Algemeen Onzin Topic

Voor de zoveelste keer in vele manen liep ze weer weg van het kamp, de sfeer die er hing was niet te verdragen voor haar. Niet dat het anderen uitmaakte hoe het met haar ging. Zij was alles kwijt wat ze had zonder dat ze iets voor ze had kunnen doen en iedereen leek maar door te gaan met hun eigen leventjes. Ze begreep het nog steeds niet, waarom had StarClan haar broer van haar afgenomen. Hij was de enige bij wie ze had kunnen steunen nu Dangerdance haar alleen had laten staan. Dangerdance, de kater die beloofde dat alles goed kwam en vervolgens haar niet meer aankeek. Zelfs na dit had ze geen ander woord gehoord van de rest van de Clan. Natuurlijk herinnerde ze zich Ravenfeather die met haar mee had gelopen en voor zijn eigen geluk haar niet had geholpen. Zelfs zij wist dat als hij haar had willen proberen te helpen dat ze had uitgehaald naar hem. Ergens voelde ze zich schuldig over het feit dat ze geen enkel van zijn woorden had beantwoord, maar ze had ook niet kunnen weten hoe. Geen enkel ander Clanlid sprak tegen haar en zo was ze het altijd wel gewend. Ze had geen vrienden en had voorheen alleen een zus die haar het leven verder zuur maakte dan dat het al was. Ze vroeg zich niet eens meer af wat er met Morningpaw was gebeurd, het ergste was dat ze er niet eens om had getreurd. Maar waarom zou ze dat eigenlijk moeten doen? De enige om wie zij treurde was haar broer Lostpath, die een lot had moeten accepteren dat hij helemaal niet verdiende. haar broer had veel en veel beter verdiend dan zo in de poten van StarClan te verdwijnen. En hoewel ze wel kon zeggen dat hij beter verdiende wist ze zelf ook niet hoe haar broer daar over had gedacht. De laatste keren dat ze hem had gezien had hij er gewoon slecht uit gezien.
Ze verdiende het niet om eigenlijk nog te lopen. Want zelfs al had haar broer er slecht uit gezien, ze was nooit naar hem toegestapt om hem te vragen of er iets was. Hoe had ze zo'n belabberd zusje kunnen zijn voor hem, ze had moeten klaarstaan om hem te helpen en niet te zwijgen. Ze kon het niet meer bevatten, maar elke keer als ze bereid was alles op te geven en hen achterna te gaan kwam er wel weer iemand om haar te stoppen of te redden. Waarom was zij nou zo belangrijk om te blijven leven. Ze verdiende het nog minder dan een van de misbaksels van de BloodClan. Ze begreep niet waarom anderen dat niet accepteerde, of wilde StarClan haar in leven houden om haar leven alleen maar afschuwelijker te maken. Dat idee klonk haar eigenlijk wel eerlijk in de oren, zij was afschuwelijk voor haar familie dus was het leven afschuwelijk voor haar. Maar toch wist zij ook dat ze dat niet voor eeuwig kon volhouden. De pijn die ze nu op haar hart droeg woog veel te zwaar voor haar.
Waar ze heen ging was de plek waar haar werkelijke ellende echt begon, de dag dat ze haar mentor voor goed kwijt raakte. Crossfire had haar daarvoor altijd beschermd tegen andere apprentices en vooral haar zus. Maar toen hij door haar doen verdronk veranderde alles. En opnieuw besefte ze dat ook zijn dood haar schuld was. Ze had het kunnen voorkomen als ze niet zo stom was geweest om zelf te vallen. Waarom had hij haar toen gered, het was haar eigen schuld geweest. Nooit had ze kunnen vertellen wat de kater voor haar had betekend. Het was de vader geweest die ze nooit had gehad en een van de meest respectable warriors die ze ooit had gekend. Toen ze nog klein was wilde ze zijn pad volgen en net zo worden zoals hij, maar hij was nooit ver gekomen. Zijn partner was niet lang na zijn overlijden verdwenen en nooit is nog wat van de poes vernomen. Zij had hen beide afgenomen wat ze zelf wel had kunnen hebben. Nooit zouden zij bij de warriors zitten en de namen van hun kittens horen terwijl die naar hun mentor liepen. nooit zouden ze samenzijn als twee oude elders. En dat alles was ook haar schuld. Waarom had ze nooit beseft wat voor een walgelijk wezen ze eigenlijk was?
