The cliffs

’’Aha, jij hebt ook gezelschap meegenomen,’’ Hoorde ze hem mompelen, en ze staarde hem aan. Ze was boos, maar ze was weer teruggestapt van haar eigen grens. Zo boos als dat ze was bij de kliffen was ze nu niet meer. Op zich zag ze de humor van zijn stunt er wel in, maar ze kon het niet zomaar langs zich laten gaan. Ze had hem echter echt boos gekregen, ze zag het in zijn ogen. Ze kon het niet laten om te grijnzen, dat het aan flarden schieten van een wapen hem kwaad zou krijgen. ‘’’Dat had je niet moeten doen meid..’’ Ze grijnsde toch weer en genoot hier toch wel van. Toch mistte ze op zijn minst iemand naast haar. Hunter zou zwijgend toe staan kijken, en Johnny die zou haar gewoon gaan staan aanmoedigen. In haar hoofd kon ze hun woorden al horen en ze grinnikte. Ze was niet bang voor hem, hoe boos hij ook zou worden. Ze had er niet op gerekend dat hij snel zou bewegen, iets wat ze niet zag aankomen. Haar wapen verloor ze en haar kaken klapten op elkaar bij de kracht die nu op haar pols gezet werd. Opnieuw kon ze haar sigaret niet oproken door hem maar de pijn in haar pols maakte haar woedend, en dat was nog subtiel gezegd. Dit was weer het nadeel van klein zijn, haar botten waren ook niet zo groot. Ze hoorde het kraken maar gaf geen krimp, haar kaken op elkaar geklemd.
‘’Eens kijken wie hier het eerst gaat piepen, kleine meid.’’ Een reactie daarop kon ze niet geven want de grond onder haar voeten verdween en haar lichaam raakte de grond. Door de klap werd alle lucht uit haar longen geslagen en haar blik werd wazig. Weer werd er druk op haar pols gezet en ze klemde haar kaken op elkaar, hij hoefde niet te weten dat dit haar ook echt wel pijn deed. Maar ze was boos, erger nog ze was witheet van woede. haar lichaam begon zacht te trillen van woede, maar ze gaf nog geen krimp. Hij had haar voor de tweede keer op een dag over de grens getrokken. ’Nou meis, laat je kunsten maar eens zien.’’ Ze werd alleen maar bozer maar hij was een ding vergeten. Hij mocht haar armen dan wel uitgeschakeld hebben, ze had ook nog twee benen die geen kracht mistte. En hij verdiende geen genade meer. Niemand behandelde haar zo en zeker niemand kon haar kleineren. zonder enige waarschuwing begon ze te lachen, de pijn in haar lichaam negerend. ''Denk je nu echt dat je mij kunt intimideren met wat grootpraat?'' Lachtte ze en zonder eigenlijk hem een kans te geven trok ze een van haar benen op om een van hem weg te trappen. Maar dat niet alleen, meteen daarna schoot haar voet naar een plek waar hij het echt niet fijn zou vinden. Verder bewoog ze niet, maar bleef lachen. Als ze zichzelf zo hoorde leek ze wel gestoord met haar lachje, bijna krankzinnig. Alsof ze gewoon haar verstand was verloren.

Hij wist niet wat er met hem gebeurde maar zijn duistere kant was weer naar boven gekomen. Hij ontspoorde compleet. De laatste keer dat dit gebeurde was echter al jaren geleden.. de dagen daarna, toen hij zijn besef weer terug kreeg had hij zich zelf bijna in een coma gezopen omdat hij er zo’n spijt van had. Dat ze pijn leed deed hem nu ook niks terwijl hij normaal nooit een vrouw pijn zou doen. Hij zag dat ze van woede was gaan trillen, dat deed hem alleen maar meer grijnzen. ''Denk je nu echt dat je mij kunt intimideren met wat grootpraat?'' lachten ze en zonder dat hij ook maar iets kon zeggen kreeg hij een trap in zijn ballen.. Krampachtig zakten hij in elkaar en liet zich naast haar neer vallen in het zand. Kreunend rolde hij heen en weer. Natuurlijk, hij had het kunnen weten.. haar benen. De volgende keer dat zo iets weer zou gebeuren kon hij maar beter op haar gaan zitten zodat ze echt geen kant op kon. ’’Akelig klein kut kreng wat je er bent!!’’ snauwde hij woedend. Zonder ook maar even na te denken draaide hij haar op haar rug en haalde uit met zijn vuist op haar gezicht. Zelf had hij niet door wat hij net had gedaan. Snuivend stond hij op en bleef op haar neerkijken. ’’Zo meisje,, heb je nu nog praatjes.’’ grijnsde hij duivels. Wat zal zijn vader trots op hem zijn als hij hem zo zag. Zijn ogen vielen op haar sigaret die nog steeds branden, hij pakten hem op en nam een trekje. ‘’Bedankt voor je sigaret.’’ mompelde hij droogjes met de peuk in zijn mond. ’’Oh wacht.. dit is al de tweede keer dat ik je niet kan laten roken. Wil je hem terug?’’ vroeg hij te aardig en gooide hem terug naar haar. Grijzend keek hij om zich heen en zuchten eventjes. ‘’Nou ik ga weer, doei doei lieverd.’’ sprak hij met een grote brede neppe glimlach en liet haar achter zonder ook maar een keer achter zich om te kijken. Pas thuis beseften hij wat hij eigenlijk had gedaan. De beelden van Sarah flitsen door zijn hoofd. Hij probeerde het te negeren maar bij het zien van het bloed op zijn knokkels werd hij zo boos op zich zelf dat hij alles van zijn keukentafel gooide. ‘’Aller aller allergrootste klootzak dat je er bent!’’schreeuwde hij kwaad en sloef zijn vuist tegen de muur aan. De beelden bleven maar door zijn hoofd flitsen. ‘’[í]Hoe dom kan je zijn Ethan! Hoe dom!!!!![/i]’’ kreunde hij terwijl hij snuivend naar de keuken liep. ‘’Godverdomme!!’’ schreeuwde hij uit en gooide een van de glazen die op het aanrecht stond de kamer in. In stilte sloot hij zijn ogen eventjes en deed een poging om zich zelf te kalmeren. Helaas lukten dat niet en gaf hij een enorme rot trap tegen een van de keukenkastjes aan. Zachtjes gromde hij, hij was even vergeten dat zijn knieën en schenen compleet open lagen. Langzaam liet hij zich zakken tegen de kastjes aan en trok een la naast zich open om een fles whisky te pakken. Hij wist donders goed dat hij dit beter niet kon doen maar hij kon zich zelf niet meer stoppen. In nog geen 3 minuten tijd had hij 2 flessen drank achter overgeslagen.

