Meet each other

Met redelijk grote passen liep Ethan door de drukke stad van Sydney. Hij liep een klein winkeltje in en kocht een blikje cola. Hij liep het klein winkeltje uit en drong zich door de drukte heen. Aan de drukte van de stad moest hij altijd weer even wennen als hij van White Heaven beach afkwam. De dog tag om zijn nek klapperde bij elke stap tegen zijn aardig gespierde borst aan. Hij liep langs een poster van de universiteit van Sydney en zuchte zachtjes. Waarom mocht hij niet gewoon doen wat hij graag wou en niet dat stomme gemoord. Maar ja als hij er over begon bij zijn vader dan liep het altijd uit de hand dus dat deed hij maar niet meer. Diep in gedachten botsde hij tegen iemand op. ''kijk eens uit...'' zei hij en keek naar de jongeman die erg veel op zijn jongere broertje leek. De dog tag van de jongen glimde in de zon, Ethan keek ernaar en zijn mond viel open... ''Alex? ben.. jij dat echt?'' vroeg hij heel zachtjes met een blije ondertoon.

Only Alex

Met zijn handen in zijn zakken sjokte Alex langs de winkeltjes in Sydney. Een lange zucht kwam omhoog uit zijn keel en terwijl zijn ogen in een etalage bleven hangen stond hij langzaam stil. In het etalageruit zag hij de weerspiegeling van zichzelf. Iets was hier best raar, maar hij had het gevoel alsof hij iets achter had gelaten. Even haalde hij zijn schouders op en draaide zich om en wilde verderlopen. Maar voordat hij een stap kon zetten voelde hij dat er iemand tegen hem aanliep. ''kijk eens uit...'' klonk een stem en meteen keek Alex op. Hij keek recht in twee vaagbekende bruingroene ogen. Zijn blik viel even op de dogtag die deze onbekende droeg en met een snelle blik zag hij een maar al te bekende naam staan. Ethan Ramiro Portillo Zodra hij zijn blik weer naar het gezicht van Ethan liet glijden zag hij dat zjn mond open was gevallen. ''Alex? ben.. jij dat echt?'' vroeg de onbekende maar toch bekende. Het klonk zacht maar hij kon een bije ondertoon horen. Meteen zochten zijn ogen een uitgang en zo snel als hij kon draaide hij zich om en zetten het op een lopen. zodra hij ee steegje zag liep hij erin en greep naar zijn wapen. Hoewel hij doorrende luisterde hij nog wel geconcentreerd. Zodra hij doorhad dat dit een doodlopende steeg was draaide hij zich om en richtte zijn wapen. Hij wist wie dit was geweest, dat was zijn broer. Een deel van zijn familie die hij achter had gelaten om spy te worden. Zijn ogen waren gefixeerd op de drukke winkelstraat, wachtend...

Hij rende met grote passen achter Alex aan en ging gelijk op zijn rem toen hij zijn wapen zag. Hij zetten nog 2 kleine stappen dichterbij en keek een beetje verbaasd naar hem. ''Heey ik zal je niets doen, ik heb geen wapen bij me. En als ik die bij me hand zal ik je nog niets doen........ broertje'' zei hij en keek hem met zijn bruingroene ogen aan. ''ik ben niet zoals pap....'' zei hij heel zachtjes met een vedrietige ondertoon. ''Alex, waar was je??'' vroeg hij en keek nog even naar zijn wapen. ''Waarom ging je weg? Mam en pap waren er echt niet blij mee en dat reageerde ze allemaal op mij af, vooral pap.'' zei Ethan en keek eventjes langs Alex. Hij was blij om zijn broer te zien maar ook weer niet. Hij kon aan zijn ogen zien dat hij er absoluut niet blij mee was. Hij zuchte zachtjes en keek Alex weer aan. ''Het was misschien zelfs wel beter, pap is allen maar erger geworden.. ik word gek van hem.'' sprak hij weer met een vedrietige ondertoon en vreef over zijn arm.

