalde haar hand er door heen. Het natte zand liep langzaam uit haar hand. Ze stond weer op en liep veder. Al haar gedachtes vaagde weg, zelfs die van Hunter. Zachtjes begon ze een soort van te huppelen door. Als je van veraf keek leek het net een sprookjesmeisje allen de jurk misten nog. Aan het einde van het strand ging ze op een kleine rots zitten en staarde naar de zee. Ze sloot haar ogen en met een kleine glimlach luisterde ze naar de zee.

Nog altijd keek hij zijn kleine zusje na en glimlachtte heel even. Het was fijn om toch nog wat familie te hebben, maar toch maakte hij zich zorgen om haar. Als hij haar verloos had hij niemand meer over om op te steunen. Hij sloot zijn ogen even en haalde een hand door zijn haar. Toen hij om zich heen keek zag hij dat het meisje dat hem net zo gespannen liet worden wegliep. Lexie, bij haar in de buurt voelde hij zich vreemd. Zij had begrip willen tonen voor zijn pijn maar hij had zich afgesloten van haar. Zou ze werkelijk begrijpen hoe hij zich voelde? hij schudde even zijn hoofd. Nee, dat kon niemand, zelfs zijn kleine zusje niet. Zou hij nu achter haar aangaan? Hij sloot zijn ogen weer en dacht na, wat had hij te verliezen? Stilletjes liep hij in de richting die zij was opgegaan. Hij volgde haar de hele weg, maar bleef wel op een grote afstand. Toen hij haar zag zitten op een paar rotsen twijfelde hij even en bleef staan. Een windvlaag ging even langs zijn lichaam terwijl hij naar haar keek. Toen zuchtte hij diep en begon iets om te lopen. Hij was niet van plan zo recht op haar af te lopen, dit zou te raar zijn. Stilletjes liep hij door het mulle zand en staarde ondertussn toch telkens naar de zee. Nu begon hij weer richting de rotsen te lopen, waardoor hij LExie van achteren naderde. Naast haar bleef hijstaan en staarde naar de zee. ''What doesn't kill you makes you wish it did,'' Zei hij zacht en bleef voor zich uitstaren. Hij wist wel waar hij het over had, en misschien begreep zij het ook wel.

-flutje-

Lexie had nog steeds haar ogen gesloten. Deze kerst was ze waarschijnlijk weer allen. Haar vader was in Londen voor zijn werk en haar moeder zat voor paar dagen in New York. Van haar ouders mocht ze wel in Denmark slapen, maar ze bleef liever in Sydney. Haar ouders hadden een cadeau klaar laten leggen in haar appartement. Ze had echt geen idee wat het kon zijn.  ‘’what doesn’t kill you makes you wish it did.’’ Sprak een mannelijke stem opeens. Lexie verstijfde, stopten met ademen en deed haar ogen langzaam open. Heel langzaam keek ze opzij en zuchten toen ze Hunter zag. ‘’Hunter, wat doe je me aan?’’ mompelde ze droog en begon langzaam weer te ademen.  ‘’Ik wist niet dat je hier ook was, heb je hier ook een vakantiehuis?’’ vroeg ze en staarde naar de blauwe zee. Met Hunter in de buurt voelde ze zich veilig. Waarom? Dat wist ze eigenlijk niet. ‘’Het is hier altijd prachtig, elke keer dat ik hier kom zit ik op deze steen. Al 12 jaar lang..’’ mompelde ze zachtjes en luisterde naar de zee. Ze dacht nog even na over Hunter zijn woorden, ze begreep het niet helemaal dus gaf maar geen antwoord. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar Hunter, zijn prachtige ijsblauwe ogen waren op de zee gericht en de wind blies door zijn blonde haren. Perfect, dat was Hunter. Hunter was perfect, maar helaas zat zijn karakter niet echt mee. Toch was hij anders bij haar dan bij Rachel en die andere trutjes. ‘’Blijf je hier nog lang?’’ vroeg ze en keek hem even aan met een kalme blik. De blik in zijn ogen beviel haar nog steeds niet, hij had geen emotie in zijn ogen. Zou ze hem ooit echt zien lachen?

