Hungry, feeding on chaos and living in sin [America]

Met zijn ogen half omhoog gericht liep de jonge Rus door de winkelstraat in New York, hij moest eigenlijk ook nog een nieuw pak hebben maar dat kwam later wel hij moest nu eerst weer een nieuwe voorraad shirts inslaan gezien dat van hem behoorlijk was geslonken. Misschien moest hij eens voorzichtiger zijn met het bloed van een ander en dat van zichzelf. In zijn gedachtes haalde hij zijn schouders op en bleef even staan om rond te kijken. Er was niet veel veranderd sinds hij hier voor het laatst was geweest. Zijn muziek stond een heel stuk harder dan normaal en zelfs in de drukke straat zag hij hier en daar iemand even opkijken en de meeste meiden hun nek verrekken. Hij kon het niet helpen om een grijns tevoorschijn te halen, hij hield van dat soort aandacht. Gelukkig kwam hij er nooit echt te kort aan. Gapend zette hij zijn muziek zachter en duwde de deur van de winkel waar hij heen wilde open en liep naar binnen. Even paste zijn ogen zich aan en scande hij rond op zoek naar hetzelfde als altijd. Vroeger kwam hij nooit alleen maar Sheila was er niet om hem te helpen en toch stak het hem. Afwezig liep hij naar de juiste plank en staarde er even afwezig naar. ''Hunter, lang niet gezien!'' Klonk een vrolijke stem naast hem en hij schrok op uit zijn gedachtes. ''Kate,'' Mompelde hij en draaide zijn hoofd langzaam haar kant op. ''Ik dacht dat ik je nooit meer terug zou zien.'' Grijnsde de jonge meid naast hem. ''Maar zo te zien ben jij ook nog altijd druk bezig.'' Vervolgde ze en hij trok zijn mondhoeken iets op. ''Hmm ben alleen door mijn shirts heen.'' Antwoordde hij en bekeek haar van top tot teen. ''Jij bent ook niet veel veranderd zie ik.'' Zei hij en bedacht zich hoe ze er een jaar geleden uitzag. haal lange bruine lokken vielen ver over haar schouders en haar bruine ogen paste er perfect bij, net zoals haar slanke figuurtje. ''Kunnen we van jou niet zeggen grote vent.'' Was het antwoord en hij rolde met zijn ogen. ''Is dat zo, kan het je vast wel laten zien vanavond. Zal ik jou laten zien hoeveel ik wel niet veranderd ben.'' Antwoordde hij en trok toch een grijns op zijn gezicht.

Na allemaal gezeur om van alles en nog wat was ze blij dat ze er even tussen uit kon. Terwijl ze zich door de drukte heen wurmde keek ze in het rondte opzoek naar een leuke winkel. Het weer was hier iets anders dan ze had bedacht dus ze moest even andere kleren inslaan, en het was hier veel goedkoper dan in Aussie. Dat was ook nog eens leuk. Af en toe stopten ze voor een winkel om naar binnen te gluren. Ze nam nog geen eens de moeite om naar binnen te gaan als er geen leuke kleren hingen in de etalage. Zuchtend liep ze veder en stopten even om koffie te halen. Op een terrasje ging ze zitten en bekeek stilletjes de mensen die langs liepen terwijl ze haar koffie dronk. Uit het niks verslikten ze zich toen ze iemand aan de overkant zag lopen die verdacht veel op Hunter leek. Proestend zetten ze haar beker neer en wreef in haar ogen. Zag ze nu spoken? Het was wel heel toevallig als hij nu ook hier was. Toen ze weer opkeek kon ze hem niet meer vinden, dus ze zal het wel verbeeld hebben. Zuchtend nam ze de laatste slok van haar koffie en stond op om veder te gaan met haar zoektocht naar kleren. Na weer wat winkels voorbij gelopen zijn kwam ze uit bij een winkel die haar wel wat leek. Zwijgend liep ze naar binnen en liep gelijk naar de vesten toe. Rustig keek ze rond maar toen ze een bekende stem hoorde draaide ze zich om. Fronsend keek ze om naar Hunter die met een andere meid stond te praten waartegen hij iets zei waarbij ze zich heel snel weer omdraaide. Ze knipperde een paar keer met haar ogen en probeerde om onopvallend veder te zoeken naar een vest. Stiekem wou ze nog een keer omkijken, maar dat was ongemakkelijk dus dat liet ze maar. Heel diep van binnen voelde ze iets van jaloezie, maar dat gevoel probeerde ze maar te onderdrukken. Na wat hij haar had geflickt moest ze eigenlijk pislink zijn, maar dat was ze eigenlijk nooit geweest. Ze was alleen maar teleurgesteld in hem.