Aan de voetstappen achter hem te horen wist hij dat zijn broer hem was gevolgd. Ach, hij had ook niet anders verwacht. Hij zag dat zijn broer bleef staan zodra hij zijn wapen zag. Zijn ogen bleven argwanend op Ethan gericht. Ogen vol wantrouwen, maar toch als je diep keek zag je toch de verbazing. In de ogen van de man tegenover hem zag hij dezelfde verbazing. ''Heey ik zal je niets doen, ik heb geen wapen bij me. En als ik die bij me hand zal ik je nog niets doen........ Broertje,'' zei hij en keek hem aan. Langzaam trok Alex een van zijn wenkbrauwen op en keek Ethan aan. ''Ja, dat zeggen ze allemaal.'' Antwoordde hij koeltjes en hield zijn wapen waar hij was. ''Ik ben niet zoals pap....'' Vervolgde zijn broer met een verdrietige ondertoon, niet dat Alex daar van onder de indruk zou zijn. ''Alex, waar was je??'' Vroeg zijn broer nu en het viel Alex op dat hij naar zijn wapen keek. ''Waarom ging je weg? Mam en pap waren er echt niet blij mee en dat reageerde ze allemaal op mij af, vooral pap.'' Zei Ethan en keek langs hem heen. Even snoof Alex en keek zijn broer aan. '' Misschien had je jezelf gewoon moeten gedragen, net als ik.'' Sprak hij nog altijd koeltjes. '' En waarom ik wegging gaat jou niks aan,'' klonk zijn stem kortaf. hij was niet echt van plan aardig te gaan doen tegen hem. Hij hoorde Ethan zuchten en keek hem aan. ''Het was misschien zelfs wel beter, pap is allen maar erger geworden.. ik word gek van hem.'' Sprak zijn broer weer met een verdrietige ondertoon en opnieuw trok Alex zijn wenkbrauw op. ''Jij weet net zo goed als ik dat pa mij niks aan zou doen.'' Sprak hij en legde toch even de nadruk op mij. Zijn blauwgroene 'moedersogen' boorden zich diep in die van Ethan. Nog altijd onbewogen staarde hij hem aan.

Ethan keek half naar het wapen en half naar Alex. Hij zag de wantrouw in Alex zijn ogen en hij wist dat hij hem voor geen goud zou vetrouwen. ''Kom op Alexander, denk je nou echt dat ik me eigen broertje neer durf te schieten of wat dan ook?'' sprak Ethan een tikkeltje bot naar Alex toe. Diep in zijn hart voelde Ethan iets pijnlijks, kon nou niemand aardig tegen hem doen? ''O dat gaat mij zeker wel aan, want als jij niet had wegelopen had ik het wel gedaan vriend.'' zei Ethan en keek zijn broer strak aan. ''Nee natuurlijk zal pap jou niets doen, als die kon had hij me allang neergeknald.'' sprak Ethan en keek weer naar Alex zijn wapen kijken. Hij dacht na hoe Alex aan dat wapen kwam. Hij kon geen huurmoordernaar zijn, daar had hij het karakter niet voor of toch wel? Hij wou het vragen, maar deed het toch niet hij zou toch nooit antwoord geven op die vraag. Hij kwam weer uit zijn gedachten en bleef naar zijn wapen kijken. ''Hoe deed je dat toch met pap? Zelfs als ik me gedraag krijg ik nog een preek van hier tot Tokio of een baksteen naar me kop toe geslingerd.'' Sprak Ethan en zuchten heel zachtjes. Hij wist zelf ook wel dat het zijn eigenschuld was, maar wat wil je als je vader bijna altijd agresief is thuis. Ja inderdaad dan krijg je een agresief kind. ''En ja ik weet het, het is mijn eigenschuld.'' mompelde Ethan wat onverstaanbaar.