 

-          Flutpost,,,, maar gaat een beetje k*t op me Phone.

Zwijgend was bij blijven staan, hij had genoeg kennis van het leven maar soms miste hij toch nog wat kennis. Hij had haar horen ademhalen maar nadat hij had gesproken stopte dat. Hij fronste even en zei niks. Terwijl ze naar hem keek bleef hij voor zich uit staren. ‘’Hunter, wat doe je me aan?’’ mompelde ze droog en begon langzaam weer te ademen. ‘’Ik wist niet dat je hier ook was, heb je hier ook een vakantiehuis?’’ Hij schudde even zijn hoofd. ''Nee, net een aangeschaft voor mijn zusje.'' Antwoordde hij rustig en bleef staren. ‘’Het is hier altijd prachtig, elke keer dat ik hier kom zit ik op deze steen. Al 12 jaar lang..’’ mompelde ze zachtjes en Hunter keek haar toch even aan. Hij knikte heel kort en richtte zijn blik weer op de zee. Hij kende zijn uiterlijk, beter dan anderen. Maar hij was geen engeltje, nooit echt geweest. Hij was wel lief geweest, maar nooit onschuldig. Hij kon het verleden echter niet veranderen, maar dat moest iedereen maar accepteren. Hij ademde even diep in en sloot zijn ogen. Onder de ogen van anderen was hij anders dan dat hij alleen was. Dat wist hij ook wel, maar hij kon het niet stoppen. ‘’Blijf je hier nog lang?’’ Hoorde hij haar vragen en zweeg nog even. Toen haalde hij zijn schouders op. ''Ik heb geen idee, het ligt eraan wat Sheila wil.'' Antwoordde hij kalm en draaide zijn hoofd even naar haar toe. ''Het is tenslotte haar huis en zij is daar de baas.'' Hij zweeg weer en keek weer naar de zee.

-kort, maar wel post 2000 op LOD =3-

''Nee, net een aangeschaft voor mijn zusje.'' Antwoordde Hunter rustig en keek nog steeds voor zich uit. Ze knikten even zacht en staarde ook nog naar de zee. ‘”Was ze er blij mee?’’ vroeg Lexie nieuwsgierig en grinnikten zachtjes. Ze zag dat Hunter zijn ogen sloot en glimlachten een heel klein beetje. Langzaam trok Lexie haar knieën op en zuchten even zachtjes. ‘’’Je komt overmorgen wel naar school hé?’’ vroeg ze met een tikkeltje bezorgdheid. Zonder hem in de buurt was ze altijd zo hulpeloos op school. Natuurlijk moest ze het ook zelf kunnen, maar dat duurde nog wel even. Voorzichtig gleed ze van de steen af en liep richting de zee. ''Ik heb geen idee, het ligt eraan wat Sheila wil.'' Hunter keek Lexie weer aan. Lexie haar blik was rustgevend en liefde vol. Ze wou hem zo graag begrijpen, maar dat was zo moeilijk. ''Het is tenslotte haar huis en zij is daar de baas.'' Hij keek weer weg naar de zee en zweeg. ‘’Ze zal we dolblij zijn met zo’n broer.’’ sprak ze zachtjes en haalde een hand door haar haar. ‘’Loop je een stukje mee?’’ vroeg ze en draaide zich om naar Hunter. Vergeleken met Hunter was ze best wel klein, ze verschilden ongeveer zo’n 20 cm. Lexie sloften wat door het zand en keek vanuit haar ooghoeken naar Hunter. Volgens mij voelde hij zich totaal niet gelukkig.