Hij hield gewoon van aandacht maar dan op een opvallende manier. het was niet dat hij nu echt verwaand was. Nee, hij wist dat hij een mooi uiterlijk had en dat maakte het vaak het ergst. Zelfs de mensen die hem al jaren kenden kon hij nog met de juiste woorden rond zijn vinger draaien zolang ze maar vrouwelijk waren. Bij mannen moest hij het altijd maar anders aanpakken en klappen uitdelen. En zelfs al stond het hem niet aan, hij kwam toch altijd hier terug om zijn spullen te halen. ''Maar het is wel schattig dat je hier toch weer bent.'' Hoorde hij Kate zeggen en hij snoof even. ''Schattig?'' Antwoordde hij alleen even en schudde zijn hoofd. ''Is Jake hier trouwens nog ergens in de buurt of is die weer door naar het volgende land?'' Vroeg hij toch en staarde even heen en weer. Ergens wilde hij overstappen op zwart, shirts die hij toch nog de was in kon gooien. Maar liever ook weer niet gezien hij liever witte shirts droeg. ''Ik heb al drie maanden niks van Jake gehoord dus ik heb geen idee.'' Mompelde Kate naast hem en hij keek even op.''Hmm oke dan.'' Antwoordde hij maar schudde zijn hoofd. ''Okee ander onderwerp, hoe klinkt een etentje vanavond?'' Vroeg hij zacht en trok zijn mondhoeken toch weer op. ''Een etentje met jou? En jij denkt dat ik niet weet waar dat in eindigt, vooral met jou. Maar goed, het klinkt wel aantrekkelijk.'' Was het antwoord dat hij kreeg en hij schoot in de lach voor hij zijn hoofd schudde. ''Ik heb je nou nooit horen klagen over etentjes.'' Zei hij en legde een arm rond haar middel. ''Maar dan haal ik je vanavond op, dan reken ik zo alleen af en haal ik mijn bestelling vanavond op.'' Zei hij en grinnikte even zacht tot hij opkeek en zijn ogen belandde op een persoon die hij eigenlijk niet wilde zien hier. Zeker nu niet, niet zoolang hij niet wist wat hij met haar aan moest. ''Maar je hebt een klant schoonheid, je ziet mij vanavond weer wel verschijnen.'' Fluisterde hij ditmaal en liet haar los. ''Is goed handsome, ik zal braaf voor het raam wachten.'' Klonk Kate haar stem terwijl haar hand heel even over zijn arm gleed terwijl hij wegliep en zacht grinnikte. Hij hoorde haar stem nog tegen Lexie maar volgde het niet meer en maakte dat hij naar buiten kwam. Hij had nu echt wat te drinken verdient. in stilte plofte hij neer op een terras een paar straten verderop en kon het niet laten tocht een biertje te bestellen.

Ongestoord winkelde ze gewoon veder maar luisterde stiekem toch met het gesprek mee. Af en toe fronsten ze wat en rolde met haar ogen. "Klef.." Mompelde ze onverstaanbaar terwijl ze een vest uit het rek pakten en het bekeek. Zelf wist ze ook wel dat Hunter genoeg meiden voor hem in de rij had staan. Knap was hij zeker, vooral zijn prachtige blauwe ogen. Daar kon ze zo in weg dromen. Ze werd uit haar gedachtes gehaald toen Hunter opmerkten dat het meisje waar hij mee stond te praten een klant had.  De klant was zij dus, dat betekende dat Hunter haar ook had gezien, fijn. Het meisje vroeg of ze het kon vinden waarop ze vriendelijk antwoorden dat het allemaal wel lukten. Ondanks dat ze ergens wel jaloers was had ze geen reden om onaardig tegen het meisje te doen. Ze zond haar een glimlach toe en keek haar even na over haar schouder toen ze weg liep. Het vest gooide ze over haar arm en pakten er nog een in een andere kleur. Ze rekende af en liep toen weer naar buiten. Voor de deur keek ze even in de rondte om te kijken waar ze nu naar toe ging. Uiteindelijk besloot ze maar om gewoon met de menigte mee te lopen. Op een gegeven moment zag ze Hunter weer zitten. Eventjes keek ze hem met met een kleine vriendelijke glimlach aan. Zuchtend liep ze veder en keek stiekem nog een keer over haar schouder.

