Short time, no see

’Kom op Hunter, ik heb wel een IQ, ik weet ook heus wel dat ik ook een spelletje voor je ben.’’ zei ze en keek hem even aan. ‘’En ben je nou gewoon te laf om een zonnebril op te zetten zodat ik je ogen niet kan zien? Ja natuurlijk, want anders zie ik dat het een spelletje is. Helaas Hunter, dat gaat niet lukken bij mij.’’ Hunter grinnikte. ''Het laatse wat jij wilt zien is mijn ogen lief.'' Fluisterde hij nog altijd. ‘’τι ένα τράνταγμα, ο οποίος δεν νομίζω ότι έχω IQ.’’ mompelde ze super pissig in het Grieks. Nu lachte hij even en fronste. ''Dus je denkt dat ik een eikel bent? Want ik neem aan dat je het over mij hebt.'' Hij vertelde maar niet dat hij alleen het scheldwoord in de zin had verstaan. ’Je n'aurais jamais compter.’’ sisten Lexie in het Frans, haar Franse accent was nu extreem erg. Hunter gaf geen krimp en begon toen te lachen. Hij wist dat de leraar al weg was dus niemand kon hem wat maken. ‘’Heb je niets anders te doen, dan met mij spelen?’’ sisten ze. Hunter schudde zijn hoofd. ''Nope, dan zou ik me wel heel erg vervelen.'' antwoordde hij droogjesmaar zijn ogen hadden gewoon geen enkele emotie meer. Ze stond op en ging vlak voor hem staan, hij bleef onbewogen staan en staarde haar achter zijn zonnebril aan. ‘’Ik snap niet dat ik ooit iets in jou heb gezien.’’ mompelde ze. Nu lachte hij luid en staarde haar aan. ''Tja, had me dan maar laten sterven in het bos, dan had je geen last meer van mij gehad.'' Antwoordde hij kil en zijn ogen deden mee. Niet dat zij ze zou zien, maar misschien wel. ‘’Moet je niet naar die vrienden van je?’’ zei ze bitchy en keek even naar buiten. ‘’Weet je, eigenlijk ben je best wel een….’’ Hunter fronste maar zweeg. ‘’Moet je nog wat tegen me zeggen? Morgen ben ik voor 3 dagen weg,, misschien kom ik wel niet meer terug.’’ sprak ze en grijnsde, maar hij wist een ding. Dit was niet de waarheid. ‘’Zeg nou eens heel eerlijk, je mag me wel hé.’’ Die opmerking negeerde hij en deed een stap naar voren. ''Dus jij wilt mijn ogen zo graag zien.'' Hij snoof en spande zijn schouders aan waardoor hij alleen maar groter leek. ''Zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb.'' siste hij zacht maar wel duidelijk. Met een ruk trok hij zijn zonnebril voor zijn ogen weg maar sloot ze nog wel even. Zodra hij zijn blauwe ogen weer opende keek hij haar strak aan met alle kilte die hij in zijn ogen kon achterlaten. ''En nog iets, lieg niet tegen mij, want ik weet alles.'' Siste hij en deed nog een stap naar voren waardoor hij nu recht tegenover haar stond.''En maak je zin eens af. eigenlijk ben ik best wel een?'' Hij keek haar aan. ''Een klootzak? Een eikel? Zeg op.'' Hij greep haar pols vast en draaide die met een soepele beweging om. ''Vertel mij maar wat ik ben.'' Fluisterde hij kil en boog zich voorover om haar recht in de ogen te kunnen kijken. Er was maar een ding dat hij nu wilde zien. angs, pure doodsangst.

''Het laatse wat jij wilt zien is mijn ogen lief.'' Fluisterde hij nog altijd. Lexie lachten en keek hem aan. ''Dus je denkt dat ik een eikel bent? Want ik neem aan dat je het over mij hebt.'' sprak Hunter. ‘’Ja over wie heb ik het anders? Over de tafel?’’ sprak ze en rolde met haar ogen. ''Tja, had me dan maar laten sterven in het bos, dan had je geen last meer van mij gehad.'' Sprak Hunter kil. ‘’ja als ik had geweten dat je zo’n een zak was had ik je lekker laten liggen.’’ sisten ze, haar verlegen en lieve ogen waren omgesprongen naar ogen vol wantrouw en pissigheid. Ze moest wel iets omhoog kijken om Hunter in zijn ogen aan te kijken, ze verschilde bijna 20 cm kwa lengte. ''Dus jij wilt mijn ogen zo graag zien.'' Snoofde hij en spande zijn schouders aan waardoor hij alleen maar groter leek. Nu werd ze eigenlijk wel bang, maar ze wist uit evaring wel dat pestkoppen op angst kickten. ''Zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb.'' siste hij zacht. ‘’Zeg ik dan iets?’’ sprak ze bitchy en keek omhoog in Hunter zijn ogen.. Zijn ogen waren gevuld met haat en kilte. De rillingen liepen over haar hele lijf, deze jongen had veel verbergt. Dat wist ze zeker weten. ''En nog iets, lieg niet tegen mij, want ik weet alles.'' Siste hij en deed nog een stap naar voren waardoor hij nu recht tegenover Lexie stond. Lexie keek omhoog in Hunter zijn ogen. Als je diep genoeg in haar ogen keek zag je angst heel veel angst. ''En maak je zin eens af. eigenlijk ben ik best wel een?'' Hij keek haar aan. ''Een klootzak? Een eikel? Zeg op.'' Hij greep haar pols vast en draaide die met een soepele beweging om. ''Vertel mij maar wat ik ben.'' Fluisterde hij kil en boog zich voorover. ‘’Auw gek!’’kreunde ze en probeerde haar los te wurmen. Ze beet haar kiezen op elkaar en keek weg. Ze zweeg, maar haar ogen spraken boekdelen. Hij had vast wel door dat hij haar ontzettend veel pijn deed. ‘’Stop! Please Hunter.’’ smeekten ze en keek hem bang aan. ‘’Please.’’ fluisterde ze.

Ze had erom gelachen, de grootste fout die je kon maken. Je moest nooit zo lachen met hem in de buurt. ‘’Ja over wie heb ik het anders? Over de tafel?’’ sprak ze en rolde met haar ogen. Opnieuw fronste hij en zweeg weer. Maar ze kon hem niet meer stoppen, ze was nu te ver gegaan. Hoewel hij zelf een hoop kon hebben was dit toch echt te ver. ‘’ja als ik had geweten dat je zo’n een zak was had ik je lekker laten liggen.’’ sisten ze, haar verlegen en lieve ogen waren omgesprongen naar ogen vol wantrouw en pissigheid. hij lachte weer, maar er was geen humor in zijn stem te horen. De klanken waren hol en kil, niks anders dan dat. ’Zeg ik dan iets?’’ sprak ze bitchy en keek omhoog in zijn ogen, zijn ogen gevuld met kilte en haat. In haar ogen zag hij wat hij wilde zien, angst, en een hoop ook. ‘’Auw gek!’’kreunde ze en probeerde zich los te wurmen. Nu had hij weer geluk dat hij gespierder was dan dat zij was. Maar dat kreeg je nu eenmaal met veel trainen. Ze zweeg, maar haar ogen spraken boekdelen. Hoevaak had hij deze oge wel niet gezien, en altijd was het weer een kick om ze te zien. Hij wist wat hij deed, hij wist altijd wat hij deed. En dit, dit deed haar pijn. ‘’Stop! Please Hunter.’’ smeekten ze en keek hem bang aan. ‘’Please.’’ fluisterde ze. Hunter keek haar aan en lachte even zacht. ''Je wil dat ik stop? Geloof me, dit is nog maar het begin als je zo doorgaat.'' Siste hij kil en zette juist meer kracht aan op haar arm. ''Ik wil een antwoord, dus krijg ik dat van jou.'' Sprak hij kil en keek haar recht in de ogen. ''Wat zou mijn vader trots zijn als hij me zo zag, maar goed dat hij nu niet in de buurt is. Maar goed dat hij niet meer leeft'' Zijn stem werd met elk woord duisterder en hij bleef haar aankijken. ''Dus waar blijft het antwoord nou? Kijk mij recht in mijn ogen en vertel mij wat ik ben.'' Zei hij en bleef haar aanstaren.

''Je wil dat ik stop? Geloof me, dit is nog maar het begin als je zo doorgaat.'' Siste hij kil tegen Lexie en zette juist meer kracht aan op haar arm. ''Ik wil een antwoord, dus krijg ik dat van jou.'' Sprak hij kil en keek haar recht in de ogen. ''Wat zou mijn vader trots zijn als hij me zo zag, maar goed dat hij nu niet in de buurt is. Maar goed dat hij niet meer leeft'' Zijn stem werd met elk woord duisterder. Tranen sprongen in Lexie haar ogen, hij zetten steeds meer druk op haar arm. ‘’Please Hunter!’’ smeekten ze. ''Dus waar blijft het antwoord nou? Kijk mij recht in mijn ogen en vertel mij wat ik ben.'' Sprak hij en bleef haar aanstaren. Ze kon het gewoon niet zeggen, ze was veelste bang dat hij haar nog meer pijn deed. ‘’als je het eerlijk wilt weten…… je bent een zak… een ongelofelijke zak.’’ mompelde ze zachtjes en keek hem half aan. ‘’Hunter alsjeblieft laat me los, je zal geen last meer van me hebben.’’ sprak ze en keek naar de grond om haar angstige ogen te verbergen. Misschien had ze toch beter haar mond dicht kunnen houden, dan had ze dit gezeik nu niet gehad. ‘’Sorry, duizendmaal sorry.’’ smeekten ze weer opnieuw. Wat tranen rolde over haar gezicht, ze was blij dat ze zo naar huis kon. Alhoewel, ze was wel bang dat Hunter haar zou achtervolgen.
‘’Je vous jure, vous ne serez plus gêné par moi.’’ sprak ze en keek hem dit keer wel recht aan in zijn kille ogen.

