Hungry, feeding on chaos and living in sin [America]

Zuchtend schudden ze haar hoofd en bleef hem aankijken. "Achja, waarom zou je het niet mogen weten he. Wij zijn gelukkig verleden tijd." Sprak ze simpel. De tijd die hunter en zij hadden gehad vond ze nog altijd leuk en fijn, maar wat daarna allemaal was gebeurt vond ze maar niks. "Wat hebben ze nou weer gedaan dan ze moeten oppassen?"vroeg ze een beetje nieuwschierig. Lachend keek ze hem aan. "Moet ik alvast een emmer voor je pakken lieffie van me." Sprak ze sarcastisch. Het was misschien maar beter als ze nu haar mond ging houden.

Met zijn ogen rollen kon hij nou net niet laten waarna hij met een grijns een paar passen dichterbij zette. ''Gelukkig wel ja, ik kan me nu ten minste ongestoord op mijn werk richten.'' Antwoordde hij koud voor hij zijn schouders ophaalde en zijn hoofd langzaam schudde. ''Meer dan genoeg, ze zullen het vanzelf wel beseffen. Vooral dat irritante joch...'' Hij snoof even en schoot zijn sigaret weg voor hij nog een pas naar haar toe zette. Zonder waarschuwing schoot zijn hand naar haar gezicht en hij pakte haar kin vast. ''Gaan we nu brutaal worden?'' Vroeg hij zacht en zette nog een pas dichterbij zodat hij echt pal voor haar stond. Zijn hoofd tiltte hij iets opzij zonder haar kin los te laten. ''Is wellicht nou niet het slimste om nu te doen, vind je ook niet?'' ging hij verder en lachtte zacht. Hij moest toegeven dat ze lef had gekregen. Of dat nu een momentopname was of iets was ze had geleerd zou hij waarschijnlijk nooit echt weten.

"Oh alsof je dat met mij niet kon dan?" Vroeg ze, zoveel aandacht vroeg ze nooit van hem... Toch? Dat hij een paar passen dichterbij kwam deed haar vrij weinig, zolang zijn handen niet weer om haar keel draaide kon ze het nog wel hebben. "Oh bedoel je dat de geheimen dienst achter je kont aan zit om je uit te schakelen voor altijd?" Sprak ze met een kleine glimlach op lippen. Wat ze nu deed was wel heel tegenstrijdig. Want zelf wist ze ook wel dat als hij omgelegd zou worden dat ze er verdriet van zou hebben. Ze schrok toen hij haar kin vast pakten uit het niks. Een blik van wantrouw schoot door haar ogen. "Ben jij toch ook altijd." Gaf ze antwoord op zijn vraag of ze brutaal ging doen. "Uhm ja wat is slim? Je klem zuipen om de emoties uit te schakelen? Ook niet echt he Hunter."

Hij rolde even met zijn ogen voor hij snoof. ''Nee, niet echt.'' Antwoordde hij simpelweg en grinnikte. Hij ging er verder geen verklaring voor geven maar hij wist het zelf maar al te goed. Hij haalde zijn schouders op en grinnikte voor hij zijn hoofd schudde. ''Waarom zouden ze achter mij aan zitten, ik heb niks misdaan. Althans in de laatste maand ten minste. Maar zelfs dat zou mijn reden niet zijn, bovendien wil ik het ze toch echt zien proberen.'' Zei hij met een grijns voor hij zacht lachte. Hij had gezien wat hij wilde zien, ze vertrouwde hem dan ook absoluut niet en dat was goed. Wellicht bleef ze daardoor weg, wat hem meer rust zou geven. ''Ja, maar ik kan het me permitteren om brutaal te zijn, voor jou lijkt het me nou niet echt een goed idee.'' Antwoordde hij voor hij alleen langzaam een wenkbrauw op voor hij zijn schouders ophaalde. ''Emoties uitschakelen? Meis, raak eens goed bezopen. Ga dan slapen en wacht tot je wakker word, eens zien wat jij je nog kan herinneren. Alcohol maakt emoties los, het verlegd de grenzen van een ander en ga zo maar door.'' Zei hij, alsof hij haar wat nieuws leerde.

Ze trok haar wenkbrauwen op. "Oh ja tuurlijk. Ik liep je altijd in de weg." Sprak ze en rolde met haar ogen. "Oh nee jij hebt niks gedaan lekker ding, natuurlijk niet." Sprak ze. Dat hij deze twee maanden niks had gedaan wou ze wel geloven, maar wat hij daar voor had gedaan.. "Ben benieuwd.." Sprak ze en zuchten even. Zolang Alex maar heel terug kwam van zijn missies. Lachend keek ze hem aan. "Laat mij ook eens brutaal zijn.." Greens ze breed. Ze luisterde geen eens naar zijn gelul over alchohol. "Het zal wel Hunter, het zal wel."