Het kon hem niks schelen wat zijn broer nu van hem vond, hij zou hem nooit vertrouwen. ''Kom op Alexander, denk je nou echt dat ik me eigen broertje neer durf te schieten of wat dan ook?'' De stem van zijn broer klonk bot en Alex snoof even geirriteerd. ''Ten eerste, het is Alex niet Alexander. En ten tweede, met een moordenaar zoals jij weet je het maar nooit.'' Sprak hij kil en keek weg. ''O dat gaat mij zeker wel aan, want als jij niet had wegelopen had ik het wel gedaan vriend. Nee natuurlijk zal pap jou niets doen, als die kon had hij me allang neergeknald.'' Alex kon het niet laten om te lachen, het klonk behoorlijk spottend. ''Wat verwacht je nu van me? Dat ik kruipend terug kom naar huis?'' Alex snoof weer en keek zijn broer weer aan. ''Ik was gewoon slim, en jij dus niet. Maar dat zul jij nooit begrijpen. Jij hebt alle bescherming nog gehad terwijl ik in mijn eentje door deze wereld moet lopen en een hoop assassins achter mijn reet.'' Zijn stem werd scherp en hij legde zijn vinger op de trekker en keek zijn broer kil aan. ''Hoe deed je dat toch met pap? Zelfs als ik me gedraag krijg ik nog een preek van hier tot Tokio of een baksteen naar me kop toe geslingerd.'' Alex lachte opnieuw en snoof toen kwaad. ''Ik had alles mee, ik had al het talent en sprak hem nooit tegen zelfs al was ik het er niet mee eens. Ik wist altijd wat ik moest doen, en was nooit afhankelijk van iedereen.'' Zijn stem klonk totaal niet vriendelijk meer. Hij wilde zo'n gesprek niet voeren. Zijn verleden had hij achter zich gelaten, voorgoed....

Ethan begon behoorlijk geïrriteerd te worden en hield Alex zijn wapen goed in zijn vizier. Hij bedacht hoe Alex aan dat wapen kon komen. Moordenaar kon gewoon niet, hij was niet zo als hun vader. Hij zetten die gedachten even opzij en keek naar Alex zijn vinger die tegen de trekker lag. ‘’Haha al doe ik slim en me best dan mag die vent me nog niet. En hem tegen spreken doe ik ook al bijna niet meer, want als ik dat doe dan zit ik echt in de shit..’’ sprak Ethan kill. Misschien was het voortaan toch een beter idee om iets van een wapen of mes mee te nemen, niet dat hij zijn broertje iets aan zou doen maar hij wist ook heus wel dat Alex hem probeerde af te schrikken. ‘’Ben je bang voor me? Waarom vetrouw je me niet? Denk je dat ik die mensen met plezier vermoord? Een dikke dubbele nee Alex, maar als ik dat niet doet laat Pa me echt lijden hoor. Die laat me gewoon zo erg lijden tot ik hem nooit meer tegen spreek, alles doet wat hij zegt, bang voor hem ben en ga zo maar ff door.’’ Ethan wist zelf ook wel dat die dag ooit nog zou komen. Zodra zijn moeder weg zou zijn of voor even terug naar Spanje zijn vader het zo doen. Hij voelde zijn mobiel in zijn zak trillen. Hij opende de sms die van zijn vader was en hield ondertussen Alex in de gaten. dónde coño eres tú!? Ethan zuchten en keek Alex aan. “’Pa vraagt waar ik ben? Wat zal ik eens zeggen? Met me broertje? Ik denk dat hij je graag wilt zien.’’ Sprak Ethan met een grijns.

(vertaling: Waar ben jij godverdomme!?)