- flutje. x'3

”Was ze er blij mee?’’ vroeg Lexie nieuwsgierig en grinnikte zachtjes. Hunter knikte langzaam. ''Zeker wel,'' Antwoordde hij nog altijd even rustig en staarde naar de golven. ’’Je komt overmorgen wel naar school hé?’’ Hunter knikte weer. Overmorgen, ja dan begon al het kerstgedoe. ''Ik vrees dat ik wel aanwezig zal zijn ja.'' Zei hij en trok zijn mondhoeken een miniscuul stukje op. ‘’Ze zal we dolblij zijn met zo’n broer.’’ Zei Lexie zachtjes en Hunter keek haar aan. Hunter haalde nu zijn schouders op. ''Als ze net zo blij met mij is als ik met haar dan zit het wel goed.'' Antwoorde hij zacht en richtte zijn blik weer op de zee. Lexie was ondertussen al opgestaan maar hij had nog geen spier veroerd. ‘’Loop je een stukje mee?’’ Vroeg ze nu en Hunter keek haar even aan. hij moest nu minder ver omlaag kijken, maar hij bleef naar beneden kijken. Maar ach, dat had je nu eenmaal als je lang was. Hij haalde zijn schouders weer op. ''Ach waarom niet. Ik heb toch niks te verliezen.'' antwoordde hij en liep langzaam achter haar aan. Hij stak zijn handen in zijn broekzakken en haalde haar snel in met zijn lange benen. Hij wist dat hij niet echt spraakzaam was, maar dat was al een tijdje zo. Hij draaide zijn hoofd even naar haar toe en keek haar kort aan. ''Kom je hier vaak?'' Vroeg hij toen maar, om in ieder geval iets te zeggen. Zijn blik gleed weer naar de zee en hij zuchtte zacht.

''Ik vrees dat ik wel aanwezig zal zijn ja.'‘’ Sprak Hunter en trok zijn mondhoek een heel klein beetje op. Je kon aan zien dat hij er niet zo heel veel van hield. ‘’Je houd zeker niet van kerst?’’ vroeg ze en grinnikten zachtjes. ''Ach waarom niet. Ik heb toch niks te verliezen.'' antwoordde hij en liep langzaam achter haar aan. Lexie grinnikten en keek nog even naar de prachtige zee. Woensdag zou ze weer in de collegezalen zitten… weg was die heerlijke stilte dan. Ze keek vanuit haar ooghoeken naar Hunter, er was iets. Maar wat? ''Kom je hier vaak?'' vroeg hij en liet zijn blik weer op de zee vallen. ‘’Vroeger wel, nu niet meer zo vaak.’’ sprak ze kalm en trapten tegen een steentje aan. Vroeger gingen ze bijna elke vakantie hiernaar toe. Met haar moeder speelde ze in het zand en met haar vader zweemde ze in de zee. ‘’Me ouders verhuren het nu of zoals nu gaan we er heel af en toe naar toe met zijn drieën.’’Even keek ze Hunter aan. Zou vroeg maar niet wat er nou echt aan de hand was, want dan zouden ze weer met ruzie eindigen. ‘’Ga je Woensdag naar het gala?’’ eigenlijk was dat best een domme vraag. Natuurlijk ging hij daar naartoe.. Vast wel met die trut van een Rachel. Zelf ging ze niet, ze had toch niemand om te gaan. Ze zuchten even heel zachtjes en keek naar de waaiende palmbomen.

-flutjeee. x'D

‘’Je houd zeker niet van kerst?’’ vroeg ze en grinnikte zachtjes. Hunter zweeg even. ''Tja, voor mij valt er niet erg veel te vieren vind je ook niet?'' antwoordde hij kalm en sloot zijn ogene even. Hij moest zijn passen onderhand wel wat korter maken zodat ze hem kon bijhouden. ‘’Vroeger wel, nu niet meer zo vaak.’’ Was het antwoord op zijn vraag terwijl ze tegen een steentje trapte. ‘’Me ouders verhuren het nu of zoals nu gaan we er heel af en toe naar toe met zijn drieën.’' Hij ontweek haar blik. Hij zou nooit met zijn familie op vakantie kunnen gaan, maar dat was misschien deels zijn schuld. Hij had tenslotte het laatse deel van zijn familie uiteen gescheurd. Hoewel het zijn zusje nooit echt had gedeerd. ‘’Ga je Woensdag naar het gala?’’ Die vraag deed hem opschrikken uit zijn gedachtes. Wat was dat trouwens voor vraag, hij wist het echt niet. als hij ging zat hij opgescheept met Rachel en daar had hij dus echt geen zin in. hij haalde weer zijn schouders op. ''Ik zou geen idee hebben waarom ikwel zou moeten gaan.'' Antwoordde hij en keek haar aan. ''Ga jij dan?'' Waarom moest hij dat nu weer vragen aan haar? Hij schudde weer zijn hoofd en richtte zijn blik weer op de zee.