Hij haalde even schamper zijn schouders op en gaapte. Het maakte hem eigenlijk niet zo heel veel meer uit, de wereld kon hem,gestolen worden. ''Ach...'' Was zijn enige reactie dan ook, maar wat was er verder te antwoorden. Ze leek niet in te zien wat het effect van haar was geweest in zijn bezigheden. Maar dat ging hij haar ook niet aan har neus hangen, het ging haar niks meer aan. ''En nee, eigenlijk heb ik niks gedaan. Goed hea?'' Kaatste hij terug met een brede grijns. Hij had in de rest van zijn leven genoeg gedaan voor een heel leven maar dat deed er niet toe. Hij had zich de laatste tijd genoeg ingehouden, wetend dat hij daardoor buiten het beeld zou vallen op een gegeven moment. Hij rolde enkel met zijn ogen bij die simpele woorden en schudde zijn hoofd. ''Geen zorgen. Ik zal hem nog wel de laatste groeten doen als ik hem weer zie.'' Sprak hij bijna koud. Als mensen hem met rust lieten konden ze altijd blijven leven, maar hen die in zijn weg stonden moesten geruimd worden. Op welke manier dan ook, en hij kende er meer dan genoeg. langzaam trok hij een wenkbrauw op en staarde haar even strak aan. ''Wat als ik zeg nee? Ik zou het je namelijk sterk afraden om een te grote bek te hebben.'' Zei hij langzaam, maar duidelijk voor hij zijn hoofd weer schudde. ''Echt, leer eens leven. Je leeft maar een keer. En met mensen zoals mij op de wereld weet je maar nooit wanneer je laatste dag is. En al geloof je me niet.'' Hij haalde zijn schouders op en gaapte. ''See if I care.''

Lexie zuchten en rolde met haar ogen. Ze had ook niet verwacht een antwoord te krijgen dus ach, dan maar niet. "Zo zo, das knap." Knikten ze met haar hoofd. Binnen en no time was hij weer op moord pad en haalde hij die twee maanden zo weer in. Fronsend keek ze hem aan. Laatste groeten? "En wat bedoel je precies met de laatste groeten?" Vroeg ze en bleef hem aankijken in zijn blauwe kijkers. Eventjes lachten toen hij zijn wenkbrauw optrok. "Niet van mij gewend he.." Sprak ze met een kleine grijns op haar lippen. "Oh wacht even." Zei ze en viel even stil. "Is dit een dreigement of zo iets?" Al was het een echt dreigement naar haar toe kon ze er niks aan doen, maar goed. Waar was toch de Hunter gebleven waar op ze verliefd was geworden? Want de jongeman die voor haar stond had er niks en ook 3x niks van weg.

Langzaam kroop er toch weer een grijns op zijn gezicht voor hij bijna trots knikte. ''Ja dat vond ik nou dus ook, ik ben echt geweldig.'' Antwoordde hij zonder verder een spier te verroeren. Zodra ze fronste begon hij te grinniken. Daar had hij dus blijkbaar een snaar geraakt maar hij ging het niet makkelijk maken nu. Hij haalde langzaam zijn schouders op en keek haar aan. ''Wie weet wat ik ermee bedoel, kan van alles zijn. Vul het zelf maar in.'' Antwoordde hij voor hij een bijna onschuldige glimlach op zijn gezicht toverde. Waarschijnlijk had hij voorlopig geen ruimte om naar die spy uit te halen maar er kwam vast wel een moment in de toekomst dat het kon. Hij ging niet eens in op haar opmerking, het was nou niet alsof het veel effect op hem zou hebben als ze brutaal zou zijn. Het zou alleen haar eigen risico zijn. ''laat ik het zeggen, ik heb je gewaarschuwd.'' Antwoordde hij voor hij langzaam weer begon te grijnzen Als ze het zo wilde zien kon hij er wel op inspelen. ''Wie weet, dat zou het nog best eens kunnen zijn.'' sprak hij met een zachte toon.