Alex zag dat Ethn geirriteerd raakte maar het deed hem nog altijd niks. Hij wist maar al te goed waar assasins toe in staat waren. Hij had zijn broer wel eens in de gaten gehouden en wist dus ook waar hij toe in staat was. Van zijn vader hoefde hij niet te kijken, dat had hij als kind al opgemerkt. Zijn vader was werkelijk tot alles in staat. ‘’Haha al doe ik slim en me best dan mag die vent me nog niet. En hem tegen spreken doe ik ook al bijna niet meer, want als ik dat doe dan zit ik echt in de shit..’’ Sprak Ethan nu op zijn beurt kil. lex trok even een wenkbrauw op en snoof. ''Je bent altijd al zo'n idioot geweest,'' was zijn eenvoudige antwoord. Hij wist dat zijn broer wist dat hij hem niks zou aandoen, hij wist het zelf ook. Ethan bleef zijn oudere bror en hij was er altijd voor hem geweest. En daarboven kon hij het zijn moeder niet aandoen, hoewel zijn band met haar niet zo sterk was als met zijn vader hij hield wel van haar. ‘’Ben je bang voor me? Waarom vetrouw je me niet? Denk je dat ik die mensen met plezier vermoord? Een dikke dubbele nee Alex, maar als ik dat niet doet laat Pa me echt lijden hoor. Die laat me gewoon zo erg lijden tot ik hem nooit meer tegen spreek, alles doet wat hij zegt, bang voor hem ben en ga zo maar ff door.’’ Alex snoof. ''Ik bang voor jou? Laat me niet lachen. Jij bent de laatste waar ik bang voor ben, maar ik weet waar mensen zoals jij toe in staat zijn.'' Alex zweeg weer, maar gaf verder geen krimp, hij wist heus wel hoe het zat. Toen hij jong was was hij gewoon veel talentvoller dat zijn broer. Hij had nooit een assassin willen worden en dat was dan ook de grootste reden dat hij weggelopen was. Hoewel hij er vaak aan had gedacht om zijn broer mee te nemen had hij dat niet gedaan. Hij kon niet zeggen waarom, maar zo was het het beste. Hij zag Ethan naar zijn telefoon rijken en liet hem zijn gang gaan. “’Pa vraagt waar ik ben? Wat zal ik eens zeggen? Met me broertje? Ik denk dat hij je graag wilt zien.’’ Zei zijn broer met een grijns en Alex snoof weer. ''En tegen de tijd dat hij hier is, ben ik ver, heel ver weg van hier.'' Sprak hij weer kil. ''Dus het is je eigen leven dat je riskeert. Je weet wat hij met je zal doen als hij ziet dat je liegt.'' Een grijns lag nu om zijn lippen en hij keek zijn broer strak aan. Wachtend op zijn reactie.

‘’Ik vetrouw jou toch ook, oké ik geef toe niet volledig meer maar wel meer dan een standaard burger.’’ sprak Ethan doodkalm en keek Alex aan met een rustige, maar toch wel iets pissed. Ethan zuchten heel zachtjes en redelijk onopvallend. Inderdaad niemand vertrouwde hem, zelfs zijn eigen vader niet. Zijn moeder ook wel, maar ook niet volledig. ‘’Das waar dan vermoord hij me echt… kan je niet gewoon zelf naar hem toe gaan? Misschien vrolijkt hij wat op.’’ vroeg hij en keek naar Alex zijn wapen. ‘’Zeg die kan je echt wel weg doen hoor.’’ sprak Ethan en keek Alex met een betrouwbare blik aan. Had hij dan nog nooit zijn vriendelijke en lieve kant gezien? Hij wist ook wel dat Alex diep van binnen wist dat hij dit niet wou. ‘’Mams zou ook erg blij zijn, gewoon paar minuten? Als ik het vertel geloven ze het beide niet dus ja.’’ zei Ethan en keek even weg.

