We're on the wrong side of heaven, but on the righteous side of hell

Waarom was hij komen lopen, hij had gemakkelijk zijn auto kunnen pakken. Natuurlijk zou dit duidelijk aangeven dat hij ergens arriveerde maar het leek hem niet gepast. Bovendien wilde hij dat zijn geest zich iets ontspande en hij wist dat de enige manier was waarop hij dat kon laten gebeuren was door zijn geest te laten dwalen. Natuurlijk niet letterlijk maar bij wijs van spreken, het was simpel gewoon een staat van afwezigheid die hij achter het stuur niet zou moeten ingaan. Niet dat hij een slechte chauffeur was maar meer omdat hij geen zin had in onnodige ongelukken. Geplande ongelukken hadden er de laatste maanden genoeg plaatsgevonden, hoewel niemand kon bewijzen dat hij er iets mee te maken had. Vreemdgenoeg was hij erachter gekomen dat hij behoorlijk wat had om over na te denken, wellicht wel iets  teveel maar dat maakte voor iemand zoals hem niet veel uit. Hij was zo onderhand gewend dat zijn hersenen op hoge toeren liepen en ook eigenlijk niks anders deden. De laatste maanden waren een lichtelijke waas moest hij toegeven, iets wat waarschijnlijk het resultaat van alcohol was.

Voor hij het besefte was hij tot stilstand gekomen, recht tegenover zijn eindbestemming. Had hij zin in deze confrontatie? Niet echt, maar het was de enige keus die hij momenteel had. Hij kon onmogelijk voor eeuwig op zijn tenen kunnen blijven lopen en het aanbod wat hij had gekregen was zijn weg uit. Zijn ogen gleden langs het gebouw waar hij voor stond en hij haalde even  diep adem. Voor een fractie van een seconde schoten de woorden van Kate weer door zijn hoofd. ''Freedom and safety always come at a price.'' Hij zuchtte even en schudde zijn hoofd, hoe die meid ooit zo goed was geworden in het uitgeven van wijsheden wist hij niet, maar er was een ding waar hij zeker van was. Alleen een dwaas zou haar woorden negeren. Ze mocht dan wel niet zoals hem zijn en in het midden staan van een eeuwig bloefbad, ze was de intelligentie van beide werelden. Hij zou zich altijd afvragen waarom een vrouw zoals zij onderdeel was van een wereld waar ze niet in leek te passen. Langzaam kropen zijn mondhoeken op voor zijn gezicht terugviel in een kalmte die hem had getekend.

Hij zag dat de voordeur open was en dat betekende dat hij zo ver mogelijk door kon naar zijn doel. Hij wist de chaos die hij hoogstwaarschijnlijk ging veroorzaken, maar iets in hem gebruikte dat als drijfveer om verder te gaan. Provocatie was iets waar hij niet gauw aan toegaf maar zodra je aan de uitdelende kant stond was het genot ervan in te zien. Met elke pas die hij nam hoorde hij zijn voetstappen achter zich aan, alsof hij gevolgd werd door een schaduw van zichzelf. Een schaduw die hem het liefst tegen hield, wetend het risico dat hij nam. Hij kon zonder het te weten in een valstrik lopen en dat zou het eind van zijn leven betekenen. Toch ging hij door en met elke pas die hij nam kwam hij dichter bij een conflict dat hij niet eens meer ging ontwijken. Vroeg of laat zouden hun paden weer kruizen, waarom zou hij de moeite doen om het te proberen te vermijden. Hij had de keus zelf gemaakt en zoals iedereen hem altijd had verteld. Je kunt niet voor eeuwig vluchten voor de consequenties van je keuzes.

Zijn hand bewoog zich naar de deurbel om deze in te drukken en vervolgens even met een lichte frons naar het volgende geluid te luisteren. Hij stak zijn handen in zijn zakken en dacht opnieuw na over het aanbod wat er op tafel lag. Hij wist dat de taak voor handen geen gemakkelijk was. Het was een taak waarbij zelfs beide partijen aan de verliezende kant konden staan tegelijkertijd. Maar wat was het leven zonder risico's? En hoewel dat hetgeen was dat hij zichzelf wijs bleef maken, zou het tegendeel altijd aan hem knagen. Samenwerken met je mogelijk ergste vijand droeg wel zijn eigen unieke kick met zich mee. Geen van beide kanten konden elkaar vertrouwen maar hadden uiteindelijk toch geen keus. Hij vroeg zich ten zeerste af hoe zij dat ooit gingen volbrengen.