''Tja, voor mij valt er niet erg veel te vieren vind je ook niet?'' antwoordde Hunter kalm. Oeps dat was ze helemaal vergeten. Ze beet op haar lip en keek weg, ze moest echt even gaan nadenken voordat ze dingen ging vragen. ''Ik zou geen idee hebben waarom ikwel zou moeten gaan.'' Antwoordde hij en keek haar aan. Ze grinnikten en grijnsde. ‘’Je lijkt me wel zo’n type doorvoor.’’ sprak ze met een grijns op haar gezicht. Zelf had ze het nooit zo met gala’s en feesten., al dat gedoe om niets. ''Ga jij dan?'' Vroeg Hunter en keek weer naar de zee. Haar hand reek naar haar haar, ze deed het in een losse knot zodat de wind het niet steeds in haar gezicht blies. ‘’ehm nee ik zou niet weten wat ik er moet doen. Ik zit die avond wel lekker op de bank met een bak chips en een film op.’’ sprak ze en zuchten zachtjes. Allen, dat was Lexie met kerst. ‘’’Ik zit de volgende dag denk ik als een van de weinige normaal op school zonder kater.’’ Ze grijnsde een beetje. Lexie beende een beetje bij zodat ze naast Hunter bleef lopen. Hij had makkelijk, hij conditie, spieren en lange benen. Dan was het mulle zand toch wat makelijker te belopen.


-Nog meer mega flutheid

Het viel hem op dat ze op haar lip beet na zijn antwoord over kerst. Hij draaide zijn hoofd even en keek haar fronsend aan. Het leek alsof ze er niet blij mee was met was ze zelf had gezegd. ‘’Je lijkt me wel zo’n type doorvoor.’’ Zei ze met een grijns en hij fronste weer. Alle jaren was hij er wel geweest, maar dit jaar had hij er echt geen zin in. Het werd voor hem gewoon veel te veel weer. ‘’ehm nee ik zou niet weten wat ik er moet doen. Ik zit die avond wel lekker op de bank met een bak chips en een film op.’’ Zei ze zachtjes en hij hoorde haar zuchten. Hunter draaide zijn hoofd naar haar toe en keek haar aan. ’’Ik zit de volgende dag denk ik als een van de weinige normaal op school zonder kater.’’ Ze grijnsde een beetje. ''Je zal mij wel een goede reden moeten geven om wel te gaan, maar die kan niemand geven.'' Zei hij nu koeltjes en zuchtte weer. Waarom kon hij zijn eigen humeur niet meer in bedwang houden zoals voorheen? Het begon hem nu echt te frustreren maar hij kon er niks aan doen. Waarom kon hij zijn oude zelf niet gewoon zijn? Dan was alles niet zo verdomd ingewikkeld, maar juist simpel. Hij zuchtte weer en ging wat langzamer lopen zodat zij ook weer niet zo hard hoefde te lopen. Zijn blik lag op de zee terwijl hij zweeg.

-flut sorry

Lexie stak haar handen ook in haar broekzak en richten haar blik op de zee. ‘’Je zal mij wel een goede reden moeten geven om wel te gaan, maar die kan niemand geven.’’ Sprak Hunter en zuchten weer. Ze haalde haar schouders een beetje op en keek een heel klein beetje naar Hunter. Je zag dat Hunter zijn emoties niet echt de baas kon. Waarom deed hij er zo moeilijk over? Bij Lexie kon hij gewoon zich zelf zijn. Ze merkten dat hij wat langzamer ging lopen zodat zij hem bij kon houden. Even keek ze Hunter met een kleine glimlach aan. Hij had zijn blik nog steeds op de zee gericht, ze richten een twijfelde blik op hem. Ze moest het gewoon vragen, waarschijnlijk was dit niet zo’n goed idee. ‘’Hunter?’’ vroeg ze eerst voorzichtig  en keek hem recht in zijn prachtige ogen aan. ‘’Wat is er?’’ Waar was me mee bezig? Maar ze kon niet anders, ze kon gewoon niet meer zien hoe Hunter zo sneu liep te doen.  ‘’Je hoeft het niet te zeggen hoor.’’ Sprak ze met een toch wel bezorgde toon.