‘’Ik vetrouw jou toch ook, oké ik geef toe niet volledig meer maar wel meer dan een standaard burger.’’ sprak Ethan doodkalm en keek hem aan met een rustige, maar toch wel iets kwade blik. Alex kon het niet laten om opnieuw te grijnzen en zijn broer strak aan te kijken. Alex wist precies hoe zijn vader was, maar eigenlijk was hij best we bang. Als zijn vader erachter kwam dat hij een spion was geworden dan was er weinig van hem over, dat wist hij maar al te goed. En hij wist ook wel hoe erg zijn vader was tegenover Ethan, dat had hij al gezien voordat hij vertrok. De reden voor zijn vertrek was gebaseerd op die feiten. Als hij was gebleven was hij nu als zijn broer een moordenaar. ‘’Das waar dan vermoord hij me echt… kan je niet gewoon zelf naar hem toe gaan? Misschien vrolijkt hij wat op.’’ vroeg hij en keek naar Alex zijn wapen. Alex snoof en keek hem strak aan. '' Denk je nou echt dat ik gek ben ofzo?'' Snauwde hij kil ‘’Zeg die kan je echt wel weg doen hoor.’’ sprak Ethan en keek Alex met een betrouwbare blik aan.Zachtjes zuchtte Alex en stak zijn wapen terug op zijn plek. ‘’Mams zou ook erg blij zijn, gewoon paar minuten? Als ik het vertel geloven ze het beide niet dus ja.’’ zei Ethan en keek even weg. Alex stak nu zijn hand uit. ''Hier die telefoon,'' snauwde hij half en keek zijn broer strak aan. ''Ik zal bellen, maar ik wil er dan gen woord meer over horen. En bovendien wil ik je dan nooit meer zien.'' Zijn stem klonk scherp, maar hij meende het echt. Het was voor de veiligheid van beide het beste zo.

Ethan haten die grijns en keek in de blauwgroene ogen die Alex van zijn moeder had. ‘’God zei dank.’’ mompelde hij en gooide zijn telefoon naar Alex. ‘’Mam staat gewoon onder mam en Pa staat onder Ramiro. ‘’ Ethan keek even om en deed met zijn rechterhand zijn haar weer goed. ‘’Die boerenl*l noem ik geen vader meer.’’ sprak hij onverstaanbaar in het Spaans.
De woorden en daarna hoef ik je nooit meer te zien spokden nog even door zijn hoofd, maar dat zetten hij snel opzij. Ethan keek zijn jongerenbroertje aan met een redelijk dankbare blik. ‘’Qué pasa con ese hecho con usted español? Te acuerdas?'' Sprak hij in het Spaans en stak zijn handen in zijn broekzaken. Ethan hoopten zo dat 1 van zijn ouders opnam, hij kon niet zo goed liegen en aangezien zijn vader altijd wou weten wat hij die dag had gedaan was het wel handig dat hij opnam.

- ’Hoe zit die eigenlijk met jou Spaans? Kan je het nog?’’

‘’God zei dank.’’ mompelde hij en gooide zijn telefoon naar Alex. ‘’Mam staat gewoon onder mam en Pa staat onder Ramiro. ‘’ Ethan keek even om en deed met zijn rechterhand zijn haar weer goed. ‘’Die boerenlul noem ik geen vader meer.’’ sprak hij onverstaanbaar in het Spaans. Maar toch hoorde Alex het en lachte even zonder echte humor. ‘’Qué pasa con ese hecho con usted español? Te acuerdas?'' Sprak hij in het Spaans en stak zijn handen in zijn broekzaken. ''Dónde me tomas, un idiota o algo así?*'' antwoorde hij beledigd en scrolde wat door zijn broers telefoon. Toen vond hij het nummer van zijn moeder en twijfelde, zou hij haar bellen of pa zelf? Hij nam het zekere voor het onzekere en drukte op het juiste knopje en bracht de telefoon naar zijn oor. Toen hoorde hij de zachte stem van zijn moeder en ademde even diep in. ''Hola mamá conmigo, con su hijo Alex.'' Zijn stem klonk zacht maar vastberaden. ''Muy divertido lo suficiente, mi hijo se ha ido'' Kwam haar botte antwoord, dit sneed hem toch in zijn hart. Zachtjes zuchtte hij en hoorde zijn vader al op de achtergrond tekeer gaan. ''No mamá, esto no es broma, realmente soy. Soy Richard Alexander Portillo.'' Antwoordde hij weer en sloot even zijn ogen. Alex keek even op naar Ethan en opende zijn ogen. Het deed hem pijn om zijn moeder zo over hem te horen praten. ''Alex? Mi pequeño Alex?'' Hoorde hij haar nu stamelen en een glimlach onttrok zich van zijn lippen. ''Sí, lo soy'' Antwoordde hij heel zacht en onmiddelijk verhardde zijn gezicht bij het horen van een andere, net zo bekende stem in zijn oor.