- ik zweer het, je zal geen last meer van me hebben.

‘’Stop! Please Hunter.’’ smeekten ze en keek hem bang aan. ‘’Please.’’ fluisterde ze. Hij genoot hiervan, mensen die hem smeekte. Smeekte te stoppen, smeekte om het te laten stoppen en smeekte om hen te vergeven. alsof hij ooit iemand zou vergeven. ‘’Please Hunter!’’ smeekte ze, maar hij trok zich er werkelijk niks van aan. ‘’als je het eerlijk wilt weten…… je bent een zak… een ongelofelijke zak.’’ mompelde ze zachtjes en keek hem half aan. Nu begon Hunter te grijnzen, je kon mensen met behulp van angst altijd over de grens jagen. Hoewel hij kon raden wat ze had willen zeggen, had hij het toch uit haar mond willen horen komen. ‘’Hunter alsjeblieft laat me los, je zal geen last meer van me hebben.’’ sprak ze en keek naar de grond om haar angstige ogen te verbergen. Hoeveel beter kon dit nog worden? ‘’Sorry, duizendmaal sorry.’’ smeekten ze weer opnieuw. Wat tranen rolde over haar gezicht en Hunter lachte luid. ''Weetje, mensen zoals ik genieten van dit. Dus smeek maar, gun mij het plezier jou te horen smeken.'' Zijn ogen bleven onveranderd en hij bleef haar aanstaren. ‘’Je vous jure, vous ne serez plus gêné par moi.’’ sprak ze en keek hem dit keer wel recht aan in zijn kille ogen.''Vous pouvez dire ce que vous voulez, mais cela n'a rien changé. Alors je vous préviens déjà, regardez où vous marchez. Je suis capable de beaucoup plus que cela chérie.'' hij grijnsde even breed waardoor zijn gezicht ineens heel anders leek. Toen liet hij haar zonder een woord te zeggen los, stak zijn handen in zijn broekzakken en begon langzaam richting de deur te lopen. ''I'll find you when you're sleeping and when the daylight fades. Cause I must confess that I feel like a monster. And I love it.'' Fluisterde hij nog zachtjes en verdween door de uitgang naar buiten. Daar zette hij zijn zonnebril weer op en trok zijn gezicht weer in kalmte.


-Je kunt zeggen wat je wilt, maar dat veranderd niks. Dus ik waarschuw je alvast, pas op je tellen. Ik ben tot veel meer in staat dan alleen dit, liefje.
-''Ik zal je vinden als je slaapt en wanneer het daglicht vervaagt. Want ik moet bekennen dat ik voel me als een monster. En ik hou ervan''(voor als je die 2e niet weet)

''Weetje, mensen zoals ik genieten van dit. Dus smeek maar, gun mij het plezier jou te horen smeken.'' sprak Hunter. ‘’Dat kan ik zien ja.’’ mompelde ze heel zachtjes en keek hem half aan. Haar pols klopten van de pijn, ze kon hem niet meer bewegen. Vous pouvez dire ce que vous voulez, mais cela n'a rien changé. Alors je vous préviens déjà, regardez où vous marchez. Je suis capable de beaucoup plus que cela chérie.'' sprak hij en liet Lexie haar arm los. Lexie greep gelijk met haar andere hand haar pols vast en trok een pijnlijk gezicht. Toen Hunter de collegezaal uit was vloekten ze in het Frans. Snel pakten ze met haar andere hand haar spullen in en liep naar buiten. Haar pijnlijke pols stopten ze voorzichtig in haar jaszak. Haar mobiel ging weer af. * Beste McLaren u auto is klaar. U kunt hem ophalen. Groet Autoblabladingzooi.* Lexie zuchten, was haar auto klaar kon ze er nog niet mee rijden. Het was dat wel een automaat, maar alsnog. Met 1 hand sturen? Nee dat werkten niet, vooral niet met die gladheid. Met grote, maar toch voorzichtige passen liep ze naar de automonteur. Die zat maar 10 minuten lopen van school. Zo’n half uur later zat Lexie in de auto en nam een omweg naar haar huis zodat ze niet door de drukke straten hoefde. Ze parkeerde haar auto deze keer wel in de garage en liep naar haar appartement. Thuis ploften ze huilend naar op de bank en staarde naar het plafon. Ze had echt geen zin meer om nog terug te gaan naar die school, maar ze moest wel. Opeens kwam het in haar op! Ze moest gewoon wat internetonderzoek doen. Snel pakten ze haar laptop en starten die op, ondertussen pakten ze wat te eten. Ze staarde naar het beeldscherm. ‘’Hoe heten hij ook alweer?’’ mompelde ze. Zijn voornaam die wist ze wel, maar zijn achternaam? Was het niet iets van Hunter Gregor? Nee dat was het niet. Ze liep naar haar kamer en zocht in een stapel papieren naar haar klassenlijst. Na een tijdje bladeren vond ze het papier. Haar ogen vlogen over de namen heen en stopten bij Hunter Gregorovich. ‘’Gregorovich, Hunter Gregorovich.’’ sprak ze hardop en stond weer op. Even keek ze naar de papierstapel. ‘’Mhm dat ruim ik morgen wel op.’’ mompelde ze en ging achter haar laptop zitten. Ze opende eerst Google en tikten Hunter zijn naam in. Zuchtend keek ze naar het scherm, ze kwam allen op wat Poolse en Russische websites uit. Ze haalde de websites door de vertaalmachine en las ze. ‘’Nog beter zoeken.’’ mompelde ze super onverstaanbaar. De hele middag en avond zocht ze op het internet, maar helaas. Er was nog 1 pagina over…. Had het wel zin om te kijken? Op al die 200 pagina’s die ze had zitten lezen, was niets te vinden geen eens zijn achternaam. Zuchtend stond ze op en plakten ze wat te drinken. Haar pols was nog steeds helemaal dik en alle kleuren van de regenboog. Gelukkig was het haar linkerpols en niet haar rechter, want anders had ze bijna niets kunnen doen. 10 minuten later ging Lexie weer zitten achter haar laptop en klikten de laatste pagina aan. Er stond 1 bestandje op, het was beveiligd met een code. ‘’Werkt er dan ook niemand even mee?’’ sprak ze pissig. ‘’Wat is die verdomde code nou?’’’ Ze dacht goed na en probeerde van alles. Ze had van alles geprobeerd, maar vergat nog 1 ding. Zijn moeder, het was zijn alles. Misschien was dat het wachtwoord wel, maar hoe heten ze ook alweer? Ze opende een progamma dat ze van haar vader had gejat. Hiermee kon je namen, leeftijden, ouders en etc mee opzoeken. Ze typten Hunter Gregorovich in en zocht naar zijn ouders. ‘’Selena Sputnik’’ Ze typten haar naam in en verbaasd keek ze naar het scherm. Het was een word bestand van zo’n 2 pagina’s lang. Haar ogen vlogen over de regels heen en stopten halve wegen op bij de zin. ‘’Hij, één van de beste huurmoordenaren van de wereld. Hij die nooit gepakt kon worden.’’ Lexie vloog naar achteren, haar stoel viel op de grond. ‘’Zie je!’’ zei ze hard op en keek om haar heen. In de nacht bleef ze maar piekeren, wat ging hij haar wel niet aandoen? Misschien was hij wel geen HM, maar allen zijn vader. Nee dat kon gewoon niet. De volgende dag parkeerde ze haar auto. Ze bleef voor haar auto staan en wachten totdat Hunter ergens te zien was. 5 minuten later kwam hij aanzetten, ze haalde het briefje uit haar tas. ‘’Ik weet wie je bent, wat je doet en wat je kan doen met mij.’’ stond erop. Ze liep langs Hunter en legde het op zijn motorkap, snel verdween ze de school in.

Hij was terug, simpelweg terug in de wereld. Hunter Gregorovich was weder gekeerd als de persoon die hij werkelijk was. De moordenaar in hem was herrezen en hij was klaar om de wereld weer tegemoet te gaan voor wie hij wilde zijn. Met soepele passen liep hij naar de parkeerplaats en verruilde daar zijn zonnebril voor zijn helm en stapte op zijn motor. Met een grijns, en vol gas scheurde hij de parkeerplaats af en negeerde gewoon alle andere weggebruikers toen hij langsreed. Heel stiekem reed hij toch weer langs die ene bushalte en keek naar alle ambulances die er stonden. Een grijns onttrok zich onder zijn helm en hij gaf extra gas en vloog door de straten. Toen hij zijn motor in de garage parkeerde stond zijn zusje daar al te wachten. Er stond toch wel iets van bezorgdheid in haar ogen en rustig legde Hunter uit wat hij gedaan had. Hij liet de meeste details uit zijn verhaal maar aan haar gezicht kon hij zien dat ze opgelucht was dat alles was opgelost. Hij glimlachte weer en liep naar binnen. Eenmaal binnen plofte hij languit op zijn bed neer en staarde naar het plafond terwijl hij zijn handen onder zijn hoofd neerlegde. Even haalde hij zijn wapen uit zijn laars om hem opnieuw te laden. Het andere magazijn borg hij op zodat hij hem later weer kon aanvullen. Hij voelde zich beter dan ooit tevoren, maar ook maakte hij zich wel iets van zorgen. Was hij misschien te ver gegaan vanmiddag, hij schudde zijn hoofd. Ze moest maar wennen aan het idee dat hij geen schatje was. Na het eteen ging hij vroeg slapen zodat hij alle tijd had die volgende ochtend. Zodra hij zijn ogen opende keek hij naar de foto van zijn moeder die op het nachtkastje stond. Het leek allemaal zo lang geleden, maar toch ook weer niet. Hij hees zichzelf uit zijn bed en merkte dat zijn zusje al wakker was. Dat was makkelijk, nu kon dr zijn verband weer stevig aanleggen. Zodra dat gedaan was kleedde hij zich aan en plofte neer op de bank om daar wat te hangen voor de tv. Zodra het tijd was pakte hij zijn leren jas en stak zijn wapen terug in de holster die weer onder zijn shirt op zijn rug hing. Hij stapte weer in zijn ferrari en reed met een noodgang weer naar de universiteit. Daar aangekomen zag hij haar weer staan, een frons ontstand op zijn gezicht en hij zette zijn zonnebril op. Hij zag haar langslopen en iets achterlaten op zijn motorkap. Snel stapte hij uit en las het briefje. Een frons ontstond op zijn gezicht toen hij zag wat er eigenlijk op de andere bladen stond. ''Dus je hebt me opgezocht, geloof me moppie. Dit is de grootste fout in je leven.'' Fluisterde hij kwaad in zichzelf en vouwde het document netjes op. Hij borg het op in zijn broekzak en liep door naar de rest. Daar weerhield hij zich er echter van om kwaad te kijken en bleef luchtig. Tot zijn verbazing merkte zelfs Johnny niks op. Hij besloot niet net naar de les te gaan maar toen de les was afgelopen stond hij net om het hoekje te wachten. Zodra Lexie een stap buiten het lokaal had gezet greep hij haar bij haar kraag en sleurde haar een afgelegen gang in. ''Dus jij denkt dat je weet wat ik ben?'' Siste hij kil en keek haar weer achter zijn zonnebril aan. ''Wat je daar ziet is mijn vader, waarom denk je dat die klootzak dood is?'' De leugens kwamen moeiteloos uit zijn mond, maar hij kende de waarheid. ''En ik waarschuw je nu, ieder die dit te weten komt zal hetzelfde lot krijgen als mijn vader. Daar regel ik wel iemand voor. Want ik ben geen moordenaar, nooit geweest.'' Hij liet haar weer los en draaide zich om, om weer weg te lopen. ''Ik heb alleen een voorliefde om anderen te zien lijden. En ook nog een kort lontje. Tja, het zit waarschijnlijk in de familie.'' Met die woorden begon hij langzaam de gang uit te lopen.