 

-          Ook weer flut, maar ja. X’D  

Naast hem haalde ze haar schouders op en hij staarde weer strak naar de zee. Met alle macht probeerde hij toch zijn gezicht in een plooi te houden net zoals hij altijd deed. Maar op een of andere manier lukte het hem gewoon niet meer. ‘’Hunter?’’ Vroeg ze voorzichtig naast hem en hij draaide zijn hoofd. ''Hmm?'' Zei hij zacht en wachtte op de rest van haar woorden. ‘’Wat is er?’’ Vroeg ze nu en hij zweeg even. Waarom moest ze wat nu weer weten, dat waren toch zijn zaken? Zijn gezicht betrok deels maar al gauw wist hij hem toch weer in een plooi. ‘’Je hoeft het niet te zeggen hoor.’’ Zei ze op een bezorgde toon en zijn gezicht betrok weer. Dit deed hem denken aan de manier waarop zijn moeder altijd vragen aan hem stelde. ''Kun je dat onderhand niet raden?''Antwoordde hij weer koeltjes en richtte zijn blik weer op de zee. Ze had al genoegf over hem gehoord, ze moest het anders echt wel weten nu. En anders kon ze het prima raden. Stilletjes haalde hij zijn hand door zijn haar en bleef even staan om naar de zee te blijven staren. Toch voelde hij zich bij haar rustiger dan als hij alleen was. Zou ze hem echt kunnen begrijpen zoals ze zei?

Lexie keek Hunter even aan en ging stil staan. Je zag weer dat hij zijn gezicht in de plooi wou trekken, maar dat lukten niet echt geweldig goed. ''Kun je dat onderhand niet raden?’’ sprak hij kalm en keek weer richting de zee. Ze keek even verlegen naar beneden. ‘’Het was een stomme vraag ja.’’ mompelde ze. Langzaam zetten ze wat stappen naar achter en leunde tegen een palmboom aan. Haar ogen waren op Hunter gericht, hij staarde nog steeds naar de zee. Het liefste gaf ze hem nou een mega knuffel om hem een beetje ‘’geliefd’’ te laten voelen, maar dat plan schrapten ze maar. ‘’If you don't understand my silence. You will not understand my words.’’ Even keek ze weg. Waarschijnlijk had hij het er nog niet met zijn zus overgehad, maar dat snapten ze wel een beetje. Hij was Sheila grote broer dus hij moest wel sterk zijn. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat Hunter nog steeds naar de zee staarde. Het viel haar wel op dat hij nu wat rustigere was dan op school. Niet in de goede manier van ontspannen, maar toch.

-MEGA FLUT

Ze keek even verlegen naar beneden na zijn antwoord. ‘’Het was een stomme vraag ja.’’ mompelde ze. Hunter zweeg en bleef voor zich uitstaren. Ze begreep het niet helemaal, maar ach wie deed dat nu wel. OOk bij haar thuis wist hij wel dat die hand van haar goed bedoeld maar het bracht verkeerde herinneringen terug. Het was gewoon een reflex van hem vanwege zijn vader. Elke keer als die een hand op zijn schouder zou leggen dan greep die andere altijd naar zijn eigen keel. Nooit had hij steun gehad aan die vent. Zonder hem mocht het dan wel zwaar zijn geweest, maar alles was beter dan dat. Hij keek weer even naar Lexie en sloot zijn ogen bij het voelen van de wind. ‘’If you don't understand my silence. You will not understand my words.’’ Hunter knikte heel langzaam en zweeg nog even. “Murder is born of love, and love attains the greatest intensity in murder” Mompelde hij nu zelf en keek haar even aan. Dit zou ze toch wel moeten kunnen begrijpen. Als ze dit niet begreep wist hij het ook niet meer.

