Don't tell me this is my end

Stilletjes liep een jonge vrouw door de steegjes van Lismore, zoals altijd was ze naar iets op zoek. Haar doelwit was er weer eens tussenuit geknepen en nu was het duidelijk dat hij hier ergens moest zijn. Ze zuchtte gefrustreed, was haar broer hier nu maar. Die had hem binnen no-time kunnen vinden en afmaken. Wat dat betrof had ze zelf nog een hoop te leren als ze ooit zo goed wilde worden dals haar oudere broer. Maar ze wist ook dat hij voor het grootste deel gedreven werd door haat, haat jegens hun vader vanwege de dood van hun moeder. Ze was altijd jaloers geweest op de hoeveelheid aandacht die hij altijd had gekregen van hun moeder, maar van wat ze van hem gehoord had was het alleen voor haar veiligheid geweest. Maar toch had het haar altijd dwars gezeten. Ze wist gelukkig wel dat haar broer zijn leven voor haar zou geven indien dat nodig was, net zoals zij voor hem zou doen. Ze zuchtte weer en liet haar wapen zakken, om om zich heen te kijken. Wat dacht ze wel niet nu, ze kon hem zo toch niet vinden? Ze moest onder de mensen gaan om hieruit vrij te kunnen komen. Ze schrok op uit haar gedachtes toen ze achter zich een geluid hoorde. In een impuls hief ze haar wapen terwijl ze zich met een ruk omdraaide. Nog voor ze het wist hoorde ze een klap, een die ze maar al te goed kende. De klap van een kogel, die zich een weg door haar borstkas baande. Haar grip op het wapen verslapte en het viel met een klap op de grond en ze staarde er even suf naar. Een felle steek drong tot haar door voor ze door haar benen zakte en bewegingsloos op de grondviel. Haar bruine ogen vielen dicht en haar lijf rilde nog een keer.

-Lyra

Een vrolijk gestalte liep door de stad van Lismore, haar oom had liever niet dat ze naar deze stad ging aangezien het barsten van de moordenaars maar hij had maar even pech want hier zat haar favorite kledingwinkel. Ze liep de ene winkel na de andere winkel in, maar slaagde niet. Zuchten liep ze richting een simpele supermarkt en haalde wat te eten en te drinken. Terwijl ze terug liep naar haar auto die ze ergens vlak bij wat steegjes had gepakeerd in een achterwijkje van Lismore at en dronk ze dit op. Deze achterwijkjes waren nou niet bepaald gezellig, maar anders moest ze 15 euro aan pakeergeld betalen als ze hem in de garaege zou zetten. Na 5 minuten lopen sloeg ze een steegje in en liep paar passen todat ze ging stil staan. Wat lag daar nou? Nee dat kon niet waar zijn, lag daar nou echt een meisje? Eventjes twijfelde ze, maar liep er op af. Eenmaal dichterbij zag ze een wapen liggen, eigenlijk wou ze nu zo snel mogelijk weglopen, maar toen ze zag dat het meisje nog langzaam maar onregelmatig adem haalde bleef ze gewoon staan en ging door haar knieén. ''Hallo?'' vroeg ze best wel bezorgd en probeerde het meisje recht op te krijgen.

-echt mega flut, sorry

De leegte, de witte leegte. Het was vernietigend, was dit hoe het voelde als je stierf. Kwam zij hier tot haar eind? Dat mocht niet, dat kon ze haar broer niet aandoen. Maar vrijheid, eeuwige vrijheid zou ze winnen als het nu een eind was. Vrij van de druk, vrij van de dood die ze verwacht werd te brengen. Ze had nooit echt een moordenaar willen zijn, het was haar wil niet. Maar ze had alles gedaan om ook haar broer te helpen in de tijd dat haar vader een tiran werd. Zolang zij zijn aandacht had kon haar broer even rust krijgen. ''Hallo?'' Vroeg een onbekende maar bezorgde stem. Wie was dat, waarom was er iemand hier. Was het haar moeder die haar kwam begeleiden op de weg naar het eeuwige leven? ''Мама, это ты?'' Kwam er half gorgelend uit haar keel. Langzaam voelde ze hoe haar hele lichaam weer brandde en hoe de pijn terugkeerde.''Нет, не оставляй меня за маму! Я нуждаюсь в тебе, Hunter нуждается в вас! Мама, помоги мне! Я не чувствую боли!'' Haar stem gorgelde verder. Hij was nauwelijks fluisterend, bijna onmogelijk om te verstaan. De pijn nam haar bewustzijn weer over en een rilling trok door haar kleine lijf.