Na de les liep Lexie als laatste het lokaal uit en werd opeens door Hunter een verlaten gang ingetrokken. ''Dus jij denkt dat je weet wat ik ben?'' Siste hij kil. Lex wist dat hij op haar angst kickten dus ze deed haar best om geen angst te laten zien. Ze zweeg en keek hem half aan. ''Wat je daar ziet is mijn vader, waarom denk je dat die klootzak dood is?'' sprak Hunter en keek haar nog steeds aan. ''En ik waarschuw je nu, ieder die dit te weten komt zal hetzelfde lot krijgen als mijn vader. Daar regel ik wel iemand voor. Want ik ben geen moordenaar, nooit geweest.'' Hij liet Lexie weer los en draaide zich om, om weer weg te lopen. ''Ik heb alleen een voorliefde om anderen te zien lijden. En ook nog een kort lontje. Tja, het zit waarschijnlijk in de familie.'' Met die woorden begon hij langzaam de gang uit te lopen. Lexie keek hem na en zuchten heel diep. ‘’Oké ik denk nooit meer aan die gast.’’ sprak ze en probeerde dood gewoon de gang uit te lopen. De 2 lessen die volgde waren gelukkig kort dus kon ze snel weg van school en het belangrijkste… HUNTER. Toen ze richting de parkeerplaats liep viel haar mond open, verscheen een grote glimlach en ze bleef stil staan. Een zwarte porsche panamera 45 stond achter in op de parkeerplaats. Het was haar vader! Ze rende richting de auto, trok de deur open en gaf haar vader gelijk een mega knuffel. ‘’Pap! Wat gaaf dat je er bent.’’ sprak ze dolblij en keek even achter zich. Wat jongens stonden naar haar te kijken, naja naar de auto. Ze grinnikten en keek haar vader weer aan. ‘’Ehm zullen we maar gaan? Ik sta zoals je weet liever niet in de spotlights.’’ zei ze en liep naar de pasagierdeur en liet zich In de stoel zakken. Bij het stoplicht stopten een motor naast hun. Ze herkende de motor vaag, ze had hem wel eens eerder zien staan. Ze staarde even naar de bestuurder en schrok. Het was Hunter. Snel keek ze voorzich in de hoop dat haar vader niets zag.

-sorry voor de kortheid,, ik wist ff niets

Hunter paradeerde met kalme passen door de gang, hij was niet van plan zich van zijn stuk te laten brengen door haar. Nooit zou hij van zijn stuk gebracht worden, hij was sterker dan wie dan ook. Sterker dan die zwakkeling van een vader. Niet dat hij ooit kinderen zou krijgen, maar al was dat wel zo. Dan zou hij zich nooit laten vermoorden door zijn eigen kind. Een grijns onttrok zich op zijn gezicht en hij liep rustig door naar de rest. De volgende les was hij aanwezig, maar de les daarna had hij daar geen zin in. Met kalme passen liep hij naar zijn auto en stapte in. Zonder om te kijken reed hij weg. Misschien moest hij zijn waarschuwing iets beter maken, maar nu nog niet. Hij reed meteen naar huis en verruilde zijn ferrari voor zijn motor en scheurde de straten op. Toen hij bij een stoplicht bleef staan keek hij opzij en herkende Lexie meteen. De man bij haar was voor hem onbekend, dus hij moest zich gedragen. Met een soepele beweging schoof hij de klep van zijn helm op en trok zijn mondhoeken op naar een brede grijns, waardoor zijn puur witte tanden weer zichtbaar werden. Hij hief zijn hand op en zwaaide heel onschuldig voordat hij het schermvan zijn helm weer en tik gaf en vol gas wegreed bij het stoplicht. Dat zou nu wel even genoeg zijn. Met een noodvaart scheurde hijover de weg en reed toch maar weer naar huis, waar hij de rest van de middag spendeerde aan nutteloze dingen. Hij zapte wat op de tv en bleef hangen bij een nieuwsbericht. Er was blijkbaar een slachtpartij geweest bij de bushalte, de politie denkt een criminele afrekening. De schutter was nog altijd onbekend, maar verschillende ooggetuigen beweerde dat de schutter ook nog eens eigenhanding iemand had gedood. Hunter grijnste breed. ''Dit is nog eens leuk nieuws om te horen.'' Zei hij met humor en bleef languit op de bank liggen tot hij ineens wakker schoot. Was hij nu in slaap gevallen? Hij haalde zijn schouders op en hees zich overeind. Toen hij op de klok keek zag hij dat het een uur was. Hij grijnste, misschien kon hij die meid nu even extra treiteren. Zo stil mogelijk sloop hij de trap af en reed zachtjes de straat uit op zijn motor. Dit om niemand wakker te maken, want dat was ook weer niet al te handig. Stilletjes reed hij naar de woning van Lexie, een simpel appartement. Hij zette zijn motor in een steegje en zag dat er een raam openstond. Even telde hij de verdiepingen en constateerde dat dat Lexie haar woning was. Niet een erg slimme zet om je raam open te laten staan met iemand zoals hem in de buurt. Hij verwisselde zijn dikke motorhandschoenen voor dunnere leren handschoenen. Hijhield van die handschoenen, waarom kon hijniet echt uileggen maar het voelde gewoon goed aan. Hij keek even goed rond en zijn blik bleef hangen op de schutting. Dit zou nog makkelijk kunnen worden. Met een klein aanloopje rende hij naar de schutting en hees zichzelf erop. Hij voelde hoe hij zijn schouder moest aanspannen en gromde even. Misschien zou dit toch niet zo makkelijk worden als dat hij had gedacht. Hij balanceerde even op het randje en sprong toen richting het raam. Hij had geluk dat het niet zo'n grote sprong was, nu kon hij zich goed vastgrijpen en gomde weer toen hij toch even een steek in zijn schouder voelde. Hi greep zich goed vast met zijn goede arm en met zijn andere wiste hij zijn wapen uit zijn laars om zo het haakje van het raam open te kunnen tikken. Nu was hij best blij dat zijn demper er nog op zat, dit maakte zijn wapen langer maar ook was de loop iets smaller waardoor hij netaan tussen het raam paste. Met een klein zetje opende hijhet raam, stak zijn wapen weer even weg en trok zich op om naar binnen te klimmen. Toen hij rondkeek zag hij dat Lex haar bed niet onder het raam stond, dit scheelde weer. Hij wist niet hoeveel hij nog van zijn schouder kon vragen voor deze het begaf. Geruisloos liet hij zich op de grond zakken en sloop door haar kamer heen. Hij opende zachtjes de deur en snuffelde even wat rond. Hij had de keuken en de woonkamer al gehad en nu opende hij nog een deur, deze bleek een studeerkamer te zijn. Zijn blik viel op een laptop die er stond en stilletjes opende hij die. Toen hij zag dat er een wachtwoord op stond zuchtte hij. Hij snuffelde even wat door haar papieren en probeerde een paar dingen, namen van familieleden en zelfs de naam van haar hond. hij vloekte heel zacht in zijn moedertaal en haalde even zijn hand door zijn haar. Toen schoot hem iets te binnen, was het dan zo simpel? Hij zocht even wat rond om haar geboortedatum te vinden en grijnsde even in zichzelf. ''Mclaren1992.'' Mompelde hij terwijl hij het intikte en op enter drukte. Toen verscheen het gewone scherm en hij grijnsde. hij kilte wat programma's aan en eindigde bij een speciaal zoekprogramma waarin ze hem vast had gezocht. hij zag dat er nog ingelogd was en snel zocht hij naar zijn eigen naam en las alles wat er stond. Zonder te twijfelen verwijderde hij alles en deed hetzelfde met dat van zijn vader, zusje en vooral van zijn moeder. Nu kon er niks meer bekend zijn over hem. Met een tevreden grijns sloot hij de laptop weer af en schoot alles netjes terug op zijn plaats. Het leukste was nog dat hij een document had van zijn hele familie. Die had hij tussendoor nog uitgeprint zodat hij ze thuis kon opslaan. Er waren vast wel meer kopiën maar voorlopig was dit goed voor hem. Hij klapte de laptop zachtjes dicht en stond geruisloos op. Nu was het alleen nog zijn laatste taak om uit te voeren. Met een grijns verliet hij het kleine kamertje en sloop terug naar haar slaapkamer. Daar sloot hij braaf de deur weer en liep naar het raam. Hij was echter nog niet van plan weg te gaan. Halverwege bedacht hij zich en haalde zijn wapen weer uit zijn laars. Stilletjes en voorzichtig plukte hij een kogel uit het magazijn van zijn wapen en liep zachtjes naar haar bed. Snel verborg hij het weer en bekeek de kogel even aandachtig. Toen boog hij zich over haar heen en legde het naast haar hoofd op het kussen. Toen liep hij terug naar het raam en ging op de vensterbank zitten en staarde zwijgend naar haar. Hij wilde haar reactie zien, maar hij moest zichzelf toch onderdrukken om zijn wapen te pakken. Iets wat hij niet lang volhield en al gauw draaide hij er rondjes meer om zijn vinger. Hij was natuurlijk wijs genoeg om hem te locken, hij wilde toch niet nog een gat in zijn lijf. Al gauw was hij ook dat weer zat en trok het magazijn eruit om de overige kogels grondig te inspecteren. Geduldig bleef hij staren naar elke kogel, wachtend tot ze wakker zou worden.

