The cliffs

''Dat is niet waar,'' fluisterde ze zachtjes en zuchten. Hij bleef haar aankijken. ''En  het is niet met tegenzin, het is daar prachtig. Ik ben gewoon bang, dat is alles.'' Hij knikten zachtjes. ’’Ik ben toch bij je.’’ sprak hij lief en drukten zachtjes zijn lippen op haar schouder. Daarna keek hij weer op met een lieve gloed over zijn ogen. ''Je kan niet helpen, ze maken je af.''  Hij zuchten zachtjes, ze had eigenlijk wel gelijk. Tegen twee van hun tegelijk kon hij nooit opkomen. ’’je hebt gelijk..’’Mompelde hij bijna onverstaanbaar. Hij voelde haar duim over zijn wang heen gaan en glimlachten breed toen hij haar lippen op de zijne voelde. Zachtjes legden hij zijn arm over haar schouder en liet zijn hand in haar nek rusten. Ze boog weer terug en fluisterde. ''En dat wil ik niet, dat mag niet gebeuren.'' Hij legden zijn vinger op haar lip en schudden zachtjes zijn hoofd. "het komt allemaal goed lief." zei hij zachtjes en drukten zijn lippen teder op die van haar. "en anders kunnen we altijd nog naar Spanje." zei hij en keek eventjes op. Soepel stond hij op met haar in zijn armen en liep naar de bank waar hij zich langzaam liet zakken. Teder drukten hij zijn lippen weer op die van haar en legde zijn handen op haar rug. "dus ga je mee?" vroeg hij zachtjes en tilde zijn ene hand op om zachtjes over haar wang heen te strelen met de rug van zijn hand.

Ze vond het vreemd om toe te geven dat ze bang was, het was haar niet gewoon. Langzaam schudde ze haar hoofd bij zijn woorden voor ze diep ademhaalde. ''Het is niet zo simpel als dat het klinkt.'' Mompelde ze langzaam, maar het idee bleef wel in haar hoofd spelen. Ze vond White Heaven geweldig en het was zelfs rustgevend maar zelfs zij wist dat het gevaarlijk kon worden voor zelfs haar. Ze bleef hem stilletjes aankijken en wilde hem geloven. Als ze 100% verzekerd kon zijn dat haar broer redelijk zou kunnen reageren op het idee dat zij een van de meest afschuwelijke leugenaars was dan zou ze niet twijfelen over het aanbod. Alhoewel ze moest toegeven dat Spanje zelf ook tamelijk aantrekkelijk klonk voor haar. Ze greep zich even iets steviger vast terwijl hij opstond maar liet haar hoofd stilletjes tegen zijn schouder zakken voor ze zuchtte. Het was zo'n gigantisch dilemma voor haar op het moment dat ze niet wist wat ze zou moeten antwoorden. ''Ik weet het niet.'' Fluisterde ze zachtjes en keek hem even aan voor ze haar ogen sloot. Ze focusde haar aandacht op zijn hartslag terwijl ze een ander antwoord formuleerde. ''Ik moet erover nadenken.'' Mompelde ze. Ze wist dat het oneerlijk was, maar het was de waarheid. Het was geen besluit wat ze nu ineens zou kunnen maken en nu kon ze alleen maar hopen dat hij het zou begrijpen.

Hij wist dat het een moeilijke keuze voor haar was. Haar hele leven stond op zijn kop en dan ging hij haar ook nog eens lastige dingen voorleggen. ”Neem de tijd Saar. Geen overhaasten beslissingen nemen”. sprak hij en keek haar aan. Hij voelde haar hoofd op zijn schouder en glimlachten even. Het was lang geleden dat hij zich zo fijn had gevoeld. Lang alleen zijn was voor hem geen probleem. Hij was eigenlijk altijd alleen geweest, maar hij vond het toch wat fijner als hij gezelschap had. ”Als ik toch eens kon stoppen met al dat gedoe was ik al lang naar Spanje vertrokken, maar ik moet ergens mijn geld mee verdienen.” het laatste sprak hij wat mompelend. Er was niet echt veel keus voor hem. School was nooit zo zijn ding dus een goed diploma om ander goed betaald werk te doen had hij niet. Hoe graag hij dat zou willen, want een echte koudbloedige moordenaar als Hunter was hij niet. Face to face deed hij liever niet, iemand afslachten al helemaal niet. Hij zat liever mijn zijn snipper op een dak ergens om iemand om te leggen. Vandaar dat hij ook wel eens een watje werd genoemd door zijn mede collega’s maar dat deed hem niks. Zijn blik richten hij weer op Sarah. ”vroeg of laat komt het goed. Ik stop er mee, we gaan ergens anders naar toe waar we niet constant achtervolgd worden door jan en alle man. Ooit komt het goed Saar.” sprak hij met hoop.

Overhaaste beslissingen had ze nooit genomen, maar ze wist dat ze ook niet al haar tijd moest verspillen aan piekeren. Ze had allang overwogen om brieven te schrijven en de situatie uit te leggen maar ze was er te laf voor geweest om het daadwerkelijk te doen. Ze luisterde naar wat hij zei en trok een wenkbrauw op, hij had geen achterlijk grote bedragen om af te betalen toch? ''Je weet dat er ook gewone banen zijn waarmee je geld kunt verdienen?'' Antwoordde ze zachtjes voor ze half opkeek naar hem. Zelfs zij wilde een reguliere gaan zoeken al wist ze nog niet wat, maar ze moest ergens kunnen beginnen. Er waren zoveel mogelijkheden in de wereld, en zeker voor degene die vastberaden waren. Zij zou zelfs als monteur in een garage aan de slag kunnen met haar kennis van motoren. Auto zou ze altijd kunnen leren en het leek haar toch wel aantrekkelijk. Buiten het feit dat iemand zoals zij behoorlijk wat aandacht zou trekken alleen al voor haar uiterlijk, maar daar zou ze mee kunnen leven. ''Je hoeft alleen maar een poging te wagen. De wereld is niet zo erg als dat het lijkt.'' Sprak ze en glimlachte even.