Deze dag zou waarschijnlijk niet veel anders zijn dan alle andere dagen die ze had gespendeerd in haar eentje. Ze zou hier zitten, staren in het water en haar leven weer overdenken tot ze gek werd en gewoon instortte. het verbaasde haar best wel dat ze door zoiets nog nooit echt per ongeluk in de rivier was gevallen. Maar ze had geen keus anders dan hier zitten of ergens anders waar anderen nauwelijks kwamen. Waar ze nu zat was een andere plek dan normaal, ze had gekozen voor de exacte plek waar het ongeluk was gebeurd in plaats van de plek waar ze praktisch gezien onzichtbaar kon zitten. Ze verwachtte toch geen aandacht van anderen dus ze had de gok durven wagen.
Toch had ze hem niet zien of horen aankomen, ze was veel te ver teruggetrokken geweest in haar geest om hem te horen. Toen ze echter plots een stem naast zich hoorde sprong ze letterlijk even op van schrik en haar achterpoten schoven half uit elkaar terwijl ze de kater even verwilderd aankeek. hij zag er een stuk beter uit dan dat zij deed maar dat was niet al te moeilijk. Ze deed niet eens meer de moeite zichzelf te onderhouden, ze zag er de zin niet van in. Gelukkig bedekte haar vacht nog wel haar lichaam waardoor je niet kon zien hoe mager ze eigenlijk was geworden. Ze probeerde na te denken en herhaalde zijn woorden in haar hoofd tot ze ze begreep. Ze was zo ver weggezakt geweest in haar gedachtes dat haar denken gewoon even niet ging. Langzaam ging ze weer zitten maar wendde haar kop af om naar het water te staren maar geen antwoord te geven. Waarom moest hij nu weer degene zijn die naar haar toekwam? Het duurde even tot ze doorhad dat hij daadwerkelijk op een echt antwoord van haar wachtte. Even haalde ze haar schouders op en slikte. ''Wat is nog mooi,'' Fluisterde ze zacht en staarde naar haar reflectie, hem absoluut niet aan durven te kijken. Hoe kon iemand ooit begrijpen dat niks voor haar nog mooi was. ''Dit is niet mooi, zal het ook nooit worden.'' Fluisterde ze nu en sloot haar vroeger nog heldergroene ogen. Ergens wilde ze opstaan en gewoon wegrennen voor de zwartwitte kater naast haar, maar dan zou het schuldgevoel haar helemaal verpletteren. Maar zelfs nu kon ze niet de woorden opbrengen om zich te verklaren voor haar zwijgen die avond dat ze haar broer terugbracht naar het kamp. Hij dacht waarschijnlijk dat ze een hooghartig kreng was dat niks om anderen gaf. Maar zelfs daar kon ze niet zeker van zijn, geen enkel woord vertrouwde ze nog, zelfs niet haar eigen woorden. ''Waarom ben je hier?'' Vroeg ze tenslotte nog fluisterend. Het was niet dat ze nu niet echt wilde praten met hem maar ze durfde niet. Een oordeel kwam bij haar vaak te hard aan, en ze wist dat anderen haar al beoordeeld hadden. Zachtjes zuchtte ze en schudde haar kop terwijl ze haar ogen weer opende en recht in de twee doffe ogen keek die haar weerspiegelde in het water. Waarom had ze nooit als elk ander kunnen zijn?