-Mam, ben jij dat?
-Nee, laat me niet achter mam! Ik heb je nodig, Hunter heeft je nodig! Mam, help me! Ik wil de pijn niet meer voelen!

Het meisje reageerde nergens op, totdat ze opeens begon te praten. Lyra verstond er geen zak van dus het was geen Engels. Ze zag een rillig over het kleine lichaam van het meisje lopen en fronsten even. ''hallo?'' sprak ze nog een keer. Zachtjes schudden ze het meisje even door elkaar in de hoop dat ze daar een reactie op zou krijgen. Wat moest ze nou doen? Ze kon het meisje hier moelijk aan haar lot overlaten. ''Kom op, zeg dat je nog leeft.'' sprak zachtjes en toch wel wat wanhopig. Heel zachtjes legde ze twee vingers op haar pols om te kijken of ze nog wel echt leefde. Ja ze had nog pols dus ze leefde gelukkig nog. Lyra keek om haar heen, misschien liep er wel iemand voorbij maar helaas dat was niet zo. ''please ga niet dood.'' sprak ze terwijl ze opstond en weg rende richting haar auto die vlak bij stond. Voorzichtig reed ze het steegje achteruit in, zodat ze zo weer weg kon rijden. Eenmaal weer bij het meisje knielde ze weer neer en schudden haar nog een keer door elkaar.

Ze wist nog altijd niet wie er bij haar was, maar als het haar moeder was, waarom ging ze weer weg. Zou ze haar opnieuw verlaten, ze had haar nodig. '' Помните, как ваш брат, который вы, Sheila.'' Klonk een stem en Sheila probeerde haar ogen open te doen. '' Что ты говоришь, мама, я знаю, кто я.'' Antwoordde ze de stem gorgelend. '' Вы все еще может быть, но ваш брат забыл, кто он. Он превратился в человека, что ваш отец хотел, чтобы это было. Слово это не моя девочка, будь свою неповторимую индивидуальность ...'' De stem vaagde weg. '' Но он не забыл, кто он, по крайней мере, не больше. Он забыл, но он оказался! Не отворачивайтесь, мама, возьми меня!'' Het kwam er nauwelijks meer uit, maar de stem antwoordde toch. '' Нет, моя девочка, ваше время еще не пришло. Вам нужно будет продолжаться, но никогда не забывайте, что я с вами всегда. Несите меня в своем сердце, и верить в себя. Никогда не забывайте, кто вы есть,, Sheila Selena Gabriëlle Gregorovich'' De stem was nu weg en het was verruild door een andere onbekende stem. ''hallo?'' Klonk die vorige stem weer. Deze was dus niet van haar moeder geweest,maar van een ander. Ze voelde hoe haar lijf door elkaar geschud werd en een zachte kreun ontsnapte aan haar mond. ''Kom op, zeg dat je nog leeft.'' Klonk het weer en Haar lijf rilde opnieuw. ''please ga niet dood.'' Klonk het nu en ze won het gevecht met haar bewustzijn. Langzaam opende haar bruine ogen zich en staarde ze naar het niks want er was niemand. Verzwakt door de pijn sloot ze haar ogen en luisterde hoe een auto haar naderde. Dit was haar eind, zonder twijfel. Maar de auto stopte dichterbij en ze werd opnieuw door elkaar geschud. ''Hunter?'' Uit haar mondhoek seipelde langzaam een straaltje bloed en ze opende haar ogen weer. Maar in plaats van de ijsblauwe ogen van haar broer, keek ze recht in twee blauwgroene ogen van een meisje.