Haar voet had de perfecte plaats geraakt, dat was te merken want haar handen kwamen los. Zijn actie daarna was meer dan lachwekkend, hij had dezelfde fout gemaakt als iedereen. Je moest haar nooit te lichtjes opvatten, ze was en bleef een echte bitch als het moest. Ze kon niet ophouden met lachen en haar kaken begonnen ervan pijn te doen. ’’Akelig klein kut kreng wat je er bent!!’’ snauwde hij woedend en ze lachtte er alleen maar harder door. Iedereen zou haar regelrecht naar een gesticht sturen maar zo was ze nu eenmaal. het feit dat hij schold tegen haar deed haar helemaal niks, ze was wel erger gewend van de wereld. Zodra ze omgedraaid werd hield ze op met lachen omdat een vuist haar vol in haar gezicht raakte. ''Auw...'' Mompelde ze maar bewoog nog niet. Echter een duistere glans schoot voor haar ogen langs, niemand sloeg haar! Oke, Johnny had haar wel een aantal keer een paar klappen verkocht en zelfs Hunter wel maar dat waren uitzonderingen. Maar zijn vast had best kracht achter zich, niet dat ze dat niet gewend was. ’’Zo meisje,, heb je nu nog praatjes.’’ Ze beantwoordde zijn grijns met een nog ergere grijns. ''Ja, je bent dood...'' siste ze en lachtte weer waardoor haar hele lijf kromtrok. Ze volgde hem verder met haar ogen en bleef verder zwijgen. Ze bleef gewoon op de grond liggen, simpelweg omdat ze geen zin had om op te staan. Ze keek toe hoe hij haar sigaret opraapte, maar ze gaf geen krimp. ’Bedankt voor je sigaret.’’ klonk zijn opmerking maar ze negeerde hem volledig. ’’Oh wacht.. dit is al de tweede keer dat ik je niet kan laten roken. Wil je hem terug?’’ nu lachtte ze weer. ''Steek die maar in je reet...'' antwoordde ze en staarde hem strak aan. ‘’Nou ik ga weer, doei doei lieverd.’’ met haar ogen volgde ze hem en haar geest was alles alweer aan het plannen.
Langzaam ging ze rechtop zitten en gaapte, iets wat haar opeens wel pijn deed. ''Godsamme zeg....'' Maar toch grijnsde ze weer. ''Geloof me jochie van mij ben je nog lang niet af.'' Ze wilde zich omhoog duwen maar een scherpe pijn in haar polsen liet haar weer afzakken. ''Nu ben je echt dood klootzak.'' Siste ze voor zichzelf en sprong maar overeind. Ze boog voorover om haar eigen wapen op te rapen voor haar blik viel op het wapen wat ze stuk had geschoten. ''Daar is mijn reden...'' ze grinsde en raapte dat ook even op voor ze haar weg naar huis baande. Thuis teerde ze alles op tafel en pakte een icepack voor haar gezicht. De rest kon haar even niks schelen. opnieuw ging ze buiten zitten en stak voor de derde keer een sigaret op.

Kwaad bleef hij haar aankijken terwijl ze hem stond uit te lachen. ''Ja, je bent dood...'' sisten ze en lachten weer vrolijk veder. ’’Mhm ik sta hier nog steeds dus ben volgens mij niet dood.’’ sprak hij droogjes en bleef haar kwaad aanstaren. ''Steek die maar in je reet...'’’ Hij lachten. ’’Misschien als ik homo had geweest had ik het gedaan ja.’’ reageerde hij weer droog en keek een laatste keer op haar neer voordat hij weg ging.
Hij rekten zich uit en spande al zijn arm spieren aan. Mompelend nam hij nog een slok. Niet al te soepel stond hij weer op en schudden met zijn hoofd om zijn haar weg te krijgen in zijn gezicht. Strompelend liep hij richting de achterdeur met een nieuwe fles wodka in zijn handen. Hoestend en al stak hij een sigaret op. Met een krachtige schouderduw gooide hij de deur open en blies zijn rook naar buiten. ’’mhmm,,’’ kreunde hij en nam nog een slok wodka. ’’drank helpt dus ook niet meer tegen de pijn..’’ mompelde hij zuchtend. Hij keek naar zijn vuist die dikker was dan normaal. Langzaam balde hij zijn vuist een paar keer en zuchten weer. ’’nevermind..’’ Hij kneep met zijn vingers zijn sigaret uit en liet hem gewoon vallen, dat ruimde hij wel weer op als hij nuchter was. Zonder te kijken trok hij de deur dicht op een kier. ’’helemaal naar de klotee….’’kraamde hij uit en hield de fles wodka op ooghoogte. ’’wat moet ik toch zonder jou.’’ sprak hij tegen de fles en sloeg weer wat naar achter. Tot zijn verbazing kwam hij nog aardig te trap op. Boven zijn hoofd klapten hij een keer in zijn handen waardoor het licht aanging in zijn kamer. Hij zetten de fles neer op het dressoir en keek door zijn niet al te heldere ogen de kamer rond. Lopend en al trok hij zijn tshirt uit en gooide hem ergens neer. Zijn broek boeide hem niet, die liet die gewoon aan. Met een aardige plof liet hij zich als een zeester op zijn bed vallen. Hij klapten weer in zijn handen om het licht uit de toen en liet ze toen weer in de breedte naast hem vallen. Voordat hij het wist vielen zijn ogen dicht en was hij vertrokken richting dromenland.

Stilletjes bleef ze zitten met dat Icepack tegen haar kaak aan. Het liefst rukte ze hem meteen zijn kop van zijn romp maar ze moest even geduld hebben. Alles op zijn tijd. Eerst zou ze die pijn iets moeten laten afnemen anders zou het zich gaan tonen op haar gezicht. Eenmaal haar sigaret opgerookt stond ze weer op en liep naar haar kamer. Wat ze wilde doen moest ze wel 's nachts doen, ze kon het risico niet nemen dat een bekende haar zag. Niet dat het nog veel uitmaakte, maar ze kon het proberen. Langzaam maakte ze haar pruik los en liet haar lange bruine haar losvallen. Langzaam liep ze door naar de badkamer en deed haar lenzen uit zodat haar ogen ook weer een donkerbruine kleur hadden. Bij het zien van haar echte gezicht moest ze toch wel glimlachen, tot haar oog viel op een deel van haar gezicht dat helemaal beurs was. Met een ruk draaide ze zich om en liep terug naar haar kledingkast om haar oude outfit eruit te plukken. Ze grijnsde even, dit was best een tijd geleden maar het kon geen kwaad om het weer eens te dragen. Even gaapte ze en zuchtte, eigenlijk moest ze nu slaap gaan pakken maar dat ging niet werken. Stilletjes kleedde ze zich om en liet haar zonnebril op haar hoofd tussen haar haren staan. haar leren jack hing ze even over een stoel terwijl ze ging zitten en langzaam haar wapen uit elkaar begon te halen. ''Klote zand ook...'' mopperde ze maar veel werk had ze er niet aan. ze was in no-time klaar en zette alle delen weer op hun plek. Elke beweging van haar pols deed haar pijn, maar ze moest het negeren. het begon al donker te worden, maar ze moest nog even wachten tot ze zeker was. Langzaam snoerde ze haar riem om met het holster van haar wapen. in de nacht hoefde dat niet verborgen te worden dus ze kon hem gewoon aan haar riem binden. Haar hele outfit pastte bij elkaar. haar leren broek en bijpassende leren jack. Alles in het zwart en zelfs haar zonnebril hoorde erbij. Natuurlijk niet goedkoop, alles was het duurste wat je kon verzinnen. Eigenlijk was ze best een verwend nest, niet dat ze dat nooit doorhad. Langzaam liep ze haar veranda op en sloot haar huis af. Ze had alles al dus ze kon afsluiten. Langzaam ging ze weer zitten op een stoel en stak nog een peuk op, dit keer een Black Devil. Dat waren echt sigaretten waarvan ze hield, het maakte haar zelfs vrolijk.
Langzaam drukte ze haar sigaret uit en stond op. Ze was er klaar voor, al wilde haar lichaam niet helemaal meewerken. De restanten van zijn wapen had ze weer meegenomen en grinnikte. Het was allemaal niet zo heel moeilijk voor haar, ze had zijn huis gemakkelijk gevonden. Stilletjes controleerde ze de deuren en merkte dat de achterdeur nog open was. ''Je maakte het me wel heel erg makkelijk.'' Mompelde ze verveeld en liep gewoon naar binnen. In de keuken keek ze even rond en fronste.''Jezus wat een puinzooi is het hier.'' Mompelde ze weer en haar ogen vielen op vele glascherven en hier en daar bloeddruppels. Langzaam liep ze verder en vermeed contact met de scherven op de grond. Een stap daarop kon haar aanwezigheid verraden. Stilletjes sloop ze de trap op en greep al naar haar wapen. Eenmaal boven was het makkelijk en heel langzaam sloop ze de slaapkamer in. Hij was niet te missen en toch bleef ze even in de deuropening staan. haar hoofd hield ze schuin en grinnikte. Ze moest nu toch toegeven dat hij niet lelijk was om naar te kijken,e n zoals hij nu lag was het ook wel schattig. Langzaam keek ze rond en haar blik viel op de fles drank. ''Achja de ene flipt, de ander blowt en de volgende gaat aan de drank.'' mompelde ze zacht. Ze pakte de fles en liep langzaam in de richting van het raam en het bed. Met haar wapen in haar rechterhand bleef ze naast het bed staan. Ze grijnsde even en kroop zacht op het bed en ging bovenop hem zitten. Als ze iets deed moest ze het wel goed doen. Ze keek even naar de fles in haar hand en nam er heel relaxed een slok van. ''Wodka, altijd goed.'' Mompelde ze en gooide zonder na te denken de fles naar het raam wat daardoor sneuvelde. Meteen zette ze de loop van haar wapen vol tegen zijn voorhoofd en grinnikte duivels. ''Oeps...'' Mompelde ze en grinnikte even.