Lexie zag dat Hunter haar aankeek en zijn ogensloot toen de wind langs hun kwam. ‘’“Murder is born of love, and love attains the greatest intensity in murder” sprak Hunter en keek haar aan. Eigenlijk wist ze niet echt wat ze moest zeggen, ze begreep het wel, maar ze kon gewoon niet antwoorden. ‘’Dat bij mij thuis… mijn schouder. Dat was een reflex hé?’’ vroeg ze voorzichtig en keek Hunter aan. Waarschijnlijk had zijn vader dat vaak bij hem gedaan. Even zag ze een beeld langskomen van een kleine Hunter. In een gedoken in de hoek van zijn kamer. Een grote man kwam kwaad binnen gestormd en vloekten op hem. Snel schudden ze haar hoofd om die vreselijke gedachtes kwijt te raken. ‘’Laat maar ik weet het antwoord al.’’ sprak ze en keek hem recht aan. In haar ogen kon je medelijden zien.

-megaa flutjee x'D

‘’Dat bij mij thuis… mijn schouder. Dat was een reflex hé?’’ vroeg ze voorzichtig en hij keekhaar even strak aan. Dat had ze dus al kunnen raden. Hij bleef haar aankijken en fronste toen ze met haar hoofd schudde. ‘’Laat maar ik weet het antwoord al.’’ Zei ze en keek hem aan. Hunter schudde even zijn hoofd en zuchtte zacht. ''Ja dat was een reflex.'' Mompelde hij zacht en keerde zijn rug naar haar toe. ''Je kan onderhand wel begrijpen hoe het was bij mij thuis, vooral na de dood van mijn moeder. Huilen kon ik nooit meer doen, ik kon geen pijn tonen.'' Hij zuchtte en staarde naar een golf. ''Elke keer als ik mezelf niet kon inhouden dook ik weg in een hoek van mijn kamer. En dan zou mijn vader schreeuwend mijn kamer binnen komen. Maar in plaats van me te troosten kon ikniks anders verwachten dan klappen. Elke keer als hij zijn hand op mijn schouder neerlegde dan ging zijn andere hand naar mijn strot om die dicht te knijpen terwijl hij me voor alles vervloekte.'' Langzaam deed hij een stap naar voren maar bleef met zijn rug naar haar toestaan. ''Naarmate ik ouder werd leerde ik mezelf verdedigen, niet dat dat veel hielp... Elke keer als ik uithaalde met mijn vuisten verbouwde hij mijn gezicht. Maar toch bleef het in mijn systeem zitten. Naarmate nog meer tijd verstreek werd ik nog sterker tot ik op een dag hem zo hard sloeg dat hij neerging.'' Even streek er een gemeende glimlach rond zijn lippen. ''Nooit heb ik zo hard gelachen, maar nooit zo vol haat.'' Hij draaide zich half om, maar zo dat ze zijn gezicht nog niet kon zien. ''Maar toen jij je hand op mijn schouder legde besefte ik het niet. Ik besefte niet dat jij het was in plaats van mijn vader.'' Hij zuchtte weer. Hij voelde zich toch nog wel een beetje schuldig. ''En ik weet dat hij allang dood is, ik weet dat ik hemheb afgeslacht. Maar altijd zal dat blijven steken in mijn hoofd. Het zijn herinneringen die ik wil vergeten, maar die ik niet meer wegkrijg.'' Hij zuchtte weer en haalde even zijn beide handen door zijn haar. ''Mijn leven is nooit makkelijk geweest.'' Hij zuchtte weer en liet zijn handen zakken. ''Killing is not nearly as easy as the innocent believe.'' Mompelde hij zacht en staarde voor zich uit. Hij wist niet waarom hij nou net dit allemaal aan haar had verteld, maar hij was wel blij dat hij het een keer zonder moeite kon vertellen aan iemand. Hoewel hij niet wist hoe ze zou gaan reageren wist hij wel dat ze medelijden met hem zou hebben. Maar ach, hoe was het anders als je niks anders kreeg dan liefde van je familie.