Hij had haar stem wel gehoord maar had er niet uit kunnen opmaken wat ze zei, maar hij ging ervan uit dat het niet vriendelijk of waarderend was. Half haalde hij zijn schouders op, het maakte hem niet zo veel meer uit. Ergens wenste hij dat er iemand met een wapen om de hoek stond en er een eind aan maakte voor hem zodra hij naar buiten liep. Hij wist heus wel dat zoiets niet zou gebeuren omdat ze allemaal te bang waren of nog niet bewust waren van het feit dat hij nog altijd leefde. Toch baalde hij er even van dat Jake al drie maanden buiten bereik was, hij had dat stomme joch nodig om wat dingen te vervangen. Zuchtend staarde hij voor zich uit en sloot even zijn ogen terwijl hij een slok bier nam. Hij moest echt een stoppen met drinken, maar het leek het enige middel te zijn tegen de pijn die hij wel degelijk voelde. Mensen mochten dan wel denken dat hij geen gevoelens had maar hij zat er helemaal vol van, zo vol dat ze op momenten hem dreigde te verstikken. Zodra hij zijn ogen weer opende schoten ze rond, langs alle langskomende mensen. De flirtende serveerster had hij volledig genegeerd maar haar zag hij wel. Zonder dat hij het doorhad vernauwde zijn ogen iets en hij snoof. Kon ze niet gewoon ophoepelen zodat hij zijn zaken kon afhandelen. hoewel ook hij wist dat hij haar waarschijnlijk nog een keer zou zien zodra hij terug was in Australië. Hij had nog wat af te handelen met een bepaalde spion. Bij het zien van haar glimlach kon hij zijn mondhoeken niet stoppen een fractie op te kruipen, iets wat niet al te lang duurde. Hij zuchtte even maar ontmoette haar blik zonder emotie zodra ze over haar schouder keek. Wat had hij eraan om bij haar in de buurt te komen, ze had genoeg bescherming en hij vond het wel weer prima in zijn eentje.

Vanaf een afstand en zonder ook maar een woord gewisseld te hebben kon ze zien dat Hunter niet lekker in zijn vel zat. Ze begreep het wel, maar ze kon er niks aandoen dus dacht ze daar veder niet meer aan. Haar mondhoeken trokken nog meer op bij het zien van Hunter zijn zeer kleine glimlach. Met een kleine grijns op haar gezicht liep ze veder, maar toen ze achterom keek en zijn emotieloze blik ontmoeten was dat al snel weer weg. Ze richten haar blik weer voor zich op de menigte, ondanks de neiging om nog een keer achterom te kijken. Hopelijk ging het snel beter met hem, want dit gunde ze hem niet ondanks wat hij haar had aangedaan. Door het getril van haar telefoon werd ze uit haar gedachtes gehaald. Bij het zien van Alex zijn smsje krulde haar lippen wat omhoog.

Wat ze dacht wilde hij niet weten en het zou hem niks moeten interesseren, dat wist hij wel zeker maar hij kon er niks aan doen dat hij het zich toch bleef afvragen. Had zij de beloop van zijn pijn kunnen veranderen als hij haar niet had weggestuurd? Hij kon het niet vragen en al zeker niet weten. Gedaan was gedaan en hij kon de tijd niet terug draaien. Langzaam schudde hij zijn hoofd, niet wetend of ze de lichtste glimlach had opgemerkt gezien hij haar gezicht niet goed meer had kunnen zien. Toch had hij gedeeltelijk een grijns gezien zodra ze om had gekeken maar die verdween snel weer waarop hij zuchtte en zijn hoofd schudde. ''I will not weep and wonder of what might have been.'' Mompelde hij tegen zichzelf, meer als overtuiging omdat hij zo onderhand lichtelijk begon terug te vallen. Hij wist dat hij dat niet kon maken als hij ooit een hand wilde leggen op Ygor, zeker niet met het aanbod dat boven zijn hoofd hing. Ze hadden hem meer geboden dan hij nodig had gehad, alleen Ygor was genoeg geweest maar vrijheid klonk voor hem ook niet slecht. Met Ygor uit de weg kon hij een heel groot deel afsluiten en wellicht zichzelf wel terugtrekken in een stil hoekje van de wereld om de rest van zijn dagen te slijten. Langzaam goot hij de laatste restanten van zijn drinken naar binnen om vervolgens op te staan en even rond te kijken. Toch vielen zijn ogen op een gezicht dat hem bekend voorkwam. Zonder een woord te zeggen mengde hij zich tussen de mensen en bewoog zich met elke stap dichterbij, niet beseffend dat hij dezelfde kant op ging als dat zij was gegaan.