Hij had er geen besef van dat iemand zijn huis binnen kwam en sliep ongestoord veder. Kreunend draaide hij zich op zijn rug en mompelde wat onverstaanbaars. Nog steeds flitsten er beelden van Sarah door zijn hoofd. Wat had vanmiddag had gedaan kon hij zich zelf niet snel vergeven. Hij voelde druk op zijn borst komen maar sliep gewoon veder, waarschijnlijk was het gewoon zijn lichaam die tegen de alcohol en pijn vocht. Niet veel later hoorde hij glasscherven vallen. Een zware zucht verliet zijn lichaam en langzaam opende hij zijn ogen. Fronsend keek hij half uit zijn ogen naar het kleine gestalte wat over heem zat. . ''Oeps...'' mompelde ze grinnikend. ’’aaha..’’ mompelde hij met een zucht. Natuurlijk het was Sarah.. naja eigenlijk Sheila maar goed. Toen hij zijn ogen helemaal openende merkten hij pas op dat haar wapen op zijn voorhoofd stond gericht. ’’hallo Sarah.. hallo Sheila.’’ sprak hij verward want hij had geen idee hoe hij haar nou moest noemen. Een diepe zucht verliet weer zijn lichaam bij het voelen van de steken in zijn hoofd. Niet al te soepel draaide hij zijn hoofd naar het kozijn waarvan het raam in 1000 kleine stukjes op de grond lag. Die had hij aan zich zelf te danken dus zweeg er maar over. Slaperig keek hij haar weer aan. ’’Jah.. wat zal ik zeggen..’’ mompelde hij en trok een pijnlijk gezicht door de hoofdpijn. Op dit moment had hij er alweer spijt van dat hij zoveel had gedronken.. Misschien kon hij maar beter geen drank meer kopen. Hij knipperde met zijn ogen zodat hij weer helder kon zien en liet zijn ogen vallen op haar opgezwollen polsen. Bijtend op zijn lip keek hij langzaam weg en zuchten weer diep. Wat had hij haar aangedaan? En dan kon hij nog geen eens goed haar gezicht zien.. ‘’Weetje, schiet me maar neer want ik kom woorden te kort om te zeggen hoeveel het me spijt.[/i]’’ sprak hij en meende het ook. Hij kon wel sorry zeggen maar daar kon hij zelf geen genoegen mee nemen. ’’trap me nog een keer in mijn ballen, sla me tanden uit me bek, snij mij apart me polsen door..’’ nu begon hij toch wel iets wanhopig te worden. Met een schuldige blik keek hij haar weer aan in haar nu bruine ogen. ’’Sarah, het spijt me echt. Ik had me nooit zo mogen laten gaan, echt niet. Ik draaide gewoon compleet door en dat had niet mogen gebeuren.’’’’ Met een kleine beweging kraakten hij zijn schouder en ontspande daarna weer tot zo ver het kon.

Het duurde wel even voor hij wakker was en haar aankeek. maar zo diep leek hij net niet te slapen, meestal sliepen mensen zoals hij niet zo diep. Zij werd soms al wakker van een geluid in de straat. Uiterst irritant op sommige momenten maar het kon altijd haar leven redden als dat zo was. ’’hallo Sarah.. hallo Sheila.’’ Langzaam trok ze een wenkbrauw op en snoof geirriteerd. ''Kies er gewoon een...'' Sprak ze langzaam maar bleef hem aankijken. Ze volgde zijn blik naar het raam en grinnikte. ''Trouwens ik heb nog iets van je...'' Ze boog iets naar achteren en greep met haar linkerhand de resten van zijn wapen die ze daar had neergelegd. ''Was je volgens mij vergeten.'' Vervolgde ze rustig maar haar vinger bleef op de trekker liggen. Ze had zo onderhand wel door dat hij niet helder was of nadacht. Op zich vond ze dat jammer, nu moest ze nog dingen gaan uitleggen en daar had ze dus geen zin in. ’’Jah.. wat zal ik zeggen..’’ Klonk zijn stem en ze fronste. Ze haalde haar schouders even op. ''Hoe moet ik dat weten?'' Antwoordde ze koeltjes en begon dit toch saai te vinden.‘’Weetje, schiet me maar neer want ik kom woorden te kort om te zeggen hoeveel het me spijt.’’ nu lachtte ze en boog zich iets naar voren. ''Komop zeg, waar is meneertje met zijn grote bek gebleven?'' Vroeg ze en staarde hem nu maar aan. Dit vond ze niet leuk, zo wilde ze niet dat dit zou gaan. ’trap me nog een keer in mijn ballen, sla me tanden uit me bek, snij mij apart me polsen door..’’ Nu grijnsde ze weer. ''Dat klinkt wel heel verleidelijk maar ik hou mijn gezicht liever intact.'' antwoordde ze droogjes en begon toch weer wat te ontspannen. ’’Sarah, het spijt me echt. Ik had me nooit zo mogen laten gaan, echt niet. Ik draaide gewoon compleet door en dat had niet mogen gebeuren.’’ Ze trok een wenkbrauw op en begon weer te lachen. ''Echt jij bent scheitirritant met je constante excuses. Word er een beetje moe van weet je dat.?'' zei ze zacht en haar vinger gleed op en neer langs het de trekker. ''Komop je bent saai... waar is al dat pit gebleven? Zo is er niks meer aan.'' Vervolgde ze en bleef hem aankijken.

''Kies er gewoon een...'' sprak ze en volgde zijn blik naar het raam. Langzaam knikten hij. ’’Sarah dus..’’mompelde hij bijna onverstoorbaar. ''Trouwens ik heb nog iets van je...'' Fronsend keek hij haar aan en keek haar afwachtend aan. . ''Was je volgens mij vergeten.'' Vervolgde ze rustig. Ah fijn zijn geliefde remington. ’’Ahh,, top, bedankt.’’ sprak hij en vanuit zijn ooghoeken naar zijn wapen wat niet meer intact was. Dat werd een nieuwe kopen, dat had ook zo zijn voordelen dan kon hij eindelijk een mat zwarte kopen in plaats van een leger groene. ''Komop zeg, waar is meneertje met zijn grote bek gebleven?'' vroeg ze en boog zich iets voor over. ’’Die is weer vetrokken.’’antwoordde hij droogjes en zuchten weer. En die kwam voorlopig ook niet meer terug als het aan hem lag. ''Dat klinkt wel heel verleidelijk maar ik hou mijn gezicht liever intact.'' Sprak ze droogjes en hij merkten ook dat zij zich iets meer ontspande. ’’Oh maak je maar geen zorgen, dat van vanmiddag gebeurt niet meer.’’ mompelde hij spijtig en keek even naar haar vinger die over de trekker heen en weer gleed. ''Echt jij bent scheitirritant met je constante excuses. Word er een beetje moe van weet je dat.?'' Zwijgend bleef hij haar aankijken in haar bruine ogen. Eigenlijk had ze wel wat. ''Komop je bent saai... waar is al dat pit gebleven? Zo is er niks meer aan.'' Vervolgde ze en bleef hem aanstaren. Opeens kwam er een idee in zijn hoofd op, uit het niks begon hij breed te grijnzen en keek haar met een duivelse blik aan. Hij pakten de loop van het wapen vast en duwde haar hand zachtjes naar beneden. In 1 snelle maar oh zo zachte beweging draaide haar over en drukten hij zijn lippen teder op die van haar. Wanneer hij zijn ogende weer opende haalde hij met zijn vrije hand haar haren uit haar gezicht. Langzaam liet hij hand zakken op haar wang en streelde zachtjes naar beneden haar nek. Wat hij nu aan het doen was kon hem zijn kop gaan kosten maar het was het proberen waard. Hoe duister zijn ogen net stonden, hoe lieve koele blik er nou in stond. Voorzichtig duwde hij zich zelf iets omhoog zodat ze bijna tot geen gewicht op zich had. ’’ben ik nu nog saai?’’ vroeg hij met een grijns op zijn gezicht en drukten nog een keer teder zijn lippen op de hare.