-pff heel verhaal

''Ja dat was een reflex.'' Mompelde hij zacht en keerde zijn rug naar haar toe. Lexie trok haar vest wat veder dicht en volgde Hunter met haar ogen. ''Je kan onderhand wel begrijpen hoe het was bij mij thuis, vooral na de dood van mijn moeder. Huilen kon ik nooit meer doen, ik kon geen pijn tonen.'' Hij zuchtte en staarde naar een golf. Langzaam knikten Lexie. Wat had ze toch een medelijden met hem, als ze de tijd terug kon draaien had ze dat gedaan zodat hij zijn vader eerder wat aankon doen. ''Elke keer als ik mezelf niet kon inhouden dook ik weg in een hoek van mijn kamer. En dan zou mijn vader schreeuwend mijn kamer binnen komen. Maar in plaats van me te troosten kon ikniks anders verwachten dan klappen. Elke keer als hij zijn hand op mijn schouder neerlegde dan ging zijn andere hand naar mijn strot om die dicht te knijpen terwijl hij me voor alles vervloekte.'' Langzaam stapten Hunter wat naar voren, maar hield zijn rug naar haar toe gekeerd. Ze voelde wat tranen opkomen, ze had zo erg medelijden met hem. Waarom kon ze hem niet helpen? Langzaam zetten ze wat stappen richting Hunter. Ze ging een meter naast Hunter staan zodat ze niet weer een onverwachtse klap kreeg. Hij vertelde het verhaal veder, ze voelde een eenzame traan over haar wangen glijden. Snel veegde ze die weg en slikten even. ‘’Als ik de tijd kon terug draaien voor je had ik het gedaan.’’ waarschijnlijk snapten hij hem ook wel. Ze draaide zich om en liep weer terug naar de palmboom. ‘’Was hij hetzelfde tegen je zusje?’’ vroeg ze zachtjes.

Zijn verhaal leek pijn te doen bij Lexie, maar hij was het wel gewend. Pijn deed het bij hem niet meer. Het bracht eerder de gevoelens van bitterheid terug in zijn hart. En de pijn die hij nog wel had werd verdrongen door die bitterheid. Hij kon er niks meer aan doen, maar elke keer als hij eraan terugdacht gebeurde dat gewoon. Hij merkte dat ze naar voren was komen lopen halverwege zijn verhaal. Vanuit zijn ooghoek keek hij weer even naar haar en hij zag dat er tranen ontstonden in haar ogen. Stond ze nu serieus te janken om zijn verleden? Hij merkte wel dat ze uit zijn buurt bleef, was ze bang dat hij haar ging slaan ofzo? Dat bij haar thuis was niks meer dan een ongelukje, een reflex. hij zou iemand nooit zonder reden slaan. Hij besloot er maar niks van te zeggen. ‘’Als ik de tijd kon terug draaien voor je had ik het gedaan.’’ Hoorde hij haar zeggen en hij draaide zijn hoofd om. Zijn ogen stonden vreemd leeg. Niet meer leeg als emotieloos, maar gewoon leeg alsof ze geen enkele emotie meer konden terugbrengen.''Geloof me, als dat kon had ik het zelf gedaan en als 10-jarige mn pa al afgemaakt zodat mijn moeder nu nog leefde.'' Antwoordde hij en zuchtte weer. Toen Lexie zich omdraaide en terugliep, liep hij gewoon mee. Het was niet echt lopen meer, eerder sloffen. ‘’Was hij hetzelfde tegen je zusje?’’ Vroeg Lexie zachtjes en Hunter schudde zijn hoofd. ''Nee, zij was anders dan ik. Haar band met onze moeder was minder sterk en zij was er al snel overheen. Dus in mijn vaders ogen was zij de sterkste.'' Antwoordde hij zacht en keek haar aan.

