Civillians, there weak minds won't have influence on me

Met krachtige passen bewoog een duister uitziend gestalte zich voort. Het verband om zijn schouder was opnieuw aangelegd door zijn zusje. Dit zat beter dan dat die ander meid had gedaan. Hij zuchtte even en bleef staan. Wat had ze met hem gedaan? Haar reactie was gewoon niet meer natuurlijk geweest. Iedereen had weggerend van hem alleen bij het aanzien van zijn schouder en vooral bij het aanzien van het bloed. Maar zij niet, zij was gebleven en had hem nog geholpen ook. Het zat hem best dwars, als ze erachter kwamen dat zij hem had geholpen ws ze in zware problemen. Hij zuchtte weer, waarom dacht hij hierover na? Hij schudde zijn hoofd en liep toen maar weer verder, zijn leren jack wat steviger om zich heen trekkend. Zijn wapen had hij nu bij zijn gewonde schouder gehangen zodat hij er sneller bij kon. Zijn duistere ogen ware gericht op een simpel wolkje aan de lucht, zijn aandacht er volledig erop richtend.

-Phoebe only

Phoebe liep vrolijk over straat ze had geld van haar zus gekregen om lekkere dingen te halen voor tijdens haar filmavondje met vriendinnen. Phoebe wist niet eens dat haar zus het hoofd was nadat har ouders waren 'omgekomen' in een autoongeluk. Wat phoebe niet wist is dat haar ouders waren vermoord omdat ze het hoofd van de ASIO waren en dat haar grote zus het over heeft moeten nemen. Phoebe was in gedachte verznken bij haar ouders en liep zo tegen iemand aan.

Hunters ijsblauwe ogen waren nog altijd op die ene wolk gericht. Hoevaak had hij met zijn moeder niet naar de wolken gekeken en ze benoemd. Soms ook wel samen met zijn zusje, maar die verloor haar aandacht daarin altijd na een paar minuten. Hij daarntegen kon zelfs nu nog urenlang in het gras of op het strand liggen en staren naar de eindeloze wolken. Even sloot hij zijn ogen en dacht terug aan die fijne tijd.

''Komop Hunter,'' zei een jonge, maar knappe vrouw. ''Gaan we weer wolken kijken mam?'' Vroeg een kleine blonde jongen terwijl hij zijn ijsblauwe ogen op zijn moeder richtte.Een lachje sierde zijn nu al knappe gezichtje. De jonge vrouw knikte en glimlachte naar haar zoon. ''Selena, waarom betuttel jij dat joch toch zo?'' Klonk ineens een kille stem en de jonge vrouw keek even boos op. ''Omdat het nog altijd mijn zoon is, en het kan me niks schelen wat jij van hem wilt. Zolang ik een leuk leven kan hebben met mijn kinderen zal ik dat ook hebben Yassen.'' Haar stem klonk niet kwaad of kil zoals die van haar man. Yassen snoof en keek voor zich uit, in tegenstelling tot Selena had hij een hoop trekken die verraadde waar hij vandaan kwam. Selena pakte de hand van haar zoon en liep samen met hem naar de achtertuin. ''Mama, is pappa boos op mij?'' Vroeg de kleine jongen en keek naar de grond. ''Nee natuurlijk niet schatje,'' antwoordde de jonge vrouw liefdevol en ging zitten op het gras en trok haar zoon op haar schoot. ''Hij is gewoon bezorgd dat er iets gebeurd.'' Legde ze zachtjes uit en glimlachte. De kleine jongen knikte en plofte nu naast zijn moeder neer en ging op zijn rug liggen. ''Waarom komt Sheila nooit mee mamma? En waarom gaat pappa meer met Sheila om dan met mij?'' Zijn stem was nog zo kinderlijk, maar er zat meer wijsheid in dan dat je van een achtjarig kind kon verwachten. ''Luister eens Hunter,'' begon de vrouw zacht en keek haar zoon aan. ''Je vader is gewoon bang dat jou iets overkomt, en hij kan jullie niet allebei tegelijk beschermen.'' Haar stem klonk even zachtaardig als altijd maar zelf wist ze dat dit de waarheid niet was. De kleine jongen knikte en keek weer naar de wolken. ''Ik hoop dat het ooit veranderd'....'

Zijn gedachtes werden onderbroken omdat iemand tegen hem opliep. Een steek van pijn trok door zijn schouder en een Russische vloek verlit zijn mond. Kwaad keek hij om en keek strak naar het meisje dat tegen hem aan was gelopen. ''Kun je niet uit je doppen kijken?'' Vroeg hij kwaad en boorde zijn ijsblauwe ogen in die van haar. Maar toch schoten zijn gedachtes terug naar dat ene moment dat hij met zijn moeder had gedeeld. de situatie tussen zijn vader was nooit beter geworden, eerder was het verslechterd. Hij knipperde even en wreef zacht met zijn hand over zijn leren jack waaronder het verband te voelen was. Ongeduldig wachtte hij op het antwoord van dit meisje.

Phoebe keek de jongen aan die boos keek naar haar, kon zij het helpen dat ze tegen hem opliep. Haar gedachten waren afgedwaald naar haar ouders die ze nog elke dag misde. ''je niet uit je doppen kijken?'' Vroeg de jongen waar ze tegenaan liep kwaad. ''uhm'' zei ze stotterend toen zijn lichtblauwe ogen op haar gericht waren, snel keek ze weg en zuchtte zachtjes.Phoebe keek de jongen aan en keek meteen weer weg. '' Ik weet het niet, het gong perongeluk.'' zei ze snel en stotterend

''uhm'' zei ze stotterend toen zijn lichtblauwe ogen op haar gericht waren, snel keek ze weg en zuchtte zachtjes.Phoebe keek de jongen aan en keek meteen weer weg. '' Ik weet het niet, het gong perongeluk.'' zei ze snel en stotterend. Hunter rolde met zijn ogen en zuchtte. Zijn hand gleed even naar zijn schouder en zijn mond vertrok even. ''Whatever joh.'' Sprak hij kil en keek om zich heen. ''Pas maar op je tellen jij, de volgende keer zal ik niet zo makkelijk zijn.'' Nu kende hij zichzelf weer terug, hij wist weer hoe het was om zichzelf te zijn. Het was vast een kort dipje geweest, maar nu was hij weer klaar om de wereld te verzieken in zijn uppie.