’’Sarah dus..’ Hoorde ze hem mompelen en ze zuchtte heel zacht. Ze hield zich hier maar even over stil, het had toch iet veel nut. Ze vond het echt wel jammer dat hij verder niet echt een krimp gaf. Vanmiddag had ze ten minste nog een beetje kunnen lachen maar nu was het gewoon saai. Ze had wel een bottere opmerking over zijn wapen verwacht, maar het kon er mee weg. Sarcasme pastte ook wel in het rijtje voor nu. ’Die is weer vetrokken.’ Teleurstelling schoot even over haar gezicht. Ze vond het echt wel jammer, want in tegenstelling tot wat ze leek had ze veel meer pit dan menig ander . ’’Oh maak je maar geen zorgen, dat van vanmiddag gebeurt niet meer.’’ Was zijn laatste antwoord en ze kon een zucht niet onderdrukken. ''Dat is misschien een positief iets.'' Mompelde ze en rolde met haar ogen. Op haar volgende opmerking kwam geen reactie, dat was maar goed ook. Een verkeerde opmerking en ze zou weer flippen. En dan zou ze wel die trekker overhalen en hem afmaken. Op zich zou dat wel zonde zijn, ze verbouwde nog liever zijn gezicht. Zodra die duivelse grijns verscheen moest ze zelf ook grijnzen. Maar haar grijns werd vervangen door een verraste blik toen hij de loop van haar wapen vastpakte en haar hand wegduwde. En het ergste van haar was nog, ze werkte hem niet eens tegen. Nog voor ze het door had was de gehele situatie veranderd en vond ze hem ineens boven haar. maar de grootste schrik kwam zodra zijn lippen die van haar raakte. Haar ogen schoten wijd open en langzaam begon ze haar grip op haar eigen wapen te verzwakken. met haar grote ogen staarde ze hem aan terwijl hij een lok van haar haar uit haar gezicht streek. Ze voelde opeens haar eigen wangen branden zodra zijn hand een pad vond over haar wang en naar haar nek. ’’ben ik nu nog saai?’’ klonk zijn stem en ze keek naar zijn grijnzende gezicht. Voor ze het wist drukte hij zijn lippen weer op die van haar maar dit keer tilde ze langzaam haar hand op en legde die tegen zijn wang. Het deed wel pijn maar dat liet ze niet merken. ''Ik snap jou niet...'' fluisterde ze zacht en slikte even. ''Waarom?'' Vroeg ze zacht. ''Waarom ben jij zo, ik heb je verdomme van een klif af getiefd.'' Vervolgde ze en sloot even haar ogen. ''Waarom ben jij zo verwarrend?'' Vroeg ze nog en opende haar ogen langzaam weer om hem aan te kijken.

Hij merkten dat ze verrast wat, hij kon haar geen ongelijk geven want dit had hij vanochtend ook niet zien aankomen. Haar ogen schoten wijd open toen hij haar begon te kussen maar hij hield zijn koele blik in zijn ogen. De grijns die later op haar gezicht verscheen deed hem glimlachen. Zachtjes drukten hij zijn lippen nogmaals op die van haar. Waarbij hij haar hand op zijn wang voelde. ''Ik snap jou niet...'' fluisterde zachtjes. Zwijgend bleef hij haar aankijken en wachten op het vervolg. 'Waarom?'' Vroeg ze zacht. ''Waarom ben jij zo, ik heb je verdomme van een klif af getiefd.'' Ging ze veder. Langzaam haalde hij zijn schouders op. Ja, hij was nou eenmaal heel anders dan de meeste in zijn vak. Ondanks dat hij op zijn vader leek had hij de zachtheid van zijn moeder meegekregen. Zachtjes streelde hij zijn hand over haar nek en keek met een kleine grijns hoe ze haar ogen sloot. .''Waarom ben jij zo verwarrend?'' Hij zuchten zachtjes. Hij boog iets over haar heen en drukten nog een keer zijn lippen op die van haar. ’’Omdat ik niet zoals de rest ben Saar.’’ antwoordde hij zachtjes dicht bij haar gezicht. ’’en van de klif.. dat was mijn eigen domme schuld.’’ Zijn knieën branden van de pijn maar hij negeerde het, het was de pijn waard. ’’je ogen zijn zo veel mooier zo.’’ mompelde hij zacht nadat hij haar een tijdje aan het gekeken. Het leek wel een compleet ander persoon als je hem vanmiddag had gezien. Als zijn bewegingen waren krachtig en nu oh zo zacht. Teder drukten hij zijn lippen weer tegen die van haar en hield haar gezicht vast met zijn handen. ’’Sarah, ik, Ethan Ramiro William Portillo beloof je hierbij nooit en ook echt nooit meer pijn te doen.’’ sprak hij met een lieve gloed over zijn ogen. Voorzichtig rolde hij haar weer om en legde zijn grote handen op haar smalle heupen. Langzaam trok hij haar lerenjack uit en legde die naast zijn bed. Zo zachtjes mogelijk trok hij haar dichter bij en sloeg zijn armen om zich heen.

Terwijl ze sprak bleef hij zwijgen, maar het was voor haar geen onaangename stilte. Niet dat ze veel zinnigs aan het uitkramen was, ze was weer helemaal in verwarring gebracht. Ze werkte hem geen moment meer tegen, dit keer had ze weer verloren. Ze had haar eigen spelletje verloren. Ze zuchtte even en weer voelde ze zijn lippen op die van haar. Ze begreep er echt niks van, vanmiddag stonden ze te schelden en elkaar uit te dagen. En nu... ’’Omdat ik niet zoals de rest ben Saar.’ langzaam knikte ze even. ''Dat heb ik door,'' Antwoordde ze nu zelf zacht. ’’en van de klif.. dat was mijn eigen domme schuld.’’ Nu schudde ze haar hoofd. ''Ik verloor het...'' mompelde ze en keek weg. zij was daar haar geduld verloren, zelfs haar gevoelens. In dit geval was het wel haar schuld, ’’je ogen zijn zo veel mooier zo.’’ mompelde hij zacht en ze fronste even. ''Dat je ze nog kan zien.'' Mompelde ze zacht en keek hem nu weer aan. Meestal als het donkerder werd werd het moeilijker om haar ogen te kunnen zien, simpelweg omdat zij gewoon heel erg donker waren. Niet dat ze het erg vond, ze vond het wel prima zo. Opnieuw drukte hij zijn lippen op die van haar en instinctief sloot ze haar ogen. Ze was zo onderhand de andere dingen van die dag vergeten. Zoals een normaal mens zou zeggen over een ruzie, zand erover. ’’Sarah, ik, Ethan Ramiro William Portillo beloof je hierbij nooit en ook echt nooit meer pijn te doen.’’ zijn stem deed haar hem aankijken en toch moest ze glimlachen.''Gaat je waarschijnlijk niet lukken.'' antwoordde ze geamuseerd. Opnieuw werden de rollen omgedraaid en ze keek op hem neer. haar leren jas was gelukkig iets groter dan dat hij behoorde te zijn dus haar polsen deden geen pijn. Ze voelde zijn armen om haar heen en pas nu besefte ze hoe klein zijn eigenlijk was. Of hij was extreem groot, maar dat was ze gewend. langzaam legde ze haar hoofd tegen zijn borstkas en tilde haar arm ook op om hem half te omhelzen, niet dat ze met haar arm ver kwam. ''Ohh en trouwens. Hunter is niet ontspoord...'' Begon ze zacht, haar broer verdedigend. ''Hij heeft gewoon pijn...'' Mompelde ze half en zakte toch weg in slaap.