Af en toe vroeg ze zichzelf ook af of ze hem had kunnen helpen met het verlies van Sheila, maar hij had zich zo buitengesloten van de rest van de wereld dat ze niks had kunnen doen. Misschien had het beter geweest dat hij haar had laten gaan en dat ze nu bij Alex was. Alex was meestal beter gehumeurd en ze was minder in gevaar als ze bij hem was. Zachtjes schudden ze haar hoofd, dit was voorbij dus moest ze er niet te veel over na denken. Zuchtend liep ze veder, geen idee hebbend dat Hunter dezelfde kant als haar was opgelopen.

Flutje

Hij vroeg zich af wat hij hier deed, was hij niet verdwenen? Het was een vraag die in zijn hoofd spookte terwijl hij zich soepel door de menigte bewoog, elke voetstap van zijn voorganger volgend. Hij moest weten of hij het goed gezien had, wellicht dat hij ergens nog goed nieuws kon brengen dan. Zonder dat hij het doorhad raakte zijn schouder die van haar in een lichte duw maar hij keek niet op of om. Hij haalde zijn handen uit zijn zakken en stak deze langzaam uit zodra hij een zijstraat zag naderen. Dit was zijn kans, voor het te laat was. In een beweging greep hij de arm van de jongen en stapte de menigte uit om de jongen mee te slepen de zijstraat in. ''Jake!'' Zijn stem klonk verrast maar zijn gezicht klaarde voor een seconde even op. ''Hunter? Hunter Gregorovich?'' De stem van de jongen klonk twijfelend maar Hunter knikte langzaam voor hij een grijns tevoorschijn haalde. ''In levende lijve maat.'' Zei hij en kon er niet veel aan doen dat hij toch om zijn nek werd gevlogen. Niet iedereen in deze wereld had een hekel aan hem. Zodra Jake hem weer losliet trok hij een wenkbrauw op. ''iedereen dacht dat je weg was, dood.'' Mompelde hij maar Hunter schudde zijn hoofd. ''Niet echt helemaal, maar wat doe jij nou je dame helemaal alleen achterlaten hier?'' Vroeg hij treiterend wat hem een koude blik opleverde.

Diep in gedachtes verzonken liep ze met de menigte mee. Als snel werd ze weer op aarden gebracht toen er iemand tegen haar schouder aanbotsten. Toen ze keek wie het was fronsten ze even. Deed hij dit per ongeluk? Bedenkelijk keek ze hem na en dacht na over wat ze ging doen. Stiekem wou ze wel even met hem praten dus liep ze onopvallend achter hem aan op een gepaste afstand. Op een gegeven moment zag ze hem iemand een afgelegen straat intrekken. Fronsend ging ze aan de kant staan om stil te staan. was dit wel het goede moment om hem te achtervolgen. Heel voorzichtig deed ze een klein pasje opzij om zo de straat in te kunnen kijken. Ze was voor bereid op een plas bloed met een lijk, maar in plaats daar van zag ze Hunter een andere jongen omhelzen. Door alle drukten kon ze het gesprek niet horen, maar aan de lichaamstaal te zien werd het een rustig gesprek.