Lexie merkten niets van dat Hunter binnen was gekomen. Ze was omgedraaid zodat ze met haar hoofd naar de kogel keek. Toen ze wakker was zag ze niet al te veel, met haar linkerhand graaide ze naar haar bril en zetten die op. Fronsend keek ze naar de kogel. Wat moest die daar nou weer? Op een gegeven moment drong het tot haar door…. Hunter zijn woorden ''En ik waarschuw je nu, ieder die dit te weten komt zal hetzelfde lot krijgen als mijn vader. Daar regel ik wel iemand voor. Want ik ben geen moordenaar, nooit geweest.'' kwamen in haar op. Snel keek ze zoekend rond, waar was die vent? Waarschijnlijk waren haar laatste minuten van haar leven aangebroken. Met een angstige blik zocht ze naar haar mobiel, maar die lag nu in de studiekamer. Ze zuchten en mompelde zachtjes wat tegen zichzelf. ‘’niet laten zien dat je bang bent…’’ mompelde ze super super zacht. Het lukten haar wel om haar ogen onder controle te houden, maar haar hart? Nee die ging te keer als een drumstel. Het niet zo lange maar wel mooie gestalte kwam langzaam uit bed en keek nog een keer gespannen rond. Van haar kussen pakten ze de kogel en liep heel langzaam naar de deur. Ze deed hem open en schrok best wel van Hunter die met zijn wapen zet te klooien. Voorzichtig en langzaam nam ze een kleine stapje naar voren en keek naar Hunter. Naja ze werd wel door een mooi iemand neergeschoten, niet dat dat een zorg minder was maar toch. ‘’Wa..tt wil je van me Hunter?’’ vroeg ze voorzichtig en balde haar hand om de kogel heen. ‘’Schiet dan maar een kogel in me boven been of arm, maar schiet me alsjeblieft niet neer.’’ sprak ze met een smekend toontje. Hopelijk kwam haar vader nou niet binnen, want die knalde Hunter zeker weten neer. ‘’Oké het was niet slim wat ik heb gedaan. Sorry daarvoor. Waarschijnlijk accepteer je het toch niet, maar ach.’’ het laatste mompelde ze een beetje. Ze ging tegen de muur aanstaan en leunde met haar rug en hoofd tegen de muur aan. Zuchtend keek ze naar Hunter, haar ogen waren gevuld met wantrouw, gespannenheid, angst maar toch ook wel wat kalmte. ‘’Ik ga wel terug naar Denmark, dan komen we elkaar waarschijlijk toch niet meer tegen. Desnoods ga ik wel in Amerika studeren ofzo, maar schiet me niet neer Hunter.’’ Ze keek Hunter in zijn ijsblauwe ogen en zag toch iets wat hij waarschijnlijk niet zag. Zijn ogen hadden iets warms, iets vriendelijks. Niet dat genepte wat hij altijd deed, maar echt vriendelijk. Waarschijnlijk was hij heel diep van binnen een geweldig aardige vent met een hart van goud. Zijn wapen zwaaide om zijn vinger heen, ze keek even gevreesd naar het wapen. Dat ding, dat ging haar vermoorden. Waarom? Omdat ze wat verkeerds had gezegt, omdat ze laf was geweest volgens hem. Het was niet slim wat ze had gedaan, dat gaf ze zelf ook toe. Maar om haar hier voor te laten vermoorden, nee dat was eigenlijk best wel zwak vond ze. Hunter zijn ogen straalde nog steeds killte uit… hele erge klite.


- Ik doe volgende keer wel een lange smeekpost van Lex. x'3

Zorg goed voor je zusje. En vergeet nooit dat je altijd mijn kleine ventje zal bijven. En vergeet echt nooit wie je werkelijk ben, namelijk en lief jongetje met een gouden hart. Die woorden spookten al zijn hele leven door zijn hoofd. Nouja, eigenlijk al 11 jaar. Nu staarde hij neer op dezelfde kogels die ook zijn moeder hadden gedood. Het was best wel vreemd dat hij ze nu eigenlijk ook gebruikte. Hij keek met een ruk op toen hij geluid hoorde en LExie naar haar bril zag graaien. Nu was het tijd, hopelijk zou ze reageren als hij verwacht had. Hij zag haar rondkijken met een angstige blik nadat ze de kogel had ontdekt. Een hatelijke grijns ontstond op zijn gezicht en hij bleef stil. Hij hoorde haar iets mompelen en fronste even.Hij volgde haar met zijn ogen en in het donker blonken zijn tanden op achter zijn grijns toen ze zich omdraaide. Hij zag haar een paar stapjes naar voren doen en begon langzaam de kogels terug in het magazijn te stoppen. ‘’Wa..tt wil je van me Hunter?’’ vroeg ze voorzichtig en balde haar hand om de kogel heen. Maar Hunter ging ongestoord verder met het vullen van zijn magazijn. ‘’Schiet dan maar een kogel in me boven been of arm, maar schiet me alsjeblieft niet neer.’’ sprak ze met een smekend toontje. Hunter lachte even heel zacht, maar toch akelig. hij was klaar met het terugstoppen van de overige kogels en monteerde het magazijn met een klap terug op zijn plek. Meteen daarna richtte hij hem op Lexie. ''Dat is een verleidelijke opmerking, maar niet goed genoeg.'' Antwoorde hij zacht maar toch overduidelijk. ‘’Oké het was niet slim wat ik heb gedaan. Sorry daarvoor. Waarschijnlijk accepteer je het toch niet, maar ach.’’ het laatste mompelde ze een beetje. Ze ging tegen de muur aanstaan en leunde met haar rug en hoofd tegen de muur aan. Hunter bleef compleet ontspannen zitten op de vensterbank en stelde zijn wapen even op scherp. ‘’Ik ga wel terug naar Denmark, dan komen we elkaar waarschijlijk toch niet meer tegen. Desnoods ga ik wel in Amerika studeren ofzo, maar schiet me niet neer Hunter.’’ Hij deed even de moeite om op te kijken en fronste. Hij blokkeerde zijn wapen weer en draaide er weer rondjes meer om zijn vinger. Toen hield hij hem weer stil en richtte hem weer op Lex. ''En jij denkt dat dat genoeg is om van mij af te komen?'' Antwoordde hij zonder emotie.

''Dat is een verleidelijke opmerking, maar niet goed genoeg.'' Antwoorden Hunter zacht maar toch overduidelijk. Lexie keek even langs Hunter heen naar buiten en zuchten. Langzaam zakten ze via de muur naar beneden zodat ze tegen de muur zat. Haar knieën trok ze op en hield die vast met haar armen. ‘’Hunter? ‘’ sprak ze en keek hem deze keer wel aan. ‘’Je lijkt op je moeder, je doet ook goede dingen in je leven.’’ ze dacht even na hoe ze het volgende moest gaan zeggen. ‘’Je moeder heeft zelfs tientallen kinderen gered. Als zij een hart had heb jij dat ook Hunter.’’ sprak ze zachtjes en redelijk kalm. Natuurlijk had ze ook zijn ouders nagekeken. Lexie was het er eigenlijk nooit mee eens dat onschuldige mensen werden vermoord, maar als verkrachters en al die slechte mensen werden dood geschoten had ze er niet zo veel moeite mee. Langzaam haalde ze een hand door haar lange blonden haar wat erg in de war zat. ‘’Ik weet bijna zeker dat als je vader niet meer had geleefd voordat jullie echt opgroeide dat je nu gewoon een geweldige kerel was.’’ Sprak ze kalm en keek nog naar Hunter zijn wapen. ‘’au fond vous êtes toujours étonnant.’’ mompelde zo zacht dat ze het zelf amper verstond. ‘’Moet je kijken wat je voor je zus doet, je geeft je leven voor haar op. Je wilde dat zij ook een normale toekomst kreeg, maar je had je vader gewoon niet mee.’’ Zei ze en keek hem dit keer wel recht aan in zijn ogen. Diep van binnen zag zij wel een geweldige aardige jongeman. Ze moest dan wel door een dikke en vooral hoge muur heenkijken, maar zij zag het wel. Hij zag het waarschijnlijk zelf geen eens. Hij was zo ‘’verpest’’ door zijn vader. Als je goed keek naar Lexie zag je dat ze het echt allemaal meende, niet om niet dood geschoten te worden. Maar gewoon zodat Hunter ook weer eens hoorde dat hij diep van binnen goed was. Als hij haar nu neerknalde had ze waarschijnlijk toch zijn gevoelige snaar geraakt die weinige konden raken. Even sloot ze haar ogen en legde haar hoofd weer tegen de muur aan. ‘’Hunter, au fond vous êtes chaud..’’ sprak ze zachtjes, maar wel zodat Hunter het kon horen.