''Gaat je waarschijnlijk niet lukken.'' Antwoordde ze. Zachtjes schudden hij zijn hoofd. ’’Nee Sarah nooit meer, moet je naar je polsen kijken.’’ sprak hij wetend dat hij haar gezicht nog niet goed had kunnen gezien, daar was hij het bangst voor aangezien hij daar het meeste kracht op had gezet met zijn vuist. Een kleine grijns verscheen op zijn gezicht bij het zien hoe klein ze eigenlijk wel niet was vergeleken met hem. Er zat toch zeker 36 cm tussen. Hij voelde haar hoofd tegen zijn borstkas en glimlachten op haar neer. Met zijn vrije hand ontladen hij haar wapen en legde die in zijn nachtkastje neer. Daarna legde hij zijn hand weer zachtjes terug op haar rug. ''Ohh en trouwens. Hunter is niet ontspoord...'' sprak ze zachtjes maar hij zweeg. ''Hij heeft gewoon pijn...'' mompelde half en viel in slaap. Voor de laatste keer streelde hij zijn hand over haar gezicht en viel daarna zelf ook in slaap met een brede grijns op zijn gezicht. De volgende morgen werd hij in precies dezelfde houding wakker als hij ging slapen. Hij had zich geen centimeter verschoven, hij was veelte bang dat hij op haar ging liggen. Langzaam opende hij zijn ogen en keek nog altijd neer op de kleine Sarah. Zo stilletjes mogelijk haalde hij haar haar weer voor haar gezicht weg maar toen hij zag wat voor een schade hij had aangericht schoof hij in een rot vaart naar achter en eindigde met een harde klap op de vloer.’’’Meisje toch..’’ kreunde hij met medelijden. ’’dit ga ik mezelf dus nooit vergeven..’’ mompelde hij en hees zich zelf niet al te soepel weer overeind. Heel zachtjes ging hij naast haar zitten. Zuchtend keek hij naar zijn blauwe knokkels en bewoog ze krampachtig. Gapend rekten hij zich zelf uit waardoor al zijn buikspieren nu ook goed te zien waren. Hij wreef even over zijn kaken heen schraapten zijn keel. ’’Sarah waarom heb je niet gezegd dat ik vreselijk naar alcohol meur?’’ mompelde hij half tegen zich zelf en leunde met zijn hoofd op zijn arm. Normaal was hij wel wat vrolijk in de ochtend maar nu met zijn koppijn had hij het gevoel of hij nog half lag te slapen. ’’Saar?’’ vroeg hij zachtjes en streelde over haar arm. ’’kun je je nog bewegen?’’ Dat ze spierpijn had wist hij zeker want dat was niet heel raar als je een 95 kg zware mongool boven een kliff had gehangen. Bij hem zelf viel de pijn allemaal wel mee alleen zijn schenen branden nog lichtjes. Zwijgend stond hij op en lopend en al greep hij een t-shirt van de grond en trok die aan. Hij leunde tegen het dressoir aan en wreef over zijn ongeschoren kaken. Wanneer hij zich dagen niet had geschoren leek hij gelijk 5 jaar ouder maar hij had er nu geen puff voor omdat ook nog eens te gaan doen. Uit een laatje visten hij wat aspirines en gooide ze zonder water achter over in zijn keel. ''Hier, die kan jij denk ik ook wel gebruiken.'' zei hij en wierp het doosje aspirines naar haar toe.

Hij schudde nog zijn hoofd tegen haar opmerking maar ze wist dat ze juist was. ’’Nee Sarah nooit meer, moet je naar je polsen kijken.’’ Ze rolde met haar ogen. ''Dat is niks, ik ben erger gewend. Bovendien is dat direct je vergeet dat er ook een indirecte factor is.''Antwoordde ze rustig. Ze was haar eigen wapen even vergeten maar ze hoorde hem het ontladen en wegleggen. Haar slaap was nog altijd wel onrustig en haar dromen leeg. Maar anders was ze niet gewend en het was beter dan nachtmerries. Ze werd gewekt door een aanraking op haar gezicht en opende nog net op tijd haar ogen om Ethan weg te zien stuiven en met een klap te horen neerkomen op de grond. Haar lippen krulden om en ze schoot in de lach. ’’’Meisje toch..’’ Hoorde ze en ze keek hem verward aan. ’’dit ga ik mezelf dus nooit vergeven..’’ Ze trok een wenkbrauw op en zuchtte. ''Zit niet te janken, ik ben wel wat gewend. Dat heb ik je al gezegd.'' Mompelde ze en knipperde even met haar ogen om wat wakkerder te worden. Nu in het licht kon ze hem weer bekijken en haar ogen vielen op zijn knokkels, ja kracht had hij inderdaad wel achter zijn klap gezet maar het boeide haar niet meer. Zodra hij zich uitrekte moest ze even grijnzen en gaapte langzaam. ’’Saar waarom heb je niet gezegd dat ik vreselijk meur naar alcohol?’’ Ze haalde haar schouders op, voor zover dat mogelijk was. ''Denk je dat het mij iets boeide?'' Mompelde ze droogjes en deed een poging zichzelf uit te rekken. Erg ver kwam ze niet want haar lijf deed van top tot teen zeer. ’’Saar?’’ klonk zijn stem zacht en ze draaide haar hoofd half. ''Hmm?'' Was haar vage antwoord en ze keek hem rustig aan. Al haar woede was verdwenen en de haat was weer uit haar systeem. ’’kun je bewegen?’’ Ze trok een wenkbrauw op. ''Geen idee...'' Mompelde ze terwijl ze zelf al wist dat het waarschijnlijk een nee was. ''Ik heb ook nu even geen zin om het uit te proberen, ik lig wel lekker.'' ze grinnikte even.

Hij hoorde haar lagen toen hij op de grond was geflickerd. ''Zit niet te janken, ik ben wel wat gewend. Dat heb ik je al gezegd.'' Hoorde hij haar mompelen. ’’Ik zal mijn mond er overhouden.’’ sprak hij oog rollend. Hij moest het maar achter zich laten. Zachtjes liet hij zich naast haar vallen en bleef haar aankijken met een koele blik. ''Denk je dat het mij iets boeide?'' ’’blijkbaar niet nee.’’ grinnikten hij en keek hoe ze een poging deed om zich zelf uit te rekken. . ''Ik heb ook nu even geen zin om het uit te proberen, ik lig wel lekker.'' ze grinnikte even. Met een grijns op zijn gezicht sloeg hij langzaam weer om haar middel heen en trok haar tegen zich aan. . Eigenlijk was hij gewoon een grote lompe teddybeer. ’’ik mag nu ook niet klagen.’’ mompelde hij zachtjes en sloot zijn ogen terwijl hij de geur van haar haar opsnoof. Teder drukten hij zijn lippen in haar nek en opende zijn ogen groen/blauwe ogen. ’’Lief, ik moet beneden me zooi opruimen.’’ zuchten hij en liet haar met tegen zin los. Hopelijk kreeg hij geen knal voor zijn kop door haar bij een koosnaam te noemen. Kreunend liep hij naar de deur en keek nog een keer naar Sarah. ’’oh lief, als je me nodig hebt, geef maar een gil.’’Met een glimlach op zijn gezicht strompelde hij de trap af en zuchten zwaar bij het zien van de puinzooi. Hij pleurde alles wat op de grond lag in een vuilnis zak. Het boeide hem niks wat hij er ingooide, het was toch kapot. Ondertussen stak hij een peuk op. Met de peuk in zijn mond mompelde hij onverstaanbaar in het Spaans. Toen alles van de vloer was pleurde hij de vuilnis zak bij de voordeur neer. Die bracht hij wel weer weg als hij er zin in had. Eenmaal weer terug in de woonkamer keek hij zuchtend naar de bloedspetters die op de grond lagen. ’’godver.. vloekten hij en maakten een vaatdoek nat. Hij pleurde de doek op de grond, ging er met zijn voet op staan en ging wat heen en weer. Schoonmaken was nou niet bepaald zijn grootste hobby.