Ze trok haar wenkbrauw op bij zijn opmerking over hoe geweldig hij was. "Ja heel geweldig Hunter." Sprak ze droogjes. "Kun je hem niet gewoon laten Hunter? Of ga je me weer een liefde ontnemen?" Zei ze en keek hem recht aan. Hunter zijn actie op het strand zal ze niet snel vergeten. Hopelijk zat hij alleen maar met haar te spelen en meende hij het niet echt wat hij over Alex zei. "Dus laat Alex maar lekker zijn eigen weg gaan. Volgens mij heeft hij je al een hele tijd niet lastig gevallen dus nogmaals laat die jongen gaan." Ze wist dat haar woorden niks hielpen, maar goed het was te proberen. "Hoe zit het eigenlijk met je liefdesleven Hunter? Nieuwe chick aan de haak geslagen?" Vroeg ze toch een beetje nieuwschierig. Jaloers was ze niet, ze had Alex nu. Maar ze wensten Hunter wel het beste toe, dus ze hoopten dat hij ooit nog een lieve leuke meid zou vinden die hem zou accepteren zoals hij was.

Hij negeerde haar reactie, alsof het uit maakte wat ze zei. Ze zou hem toch niet geloven, want ergens was hij stiekem meer onder de indruk van zijn eigen vaardigheden en overlevingsdrang dan dat hij zou toegeven. Zijn zelfbeheersing viel dan wel binnen een andere groep maar dat was iets wat hem niet snel ontglipte. Zolang anderen maar niet wisten welke snaren ze moesten raken om hem wel over de grens te trekken. Hij haalde zijn schouders op bij haar volgende opmerking. ''Misschien, misschien niet. het is nu niet alsof jij me tegen kunt houden nietwaar?'' Het laatste liet hij zo onschuldig mogelijk over zijn lippen rollen. Zijn ogen verhardde iets terwijl ze verder ging, had ze wel enig idee hoe de wereld eruit zag buiten de leugens die de realiteit vertoonde. ''Nu wellicht niet, maar het is onontkoombaar dat hij me in de weg gaat lopen. Misschien moet ik je aanraden een wijzere keus te maken als het gaan om vriendjes.'' Antwoordde hij maar schoot in de lach bij haar vraag. ''Ik heb betere dingen te doen dan me daarmee bezig te houden. Bovendien, waarom zou ik de moeite doen, het kost tijd en levert niks op.'' antwoordde hij simpelweg en het maakte hem op het moment ook helemaal niks meer uit. Hij had nog het een en ander en herstellen met vrienden die hij nodig ging hebben. ''Oh wacht volgens mij had ik een date met Kate vanavond.'' Voegde hij er aan toe en grijnsde breed. Het feit dat het bijna een ritueel was geworden om met haar uit eten te gaan als hij in de buurt was liet hij buiten wegen.

Ze rolde met haar ogen toen hij haar opmerking over hoe geweldig hij was negeerde. Tuurlijk ging hij daar niet op reageren, dat had ze zelf ook wel kunnen bedenken. ‘’Nee jou tegenhouden gaat mij nooit lukken, niemand gaat dat lukken volgens mij. Dus ik ga ook geen poging doen om jou te stoppen, want dat zou toch geen nut hebben.’’ Reageerde ze op zijn opmerking. ‘’Maar waar heb je Alex voor nodig? Of ga je dan ook niet vertellen…?’’ vroeg ze aan hem, 80% kans dat hij geen antwoord ging geven maar goed. ‘’Nou wat een goede raad van je Hunter bedankt, misschien moet ik dat inderdaad maar eens opvolgen. Want ik word langzamerhand gek van al dat moordgezeur.’’ Antwoorde ze een klein beetje bot. Al dat gezeur over die doet dit wat niet kan, die doet dat wat niet kan dus ach kogel door zijn kop. ‘’En ik vraag het nog 1 keer en dan stop ik er mee, want dat heb ik zo net gezegd, laat Alex met rust. Gun mij gewoon een lang en gelukkig leven met hem.’’ misschien was dit niet zo handig om te zeggen, alleen ze wou ook gewoon een normaal leven met Alex leiden. Hunter schoot in de lach bij haar antwoord waarbij ze hem verbaast aankeek. ‘’Oh Hunter jij hebt ook je behoeftes dus het levert je wel wat op. Of niet.?.’’ Sprak ze met een grijns op haar gezicht. Normaal zou ze nooit zo iets zeggen, maar ze was nu toch al goed op weg dus dan kon dit er ook wel bij. ‘’Leuke meid toch?’’ zei ze en meende het ook. Het was niet haar soort mens, maar zij leek wel bij Hunt te passen. Ze hoopten dat Hunter ook iemand zou vinden waarbij hij zichzelf weer kon zijn zonder zijn masker telkens op te moeten zetten.