-diep van binnen ben je nog steeds geweldig
-Hunter, die van binnen ben je goed.
sorry ik kwm niet vedr

Langzaam zakten ze via de muur naar beneden zodat ze tegen de muur zat. Haar knieën trok ze op en hield die vast met haar armen. ‘’Hunter? ‘’ sprak ze en keek hem deze keer wel aan. ‘’Je lijkt op je moeder, je doet ook goede dingen in je leven.’’ Hunter sloot zijn ogen zodat ze de emotie in zijn ogen niet kon zien. Hoe kon zij weten dat hij op zijn moeder leek? hij wist dat het waar was, hij had ook haar blauwe ogen overgenomen. ‘’Je moeder heeft zelfs tientallen kinderen gered. Als zij een hart had heb jij dat ook Hunter.’’ sprak ze zachtjes en redelijk kalm. Hij wist dat dit alles waar was, maar het was te laat om terug te keren voor hem. Zijn masker was alles wat hij had. ‘’Ik weet bijna zeker dat als je vader niet meer had geleefd voordat jullie echt opgroeide dat je nu gewoon een geweldige kerel was.’’ Sprak ze kalm en keek nog naar Hunter zijn wapen. ‘’au fond vous êtes toujours étonnant.’’ Hunter kon haar woorden netaan verstaan en hij kneep zijn ogen even dicht. ‘’Moet je kijken wat je voor je zus doet, je geeft je leven voor haar op. Je wilde dat zij ook een normale toekomst kreeg, maar je had je vader gewoon niet mee.’’ Zei ze en keek hem dit keer wel recht aan in zijn ogen. Hij had onderhand zijn ogen geopend en hield met moeite de kilte in zijn ogen. ‘’Hunter, au fond vous êtes chaud..’’ sprak ze zachtjes, maar wel zodat hij het kon horen. Hij klemde even zijn kaken op elkaar maar hield het niet vol. ''Jij weet niet wat ik ben.'' zei hij met moeite, maar zijn emoties kon hij niet meer onder controle houden. ''En jij zult nooit begrijpen wat ik heb meegemaakt in mijn leven,'' Zei hij erachteraan en keek met opzet naar buiten. Zijn stem was zacht en er zat een vreemde toon aan. Zonder dat hij het zelf doorhad liep er een eenzame traan over zijn wang. ''Jij denkt dat ik goed ben, maar je weet niet wat ik heb gedaan en waar ik toe in staat ben.'' Zijn stem was niet meer dan een fluistertoon en hij opende zijn ogen om haar aan te kijken. ''Ik kwam hier om je een extra waarschuwing mee te geven en er een eind aan te maken. Zoals ik met vele mensen heb gedaan.'' Langzaam trok hij zijn leren handschoenene uit en haalde zijn handen door zijn haar. Waarom had ze dit gezegd, nu kon hij niks meer doen. Machteloosheid overspoelde hem, maar het werd versterkt door verdriet. ''wil je weten hoe mijn vader stierf. Zal ik je vertellen hoe hij keek toen hij stierf. Wil je zijn laatste woorden weten?'' Hunter keek haar nu aan met zijn ogen vol afschuw. ''Ik heb hem vermoord, afgeslacht uit pure wraak. Wraak omdat die klootzak mijn moeder had vermoord.'' Hij wist niet hoe ze hierop zou reageren, maar als ze nu nog hetzelfde durfde te zeggen over hem dan was ze echt gek.''Ik heb nog nooit iemand erger gehaat dan mijn vader, maar op de dag van mijn 16e verjaardag was het tijd. Ik was oud genoeg om op mijn eigen benen te kunnen staan. En het was niet eens verstandsverbijstering meer, ik had alles perfect uitgepland. Ik had het wapen gestolen dat hij ook had gebruikt toen nog 6 jaar geleden.'' Zijn stem werd bitter van haat, maar toch lag er zoveel meer op zijn hart. Hij draaide zijn hoofd weer en keek naar de sterren. Nu begon het verdriet toch de overmacht te hebben op zijn gebruikelijke emoties. Hij kon de tranen niet meer stoppen en hij liet ze gewoon stromen. ''Zijn laatste woorden waren simpel.'' Hij keek Lexie nu weer aan en verborg toen zijn hoofd in zijn handen. ''Je bent een monster mijn zoon, een waar monster. Je bent wat je altijd had moeten zijn.'' Fluisterde hij gekweld en bleef zo zitten. Hij wist niet waarom hij niet gewoon wegging, waarom ging hij gewoon niet naar huis om daat bij Sheila steun te zoeken. ''Ik zal je ook mijn moeders laatste woorden vertellen voor ze het leven liet in mijn armen. Er was altijd een groot verschil in meningen. ''Zorg goed voor je zusje. En vergeet nooit dat je altijd mijn kleine ventje zal bijven. En vergeet echt nooit wie je werkelijk ben, namelijk en lief jongetje met een gouden hart.'' hij hield zijn hoofd verborgen in zijn handen en snoof even. ''Maar die nacht besefte ik dat ze fout was, ik was niet lief. Ik was zoals mijn vader me vertelde een monster.'' hij keek weer op om Lexie nu recht aan te kijken. Hij moest er ondertussen wel uit zien als een wrak, nog nooit had hij in het bijzijn van anderen gehuild. Meestal omdat hij vroeger geheid een klap voor zijn kop kreeg van zijn vader. Hij had zich al jaren sterk gehouden, maar nu ging het fout. Nu wendde hij zijn hoofd weer van haar af en staarde omhoog naar de volle maan.

''Jij weet niet wat ik ben.'' zei Hunter met moeite. Hij was duidelijk zijn emoties niet de baas. ''En jij zult nooit begrijpen wat ik heb meegemaakt in mijn leven,'' Zei hij erachteraan en keek naar buiten. Lexie keek hem aan en had een vriendelijk, vertrouwelijke blik op haar gezicht. ‘’Hunter, je hebt je moeder verloren. Ik ken je amper maar toch weet ik dat je zielsveel van haar hield.’’Zei Lexie kalm en had wat moederlijks in haar stem zitten. Langzaam liet ze haar knieën naar beneden zakken en ging in kleermakerszit zitten. Even zetten ze haar bril af en maakten haar glazen schoon met haar mouw. ''Jij denkt dat ik goed ben, maar je weet niet wat ik heb gedaan en waar ik toe in staat ben.'' Hunter fluisterde niet meer en keek Lexie aan. Lexie zag dat hij naar haar keek, maar zijn gezichtsuitdrukking kon ze niet zien. Snel zetten ze haar bril op en keek Hunter aan. ''Ik kwam hier om je een extra waarschuwing mee te geven en er een eind aan te maken. Zoals ik met vele mensen heb gedaan.'' Lexie keek hoe Hunter zijn handschoen uit deed en zijn had door zijn haar haalden. Ze zweeg even en keek Hunter nog steeds aan. ‘’Wil je weten hoe mijn vader stierf. Zal ik je vertellen hoe hij keek toen hij stierf. Wil je zijn laatste woorden weten?'' Hunter keek haar nu aan met zijn ogen vol afschuw. Langzaam knikten Lexie een beetje en bereidende zich al voor op een horror verhaal. ‘’''Ik heb hem vermoord, afgeslacht uit pure wraak. Wraak omdat die klootzak mijn moeder had vermoord.'' sprak Hunter. Lexie keek wat moeilijk. ''Ik heb nog nooit iemand erger gehaat dan mijn vader, maar op de dag van mijn 16e verjaardag was het tijd. Ik was oud genoeg om op mijn eigen benen te kunnen staan. En het was niet eens verstandsverbijstering meer, ik had alles perfect uitgepland. Ik had het wapen gestolen dat hij ook had gebruikt toen nog 6 jaar geleden.'' Hunter zijn stem werd bitter van haat, maar toch hoorde je zijn verdriet. ‘’Hunter je deed het omdat je wist dat het dan beter zou gaan.’’ sprak ze heel zachtjes, bang dat ze wat verkeerd zei. Zelfs zou ze haar vader nooit, maar ook nooit kunnen vermoorden. Al moorden hij de hele wereld uit dan zou ze het nog steeds niet kunnen, maar ze snapten wel een beetje dat Hunter dat wel zou kunnen. In de documenten die ze had gelezen stonden nou niet echt goede dingen over zijn vader in. Hunter draaide zijn hoofd naar de sterren, waarschijnlijk omdat hij niet wou laten zien dat zijn verdriet hem overspoelde. Lexie stond langzaam op en bleef 2 meter achter Hunter staan. ''Zijn laatste woorden waren simpel.'' hij keek Lex weer aan en verborg zijn hoofd in zijn handen. ''Je bent een monster mijn zoon, een waar monster. Je bent wat je altijd had moeten zijn.'' Fluisterde hij en bleef zo zitten. Lexie had al gezien dat er tranen over zijn wangen stroomde. Zelf kreeg ze ook wel wat natte ogen. Ze had medelijden met hem, medelijden door wat hem is aangedaan. ''Ik zal je ook mijn moeders laatste woorden vertellen voor ze het leven liet in mijn armen. Er was altijd een groot verschil in meningen. Zorg goed voor je zusje. En vergeet nooit dat je altijd mijn kleine ventje zal bijven. En vergeet echt nooit wie je werkelijk ben, namelijk en lief jongetje met een gouden hart.'' sprak hij en hield nog steeds zijn hoofd verborgen in zijn handen. Lexie zetten voorzichtig 2 stapjes dichterbij en legde langzaam haar hand op zijn goede schouder. Waarschijnlijk was dit niet zo heel slim, maar ze kon hem daar niet gewoon laten zitten huilen. ''Maar die nacht besefte ik dat ze fout was, ik was niet lief. Ik was zoals mijn vader me vertelde een monster.'' zei Hunter en keek Lex recht aan. Zijn waterige rode ogen waren gevuld met verdriet en pijn.