-Waar zie jij me voor aan, een of andere idioot ofzo?
-Hallo mam met mij, met je zoon Alex
-Erg grappig hoor, mijn zoon is verdwenen
-Nee mam, dit is geen grap ik ben het echt. Ik ben Alexander Richard Portillo
-Alex? Mijn kleine Alex?
-Ja dat ben ik

Ethan rolde met zijn ogen en mompelde wat onverstaanbaars. Hopelijk geloofde zijn ouders dat het Alex echt was. Hij keek naar Alex die toch wel erg twijfelde of hij het moest doen. Hij hoorde dat zijn moeder opnam. ''Hola mamá conmigo, con su hijo Alex.'' sprak Alex’s zijn stem zacht maar vastberaden. ''Muy divertido lo suficiente, mi hijo se ha ido'' Kwam haar botte antwoord. Ethan zagt duidelijk dat die woorden Alex pijn deden. Ethan hoorde zijn vader op de achtergrond schelden.. Goh het zou eens niet zo zijn. ‘ Ruby, Creo que no! Este es Ethan justo que un molesto parpadeo..’’ sprak zijn vader pissig. Die woorden deden Ethan toch weer pijn, ook al hoorde hij dit elke dag wel een paar keer. Hopelijk vergaf zijn vader wat van zijn daden door Alex. ‘’''Alex? Mi pequeño Alex?'' sprak zijn moeder blij. Alex keek Ethan met een lach aan, dat maakten Ethan ook weer een beetje aan het lachen.. Eigenlijk had hij best wel spijt dat hij zijn broertje vroeger ook treiterde. ‘’Es realmente él?’’ sprak zijn vader sprakeloos. Ethan zijn lange lijf leunde tegen de muur aan, ja het lichaam had hij van zijn vader. Hij was dan wel 5 centimeter groter, maar zijn gezicht leek erg op die van zijn vader. Waarschijnlijk hield zijn moeder daarom zo veel van hem.


- Ruby, Geloof het nou niet! Dat is Ethan gewoon, die irritante fli*ker!
- Is het hem echt!?

‘ Ruby, Creo que no! Este es Ethan justo que un molesto parpadeo..’’ De opmerkingen die zijn vader naar Ethan maakte waren nooit echt aardig geweest. Maar dat heb je als je constant het lievelingetje bent geweest. Maar hij zag zijn broer lachen en wist dat dit hem toch goeddeed. En ach, veel kon hij er niet meer aan veranderen. Het is gegaan zoals het is gegaan en niemand kon ooit de tijd terug draaien. Niet dat hij dat nu echt zou willen, maar voor sommige zou het beter zijn geweest. Maar nu besefte hij dat het ook beter was geweest voor Ethan zelf. ‘’Es realmente él?’’ alex kon het niet laten om met zijn ogen te rollen.''Me haces una broma, entonces?'' antwoordde Alex rustig en zuchtte even. Je kon bij hem duidelijk de gelijkenis vinden met zijn moeders gezicht. hij had dezelfde zachte lijnen en dezelfde ogen. ''Dónde estás ahora? Ethan está ahí, por qué no te vas a casa? Dónde estabas?'' Die stortvloed aan vragen kon hij simpelweg beantwoorden in een zin. ''No importa mamá, me había prometido llamar a Ethan y yo no estoy en casa. Nunca más.'' Zei hij rustig en sloot even zijn ogen, dit was niet makkelijk. Weglopen was voor hem nooit moeilijk geweest, maar afscheid nemen deed pijn.

-Zou ik een grapje maken dan?
-Waar ben je nu? Is Ethan daar, waarom kom je niet naar huis? Waar was je?
-Dat doet er niet toe mam, ik had aan Ethan beloofd te bellen en ik kom ook niet naar huis. Nooit meer.