’’Ik zal mijn mond er overhouden.’’ Daarmee was ze tevreden en ze knikte kort. Zo had ze er geen moeite mee, maar mensen moesten niet in het verleden blijven hangen. ’’blijkbaar niet nee.’’ nu was het haar beurt om met haar ogen te rollen. Ze zag hem grijnzen en voelde al snel zijn arm om haar middeltje. Ze grinnikte even en sloot haar ogen voor een moment. ’’ik mag nu ook niet klagen.’’ Ze grinnikte weer en keek half om. ''Je zou eens moeten wagen.'' Antwoordde ze koeltjes en giechelde zodra ze zijn lippen in haar nek voelde. Half draaide ze zich om en keek hem aan. ’’Lief, ik moet beneden me zooi opruimen.’’ Nu lachtte ze weer even en bleef hem aankijken. ''Het is inderdaad wel een puinbak beneden.'' grinnikte ze en ging langzaam op haar rug liggen. bij elke beweging protesteerde haar lijf en kreeg ze de neiging te vloeken. ’’oh lief, als je me nodig hebt, geef maar een gil.’’ Ze trok even een wenkbrauw op maar zweeg. Zodra hij weg was schudde ze met haar hoofd. Ze ging echt niet om hulp vragen, daar was ze te trots voor. Zo moeilijk zou lopen toch niet zijn? Ze hoorde een hoop gerommel en bleef nog even rustig liggen voor ze zichzelf langzaam omhoog duwde met haar schouders. Op haar handen ging ze maar niet vertrouwen, die deden nog steeds pijn. zodra ze overeind zat bleef ze even rustig zitten, ze kon nu niet opspringen dus ze moest het stap voor stap aanpakken. Ze schoof zich langzaam naar de rand en zuchtte. Langzaam spande ze haar beenspieren aan en vloekte heel zacht terwijl haar pijnlijke spieren haar gewicht begonnen te dragen. Langzaam zette ze een stap en bewoog zich stapje voor stapje voort. Haar jas kon ze wel laten liggen, als ze nu voorover boog zou haar gezicht contact maken met de grond. Langzaam kwam ze bij de trap en liet een voet op de trede zakken , maar verder kwam ze niet. Haar been begaf het en ze zakte naar beneden en kwam met haar kont nog boven terecht. nu onderdrukte ze haar vloek niet, maar hield snel weer haar mond. ''Goed werk eigenwijsje.'' mopperde ze en bleef maar even zitten. ''auw dat deed pijn...'' constateerde ze langzaam en begon zich toen maar tree voor tree naar beneden te laten glijden.

''Je zou eens moeten wagen.'' Hij grijnsde duivels en stak zijn tong naar haar uit. ’’Hoe kan ik nou klagen over een heerlijk liggend bed en zo’n mooie meid naast me?’’ mompelde hij met een brede grijns, drukten zachtjes zijn lippen op die van haar en trok haar nog dichterbij zich. Zachtjes streelde hij door haar donkerbruine haar heen. ''Het is inderdaad wel een puinbak beneden.'' .. ’’Wen er maar aan..’’ grinnikten hij onverstaanbaar toen hij weg liep. Af en toe leek zijn huis wel de vuilnisbelt, overal lagen dan kleren, papieren, dvd’s en stonden legen glazen. Fronsend schoot zijn blik naar de trap toen hij iets hoorde. ''Goed werk eigenwijsje.'' Hoorde hij haar mopperen. Natuurlijk zou ze hem niet roepen voor hulp, dat had hij zelf ook wel kunnen bedenken. Eventjes keek hij zwijgend toe maar als snel liep hij met 2 trede’s te gelijk de trap op en tilde haar zonder enige moeite op. ’’eigenwijs ben je inderdaad.’’ mompelde hij zuchtend. Waarschijnlijk kreeg hij nou een preek maar hij dat boeide hem niks. Onder aan de trap liet hij haar langzaam op haar eigen benen zaken maar hield haar nog wel vast bij haar bovenarmen. Heel langzaam liet hij haar los en bleef even op haar neerkijken. Grijzend schudde hij zachtjes zijn hoofd en draaide zich weer om. ''Zo, nu ben je weer vrij om te gaan en staan waar je wilt.'' grijnsde hij. Hij boog voor over om de doek te pakken en liep toen door naar de tuin om hem in de vuurkorf te gooien. Sloffend ging hij terug het huis binnen en liep regelrecht op de koelkast af. ’’Moet jij wat hebben, lief?’’ Vroeg hij voordat hij een liter pak melk in 1 keer achter oversloeg. Hij pleurde het pak in de vuilnisbak en wachten op Saar haar antwoord terwijl hij tegen het aanrecht aanleunde. ‘’Ik zal zo even iemand bellen om je ramen te laten maken.’’ Sprak hij en staarde naar de gebroken stukken glas in de tuin van zijn eigen raam. ‘’En die van mij ook..’’ mompelde hij zachtjes. Met een diepe zucht rekten hij zich uit en spanden al zijn spieren aan. De spierpijn viel bij hem gelukkig wel mee. Hij wreef even over zijn gespierde borstkas en gaapten lui. Zijn blik viel op de klok, een dag geleden om deze tijd werd hij van een klif afgeduwd door Sarah en nu leek het wel of ze al jaren bij elkaar waren. Het was lang geleden dat er een vrouw in zijn huis was geweest. De laatste vrouw die er was geweest was op zijn moeder na was ook alweer meer dan een jaar geleden. Hij richten zijn blik weer op Sarah en glimlachten kleintjes naar haar. Hopelijk bleef ze langer, want hij kon wel wat liefde gebruiken en zij kon zijn liefde ook wel gebruiken. Bij dat idee werd zijn glimlach nog breder.

Ze had nog even met haar ogen gerold en grijnsde breed. Ja ze was eigenwijs maar ze had ook nog wel iets van eer in haar hoofd wat ze niet wilde laten vallen. Ze zag hem bij de trap staan en slikte even en sloeg hem half met haar ellebogen in zijn rug.  ’’eigenwijs ben je inderdaad.’’ hoorde ze hem zuchtend mompelen en ze trok een boos gezicht. ''Dat was niet voor jouw oren bedoeld.'' Mopperde ze boos en keek even weg zodra ze weer op de grond stond en sloeg haar armen over elkaar terwijl hij haar bovenarm pakte. Zodra hij haar weer losliet keek ze hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. ''Zo, nu ben je weer vrij om te gaan en staan waar je wilt.''  Ze rolde met haar nog diepbruine ogen en zuchtte. ''Je zou toch moeten proberen me ergens vast te houden.'' Mopperde ze half en keek hem niet aan maar werkte zichzelf achter hem aan. Zacht liet ze zich op een stoel vallen in de keuken en liet haar hoofd op tafel vallen en zuchtte.  ’’Moet jij wat hebben, lief?’’ Ze keek alleen met haar ogen op, zuchtte en stak haar polsen in de lucht. ''misschien zijn Icepacks een goed idee.'' Mompelde ze droogjes en sloot haar ogen weer.  ‘’Ik zal zo even iemand bellen om je ramen te laten maken.’’  Hoorde ze hem zeggen en grinnikte even zacht. Niet dat het haar veel had uitgemaakt, haar ramen had ze ook een andere keer kunnen laten doen.  ‘’En die van mij ook..’’ Hoorde ze hem weer zeggen en grijnsde even. ''Oeps?'' fluisterde ze zacht en zuchtte toch weer even. Ze vond het niet eens zo erg om hier te zijn, hoewel het wel wennen was aangezien de enige jongen met wie zij in een huis had gewoon was Hunter.