‘’Hunter, je hebt je moeder verloren. Ik ken je amper maar toch weet ik dat je zielsveel van haar hield.’’Zei Lexie kalm en had wat moederlijks in haar stem zitten. Hunter keek haar strak aan. Zij kon niet begrijpen, niemand kon de band tussen zijn moeder en hem begrijpen. Zelfs Sheila zou het nooit volledig begrijpen. Maar haar nam hij het niet kwalijk, haar kon hij niks kwalijk nemen. Eigenlijk keek hij niet naar haar reactie toen hij vroeg of ze wilde weten hoe zijn vader stierf. Maar vanuit zijn ooghoeken zag hij haar knikken en begon te spreken. Alle haat van vroeger kwam weer in hem op en alle woede wist hem weer deels mee te sleuren. ‘’Hunter je deed het omdat je wist dat het dan beter zou gaan.’’ sprak ze heel zachtjes en Hunter keek haar strak aan. Ze begreep het niet, ze begreep niet in wat voor een ellende hij had geleefd. Zijn ijsblauwe ogen priemden zich in de hemel en zijn spieren verstrakte even. Hij moest weg, maar zijn lichaam werkte niet. Hij hoorde haar opstaan en een paar stappen doen, onmiddelijk verstrakte zijn kaak. Ze moest gewoon uit de buurt blijven nu. Toen hij haar hand op zijn schouder voelde verstijfde elke spier in zijn lijf...

Opnieuw zat hij in de hoek van zijn kamer met zijn knieën opgetrokken tot zijn kin. Dikke tranen biggelde over zijn wangen terwijl hij zachtjes heen en weer wiegde. Zijn zachte snikken weerklonken door de grote kamer en met een klap ging de deur open. ''Hunter Gregorovich!'' klonk de woeste stem van zijn vader en hij keek met betraande ogen op. Zijn vader legde een hand op zijn schouder en de volgende schoot naar zijn keel. De krachtige handen van zijn vader knepen zijn keel dicht en hij begon te spratelen. ''Ты слабак'' Siste zijn vader tegen hem en Hunter probeerde nog steeds los te komen. ''Ты слабак, как твоя мать. И теперь это становится время, чтобы сделать какую-то работу для Вас, чтобы тратить.'' Vervolgde zijn vader en hunter keek hem recht in de ogen aan. ''Пришло время стать тем, что у вас уже должно быть.'' Siste zijn vader kil en zette nog meer druk waardoor de tranen in zijn ogen sprongen. Dit was echter niet echt goed want het leverde hem een volle stomp op van zijn vaders vuist. ''А теперь даже идти в ногу с жалким, что ныть от вас!'' Zei zijn vader nu en Hunter kromp ineen. Gelukkig liet zijn vader zijn keel los waardoor hij weer vrij kon ademen. Met een diepe teug zoog hij weer lucht in zijn longen en keek hoe zijn vader de deur uit verdween.

Hunters ogen schoten weer open en in een reflex op zijn herinneringen haalde hij met al zijn kracht uit met zijn vuist. Zijn vuist raakte haar schouder, en opnieuw had hij zijn ogen dichtgeknepen. Er trok een rilling door zijn gehele lijf en zijn hand schoot omhoog naar zijn eigen keel. Tot zijn opluchting was daar niks mee aan de hand en hij opende langzaam zijn ogen. Maar in plaats van dat zijn vuist zijn vader had geraakt, was hij terechtgekomen tegen de schouder van Lexie die haar hand op zijn schouder had gelegd. In zijn blauwe ogen waren nog sporen van paniek te zien, een teken dat hij echt niet wist wat hij deed. Snel trok hij zijn vuist terug en keek naar Lexie, zijn ogen waren nog altijd roodomrand maar hadden alle emotie verloren. Wat te zien was, was geen kilte. Het was een allesvernietigende leegte die er nu in hing. Alsof al het leven gewoon verdwenen was uit zijn ogen.


Je bent een zwakkeling
Je bent een zwakkeling, net als je moeder. En het word nu tijd om eens wat werk aan jou te gaan besteden.
Het is tijd om te worden wat je al zou moeten zijn.
En hou nou eens op met dat zielige gejank van jou!

Toen ze haar hand op Hunter zijn schouder legde voelde ze al zijn spieren verstijven. Hunter staarde naar de hemel, knipperde niet met zijn ogen en gaf totaal geen reactie. Waarschijnlijk had hij een flashback of zo iets. Lexie haar kleine hand leek nu nog kleiner op Hunter zijn brede en vooral gespierde schouders. Opeens uit het niets gebeurde het, Lexie kreeg een enorme stomp tegen haar schouder. Ze vloog een klein stukje en knalde toen tegen de grond aan. Snel greep ze naar haar schouder. Met haar andere hand drukten ze zich overeind en duwde zich terug tegen de muur achter haar. Haar ogen traande van de pijn, ze keek Hunter wantrouwend aan. Waarom deed hij dat zo opeens? Ze wou hem allen maar troosten. ‘’Wa…aarom deed je dat?’’ vroeg ze stotterend en keek hem angstig aan. Langzaam zetten ze wat druk op haar schouder en trok een pijnlijk gezicht. Het was gelukkig niet gebroken. Ze had in ziektegeval alvast een smoes bedacht voor haar vader. Ze zei gewoon dat ze was uitgeleden buiten of van de trap af was gevallen. Ze keek Hunter aan in zijn ogen met een waarom-blik. ‘’Ik wou je allen troosten.’’ mompelde ze en keek maar naar de grond. Wat tranen gleden langs haar wangen van de pijn. Dat hij sterk was had ze wel gemerkt, anders sloeg je niet zo maar iemand de lucht in. ‘’Vous avez dit super fort …’’ mompelde ze en zuchten. Met haar andere hand veegde ze haar tranen weg. Ze leunde tegen de muur en stond zo op. Voorzichtig trok ze haar trui uit zodat ze allen nog in haar blauwe tshirt/hemd stond. Ze zetten een paar stappen en keek in de spiegel. Het was blauw, rood, paars en geel tegelijk. Heel voorzichtig legde ze haar vingertoppen erop. ‘’Auw…’’ piepten ze. Ze hield haar schouder weer vast met haar andere hand en draaide zich naar Hunter om. ‘’Bedankt.’’ mompelde ze emotieloos. Hunter zijn ogen waren weer leeg, geen kilheid, verdriet of wat dan ook. ZIJn ogen waren nog wel wat roodomrand, maar dat zag je toch niet zo snel. Je keek eerder naar zijn prachtogen dan naar de rest van zijn ‘’oogkas’’ Ging hij nog sorry zeggen? Liet hij haar zo maar staan? Hoe moeilijk was het om even sorry te zeggen. Voor hem was dat waarschijnlijk een teken van zwakte. ‘’Hunter, ga naar huis. Je zus zal je waarschijnlijk wel begrijpen. Gooi alles er even uit en dan ben je morgen weer de coole matsjo.’’ sprak ze heeeel en ook heel voorzichtig. Dit deed ze niet om niet neer geknald te worden, maar omdat ze medelijden met hem had. Langzaam liep ze richting haar slaapkamer en draaide zich in de deurpost om. Ze keek Hunter nog een keer aan. ‘’Sorry…’’ sprak ze aangezien ze toch zijn gevoelige snaar had geraakt.


- Je bent wel super sterk zeg,…

Hij bleef wezeloos staren naar Lexie en besefte nu pas wat hij voor schade had aangericht. Hij zag haar naar haar schouder grijpen en hem aankijken met een blik vol wantrouwen. ‘’Wa…aarom deed je dat?’’ vroeg ze stotterend en keek hem angstig aan. Hunter zweeg en bleef haar onbewogen aankijken. Hij wist niet wat er fout was gegaan maar het had te maken met zijn flashback. Sinds die ene dag raakte hij een soort van in paniek als iemand een hand op zijn schouder legde. Nog altijd kreeg hij het gevoel dat dan iemand hem naar zijn keel ging grijpen, hij kon er niks aan doen. . ‘’Ik wou je allen troosten.’’ mompelde ze en keek maar naar de grond. Hunter zuchtte heel zacht en sloot zijn ogen. Hij kon de leegte niet wegdrijven, het was onmogelijk. ‘’Vous avez dit super fort …’’ mompelde ze en zuchtte. Hunter keek haar aan met nietszeggende ogen en zweeg nog altijd. Met haar andere hand veegde ze haar tranen weg. Ze leunde tegen de muur en stond zo op. Voorzichtig trok ze haar trui uit zodat ze allen nog in haar blauwe tshirt/hemd stond. Ze zetten een paar stappen en keek in de spiegel. Het was blauw, rood, paars en geel tegelijk. Heel voorzichtig legde ze haar vingertoppen erop. ‘’Auw…’’ piepte ze, maar Hunter blef waar hij was. Zijn excuses aanbieden kon hij ook niet, dat zou hem zwakker maken dan dat hij al was. ‘’Bedankt.’’ mompelde ze emotieloos. Langzaam begon hij zijn leren handschoenen aan te trekken en zuchtte heel zacht. ‘’Hunter, ga naar huis. Je zus zal je waarschijnlijk wel begrijpen. Gooi alles er even uit en dan ben je morgen weer de coole matsjo.’’ sprak ze heeeel en ook heel voorzichtig. Hunter keek haar aan en snoof nu even. Ze begreep hem niet, ze begreep niks van zijn gehele leven. hij stak zijn wapen terug in zijn holster en hees zichzelf op zodat hij op de vensterbank stond. Hij draaide zijn hoofd om haar aan te kijken en keek al gauw weer terug. ‘’Sorry…’’ Hoorde hij haar zeggen en schudde heel licht zijn hoofd. ''Niks sorry, dat horen mijn woorden te zijn.'' Fluisterde hij heel zacht en sprong onmiddelijk naar beneden. Het kon hem niks schelen op welke hoogte hij zat. Zodra zijn voeten de grond raakte liep hij naar zijn motor en zette zijn helm op. Meteen daarna klom hij op zijn motor en scheurde met een noodgang het steegje uit.