Ethan keek toe, hij zag dat zijn broer het eigenlijk best wel moeilijk had. De woorden ''No importa mamá, me había prometido llamar a Ethan y yo no estoy en casa. Nunca más.'' kwamen vast aan bij hun vader en moeder. Ethan keek even weg en zuchten heel zachtjes. Straks kreeg hij misschien nog de schuld dat hij Alex niet mee naar huis had genomen. Zijn vader wist altijd wel wat te zeiken over hem. Ethan draaide zich snel weer om toen er luidkeels gescheld uit de telefoon kwam. Zijn vader trok de telefoon uit hun moeders hand… Die man had echt geen geduld. ‘’Alex? Es usted?’’ vroeg zijn vader opvallend rustig. ‘’Por qué nos dejaste? Ethan no se drena y te quedas aquí?’’ sprak hun vader, de laatste zin mompelde hij wat onverstaanbaar. Ethan fronste even en keek toen zijn broer dankbaar aan. Hij wist dat Alex zo de telefoon zou geven en ’’afscheid’’ nam. Eigenlijk vond hij het best wel jammer dat zijn broer hem niet echt mocht. Hij schudden even met zijn hoofd om die gedachtens kwijt te raken en keek weer naar Alex.


Alex? Ben jij dat?
Waarom ben je weggegaan bij ons? Had je Ethan niet kunnen laten weglopen en dat jij hier bleef?

Alex hoorde Ethan zuchtte maar zette zichzelf door. Als hij nu toegaf zou hij net zoals Ethan onder de plak zitten van zijn vader. ’Alex? Es usted?’’ vroeg zijn vader opvallend rustig en Alex zuchtte kort. ‘’Por qué nos dejaste? Ethan no se drena y te quedas aquí?’’ sprak hun vader, de laatste zin mompelde hij wat onverstaanbaar maar toch kon Alex hem verstaan. ''Me fui porque quería un futuro diferente, uno que no está empapado de sangre. Padre de todas las personas en el mundo que nunca va a entender. Y nunca he olvidado lo que aprendí, pero me dicen que ahora para que pueda recordar. Las palabras de su propio hijo.'' Hij ademde even diep in en sloot zijn ogen.''Nunca voy a volver a usted. Mi vida ya está mucho mejor de lo que solía. Pero si creo que cualquier cosa que te sientes agessie ethan en adelante voy a venir a visitarnos personalmente y voy a demostrar que no he olvidado nada en mi vida.'' Hij wist zeker dat deze woorden zouden doordringen tot zijn vader. En hij hoopte toch echt even dan hij hiermee zijn broer toch iets had gered. Zijn stem was niet meer zo vriendelijk en zacht zoals hij tegen zijn moeder had geklonken.'' Así que nunca olvidaré. Y créanme, oír, ver y saber todo lo que pasó.'' sloot hij zijn sin nu af waarmee hij zijn dreigement verduidelijkte.''Ahora, adiós padre. Hasta el día en que nos volvamos a ver pueden.'' Zei hij kalm en hing toen zonder te twijfelen op.


-Ik ben vertrokken omdat ik een andere toekomst wilde, niet een die doordrenkt is met bloed. Vader van alle mensen ter wereld zul jij dat nooit begrijpen. En ik ben nooit vergeten wat mij geleerd is, maar ik zal het nu zeggen zodat jij het kan onthouden. De woorden van je eigen zoon.
-Ik zal nooit meer terugkomen naar jullie. Mijn leven is nu al zo vele malen beter dan het vroeger was. Maar als ik ook maar iets vermoed dat jij je agessie uit op ethan dan kom ik je persoonlijk opzoeken en dan zal ik tonen dat ik niks ben verleerd in mijn leven.
-Dus vergeet dat nooit. En geloof me, ik hoor, zie en weet alles wat er gebeurd.
-En nu, vaarwel vader. Tot de dag dat wij elkaar misschien wederzien.

