Wandering around here....

Met stille stappen liep een jonge assasin rond door de smalle stegen van New Castle, hoofd kwartier van de assasins. Ze had op het moment toch niks te doen en zat ook niet heel erg te wachten op een klus, haar hoofd stond er niet naar en een wond van de vorige was nog niet helemaal genezen. Dus zwierf het meisje rond door de donkere steegjes en smalle straten door de schaduwen, niet oplettend, lusteloos, ook al had ze al twee dagen niet gegeten en nadenkend, maar door al die dingen ging ze de mist in. Terwijl ze niet oplette liep hij , meisje met haar kap ver over haar hoofd getrokken door de smalle stegen toen er plotseling iemand voor haar kwam staan waarop ze niet gerekend had en ze prompt tegen hem aan liep.

-1 persoon graag-

Hunter liep met geirriteerde passen tussen de mensen door, het was veel te druk naar zijn zin. Hij snoof zacht en stormde gewoon verder. Zijn wapen hing verborgen op zijn rug, maar hij zorgde ervoor dat hij niet zichtbaar was. Zijn leren jasje paste perfect om zijn lijf en glansde in het zonlicht. Hoewel het zwarte leer zijn lijf verder verwarmde dan normaal kon het hem weinig schelen. Soepel verdween hij in de schaduwen van een steeg en keek achter zich, hij had al de hele dag het gevoel alsof hij werd gevolgd door iets of iemand. Ineens liep hij tegen iemand aan en vloekte even in het russisch en herstelde zijn balans. ''Kijk toch eens uit je doppen,'' snauwde hij geirriteerd maar bovendien kil. Toen keek hij naar de persoon zelf en fronste toch even toen hij zag dat het een jong meisje was. Niet ouder dan 15, misschien 16.

vooruit dan xD

Terwijl ze niet oplette liep het meisje met haar kap ver over haar hoofd getrokken door de smalle stegen toen er plotseling iemand voor haar kwam staan waarop ze niet gerekend had en ze prompt tegen hem aan liep. Er klonk gevloek in een taal die ze niet direct herkende maar daarna schoot er ineens Russisch door haar hoofd en keek ze op naar de persoon waar ze tegen op gelopen was, een jongeman die maximaal zeven jaar ouder dan haar was, een jaar eenentwintig of tweeëntwintigen dus. ''Kijk toch eens uit je doppen,'' snauwde hij geirriteerd maar bovendien kil maar Dubhe gaf geen krimp, daar was ze aan gewend, zo was ze altijd behandeld, zij het ongewilde meisje, het 'per ongeluk' gemaakte kind, niet iedereen kon voortgekomen zijn uit een gelukkige relatie tussen ouders. Sarcastisch maakte ze een kleine nette buiging, waarbij haar kap van haar hoofd af gleed en haar kastanje bruine vlecht en felle ook kastanje bruine ogen onthulde, zoals ze die altijd van haar kindermeisje had geleerd, had was een schat van een meid geweest, haar nanny. 'Misschien zou je zelf ook eens moeten uitkijken!' snauwde ze terug naar de jonge Rus.

Hij was totaal niet onder de indruk van het meisje, het was nog maar een kind. Haar kon hij niet eens wat aandoen. Misschien was hij wel een beetje jaloers op haar, zij kon gaan en staan waar ze wilde zonder neergehaald te worden. En zelfs zonder gedood te worden. Hij zou zo neergehaald kunnen worden, hij kon zomaar sterven. Niet dat hij daar bang voor was, de dood was ten slotte een onomkoombaar feit. Zijn snauw deed het meisje niks, alsof ze eraan gewend was om afgesnauwd te worden. Sarcastisch maakte het meisje een kleine nette buiging, waarbij haar kap van haar hoofd af gleed en haar kastanje bruine vlecht en felle ook kastanje bruine ogen onthulde, Onbewogen bleef Hunter staan en keek op haar neer. 'Misschien zou je zelf ook eens moeten uitkijken!' snauwde ze terug naar hem en hij trok sarcastisch een wenkbrauw op. ''En wie ben jij om dat te zeggen?'' Sprak hij koeltjes en sloeg zijn armen over elkaar. Bang voor zo'n meisje was hij niet. ''Want kijk eens naar jezelf, je bent nog maar een klein kind.'' Sneerde hij met een kille glans in zijn ogen. Eigenlijk wilde hij best we weten waar de grens van dit mesje lag. Lag het net zo ver als bij hem of had zeeen veel korter lontje?

Misschien zou je zelf ook eens moeten uitkijken!' snauwde Dubhe terug naar de jonge Rus die trouwens wel ouder dan haar was. Hij op zijn beurt trok sarcastisch wenkbrauw op en sprak toen koeltjes ''En wie ben jij om dat te zeggen?''. Dubhe trok met een hand haar kap opnieuw over haar hoofd en grinnikte 'Niemand' antwoordde ze met een grijns die hij niet kon zien, maar ze mocht zijn arrogante manier van doen ergens wel. ''Want kijk eens naar jezelf, je bent nog maar een klein kind.'' sneerde hij toen en Dubhe grijnsde opnieuw een onzichtbare glimlach, arrogant was hij zeker. Maar zonder er verder op uit te gaan stak ze haar gehandschoende hand naar hem uit en zei met krachtige stem 'Dubhe'.