Lexie keek even naar Hunter die zijn leren handschoenen weer aandeed en zijn wapen in het holster. Hij hees zichzelf op zodat hij in de vensterbank stond. ''Niks sorry, dat horen mijn woorden te zijn.'' Fluisterde hij heel zacht en sprong gelijk naar beneden. ’’Hey idoot, i love you.’’ mompelde ze zuchten. Een paar seconde later hoorde ze Hunter op zijn motor wegrijden. Ze liet zich langzaam in bed zakken en trok een pijnlijk gezicht toen haar schouder het matras raakten. Die nacht kon ze niet echt goed slapen, ze had de hele tijd naar het plafon liggen staren en aan Hunter gedacht. De volgende morgen werd later waker. Gelukkig hoefde ze pas om half 1 naar school. Ze kleedde zich aan en liep de woonkamer in. In de deurpost bleef ze staan en fronste heel erg. Ze keek naar een gestalte die op de bank een krant zat te lezen ‘’Pére? Est-ce vous?’’ vroeg ze en liep langzaam veder. Haar vader grinnikten en keek haar aan. ‘’Nee het lijkt maar zo.’’ grapten hij en stond op. Hij liep naar Lexie en gaf haar een knufffel. ‘’Auwww!!’’ riep ze toen haar vader druk op haar schouder zetten. Haar vader liet haar los en keek haar vragend aan. ‘’Ik ben gisteren uitgegleden op straat.’’ sprak ze en keek hem aan. Lexie liep naar de keuken en maakten haar ontbijt en ging toen op de bank zitten. Haar vader ging naast haar zitten en ging weer veder met zijn krant. ‘’Ik breng je vandaag wel naar school, want als je met je auto gaat glijden dan zijn we veder van huis.’’ sprak haar vader met een vaderlijke stem. Lexie keek hem aan en grijnsde kleintjes. ‘’Maar dan wel met mijn auto, Oké?’’ Een anderhalf uur later zetten haar vader haar af bij de school. ‘’Bel me maar als je klaar bent.’’ sprak hij en reed weg. Lexie keek het schoolplein even rond of ze Hunter ergens zag. Toen ze hem nergens zag liep ze naar de collegezaal en ging daar zitten. Ze moest nog een kwartier wachten voordat ze les begon, ze had al haar opdrachten en etc al gemaakt dus grabbelde ze wat in haar notitieblok. *Heey Idioot, I love you.’* Schreef ze heel klein achter in haar schrift


- Pap? Ben jij dat?

Eenmaal thuis aangekomen liep hij het huis weer in. Hij lette er wel op dat hij geen herrie maakte omdat hij ijn zus niet wilde wekken. Hij liep naar zijn kamer en plofte languit op zijn bed neer om naar het plafond te blijven liggen staren. Hij wist niet waarom alles in hem zo in de war lag, maar hij wilde het niet weten. Met een zucht ging hij weer rechtop zitten en ging weer naast zijn bed staan. Vanuit zijn nachtkastje pakte hij een kleine zilveren sleutel en knielde neer naast zijn bed. Vanonder zijn bed haalde hij een klein kistje tevoorschijn en streelde over het hout waarvan het gemaakt was en zuchtte. Langzaam opende hij het kiste en keek neer op het hoesje van een dvd. ''Goede tijden zullen nooit vergaan,'' fluisterde hij terwijl hij het doosje eruit haalde en het openmaakte. Met zachte passen liep hij naar zijn tv en stopte de dvd in de dvdspeler en pakte zijn afstandsbediening. Stilletjes liep hij terug naar zijn bed en ging weer languit liggen. Hij zuchtte even en draaide zich om tot hij op zijn buik lag. Hij zette de dvd aan en staarde naar het scherm...

Na het zwarte beeld verscheen en uitgestrekt wit strand. Het enige wat je nu kon zien was de deining van de zee. Maar toen bewoog het beeld naar rechts en er verscheen een vrouw. Ze stond bij de branding en keek neer op een kind dat naast haar stond. Het blonde jongetje keek op naar de vrouw en lachte. Op het gezicht van de vrouw was een glimlach te zien en ze richtte haar blik op de zee. Langzaam naderde de camera de twee mensen, waardoor ze steeds duidelijker te zien waren. De vrouw draaide zich lachend om en keke recht in de camera. ''Daar ben je dus kleine meid!'' Zei ze liefdevol en boog voorover en tilde de filmer zelf op waardoor het gezicht van de vrouw perfect in beeld kwam. ''Ja mamma!'' Klonk de stem van een meisje en de Vrowu lachte. De jongen die naast de vrouw stond keek op en grinnikte even. ''Zeg eens hallo broer!'' Zei dezelfde kinderstem en de jongen grijnsde breed. ''Heey Sheila!'' Zei hij vrolijk en weer schoot het beeld terug naar de vrouw. Ze had lang blond haar en twee ijsblauwe ogen die glansden in de zon. Toen het beeld weer afzakte naar de jongen zag je dat hij exact dezelfde trekken had als de vrouw. Dezelfde ijsblauwe ogen en precies het zelfde kleur haar. Zijn gezicht was kinderlijk maar mooi. Dit was een teken dat hij nog knapper zou worden als hij ouder werd. Zijn lach was vrolijk en zijn ogen stonden vol vrolijkheid. ''Maar zeg Sheila, je bent een beetje zwaar dus je moet weer op je eigen voeten staan liefje.'' Zei de vrouw zacht en het beeld zakte weer af. Toen ging de vrouw zitten tegenover de filmer en glimlachte liefdevol. Naast haar ging de blonde jongen zitten en legde zijn hoofd tegen de bovenarm van de vrouw.

Met een zucht spoelde Hunter terug naar het moment dat het gezicht van zijn moeder perfect in beeld was en zette hem op pauze. zijn ogen vulden zich weer met verdriet en hij legde zijn hoofd neer op zijn kussen. Zonder dat hij het doorhad viel hij in een diepe droomloze slaap. Hij had niet door Dat Sheila zijn kamer binnen kwam lopen en toen het huis verliet. Als hij wakker was geweest dan had hij gemerkt dat ze de deur niet goed had dichtgedaan, maar hij sliep daar veel te diep voor. Op zijn tv was nog altijd het gezicht van zijn moeder te zien en met een plofje belandde zijn afstandsbediening op de grond terwijl hij zich omdraaide. Het was allang tijd om in de collegezaal te zitten, maar hij werd niet wakker. Als hij wel wakker was, was hij sowieso niet gegaan. Daar was hij nog te verward voor. Stilletjes sliep hij door in de stilte van het lege huis...

De hele les lang keek ze steeds achterom om te kijken of Hunter er al was. Toen de eerste les voorbij was liep ze zuchtend de collegezaal uit en keek buiten rond of hij misschien daar was. Maar er was geen Hunter te bekennen. In de pauze bleef ze buiten zitten, ze pakten haar notitieblok uit haar tas en pakten de bladzijde erbij waar Hey Idioot, I love you op stond. Ze scheurde het zinnetje uit en stak het in haar broekzak. De hele pauze waren haar ogen gericht op de parkeerplaats. Eigenlijk wist ze niet echt waarom ze op Hunter wachten. Ze wou hem allen even paar seconde zien, dan was haar dag weer goed. Hij hoefde haar niets eens aan te kijken. In de tweede les merkten ze op dat hij er weer niet was. Waar was die gozer? Nadat ze haar laatste uur had gehad kwam haar vader haar ophalen. Hij zetten haar af bij haar huis en moest er snel weer vandoor voor zijn werk. Hij zou vanavond laat ‘’thuis’’ komen dus ze was weer bijna de hele dag allen. Thuis waren haar gedachten nog steeds bij Hunter, ze was eigenlijk gewoon een beetje bezorgd. Ze had hem gisteren aardig wat pijn gedaan en dan kon ze nog steeds niet accepteren. ‘’Lex doe niet zo stom, hij is sterker dan 5 mensen bij elkaar.’’ mompelde ze droog tegen zichzelf en liep naar haar studiekamer. In de papierstapel zocht ze naar haar klassenlijst. Zachtjes vloekten ze wat en bladeren door de stapel heen. Toen ze het eindelijk had gevonden schreef ze het adres van Hunter op. Ze trok haar lange bruine winterjas aan, pakten haar autosleutels. Het redelijk kleine gestalte liep de trap af. Ze starten haar auto en reed de garage uit. Met wat zoeken vond ze het huis van Hunter en parkeerde haar auto een stukje verderop. Toen ze uitstappen waaide er een koude kille wind langs haar. Even bleef ze stil staan, waar was ze mee bezig? Hij kon haar wel vermoorden. Ze wist het, ze hield van hem. Haar ogen straalde rust, kalmte, vriendelijkheid en vooral liefde uit. Even zuchten ze en besloot toch maar veder te lopen. Eerst belde ze netjes aan, helaas werd er niet open gedaan. Zonder er bij na te denken liep ze gewoon veder. Haar gevoelens waren gemengd. Aan de ene kant kon ze wel kotsen van Hunter, maar aan de andere kant hield ze gewoon van hem. Langzaam liep ze de trap op en stond toen voor de deur. De deur stond op een kier. Wat moest ze nou doen? Gewoon naar binnen lopen? Wie weet stond hij daar wel doodleuk met zijn wapen om haar te doden. Een duiveltje op haar schouder zei dat ze het gewoon moest doen. Ze moest gewoon schijt hebben aan de wereld. Het engeltje smeekten haar om weg te gaan voordat er wat ergs gebeurde. Meestal koos ze voor het engeltje, maar deze keer deed ze iets anders. Voorzichtig deed ze de deur open en liep heel langzaam naar binnen. Ze keek om zich heen, nergens was Hunter te bekennen. Vanuit haar ooghoeken viel en kamer op waar licht uit kwam. Langzaam deed ze de deur open en schrok even. Hunter lag daar in een diepe slaap te slapen. Haar ogen richten zich weer op het scherm, ze fronste even en keek er goed naar. Hunter leek erg op haar, waarschijnlijk was dat zijn moeder. Je kon duidelijk zien dat Hunter erg veel op haar leek. Ze keek even naar de afstandsbediening en pakten deze heeeel en ook heel voorzichtig op. Het geluid zetten ze heel zacht en keek het vanaf het begin. Haar ogen staarde naar de tv en er rusten een kleine glimlach op haar gezicht.