Ethan keek Alex verbaasd aan. ‘’Pero si creo que cualquier cosa que te sientes agessie ethan en adelante voy a venir a visitarnos personalmente y voy a demostrar que no he olvidado nada en mi vida.’’ Die woorden zou hij niet snel meer vergeten. Toen Alex ophing keek Ethan Alex super dankbaar aan. ‘’Super bedankt.’’ sprak hij kalmpjes, maar toch blij. Hij ging weer recht op staan en pakten zijn mobiel aan. ‘’Nou hier scheiden onze levens weer.’’ zei Ethan en keek even achter om naar de drukke winkelstraat. ‘’Als je ooit een schuilplaats nodig hebt… ga dan naar White Heaven Beach.’’ Ethan draaide zich alvast half om en keek nog even naar Alex. ‘’sorry dat ik je jeugd heb verpest.’’ In Ethan zijn ogen kon je zien dat hij er spijt van had. Hij slikten even en stopten zijn handen in zijn broekzakken. ‘’als je me nodig hebt… je weet me denk ik wel te vinden.’’ Dat waren zijn laatste woorden naar Alex. Hij liep het steegje uit en verdween in de mensen massa. Op de parkeerplaats ploften hij in zijn zwarte range rover. Hij starten de motor en reed naar de villa van zijn ouders. Op de oprit remde hij langzaam af, anders ging zijn vader zeiken dat het grint door elkaar heen ging. Zijn moeder stond al in de deuropening, hij liep naar haar toe en glimlachten even. Het was alweer 2 weken geleden dat hij ‘’thuis’’ was geweest. Zijn moeder omhelsde hem en gaf hem een kus op zijn voorhoofd. ‘’Was het echt Alexander?’’ vroeg ze en keek hem vrolijk aan. ‘’Ja mam, het was hem echt. Ik heb nog gevraagd of hij even mee ging naar je, maar dat wou hij blijkbaar niet.’’ Sprak Ethan en legde een hand op zijn moeders schouder. ‘’Hij ziet er goed en gezond uit. Maak je maar niet druk om hem.’’ Zijn vader kwam de gang binnen gelopen en ging achter zijn moeder staan. Ethan haalde zijn hand van haar schouder en zuchten even. ‘’Sorry pa, hou wou echt niet mee.’’ Ethan zijn vrolijke blik verdween. ‘’Wat heb je hem verteld? Zeker over onze ruzies.’’ sprak hij met een pissige ondertoon. Ruby(moeder) draaide zich om en legde een hand op Ramiro (vader) zijn schouder. ‘’Geen ruzie maken schat.’’ Je merkten duidelijk in Ruby haar stem dat ze Ethan een beetje wou beschermen. Ethan zuchten diep en keek zijn vader in de ogen. ‘’Niets pa, echt niets.’’ sprak hij bijna smekend. Ramiro draaide zich om en liep de grote huiskamer in. Ruby keek Ethan even aan met een sorry-blik. Daarna liep zijn moeder ook de huiskamer in.

‘’Super bedankt.’’ sprak hij kalmpjes, maar toch blij. Alex keek hem zonder een woord te zeggen aan. ''Je bent het niet eens waard.'' Zei Alex kil. Hij ging weer recht op staan en pakten zijn mobiel aan. ‘’Nou hier scheiden onze levens weer.’’ zei Ethan en keek even achter om naar de drukke winkelstraat. ‘’Als je ooit een schuilplaats nodig hebt… ga dan naar White Heaven Beach.’’ Ethan draaide zich alvast half om en keek nog even naar Alex. ‘’sorry dat ik je jeugd heb verpest.’’ In Ethan zijn ogen kon je zien dat hij er spijt van had. Hij slikten even en stopten zijn handen in zijn broekzakken. ‘’als je me nodig hebt… je weet me denk ik wel te vinden.’’ Alex had geen krimp gegeven terwijl zijn broer sprak, maar hij zou nooit terugkeren naar zijn familie. Hij stierf nog liever dan dit. Hij schudde zuchtend zijn hoofd en borg zijn wapen stilletjes op. Hij wist wel dat zijn vader een hekel had aan Ethan en niet aan hem, maar dat zou hem niet terug laten komen. Met een laatste blik om zich heen voegde hij zich weer tussen de winkelende mensen en verdween uit het zicht...

-jeej failpost ala Gaby