Hij baalde er eigenlijk wel van dat hij haar niks kon doen, tenzij ze ineens 17 was dan had hij haar zo aangevlogen. Zachtjes snoof hij en keek haar strak aan. Ze trok haar kap weer omhoog en hij hoorde haar grinniken.'Niemand' antwoordde ze toen hij vroeg wie zij was om te zeggen dat hij uit moest kijken. Zijn ogen vernauwde even maar hij zweeg. Hij keek koeltjes naar de hand die ze uitstak en hield zijn eigen handen waar ze waren.'Dubhe' Zei het meisje met een krachtige stem maar hij zweeg even. ''Hunter,'' sprak hij koeltjes en keek haar strak aan. Niet dat hij het echt nodig vond dat ze zijn naam wist, maar wat voor en kwaad kon het? Hij bleef haar aanstaren met zijn blauwe ogen en even knipperde hij in stilte. ''Zeg moet jij niet nog verder naar de kinderopvang? Ik heb namelijk belangrijkere dingen te doen dan staan babbelen met een klein meisje.'' Zijn stem klonk neerbuigend, maar toch had hij wel iets van bewondering voor dit meisje. Ze durfde gewoon zomaar zo tegen hem te doen.

'Hunter' stelde de rus zich koeltjes voor maarhij nam haar uitgestoken hand niet aan, gelukkig maar voor hem... Stil staarde hij haar met zijn ijssblauwr ogen aan terwijl de hare veilig onder haar kap verborgen zaten. '.Zeg moet jij niet nog verder naar de kinderopvang?' Onderbrak Hunter de stiltw 'Ik heb namelijk belangrijkere dingen te doen dan staan babbelen met een klein meisje.'' Zijn stem klonk neerbuigend, maar Dubhe trok zich er niks van aan en zei domweg 'Dan had je uit je doppen moetrn kijken of gewoon weer moeten doorlopen. En daarnaast lijk jij mij eerder drgene due naar een kinderopvang moet.

Hij staarde het meisje nog altijd zwijgend aan, hij was van de meeste gewenddat ze hem met respect behandelden. En dat alleen omdat hij de zoon was van, niet eens om waar hij toe in staat was. Het was voor heb best makkelijk geweest dat te accepteren, en vooral misbruik van te maken. Van zijn woorden trok dit meisje zich echter niks aan, dat beviel hem wel. 'Dan had je uit je doppen moeten kijken of gewoon weer moeten doorlopen. En daarnaast lijk jij mij eerder degene die naar een kinderopvang moet.'' Hunter fronste even en keek haar aan. ''Is dat werkelijk zo?'' Vroeg hij op een kille toon. ''En wie gaat mij dan brengen? Jij? Laat me niet lachen.'' Hij snoof en keek haar strak aan. Zijn blauwe miste elk spoor van emotie, het lag allemaal perfect verborgen achter zijn krachtige kile masker. Er waren maar twee mensen die ooit echt achter dat masker konden kijken. Dat waren zijn eigen moeder en zijn zusje, en dat had zijn moeder hem al stervende op zijn hart drukken. Een lief jongetje met een gouden hart had ze hem genoemd, toen had hij haar geloofd, maar nu twijfelde hij er lichtelijk aan. Was er eigenlijk nog wel wat over van het jongetje van 10? 11 jaar geleden was hij nog heel anders, zonder twijfel. Maar zonder zijn moeders bescherming was hij zijn masker gaan ontwikkelen. Eerst alleen om zijn verdriet te verbergen voor zijn vader, later voor de wereld en uiteindelijk om al zijn emoties te verbergen. Even knipperde hij en keek het meisje, Dubhe, weer aan.

-en nu ga ik pitten xD

De Rus fronste terwijl hij haar aankeek en Dubhe lachte vrolijk ''En wie gaat mij dan brengen? Jij? Laat me niet lachen.'' zei hij spottend waarna hij snoof en zijn blauwe ogen keken haar aan zonder enig spoor van emotie... Als je daar doorheen wou breken had je veel tijd en succes nodig, behalve als... ze dacht na en haar lach klonk enkele seconde later ijzingwekkend door het smalle donkere steegje. 'Ik?'' zei ze sarcastisch 'Ík heb wel iets beters te doen dan verdwaalde kleine jongetjes terug brengen naar waar ze horen, maar wellicht heb je nog wat familie die zich wel interesseert in jou...' zei ze terwijl ze vrij gemeen grijnsde 'Een zus of wellicht een jonger zusje....' zei ze kil.