-Vergeet niet zoals je broer wie je bent, Sheila
-Waar heb je het over mam, ik weet wie ik ben
-Jij misschien nog wel maar je broer is vergeten wie hij is. Hij is veranderd in de man die je vader wilde dat hij was. Word dat niet mijn kleine meisje, wees je ware zelf...
-''Maar hij is niet vergeten wie hij is, althans niet meer. Hij was het vergeten maar hij heeft zichzelf teruggevonden! Ga nu niet weg mam, neem me mee!
-Nee mijn kleine meisje, jouw tijd is nog niet gekomen. Jij zal moeten blijven, maar vergeet nooit dat ik altijd bij je ben. Draag me mee in je hart, en vertrouw in jezelf. Vergeet nooit wie je bent, Sheila Selena Gabriëlle Gregorovich

Toen Lyra toch een zachte kreun hoorde keek ze toch wel verbaasd op. Gelukkig, dat was toch een teken dat ze nog leefde. Nadat ze haar auto had voorgereden stapten ze uit en liep snel weer naar het meisje. ''Hunter.'' klonk er uit het meisje en langzaam seipelde er een sstraaltje bloed uit haar mond. Geschrokken keek Lyra toe en probeerde het meisje overeind te laten zitten. ''Je leeft nog, god zij dank.'' sprak Lyra en keek in de bruine ogen van het meisje. Wat had zij een geluk gehad zeg, als Lyra niet had langsgelopen had ze nnu waarschijnlijk dood geweest. Eigenlijk had lyra geen idee wat ze moest doen, eventjes keek ze nog een keer om haar heen om zeker te weten of er niemand liep die haar kon helpen. Ze moest zo snel mogelijk naar het ziekenhuis, dat was wat ze moest doen. Het meisje kon zekker weten niet staan, dus dat werd tillen. Eerst deed ze achterdeur open van de auto en liep terug. Met al haar kracht tilde Lyra het meisje op en liep voorzichtig naar de auto, waar ze het meisje op de achterbank legde. Snel sprong ze achter het stuur en reed snel achter uit, door de smalle straten richting het ziekenhuis. Eenmaal bij het ziekenhuis pakeerde ze haar auto recht voor de ingang, holde naar binnen en riep op hulp. Al snel stonden er 3 dokters bij de auto van Lyra om het meisje te behandelen. Het kleine slanke gestalte werd op een brancard gelegt en snel naar binnen gereden. ''Wat is er gebeurd?'' vroeg een medewerker terwijl ze meeliepen. ''Geen idee, ik wou me auto gaan halen en toen zag ik haar liggen in een steegje. Ik dacht eerst dat ze al dood was, maar uiteindelijk bleek ze toch nog te leven'.''

-flutje. x'D

Het meisje probeerde haar rechtop te laten zitten, maar alles dat Sheila nog kon was haar aanstaren. Haar ogen waren leeg, alsof er geen leven meer in zat. ''Je leeft nog, god zij dank.'' sprak het onbekende meisje en Sheila knipperde even. haar ogen zakte weer dicht en ze hoestte even. Het bloed kwam er nu deels uit zetten en de vlek op haar borstkas werd steeds groter. Het purperrode bloed verspreidde zich over haar witte blouse. Ze voelde hoe het onbekende meisje haar optilde. Gelukkig was ze nooit echt zwaar geweest, altijd slank en vooral klein. Toen ze voelde dat ze met haar rug iets raakte opende ze haar ogen weer. Meteen zakte ze weer dicht en verloor ze haar bewustzijn. Het volgende dat ze merkte was een zacht bed waar ze op lag. Langzaam opende ze haar bruine ogen en staarde om zich heen. Leefde ze nog? Ze tilde haar hand op om die door haar haar te halen, maar deze bleef half hangen aan een buisje dat in haar neus zat. Pas nu besefte ze waar ze was. Ze lag in het ziekenhuis, en naast haar bed stond een zuster. ''Sorry mevrouw, maar we moeten uw naam hebben, en aangezien u niks aan identificatie bij u had moet ik het vragen.'' De stem van de verpleegster galmde door haar hoofd. Ze kon haar eigen naam niet zeggen. ''Sarah Green is mijn naam.'' antwoordde ze met een schorre stem.