''Dat was niet voor jouw oren bedoeld.'' Mopperde Sarah boos en sloeg hem met haar ellebogen in zijn rug wat hij compleet negeerde. Hij keek kalm op haar neer en liet toen haar bovenarmen los. Zonder wat te zeggen liep hij weg de keuken in en leunde tegen het aanrecht aan. ''misschien zijn Icepacks een goed idee.''  Mompelde ze en stak haar polsen omhoog. Hij knikten, liep naar de vriezer en haalde alle icepacks eruit die hij kon vinden. Uit een van de keukenkastjes trok hij 2 theedoeken en wikkelde deze om twee van de icepacks heen. ´´alsjeblieft.´´ zei hij en legde de icepacks voor haar neer. Hij ging naast haar zitten en rekten zich weer gapend uit. ‘’heb je nog meer nodig?’’ vroeg hij ondertussen. Langzaam schoof hij wat naar achteren en bekeek zijn kuiten die compleet open lagen. Het deerde hem niet zo veel, hij had ergere dingen mee gemaakt dan dit. Hij boog zich voorover en pakten zijn mobiel van tafel. ’’Moet er nog meer gedaan worden bij je thuis?’’ vroeg hij terwijl hij iemand voor de ramen aan het smsen was. Hij schoof zijn stoel weer aan en draaide zich naar Saar. Voorzichtig schoof hij haar donkerbruine haar achter haar oor zodat hij haar gezicht kon zien. Met een kleine glimlach op zijn lippen keek hij haar aan. ‘’Saar?’’ vroeg hij zachtjes en bleef haar aankijken. ’’Blijf je?’’ vroeg hij met een verlegen toon in zijn stem. Over een paar dagen wou hij weer terug naar WHB maar dat kon hij wel uitstellen, of ze moest mee willen. Maar hij begreep het wel als ze dat niet wou want vanaf het terras op het dak kon je Hunter zijn huis in de verte zien staan en dat zou niet makkelijk zijn voor haar. ’’Ik beloof je dat ik je zal beschermen.’’ sprak hij zachtjes en pakten haar kin voorzichtig beet. Zachtjes draaide hij haar hoofd naar hem toe zodat ze hem aankeek. Teder drukten hij zijn lippen eventjes op die van haar. ‘’En natuurlijk zal ik zorgen dat je geen liefde tekort komt.’’ Zei hij met een grijns.

Ze volgde hem met haar ogen en zweeg. Zodra hij de icepacks op tafel legde glimlachte ze even en liet haar polsen erop rusten en beet op haar lip. Ze keek op zodra hij naast haar kwam zitten en bekeek hem weer. Als ze een top van vreemdste en achterlijkste momenten moest opsommen dan was gisterenavond nummer een en dit nummer twee. ‘’heb je nog meer nodig?’’ Vroeg hij en ze schudde har hoofd. ''Tenzij je een geheime voorraad Wodka hebt die ik kan opzuipen dan nee,'' Mompelde ze zacht en glimlachtte kort voor ze toch ook even naar zijn kuiten keek. ’’Moet er nog meer gedaan worden bij je thuis?’’  Ze schudde haar hoofd als antwoord en zuchtte. ''Niet voor zover ik weet.'' Zei ze zacht en keek hem aan voor ze bijna haar hoofd terugtrok zodra hij haar haar uit haar gezicht schoof. ‘’Saar?’’ vroeg hij zachtjes en bleef haar aankijken. ’’Blijf je?’’ vroeg hij met een verlegen toon in zijn stem en ze keek hem verbaasd aan en beet even op haar onderlip terwijl ze naar de tafel staarde. ’’Ik beloof je dat ik je zal beschermen.’’ Ze keek hem aan zodra zijn hand onder haar kin lag en ze praktisch gedwongen werd om hem aan te kijken. Ze wilde eigenlijk haar armen om zijn nek leggen zodra zijn lippen die van haar weer raakte maar haar lichaam wilde niet bewegen. ‘’En natuurlijk zal ik zorgen dat je geen liefde tekort komt.’’  Zijn grijns deed haar glimlachen maar die verdween al snel en twijfelend keek ze hem aan. ''Je moet ook terug naar White Heaven...'' Mompelde ze zacht en keek weer weg. Ze kon echt niet mee, veel te bang dat ze daar tegen haar broer aan zou lopen als die terug kwam.

''Tenzij je een geheime voorraad Wodka hebt die ik kan opzuipen dan nee,''  mompelde ze kort. Hij keek even naar de prullenbak waar hij tijdens het opruimen een fles wodka had ingegooid. ’’Nee sorry, die heb ik gisteren zelf opgedronken.’’ mompelde hij zachtjes en keek haar weer aan in haar donkerbruine ogen. Fronsend bleef hij haar aankijken toen ze op haar onderlip beet na zijn vraag of ze bij hem bleef.  Toen hij eenmaal zijn lippen op de hare drukten merkten hij dat ze zich wou bewegen, maar dat wilde niet echt werken want hij voelde alleen haar lippen. Bij het zien van haar glimlach greens hij breed maar dat veranderde al snel in een fronsende blik toen ze hem met twijfel aankeek. ''Je moet ook terug naar White Heaven...'' mompelde ze zachtjes en keek weer weg. Zachtjes zuchten hij, natuurlijk had hij dit het kunnen weten. Eventjes zweeg hij en bleef haar aankijken. ’’Ik wil ook wel wat langer hier blijven.’’ antwoordde hij zachtjes en ging weer recht op zitten. ’’Als je dat wilt tenminste.’’ plakten hij er nog achteraan. Hij leunde wat naar achteren en haalde een hand door zijn warrige haren heen. ’’Alleen dan moet ik even heen en weer om wat spullen op te halen, maar dat is zo gedaan.’’ sprak hij kalm. Hij richten zijn blik weer even op haar polsen die onder de ice packs verscholen lagen. ’’Maar dat is aan jou, zeg jij maar wat je wilt. Ik pas me wel aan.’’ zei hij en keek haar weer aan.

Ze volgde even zijn blik naar de prullenbak en keek er een beetje balend naar. als ze nu genoeg drank naar binnen kreeg voelde ze de pijn in haar lijf tenminste niet meer.  ’’Nee sorry, die heb ik gisteren zelf opgedronken.’’  Was zijn antwoord en ze zuchtte. ''Hatelijk hoor.'' Mompelde ze weer en gaapte. . ’’Ik wil ook wel wat langer hier blijven.’’ meteen keek ze even half weer naar hem en zuchtte. Ze haalde even haar schouders op en keek weer naar de tafel zonder een woord te zeggen.  ’’Als je dat wilt tenminste.’’ Hoorde ze nog en beet weer op haar lip. Ze volgde zijn bewegingen en voelde zich toch schuldig. Hij mocht zich niet helemaal aanpassen speciaal voor haar. ’Alleen dan moet ik even heen en weer om wat spullen op te halen, maar dat is zo gedaan.’’ Hoorde ze hem zeggen en keek hem langzaam aan en slikte zacht.  ’’Maar dat is aan jou, zeg jij maar wat je wilt. Ik pas me wel aan.’’ Ze zette haar onderarmen stevig op tafel en duwde zich met moeite omhoog voor ze naar hem strompelde en zich half op zijn schoot liet vallen. ''Ik wil niet dat je je aanpast voor mij. Ik wil gewoon dat je verdergaat met leven zoals je deed, alleen met mij af en toe in de buurt.'' Fluisterde ze zacht en liet haar hoofd op zijn nog blote borstkas zakken. ''Ik ben wat dat betreft alleen maar een gezelschap voor als je het nodig hebt.'' Mompelde ze zacht.