''Geloof me, als dat kon had ik het zelf gedaan en als 10-jarige mn pa al afgemaakt zodat mijn moeder nu nog leefde.'' antwoorden Hunter zuchtend. Toen ze terug liep, liep hij gewoon mee. , zij was anders dan ik. Haar band met onze moeder was minder sterk en zij was er al snel overheen. Dus in mijn vaders ogen was zij de sterkste.'' Antwoordde hij zacht en keek haar aan. Ze knikten even en keek hem aan in zijn prachtige ogen. ‘’Lijkt je zusje meer op je vader?’’ vroeg ze heel voorzichtig en hoopten dat Hunter de vraag niet verkeerd zou opvatten. Ze had niet echt een idee van Sheila. Waarschijnlijk had zij ook een goede en slechte kant. ‘’Was je zusje erbij toen je, je vader vermoorden?’’


- megaa fluutt

‘’Lijkt je zusje meer op je vader?’’ Vroeg Lexie voorzichtig en Hunter schudde zijn hoofd weer. ''Ja en nee tegelijk.'' Zei hij rustig en keek even naar de lucht. Qua karakter en houding leek ze heel erg op hem, omdat zij meer met hem optrok dan ik. Maar Qua uiterlijk totaal niet.'' Hij zuchtte even en keek haar recht aan. ''Hoewel ze nog altijd mijn vaders ogen heeft.'' Hij keek naar de zee en haalde opnieuw zijn hand door zijn haar. ''Ik lijk qua uitterlijk veel meer op mijn vader, alleen mijn blonde haar en mijn oogkleur heb ik overgenomen van mijn moeder, en misschien ook een deel van haar karakter. Maar dan ook een klein beetje.'' Het laatste mompelde hij een beetje. Hij leek meer op zijn moeder als hij haar vertelde, maar dat deed er niet toe. dan ging ze teveel verwachten van hem. Of ze ging verder denken, dat wilde hij gewoon niet. ‘’Was je zusje erbij toen je, je vader vermoorden?’’ Deze vraag viel lichtelijk verkeerd bij hem. Met een ruk draaide hij zijn hoofd om. ''Waar zie je me voor aan? Sheila is meer voor mij dan jij je kunt bedenken en denk je nu echt dat ik haar mee zou nemen in die ellende?'' Zijn kaak was meteen strakgetrokken. toen schudde hij zijn hoofd en keerde haar zijn rug weer toe.

''Ja en nee tegelijk.'' zei Hunter en richten zijn ogen op de blauwe lucht. Lexie knikten zachtjes en bleef naar Hunter kijken. Qua karakter en houding leek ze heel erg op hem, omdat zij meer met hem optrok dan ik. Maar Qua uiterlijk totaal niet.'' Hij zuchtte even en keek haar recht aan. ''Hoewel ze nog altijd mijn vaders ogen heeft.'' Lexie knikten weer zachtjes en keek naar de golfen. Op wie leek zij eigenlijk het meesten? Ze had geen idee, ze had van allebei haar ouders wel wat. Haar blonde haar, de lengte en de onzekerheid had ze van haar moeder. Van haar vader had ze haar ogen, haar figuur en natuurlijk had ze van alle bij het haar karakter. ''Ik lijk qua uitterlijk veel meer op mijn vader, alleen mijn blonde haar en mijn oogkleur heb ik overgenomen van mijn moeder, en misschien ook een deel van haar karakter. Maar dan ook een klein beetje.'' Het laatste mompelde hij een beetje. Hunter had nog steeds zijn ogen op de lucht gericht. Ze hopen nog steeds dat ze niets verkeerd had of ging zeggen. Met een ruk draaide Hunter zich om. . ''Waar zie je me voor aan? Sheila is meer voor mij dan jij je kunt bedenken en denk je nu echt dat ik haar mee zou nemen in die ellende?'' zijn kaak was gelijk strakgetrokken, maar snel schudde hij zijn hoofd en keek weer weg. ‘’Sorry.’’ sprak ze onzeker en verlegen. Ze zei wel niets meer.

-topic uit? X’3