''Weet u wat er is gebeurd Mevrouw?'' vroeg een dokter aan Lyra. ''Nee, ik wou me auto gaan halen en toen zag ik haar in een steegje liggen. Ik dacht eerst dat ze dood was, maar toen ben ik toch maar gaan kijken en toen bleek ze nog te leven.'' sprak ze vriendelijk en keek door het raam naar het meisje. ''Oké, dank u wel.'' sprak de dokter en liep weer weg. Lyra haalde uit de automaat een kop kofie en liep toen de kamer van het meisje is. ''Sorry mevrouw, maar we moeten uw naam hebben, en aangezien u niks aan identificatie bij u had moet ik het vragen.'' sprak de zuster tegen het meisje. Lyra bleef even in deur opening staan en nam een slok van haar koffie. ''Sarah Green is mijn naam.'' antwoorde het meisje schor. Lyra ging op de stoel in de kamer zitten en keek naar het meisje. Hopelijk was het niet al te erg en kon ze snel weer naar huis... maar had ze wel een huis of wat dan ook? Mhm dat zag ze dan wel weer. Langzaam schoof ze haar stoel naast het bed en keek het meisje met een vriendelijke en rustige blik aan. ''Gaat die alweer een beetje beter?'' vroeg ze vriendelijk.. Misschein moest ze zich even voorstellen? Het meisje had waarschijnlijk geen idee wie ze was. ''Voor als je het afvraagd, ik ben Lyra.. ik vond je in de steeg.''

Ze had haar naam ontkend, maar nu lag er een wereld voor haar open. Een wereld van vrede, maar ook van spijt. Ze had nu een keuze te maken. Zou ze alles achterlaten, of terug gaan naar de wereld waarin ze geboren werd. De wereld waarin ze geboren en getogen was of een wereld waarin ze die stress niet meer zou hebben. Kon ze het zichzelf aandoen om haar broer voor eens en voor altijd te verlaten? Ze keek geschrokken op toen het meisje, dat haar had gevonden, ineens naast haar bed kwam zitten. Haar ogen vulde zich met wantrouwen en ze ontweek haar blik. Ze wilde weg hier, simpelweg ver weg van hier. Naar een plek waar ze al haar zorgen kon laten gaan. Ze draaide haar hoofd weer terug naar het meisje toen die haar stoel verschoof en haar rustig en vriendelijk aankeek. ''Gaat die alweer een beetje beter?'' vroeg ze vriendelijk. en Sheila staarde haar aan. Nu moest ze kiezen, was dit het eind van Sheila Gregorovich en het begin van Sarah Green? Ze kon nu niet meer vrolijk terugwandelen naar Johnny, Hunter of wie dan ook. Ze zouden nu allemaal denken dat ze dood was. Veel keus was er dus niet voor haar. ''Voor als je het afvraagd, ik ben Lyra.. ik vond je in de steeg.''
Nu kwam het punt om te veranderen, het punt om Sheila Gregorovich te laten gaan en Sarah in het leven te brengen. Ze sloot haar ogen en zuchtte. ''Had me daar maar laten liggen,'' fluisterde ze zacht en keek weg naar buiten. ''Het was beter geweest als je dat had gedaan.'' Ze bleef naar buiten staren en zuchtte lang.

Lyra merkten niet dat Sarah haar wantrouwend aankeek. Nadat ze haar stoel dichter bij had geschoven nam ze nog een slok koffie. Het meisje sloot haar ogen en zuchten even toen ze had gevraagd of het al weer een beetje ging. Was ze nou gewoon niet blij dat ze gered was of had ze liever gewoon door de stad gelopen dan inplaats van hier liggen? ''Had me daar maar laten liggen,'' fluisterde Sarah zacht en keek naar buiten. Hoorde Lyra dat nou goed? Had me daar maar laten liggen?? Bijna elk ander mens zou dolblij zijn dat iemand hij of zij had gered. ''Het was beter geweest als je dat had gedaan.'' sprak Sarah en bleef naar buiten kijken. ''O oké..'' sprak Lyra en keek eventjes weg, nou een bedankje zat er ook niet in.. ''Ik wist niet dat je dat liever had.. sorry.'' Misschien was Sarah nu niet in de goede stemming dat ze zei. Lyra vond het maar een beetje raar. Langzaam nam ze een slok van haar koffie en keek weer naar het meisje. Ze wist niet echt wat ze moest zeggen, veel te vertellen had ze toch niet. Lyra staarde toen ook even naar buiten en zuchten zachtjes. ''Woon je in Lismore of kwam je net zoals ik allen voor een paar dagen?'' vroeg ze toen maar. Zelf kon ze nooit zo goed tegen stilte, ze was een vrolijk en gezellig mens dat bijna altijd met andere mensen was. Ze draaide haar hoofd weer en keek het meisje aan. Eventjes haalde lyra haar hand door haar bruin. Morgen ging ze haar oom maar bellen om te vertellen wat er was gebeurd, als ze dat nu deed stoorde ze haar oom en dat deed ze liever niet als hij aan het werk was. ''Als je wat nodig hebt, moet je het maar zeggen. Dan ga ik het wel even halen of vragen.'' sprak Lyra toch wel vriendelijk en nam een slok van haar koffie.