. ''Hatelijk hoor.'' Mompelde ze. Hij greens kleintjes en keek weer naar haar. De stilte was voor hem niet gemakkelijk, hij merkten dat ze aan het nadenken was en dat het waarschijnlijk niet goed was. Hij keek hoe ze zich overeind duwde met haar onderarmen. Het liefst wou hij haar helpen maar hij haar haar gang gaan. Eenmaal op zijn schoot keek hij op haar neer met een afwachtende blik in zijn ogen. ''Ik wil niet dat je je aanpast voor mij. Ik wil gewoon dat je verdergaat met leven zoals je deed, alleen met mij af en toe in de buurt.'' Fluisterde ze zachtjes en liet haar hoofd op zijn gespierde borstkast zakken. Bij die woorden trok hij zijn gezicht in de plooi. Misschien had hij zich beter moeten voorbereiden want dit deed hem toch wel pijn. Voorzichtig sloeg hij zijn armen om haar heen en klemde haar tegen zich aan. Zachtjes streelde hij met zijn hand door haar donkere haar heen. ''Ik ben wat dat betreft alleen maar een gezelschap voor als je het nodig hebt.'' Mompelde ze zacht. Zwijgend bleef hij zitten. ’’Saar..’’ mompelde hij zachtjes, en je kon duidelijk aan zijn stem merken dat hij niet heel vrolijk meer was. ’’Ik wil je niet af en toe. Ik weet dat ik een klootzak kan zijn en dat ik soms een emotieloos iemand ben maar alsjeblieft kijk daar door heen. Ik ben ook maar een jongen met een grote mond en een heel klein hartje. Ik wil je niet af en toe, ik wil je gewoon elke avond tegen me aan hebben liggen.’’’’ sprak hij zachtjes en keek haar even aan. Het was misschien wel beter als ze beide hun eigen leven gingen lijden maar alsnog vond hij het niet leuk. ‘’maar omdat ik van je hou, moet ik je dan maar laten gaan..’’ fluisterde hij zachtjes in haar oor en legden zijn hoofd tegen die van haar.

Zodra ze zijn armen om haar heen voelde wilde ze opkijken, maar durfde het niet.  ’’Saar..’’ mompelde hij zachtjes en ze kromp half in elkaar, wetend dat het nu anders was. ’’Ik wil je niet af en toe. Ik weet dat ik een klootzak kan zijn en dat ik soms een emotieloos iemand ben maar alsjeblieft kijk daar door heen. Ik ben ook maar een jongen met een grote mond en een heel klein hartje. Ik wil je niet af en toe, ik wil je gewoon elke avond tegen me aan hebben liggen.’’ Ze schudde zacht haar hoofd en zuchtte. ''Ik ben niet achterlijk dat weet je?'' Fluisterde ze zacht. ''Ik heb 18 jaar met Hunter geleefd, ik kijk overal doorheen.'' Vervolgde ze maar durfde nog steeds niet op te kijken, bang voor de uitdrukking op zijn gezicht. ‘’maar omdat ik van je hou, moet ik je dan maar laten gaan..’’  Fluisterde hij zacht maar ze slikte en sloot haar ogen. ''Zeg dat nou niet,'' antwoordde ze zacht en pracht haar handen omhoog naar zijn wangen en tilde zijn hoofd zacht op, de pijn in haar polsen negerend. ''Zeg dat nou niet, komop. Ik weet dat je slimmer bent dan dit, dan weet je ook dat ik het niet zo bedoelde.'' zei ze zacht en keek hem recht in zijn ogen. ''Als je echt wil ga ik mee naar White Heaven, het is gewoon...'' Ze zuchtte en schudde haar hoofd. ''ik wil kunnen zijn wie ik ben zonder achterom te moeten kijken of bang te zijn dat iemand de waarheid ontdekt. Ik bedoel, ik hou van Johnny, ik hou van Hunter maar...'' Ze viel even stil en sloot haar ogen voor ze haar voorhoofd tegen dat van hem aan legde. ''Ik weet niet wat ze zouden doen als ze de waarheid te weten komen.'' zei ze en opende haar ogen weer.

''Ik ben niet achterlijk dat weet je?'' Fluisterde ze zacht. Zachtjes knikten hij en bleef op haar neer kijken. ''Ik heb 18 jaar met Hunter geleefd, ik kijk overal doorheen.'' Vervolgde ze maar keek hem nog steeds niet aan. Zwijgend liet hij zijn vingertoppen zachtjes over haar nek heen en weer glijden. ''Zeg dat nou niet,'' sprak ze zachtjes en tilde zijn hoofd zachtjes op. Hij keek haar met een vrij legen blik aan. ''Zeg dat nou niet, komop. Ik weet dat je slimmer bent dan dit, dan weet je ook dat ik het niet zo bedoelde.''  Zei ze zacht en keek hem eindelijk aan. ’’Dat weet ik Saar, maar je moet niks met tegen zin doen. Als je daar met tegen zin gaat zitten, is het voor zowel jou als mij niet leuk.’’ antwoorde hij zachtjes. ''Als je echt wil ga ik mee naar White Heaven, het is gewoon...''  afwachtend bleef hij haar aankijken. . ''ik wil kunnen zijn wie ik ben zonder achterom te moeten kijken of bang te zijn dat iemand de waarheid ontdekt. Ik bedoel, ik hou van Johnny, ik hou van Hunter maar...'' Zuchten ze. Hij snapten haar wel maar vroeg of laat kwamen ze er toch wel een keer achter. Dat wist hij zeker. Ze viel stil en legden haar voorhoofd tegen de zijne aan en sloot haar ogen. ''Ik weet niet wat ze zouden doen als ze de waarheid te weten komen.'' Zei ze en opende haar donkerbruine ogen. ’’Ik denk dat ze het je wel vergeven Saar. Je bent en blijft Hunter zijn zusje.’’ sprak hij zachtjes en legde zijn gespierde armen weer om haar heen. ’’En anders help ik je wel. Tegen Hunter heb ik vrij weinig kans maar goed..’’ sprak hij en mompelde het laatste. ’’Maar dat zien we dan wel.’’ zei hij met een hele kleine glimlach op zijn lippen. Voor Johnny was hij niet bang, hij was groter dan hem en waarschijnlijk even sterk. Hunter en hij waren waarschijnlijk ook wel even sterk maar Hunter was slimmer dan hem.[/i][/i]

De zachte aanraking van zijn vingers deed haar bijna glimlachen, maar de lege blik in zijn ogen deed haar schrikken. Ze wilde een andere blik in zijn ogen slaan maar kon het niet maken van zichzelf. ’Dat weet ik Saar, maar je moet niks met tegen zin doen. Als je daar met tegen zin gaat zitten, is het voor zowel jou als mij niet leuk.’’ antwoorde hij zachtjes en ze schudde haar hoofd. ''Dat is niet waar,'' fluisterde ze zacht, maar zuchtte toch weer. ''En het is niet met tegenzin, het is daar prachtig. Ik ben gewoon bang, dat is alles.'' Murmelde ze zacht.  ’’Ik denk dat ze het je wel vergeven Saar. Je bent en blijft Hunter zijn zusje.’’  zijn armen om haar heen deden haar zwak glimlachen, twijfelend over zijn woorden.  ’’En anders help ik je wel. Tegen Hunter heb ik vrij weinig kans maar goed..’’ sprak hij en mompelde het laatste maar ze schudde haar hoofd. Beide van die twee zouden hem afmaken voor het weghouden van haar dan. Dat was het laatste wat ze wilde. ’’Maar dat zien we dan wel.’’ Ze keek hem met grote ogen aan. ''Je kan niet helpen, ze maken je af.'' Fluisterde ze zacht en streek met haar duimen over zijn wangen voor ze naar hem toe boog en haar lippen op die van hem drukte. Zodra ze terugboog keek ze hem weer aan. ''En dat wil ik niet, dat mag niet gebeuren.'' Fluisterde ze zacht