Het was lang geleden dat hij oude 'kennissen' had gezien. Hij noemde niemand nu echt een vriend omdat iedereen je zo in je rug kon steken. ''Hoelang is het wel niet geleden, drie jaar?'' Vroeg hij en schudde zijn hoofd voor hij de zwartharige jongen aankeek. ''Je leek inderdaad een heel stuk jonger, maar je droeg minder.'' Was het antwoord en de jonge blonde rus schudde zijn hoofd. ''Tijden zijn veranderd, het verbaasde me al dat jij al maanden niks van je had laten horen.'' Antwoordde hij rustig maar liep richting de muur en leunde er met zijn rug tegenaan. ''Ik had tijd nodig, wilde even vakantie iets in die trend. Maar ik weet dat je me niet zomaar een straat in sleept voor een gezellig kletspraatje.'' Mompelde Jake en Hunter schudde zijn hoofd. ''Nee niet echt ik heb een paar dingen nodig maar ik mag toch wel een paar vragen stellen?'' Zei hij en trok een grijns tevoorschijn. ''Wat wil je nu weer, ik tolereer een avondje uit met mijn vriendin is dat al niet goed genoeg?'' Hunter kon het niet laten en schoot in de lach. ''Dat is voor haar bedoeld heb jij niks mee te maken. Ik wil alleen een paar onderdelen voor mijn standaards.'' Zei hij en hij zag Jake knikken. ''Prima dan, hoelang ben je hier nog?'' Mopperde hij half en keek even om zich heen. ''Zo lang als ik wil. En is er iets ofzo?'' Vroeg hij, langzaam zijn ogen rond laten glijden en zuchtte. ''Geen idee, maar goed ik geef het wel door aan Kate als ik meer weet.'' Mopperde de zwartharige jongen voor hij Hunter aankeek. ''Het is goed je zo even snel gezien te hebben, kom anders een keer gewoon een dagje langs als je hier nog ben. Ik ben wel benieuwd of je nog wat leuks te vertellen hebt.'' Zei Jake Langzaam en Huter knikte. ''Vooruit dan, een dag want ik heb mijn tijd wel beter te spenderen.'' Zei hij en grinnikte om vervolgens een klap te ontwijken.

Af en toe pikten ze wat op van het gesprek, maar het was niet erg interessant om te volgen dus ze deed er geen moeite voor. Toen ze het over onderdelen hoorde rolde ze eventjes met haar ogen. Wat was hij nou weer van plan? Gelukkig had Alex het nooit zo veel over zijn werk en besprak hij die dingen waar zij niet bij was. Niet dat ze het erg vond, maar af en toe was het maar beter dat ze niet wist wat hij uitspookten anders ging ze zich veel te veel zorgen maken. Verveeld bekeek ze de mensen die voor bij liepen. Ze vond het heerlijk om al die mensen te bekijken, van zwerver tot rijke luis kindjes. Ze hoorde de andere jongen wat zeggen over zijn vriendin waar op ze weer met haar ogen rolde. Dat moest dus het meisje zijn wat ze in de winkel had gezien samen met Hunter. Wie liet zijn vriendin nou met een andere mee gaan? Lekkere relatie dacht ze. Ze hield haar blik onopvallend op de twee jongens in het straatje en wachten geduldig tot ze klaar waren.

-Screw school xD

Stilletjes luisterde ze mee, maar er veel van snappen deed ze niet. Ze had ook geen idee dat Hunter haar allang had gezien. Hunter klonk nog enigszins aardig tegen over de jongen dus hij kende hem al veel langer dan vandaag. Ze hoorde dat het gesprek tot een einde kwam en keek de jongeman even na toen hij langs liep. Net toen ze weg wou lopen hoorde ze Hunter wat zeggen. Ze bleef stilletjes staan en dacht even na over wat ze ging doen. Ging ze het gesprek aan of ging ze weglopen? Weglopen was het beste, maar ze wou eigenlijk met hem praten. Langzaam draaide ze zich om en liep richting Hunter. "Jawel." Antwoordde ze en bekeek hem eventjes. "Maar ik vroeg me af hoe het met je ging." Sprak ze eerlijk en bleef hem aankijken. Wat bezielde haar eigenlijk dat ze nog met hem wou praten na wat hij haar wou aandoen. Toch had ze nog steeds medelijden met hem, na alles wat hem was overkomen verdiende hij ook eens wat goeds.