Zodra de deur openging liep hij naar binnen zonder te kijken wie hem opendeed. Hij besteedde niet eens aandacht aan degene die aan de andere kant van de deur stond. ''Portillo, tijd om uit je holletje te komen.'' Sprak hij duidelijk, wetend dat het geluid van zijn stem de spanjaard gemakkelijk zou bereiken. ''Of was het Rider? Acht wat maakt het mij momenteel nog uit.'' Vervolgde hij met een lichte grijns rond zijn lippen. Eenmaal in de, naar wat hij vermoedde, woonkamer aangekomen bleef hij staan en observeerde zijn omgeving. Zijn ogen vielen op een kat die vanaf de armleuning van de bank nieuwsgierig naar hem stond te kijken. Langzaam bewoog hij zijn hand in de richting van het diertje en streek deze over haar kop terwijl hij de komst van het huishouden afwachtte.
''Rider is de naam en het zal je een hoop moeten gaan uitmaken. Voorlopig zit je ermee opgescheept.'' Hoorde hij het antwoord van de tamelijk jonge spion voor hij langzaam opkeek en zijn  schouders ophaalde. ''Het laatste wat ik hoorde was dat mijn hulp nodig was. Ik kan altijd nog kiezen om weer te vertrekken.'' Was zijn koude antwoord voor hij de jongen aankeek. Hij wist zelf heel goed dat hij niet zomaar zou weglopen, dit aanbod was simpelweg veel te aantrekkelijk om te laten schieten. Toch kon hij het niet laten om even aan de riem te trekken. ''Dat is wat Adelyn denkt, ik ben het nog altijd niet met haar eens daarover.'' Klonk het antwoord van de jonge spanjaard weer en dat deed de rus fronsen. Was dat hoogmoed die hij hoorde of onwetendheid? ''Je bent je ervan bewust wie je doelwit is correct?'' Vroeg hij kalm, zich enkel focussend op de spion aan de andere kant van de kamer. ''Maar mocht dat niet het geval zijn zal ik je geheugen opfrissen. Ygor Mlavic is niet iemand die je zo hoogmoedig zou moeten onderschatten. Als het door een persoon had kunnen worden gedaan, denk je dan niet dat het allang gebeurt zou zijn?'' Ging hij ongestoord maar bijna kil verder. Hij had zichzelf kunnen weerhouden om bitten te klinken gezien dat zou verraden dat hij zelf al eens had gefaald. Hij zag Alex diep inademen voor deze zuchtte en hem aanstaarde. ''Dat betekent niet dat ik ooit bij het belachelijke, dan wel niet suïcidale, idee zou komen om een monster zoals jou in de mix te gooien.'' Dit deed Hunter zijn mondhoeken langzaam omhoog komen terwijl hij een wenkbrauw optrok. Het was zonde dat de jongen tegenover hem geen flauw idee had wat er werkelijk op tafel gelegd was. En als hij dat wel had hield hij dat verwonderend makkelijk verborgen voor hem. ''Helaas is de keus niet aan jou in dit geval nietwaar?'' Was zijn volgende antwoord voor hij opnieuw rondkeek en enige andere aanwezigheden aandacht schonk.

Ondanks alles wat er de laatste tijd was gebeurd voelde ze zich best prima. Ze had de lastige tijd met Hunter achter zich gelaten en had zich vooral gefocusd op haar studie. Uiteindelijk was dat het gene waar voor ze naar Sydney was gekomen. Om verliefd op iemand te worden was wel het laatste waarvoor zij was gekomen. Natuurlijk had zij het harstikke gezellig met Alex, maar iets heel diep in haar, of ze het nou wou of niet verlangde nog steeds een beetje naar Hunter. Dat gevoel probeerde ze zoveel mogelijk te wissen. Want wie werd er nou verliefd op een koudbloedige moordenaar die haar ook nog wou omleggen..

Vanuit haar laatste college van de dag was ze door gereden naar de supermarkt om wat lekkere dingen te halen voor de avond die zij samen met Alex zou doorbrengen. De wijn had zij maar laten staan, de laatste keer dat ze een wijntje dronk eindigde ze kotsend in de wc. Eenmaal in de straat waar Alex woonde moest zij opzoek naar een parkeerplekje. Normaal nooit een probleem, maar vandaag was het blijkbaar druk. Een straat verderop vond zij een plek om haar auto neer te zetten. Met haar laptoptas in haar ene hand en in de andere een tas van de supermarkt liep zij naar Alex zijn huis. Wat ongemakkelijk deed zij de deur open. ”Hallo?? Ik ben er! riep zij vrolijk toen zij het huis betrad. Alex zijn trouwe viervoeter kwam gedag zeggen en snuffelde aan de tassen. ”Sorry Meis, dit keer niks voor jou.” Sprak ze en zetten de tassen op het aanrecht. Net zou ze de spullen wou uitruimen ging de deurbel. ”Ik ga wel!” riep zij naar Alex die zijn gezicht nog niet had laten zien.