Hij zweeg maar kon de neiging om met zijn ogen te rollen onderdrukken zodra ze begon over hoe niemand hem kon stoppen. Hoewel hij haar erover kon tegenspreken wist hij dat hij dat niet moest doen. Ze moest nu geen hoop krijgen dat hij daadwerkelijk te stoppen was als je wist hoe. Bij haar vraag kropen zijn mondhoeken langzaam op en zijn glimlach was uitdagend terwijl hij haar aankeek. ’’Make me.’’ was zijn enige antwoord, het zou haar toch niet lukken om het uit hem te krijgen. Hij kon het toch niet laten om even te grinniken voor hij zijn schouders ophaalde en zijn handen quasi onschuldig hief. ’’Hey niet mijn schuld hier.’’ Antwoordde hij simpel voor zijn ogen iets vernauwde bij haar opmerking. Dacht ze nu werkelijk dat, dat nou de slimste optie was? Hij dacht even in stilte na, niet dat hij het antwoord niet wist maar puur om te stangen. ’’Hmm wat dacht je hiervan.’’ Begon hij langzaam met een bedenkelijke toon in zijn stem voor zijn gezicht verhardde. ’’Nee, wellicht zal ik wel het tegendeel doen.’’ Sprak hij hard voor hij weer breed grijnsde. Als zij een normaal leven wilde leiden dan had ze ver weg moeten gaan en niet de keus maken voor iemand die ook met beide voeten aan de duistere kant van de wereld stond. Hij begreeep niet wat haar nou zo had verbaasd maar het maakte niet zo heel veel uit. Opnieuw haalde hij zijn schouder op voor hij een ongeïnteresseerde uitdrukking kreeg. ’’Zoals ik al zei, geen zin om er tijd aan te besteden. Heb betere dingen te doen.’’ Zei hij voor er een frons over zijn gezicht trok zodra ze Kate een leuke meid noemde. Ze had geen idee over wie ze het had, maar hij ging het haar ook niet aan haar neus hangen. ’’Ze heeft goed gevoel voor humor.’’ Antwoordde hij simpelweg maar ging er niet verder op in.

Voor het makkelijkere wilde kijken of dit sheet nog functioneerde:

Ze rolde langzaam met haar ogen toen ze Hunter zijn mondhoeken zag omvouwen tot een glimlach. "Laat maar Hunter. " zuchten ze. Waarom deed ze überhaupt een poging, hij ging toch niks zeggen. Als was het alleen al om haar dwars te liggen en te naren. Misschien was het ook maar beter als ze van niks wist. " Oh tuurlijk jij wel Hunter, waarom gun je mij niks. Ik gun jou toch ook een gelukkig liefdesleven." Mompelde ze wat onduidelijk in de hoop dat hij het laatste niet zou verstaan. Hunter zou het toch niet geloven of willen geloven dat zij hem wat gunde. Maar dat was zijn probleem. Ze had besloten om zich niet langer zorgen te maken over hoe Hunter zich voelde. Hij wou zelf geen hulp en bovendien wou hij haar eerst omleggen. Ergens kon ze zich voor haar kop slaan. Welke idioot was nou niet onvergetelijk kwaad op degene die haar wou vermoorden. Simpel weg omdat ze te veel wist van hem. Maar wat wist ze nou echt van Hunter? Ze zag hem fronsen toen ze over Kate begon. Het was vast ook een of andere rare meid die dingen deed die vast niet volgens de wet gingen. "Past mooi bij jou." Sprak ze nog al sarcastisch. Een normale nette burger zou het niet volhouden met Hunter als geliefde. De continue angst dat hij misschien niet thuis zou komen, ergens in een steegje dood zou liggen gaan. Nee zij kon er niet heel goed tegen toen zij nog wat hadden. Ze keek hem even aan en zuchten. Wat moest ze nou met hem? In haar zak voelde ze haar mobiel trillen. *vlucht naar Kingsford Smith international airport vertrekt over 12 uur. U kunt u online inchecken.* Wie had gedacht dat ze Hunter hier zou treven tijdens haar korte trip. "Nou Hunter, ik laat je maar weer eens met rust." Sprak ze terwijl ze hem in zijn blauwe ogen aankeek. "Veel plezier vanavond met die meid." Ze zetten een paar stappen richting de menigte, maar wachten even. "Als je ooit..... doei Hunter" begon ze haar zin, maar maakten hem niet af. Hij wou haar hulp toch niet meer accepteren dus waarom zou ze het hem nog aanbieden. Ze wierp een laatste blik naar hem met een kleine glimlach en verdween in de menigte.

-topic uit-