Een droomloze slaap was iets waar hij niet van kon ontsnappen. Hij had liever zelfs nog nachtmerries dan niks. Maar de leegte waarin hij nu sliep was ondragelijk. De leegte vrat hem volledig op, hij kon het ook niet meer stoppen. Vroeger droomde hij vaak nog over de tijd samen met zijn moeder en zusje, de goede tijden. Maar die tijden zouden nooit meer terugkomen, nooit zou hij nog naar zijn moeder kunnen kijken en vragen wat ze gingen doen. Dit kwelde hem de laatste tijd steeds vaker, hij wist dat zijn zus binnenkort zou vertrekken en op zichzelf verder zou gaan. Op wie kon hij dan nog leunen, hij had niemand meer. En die meid van school stak haar neus veel te graag in zijn zaken. Maar op een of andere manier irriteerde het hem niet helemaal. Op een vreemde manier vond hij het wel prima eigenlijk, maar het was juist niet goed. Hij had niet door dat iemand zijn huis had betrad en nu in zijn kamer stond. hij was zich niet bewust van wat er met hem gebeurde en wat er aan de hand was. Onbewust legde hij zijn hand onder zijn kussen waar ook zijn wapen lag. Deze lag daar altijd, voor zijn eigen veiligheid. Normaal sliep hij ook licht, hij had nog nooit zo diep geslapen als nu. Hij werd wakker van flitsend licht, maar bewoog niet meteen. Hij opende alleen zijn ogen en merkte dat iemand de dvd weer had aangezet. Zonder dat hij het besefte greep hij naar het wapen onder zijn kussen en rolde geschrokken op zijn rug. Met zijn vinger op de trekker richtte hij het wapen en schrok toen hij zag dat het Lexie was. ''Is het interessant om te zien?'' Vroeg hij afstandig en keek haar strak aan. wat deed zij nu weer in zijn huis, had Sheila de deur weer eens niet goed dichtgedaan?

Met haar hoofd iets schuin keek ze naar het beeldscherm. Je kon duidelijk zien dat zijn moeder zielsveel van haar kinderen hield. ''Is het interessant om te zien?'' sprak een stem opeens afstandig. Ze schrok even en keek Hunter aan. Waarom moest hij dat stomme vervloekten wapen nou weer op haar richten? Ze beet even op haar lip en drukten op stop. De afstandbedinging gooide ze op Hunter zijn bed. ‘’Ehm best wel ja.’’ sprak ze en keek weer naar buiten. ‘’Sorry, ik moest gewoon even kijken hoe het met je ging. Je was niet op school en ik vond je zo zielig gisteren. Je was ook al niet op school dus ik maakten me een beetje zorgen‘’ sprak ze snel. Zelf wist ze ook wel dat Hunter prima voor zichzelf kon zorgen. Hij was tenslotte nou niet echt een heel lief jongentje wat geen mens kwaad deed. ‘’ik wou je gewoon even zien.’’ mompelde ze heel zachtjes en onzeker. Haar ogen staarde naar Hunter zijn vinger die op de trekker lag. 1 kleine beweging en ze was er geweest. Ze draaide zich half om en sloot ze haar ogen, moest ze nou gewoon zeggen dat ze hem leuk vond? Nee dat kon ze niet, hij vond haar toch niets. Anders deed hij niet zo. Ze opende haar ogen en zuchten heel zachtjes. ‘’Hunter, ik zal je nooit begrijpen. Sorry.’’ sprak ze zachtjes. ‘’Désolé pour les choses que votre père a fait pour vous.’’ zei ze en keek Hunter even aan vanuit haar ooghoeken. ‘’Maar ik ga al, sorry dat ik je wakker maakten.’’ sprak ze en keek Hunter even aan. Ze draaide zich om en liep weg. In de deurpost stopten ze nog even en keek achterom naar Hunter. Haar hand gleed in haar broekzak en hield het briefje vast.



- Sorry voor de dingen die je vader je heeft aangedaan.

Ze schrok op toen hij haar aansprak. Hij merkte dat ze de dvd op stop had gezet en hij keek naar de afstandsbediening die nu op zijn bed lag. ‘’Ehm best wel ja.’’ Zei ze en Hunter fronste even. ‘’Sorry, ik moest gewoon even kijken hoe het met je ging. Je was niet op school en ik vind je zo zielig gisteren. Je was ook al niet op school dus ik maakten me een beetje zorgen‘’ Zei ze snel en Hunters gezicht vertrok bij het feit dat ze hem zielig noemde. ‘’ik wou je gewoon even zien.’’ mompelde ze heel zachtjes en onzeker en Hunter bleef haar aankijken. Hij zag haar staren naar zijn hand en het wapen en zuchtte even kort. Hij liet het wapen los en schoof het terug onder zijn kussen, ze was toch geen gevaar voor hem. ‘’Hunter, ik zal je nooit begrijpen. Sorry.’’ Zei ze zachtjes. ‘’Désolé pour les choses que votre père a fait pour vous.’’ zei ze en keek hem vanuit haar ooghoeken aan. ‘’Maar ik ga al, sorry dat ik je wakker maakten.’’ Zei ze en keek hem even aan. Hunter richtte zijn blik naar beneden en zuchtte even. ''Alsof jij me ooit zal willen begrijpen.'' Zei hij zacht en keek weer naar de tv. Daar zag hij zichzelf weer, zittend met zijn hoofd tegen zijn moeders bovenarm. Hij wist van zichzelf al dat hij een hoop was veranderd. De kinderlijke en onschuldige trekken waren weggevraagd uit zijn gezicht en zijn ogen hadden hun vrolijkheid verloren. Maar ook de mogelijkheid om lief te hebben was weggestorven bij hem, niks kon hem bijna schelen. Hij keek naar de ogen van zijn moeder, ze keek altijd vol liefde naar haar kinderen, waarom had hij nooit begrepen. ''Alleen zij heeft me ooit willen en kunnen begrijpen.'' Mompelde hij terwijl; hij naar zijn moeder bleef staren en weer zuchtte. ''Maar dat zul je zelfs al niet begrijpen.'' Zei hij weer maar hield zijn blik op de tv gericht.

''Alsof jij me ooit zal willen begrijpen.'' Zei Hunter zacht. Lexie zuchten even en keek voor zich. Ze zou hem graag willen begrijpen, maar dat lukten toch nooit. Ze zal waarschijnlijk nooit snappen wat Hunter heeft meegemaakt. Eigenlijk viel het ook niet te snappen. Ze gaf geen antwoord en haalde haar hand weer uit haar broekzak. ''Alleen zij heeft me ooit willen en kunnen begrijpen.'' mompelde Hunter. Weer zuchten Lexie weer, Hunter begreep haar niet en zij begreep Hunter niet. Goede combinatie, niet dus! ''Maar dat zul je zelfs al niet begrijpen.'' Zei hij en hield zijn blik op de tv gericht. Weer hield ze haar mond, bang om wat verkeerd te zeggen. Vanuit haar ooghoeken zag ze Hunter naar het scherm staren. ‘’Kop op Hunter, je bent een sterke man.’’ sprak ze en liep langzaam weg. Voor de voordeur stopten ze even en zuchtend. Haar hand reek naar haar haarelastiekje en trok hem eruit. Ze schoof haar schuine pony half voor haar ogen, zodat haar redelijk verdrietige ogen minder opvielen. Zachtjes sloot ze de deur en liep de trap af met haar handen in haar jaszaken. ‘’jij begrijpt mij ook niet.’’ mompelde ze zachtjes met een tikkeltje botheid erin. Een kleine eenzame traan gleed over haar gezicht. Midden op de trap stopten ze even en keek achter zich. Hopelijk kwam hij niet achter haar aan. Snel veegde ze de traan weg. Even sloot ze haar ogen en zag de beelden van net weer terug. Een kleine Hunter en zijn zusje samen met zijn moeder. De vrolijkheid die hij in zijn ogen had was weg, je zag niets van geluk of blijheid meer in zijn ogen.

‘’Kop op Hunter, je bent een sterke man.’’ Hoorde hij haar zeggen en keek toch even op. meteen daarna staarde hij weer naar het scherm. Hoe sterk was hij, hij was zwak. Ze wist niet waar ze het over had. Toch stond hij zachtjes op en liep geruisloos een stukje achter haar aan. In de deurpost bleef hij staan en staarde door het huis. Het was leeg zonder zijn zus, of iemand anders. Het had hem nooit echt dwars gezeten om eenzaam te zijn, maar nu was er toch wel iets. Er was iets veemds aan deze stilte. Hij liep naar de voordeur en bleef daar staan. ‘’jij begrijpt mij ook niet.’’ Hoorde hij haar nog door de deur mompelen en liet zijn lijf tegen de muur zakken. Hij kneep zijn ogen dicht en zakte langzaam af naar de grond. ''Ik begrijp niemand en niemand begrijpt mij. Dat is mijn kennis.'' Mompelde hij voor zichzelf en hees zixhzelf toch maar weer overeind. Met grote passen liep hij naar zijn eigen kamer en zette alle apperatuur uit. Meteen daarna sjokte hij door naar de woonkamer en zakte wezeloos op de bank neer. hij kende zichzelf van vroeger nog altijd, maar alles aan hem was gesloopt. Hij was gebroken geweest. Gebroken, om weer opnieuw in elkaar gezet te worden. Maar dan compleet anders als dat hij vroeger was. Van een lieve, zorgame en gelukkige jongen was hij veranderd in een kil en medogeloos monster. Meer kon je gewoon niet meer zeggen. Het was tenslotte de harde waarheid.


-topic uit-