Ze wist niet wat ze moest denken van deze meid, waarom had ze haar niet laten sterven? Haar hele leven had toch wel in puin gelegen, teveel had ze verloren. Maar toch had ze nu spijt van haar leugen, spijt dat ze haar broer nu verraadde. ''O oké..'' Hoorde ze het meisje zeggen en ze merkte dat ze wegkeek. Waarschijnlijk had ze haar reactie niet verwacht. Moest ze soms blij zijn met wat er was gebeurd? ''Ik wist niet dat je dat liever had.. sorry.'' Sarah schudde langzaam haar hoofd en zuchtte zelf. ''Waarom bied je je excuses aan?'' Vroeg ze nu wel. ''Ik bedoel, jij dacht dat je het juiste deed. Daar hoeft niemand zijn excuses voor aan te bieden.'' Ze keek het meisje aan en zweeg even. ''Woon je in Lismore of kwam je net zoals ik allen voor een paar dagen?'' Sarah schudde haar hoofd. ''Nee, ik woon in een huisje op Bondi Beach.'' Antwoordde ze zachtjes en sloot haar ogen. Sarah hield haar houding strak in de gaten, ze deed het echter niet expres. Het was een aangeleerde gewoonte, altijd de mensen uit je omgeving blijven peilen. ''Als je wat nodig hebt, moet je het maar zeggen. Dan ga ik het wel even halen of vragen.'' Sarah schudde opnieuw haar hoofd en zuchtte. Waarom moest het voor haar altijd slecht aflopen. ''Ik hoef niks,'' Mompelde ze zacht en keek uit het raam. Wist haar broer het eigenlijk wel, wist Johnny het? Ze zuchtte weer en liet haar hoofd zakken.

Lyra had geen idee dat Sarah eigenlijk Sheila was, ze wist niets over haar. Misschien was het ook maar beter want als ze had geweten dat Sarah ooit mensen vermoorde had ze haar waarschijnlijk laten liggen. ''Waarom bied je je excuses aan?'' vroeg het meisje dat nog steeds half levenloos in het ziekenhuis bed lag. ''Ik bedoel, jij dacht dat je het juiste deed. Daar hoeft niemand zijn excuses voor aan te bieden.'' Lyra knikten en zweeg voor de rest, zo heel spraakzaam was ze niet. ''Woon je in Lismore of kwam je net zoals ik allen voor een paar dagen?'' had ze het meisje gevraagd wat nee schudde met haar hoofd. ''Nee, ik woon in een huisje op Bondi Beach.'' Lyra knikten, Bondi Beach kende ze wel.. ze was er wel eens paar dagen geweest met haar oom. De stranden waren daar prachtig en vaak was het weer daar ook veel beter dan Sydney of andere delen van Australie. ''Oke, dat lijkt me wel een leuke plek om te wonen met die mooie stranden en het lekkere weer.'' sprak ze vriendelijk en keek naar het meisje hoe ze haar ogen sloot en even zuchten. Sarah was duidelijk erg verzwakt, dat was wel duidelijk. Maar dat was wel logich, dat zou ze zelf ook zijn geweest. Langzaam nam Lyr nog een slok van haar koffie en keek even naar buiten.