Ze keek hem aan. "Alsof jij je altijd aan de regels houdt Hunter." Sprak ze kalm. Het was inderdaad niet netjes van haar om het gesprek af te luisteren daar had hij wel gelijk in. "Maar goed, het spijt me. Het was onbeschoft." Zei ze en zuchten zachtjes. Ze merkten al snel op dat hij wat onrustig was en dat hij geen idee had van hoe hij zich moest gedragen naar haar. Dat hij haar strak aankeek deed haar niks meer. Ze was nog steeds een watje, maar van Hunter kon ze wel iets hebben. Fronsend keek ze hem aan toen hij zei dat het geweldig ging. "Nee dat heb je goed, dat was niet wat ik wou horen." Misschien had ze daarnet beter kunnen omdraaien en weglopen. Als Hunter geen normaal gesprek wou dan kwam er ook geen normaal gesprek. "Laat ik het anders vragen. Gaat het al iets beter dan een tijdje terug?" Vroeg ze met haar zachte en vriendelijke stem.

Ze rolde met haar ogen op zijn antwoord. Er was ook geen normaal gesprek met hem te voeren. Misschien kon ze toch maar beter weglopen, maar dat deed ze niet. Ze liet zichzelf niet kennen. In stilte bleef ze naar hem kijken toen hij geen woord zei. Zuchtend schudden ze haar hoofd toen hij vroeg wat het haar interesseerde. "Hunter ik weet niet hoe het met jou geheugen zit, maar wij twee. Ja jij en ik hebben wat gehad. Dus ik ben wel geïnteresseerd in je. Ik heb je nooit wat aangedaan dus ik verwacht tenminste een normaal antwoord." Sprak ze iets scherper dan daarnet want ze werd zijn afstandelijke gedoe een beetje zat. Natuurlijk deed ze wel voorzichtig want ze had geen zin om alsnog neergeschoten te worden door hem. "Je zit aan de drank he?" Vroeg ze voorzichtig weer met haar zachte stem. Dit lag waarschijnlijk gevoelig bij hem.

Zuchtend schudden ze heel zachtjes met haar hoofd. "Oke Hunter wat jij wilt." Sprak ze en bleef hem aankijken. "Nee zo zie je er niet uit, maar ik ken je langer dan vandaag. Dus ik weet dat je naar de fles grijpt in dit soort situaties." Zei ze en stak haar handen in haar jaszakken om zo haar hand om haar mobiel heen te klemmen. "Ik snap niet waarom je nog steeds zo afstandig tegen me doet Hunter. En nee ik hoef geen hele uitleg, wat ik ook niet van je verwacht maar een eerlijk antwoord op mijn vraag kun je toch wel opbrengen?" Vroeg ze en bleef hem aankijken in zijn helderblauwe kijkers.

Zuchtend schudden ze haar hoofd. Natuurlijk ging het zoals hij zelf wou, zo ging het altijd bij hem. "Niks Hunter, het kan me geen moer mee schelen als je zo blijft doen." Sprak ze enigszins geïrriteerd. Waarom stak ze nog tijd in hem als hij zich toch als een klein kind blijft gedragen. Ze trok haar wenkbrauwen op toen hij over Alex begon. "Zo zo, de roddel tam tam heeft zijn werk ook weer gedaan hoor ik.." Sprak ze en keek Hunter aan. "Ja wat zal ik eens zeggen.." Mompelde ze en haalde haar schouders op. Alex deed tenminste wel normaal en bij hem hoefde ze niet bang te zijn dat hij haar omlegde als hij doordraait. "Oke dan zal het wel zo zijn als de o zo stoere Hunter gregorovich dat zegt."

Ze zag de lach op zijn lippen en schudden weer met haar hoofd. "Niet ver meer." Reageerde ze geïrriteerd, maar toch was ze ergens diep van binnen best wel teleur gesteld. Natuurlijk had ze dit kunnen weten, maar alsnog. "Ah Johnny.. Natuurlijk.. Maar zijn broer? Sinds wanneer hebben die twee weer contact?" Sprak ze en keek hoe hij een hand door zijn blonde haar heen haalde. Ze had Ethan nog nooit ontmoet, maar hij was vast en zeker gek anders had hij geen onenigheid met Hunter. Ze hield zich in om niet te grinniken op zijn reactie. "Zou wat worden als je ook nog gedachten kon lezen, dan was je helemaal cool'" waar was ze eigenlijk mee bezig? Ze kon beter haar mond houden voordat ze zo een mes tussen haar ribben had zitten.