Het meisje lachte vrolijk en dat irriteerde hem toch wel weer lichtelijk. Sommige mensen waren hem naar zijn zin veel te vrolijk 'Ik?'' zei ze sarcastisch ''Ik heb wel iets beters te doen dan verdwaalde kleine jongetjes terug brengen naar waar ze horen, maar wellicht heb je nog wat familie die zich wel interesseert in jou...' zei ze terwijl ze vrij gemeen grijnsde 'Een zus of wellicht een jonger zusje....' zei ze kil. Hunter trok zich niks van haar toon aan. ''Heb je dan nog nooit van mijn zusje gehoord? Je zou toch ooit haar naam ergens gehoord moeten hebben.'' Hij keek haar strak en neerbuigend aan. Hij was niet van plan zich van zijn stuk te laten slaan door een klein meisje. ''Ik zal je een hint geven, Gregorovich is de achternaam.'' Op zijn gezicht verscheen nu op zijn beurt een kille grijns en hij stak zijn handen in zijn zakken en liet zijn rug tegen het muurtje achter zich ploffen. Zou ze de link kunnen leggen tussen zijn zus en hem? Waarom niet, iedereen kon dat, maar zij was nog maar een kind.

'Ik?'' zei Dubhe sarcastisch tegen de rus 'Ík heb wel iets beters te doen dan verdwaalde kleine jongetjes terug brengen naar waar ze horen, maar wellicht heb je nog wat familie die zich wel interesseert in jou...' zei ze terwijl ze vrij gemeen grijnsde 'Een zus of wellicht een jonger zusje....' zei ze kil. Maar tot haar grote spijt, al was ze er gelijk weer bovenop, kreeg ze geen verbaaste of geergerde reactie. ''Heb je dan nog nooit van mijn zusje gehoord? Je zou toch ooit haar naam ergens gehoord moeten hebben.'' was alles wat ze te horen kreeg, naast een strakke neerbuigende blik die ze al even neerbuigend terug kaatste. ''Ik zal je een hint geven,' ging hij daarna verder met een kille grijns 'Gregorovich is de achternaam.''. Maar Dubhe, onverschillig als altijd haalde slechts haar schouders 'Nooi ven gehoord' zei ze droog 'Zou ik haar moeten kennnen?'

kortheid....

Het meisje haalde slechts onverschllig haar schouders op bij het horen van zijn achternaam. 'Nooit van gehoord' zei ze droog 'Zou ik haar moeten kennnen?' Hunter haalde zelf zijn schouders op. ''Dat komt nog wel hoor kindje.'' Zijn toon was weer spottend en hij keek het meisje aan. ''Je bent ten slotte nog maar een kind, dus waarom zou je je voeten in de grote mensen wereld zetten'' Hij lachte even waardoor er een scherpe pijnscheut door zijn borst stak. Hij haatte zijn spieren nu, ze moesten een stuk sneller gaan genezen dan dat ze nu deden. ''Je leert nog wel hoor meisje, nu alleen nog wat leeftijd en je zou een waardige tegenstander kunnen zijn van mij.'' Zijn mondhoeken waren deels omhooggetrokken maar zijn toon was sadistisch. Hij wist wel waar hij het over had, maar hij baalde ervan dat hij haar niks kon doen. Deze meid was geen 16, en dus aldus de regels die er algemeen op stonden mocht hij haar niks doen tenzij hij echt geen andere keus had.

''Dat komt nog wel hoor kindje.'' zei de Gregorvich spottend en er verschenen geergerde rimpeltjes op Dubhe's neus. ''Je bent ten slotte nog maar een kind, dus waarom zou je je voeten in de grote mensen wereld zetten. Je leert nog wel hoor meisje, nu alleen nog wat leeftijd en je zou een waardige tegenstander kunnen zijn van mij.' Maar Dubhe had de pijnscheut gezien die door hem heentrok toen hij lachte en ze rolde met hara ogen. 'Wellicht zal jij ook een waardige tegenstander zijn als je weer genezen bent.' ze gunde hem nog een valse glimlach voordat ze haar kap over haar hoofd heen trok toen een scherpe pijn door haar buik heen trok en ze snel haar hand op haar buik legde en de andere tegen de muur aanzette. Toen de pijn weer wegtrok stapte ze snel de schaduw in en begon te joggen, ze moest naar huis.

'Wellicht zal jij ook een waardige tegenstander zijn als je weer genezen bent.'' Hunter fronste bij haar woorden, maar zweeg. Tja, het viel nogal op dat hij wel eens pijn had. Ontzichtbaar haalde hij zijn schouders op en keek het meisje strak aan. Zijn ogen waren kil terwijl zij de kap over haar hoofd trok. ''Doet het pijn moppie.'' Sprak hij kil toen ze een hand op haar buik legde en met de andere tegen de muur leunde. Hoewel ze waarschijnlijk niet op zijn opmerking inging stapte ze de schaduw in en jogde weg. Hij had zijn lippen opgetrokken in een grote grijns en hij stak zijn handen in zijn broekzakken. Met dezelfde grijns voegde hij zich weer onder de mensen en sjokte langzaam langs de winkeltjes en bekeek zichzelf even in het glas. Hij was nog steeds geen spat veranderd, hij was nog altijd wie hij echt was. Hij glimlachte naar zichzelf en trok zijn gezicht toen in een plooi. dit was we; weer genoeg voor deze dag. Met kortdate passen liep hij tussen de mensen door, richting huis...

-topic uit?