Hij zag haar gezichtsuitdrukking en grinnikten even. ”Ja dat weet ik, maar niet iets wat betaald om deze levensstijl te houden. Althans zulke banen zijn niet voor mij weggelegd”. sprak hij. Misschien was het toch slimmer geweest als hij iets meer had dan een middelbareschooldiploma. Maar hij had daar zo geen zin in. Haar glimlach deed hem ook lachen. ”Lijkt het je wat? Samen weg, weg van de ellende. Een gewoon rustig leventje. Zonder constant achter je rug om te kijken op elke hoek van de straat.” sprak hij met een kleine glimlach op zijn mond. Een normaal leven zag hij wel zitten, maar de levensstijl die hij nu had kon hij denk ik niet missen. De dure auto’s, mooie huizen en uitslapen tot wanneer hij zelf wou. Dagen achter elkaar eten laten thuis bezorgen omdat hij zelf te lui was te koken. Niet dat hij geen aardig spaarpotje had, want schulden had hij niet. Daar hield hij absoluut niet van. Maar zijn spaarpot was niet genoeg gevuld om de rest van zijn hopelijk lange leven te financieren.

Zijn antwoord op haar opmerking deed haar wenkbrauw langzaam omhoog komen. Ergens wilde ze hem wijzen op de onzin gezien zelfs hij meer dan genoeg in reserves zou moeten hebben om de rest van zijn leven op zijn reet te kunnen zitten. ''Heb je het ooit eens god eerlijk geprobeerd?'' Was haar eigen, simpele antwoord. Het was misschien een tikkeltje hypocriet gezien zij zelf nog geen baan had weten te krijgen. Niet dat ze er naar had gezocht, maar het was nog wel een ding op haar lange to-do list. Ze luisterde naar zijn vraag en bleef stil. Leek het haar wat om weg te gaan van de ellende? De reden dat ze nog steeds rond aan het zweven was in dit land was puur en alleen omdat ze niet los kon laten. Moest ze hem op de grootste fout wijzen die hij uitsprak? Een lange zucht verliet haar mond voor ze Etahn aankeek.''Jij en ik weten allebei dat de paranoia je voor de rest van je leven blijft achtervolgen. Er is geen ontkomen meer aan op dit moment of dit punt.'' Antwoordde ze ten slotte, wetend dat haar eigen woorden ook voor haar golden. Niet dat ze nou echt veel had te verliezen, ze kon niet nog meer dood zijn voor haar eigen broer of voormalig vrienden. Al haar echt waardevolle spullen had ze toch al achter gelaten, dus ze had ook niks meer buiten het huisje.''Hoe graag we ook willen dat het anders is.'' Fluisterde ze er bijna te stil achteraan.

“Nee dat niet, ik zou niet weten wat ik zou moeten doen.” Sprak hij eerlijk. Hij zou het echt niet weten wat voor een werk hij zou moeten doen. Naar eigen zeggen was hij niet heel goed in veel dingen. Met moeite had hij de middelbare school afgemaakt, een vervolgstudie had hij nooit gedaan. Dit kwam ook door zijn vader die hem eigenlijk geen keuze gaf. Ethan keek geduldig op Sarah neer toen hij zag dat ze aan het nadenken was. Het was natuurlijk ook geen gemakkelijke vraag, terwijl de meeste mensen dat wel zouden vinden. “Ik weet het Saar, maar proberen kan altijd. Tot nu toe heb je de wereld toch geloven dat je er niet meer bent.” Antwoordde hij. Het was waar wat ze zei, maar ergens wou hij het niet geloven. Hij kon eigenlijk niemand van zijn collega’s bedenken die hem zou willen omleggen omdat hij er mee zou stoppen. Oké op 2 na, Hunter en zijn bloedeigen vader. De rest van de onderwereld vond Ethan altijd maar een softie omdat hij face to face weigerde. Vanaf een afstand met zijn geliefde sniper die nu ergens in 100 duizend stukken lag vond hij het nog wel prima. Niet dat hij het met plezier deed, maar hij had gewoon geen zin in discussies met zijn vader. “Ik weet het.” Sprak hij zachtjes en keek neer op de toch wel kleine gestalte wat nog steeds op zijn schoot zat. “Ik wou dat ik de moed had om het te doen, maar die discussie met mijn pa.. pff die lopen altijd uit tot erger. Als er dan iemand is waarvoor ik moet uitkijken is het mijn eigen vader.” Zei hij en keek even over Sarah heen naar buiten. Ramiro was het er al niet echt mee eens dat Ethan maar af en toe een klusje deed, laat staat als hij zou zeggen pa ik stop er mee. ’’Ik heb al eens een poging gedaan..’’ Zuchten hij. Nog geen anderhalf jaar geleden had hij een klus geweigerd en tegen zijn pa gezegd dat hij er mee kapten. Ramiro had hem een douw gegeven van het balkon wat resulteerde in 2 gebroken schouders, scheenbeen gebroken, fikse hersenschudding en heel wat gekneusde botten en spieren. Een half jaar lang heeft hij pijn liggen lijden op bed en op de bank. Hij had de ballen niet om Ramiro om te leggen, hij kreeg dan meer problemen er voor terug dan dat hij nu had. Waarschijnlijk kreeg hij dan de hele Spaanse maffia over zich heen.