Als ze toen had geweten wie er toen achter de deur had gestaan had zij hem nooit open gedaan. Maar ja dat soort dingen weet je nou eenmaal vooraf. Een grote frons ontstond op haar voorhoofd bij het openen van de deur. Er kwam geen woord uit haar. Wat in gods naam deed Hunter bij Alex voor de deur. Waren hun geen vijanden? Ze deed een grote pas achteruit toen Hunter langs haar heen liep. Iets in haar zei roep Alex, roep Alex maar en kwam niks uit haar. Vol verbazing keek ze hoe Hunter de woonkamer in liep en de kat een aai gaf. Een flits van angst was in haar ogen te zien toen zij Alex aankeek. Was dit een droom? Stond Hunter nou echt midden in de woonkamer. Snel deed zijn de voordeur dicht en bleef in de deurpost van de woonkamer staan. Toen Hunter over een doelwit begon fronsten ze diep. Bij het het horen van de naam Ygor Mlavic gingen haar ogen wijd open. De naam kwam haar maar al te bekend voor. De verhalen die over deze man rond gingen waren angstaanjagend. Van Alex keek ze naar Hunter en weer terug. ”wacht even.” sprak ze verward en wist dat het dom was om zich hier mee te bemoeien, maar ze kon niet anders. Als deze twee heren het gevecht aan gaan met Ygor dan vallen er doden. ”Jullie gaan met met z’n tweeën Ygor Mlavic proberen om te leggen. sprak ze vol verbazing. Ze wist dat zowel Hunter als Alex een steekje had los zitten. Maar dit..? Nee dit idee was gestoord. ”Ik heb het al 100 keer tegen jullie beide gezegd, maar jullie zijn niet goed snik. Wat bezield jullie in gods naam.” haar toon was licht geiriteerd. Waarschijnlijk kreeg ze nu een preek van beide dat ze zich er niet mee mocht bemoeien en maar beter weg kon gaan. Maar ze liet zich niet zo maar wegsturen als hun op een of andere suicide missie gingen.

Het was vreemd stil gebleven in de wereld sinds de tamelijk jonge Rus uit zicht was verdwenen. Het moment dat Adelyn aankondigde wat er zou gaan gebeuren in de toekomst, wist hij dat er meer dan een aantal problemen op tafel lagen. Om te zeggen dat hij het er niet mee eens was, was een zware understatement. Hij begreep nog altijd niet waarom ze hem had gekozen om samen te werken met een van de, in zijn ogen, meest verdraaide personen op de aarde. Hij mocht de Rus al niet om een aantal redenen maar om samen te moeten werken deed zijn nekharen overeind staan. Het feit dat hij niet eens zou weten wanneer de persoon in kwestie zou verschijnen, maakte hem lichtelijk nerveus. Het was al erg genoeg dat hij hem zou moeten verwelkomen in zijn eigen huis per slot van rekening. Hij had Lexie al willen beantwoorden maar voor hij de kans kreeg sprong hij al bijna uit zijn vel. Het horen van de deurbel had hem in alertheid gedreven. Het voorgevoel werd erger zodra hij een stem hoorde die hem bijna uitdaagde. Van alle mensen in de wereld waren er maar een handvol die wisten onder welke naam hij was geboren. Toch kon hij zichzelf niet tegenhouden om hem te corrigeren op de naam. Niet dat het de Rus tegenhield want deze ging ongestoord verder.

Natuurlijk had hij gelijk en wist hij verdomd goed wat er op het spel stond. Maar hetgeen wat Alex nog steeds als vraagstuk hield was de reden dat de rus bereid was te helpen. Hij wist wel dat Adelyn hem wel een heel goed aanbod had moeten hebben doen. Wat hij simpelweg niet wist, wat het aanbod was geweest. Wat had Hunter Gregorovich aangeboden gekregen om te helpen, wat hem daadwerkelijk zover had gebracht om daadwerkelijk te verschijnen. Natuurlijk had hij wel via via gehoord dat er ook een persoonlijke reden achter zat maar het moest wel gigantisch zijn. Hij vermeed de blik van Lexie , wetend dat hij maar beter niet kon weggeven wat hij wist dat de rus vroeg of laat zou komen opdagen. Zijn ogen vielen op de kat op de leuning en vervloekte haar stilletjes. Niet dat hij het haar kwalijk kon nemen, ze was een aandacht junk per slot van rekening. Onbewust haalde hij even diep adem. ''Nee inderdaad, als het aan mij had gelegen had jij hier niet meer gestaan.'' Antwoordde hij ten slotte bot. Iets wat hem een bijna angstaanjagende glimlach opleverde van de rus aan de andere kant van de kamer. ''Als ik niet verzekerd was van mijn eigen veiligheid had ik hier ook niet gestaan.'' Was diens antwoord voor ze onderbroken werden.

Hij zag de blauwe ogen naar Lexie schieten en ook hij staarde haar even aan. Maar voor hij kon reageren sprak de ander al. ''Ik zou de voorkeur aan solo geven maar dit was toch iets te aantrekkelijk om te laten glippen.'' Sprak de rus met een strak gezicht voor Alex hem aankeek en langzaam met zijn hoofd schudde. ''Teveel mensen zal het plan verraaden, en in Adelyn haar eigen woorden. Ik moest iemand mee hebben die wist waar we mee te maken zouden hebben beter dan wie dan ook.'' Sprak hij zelf voor hij bijna gelijk met de rus een wenkbrauw optrok. Hij weerhield zichzelf ervan om te veel op haar opmerking in te gaan. ''Ygor is iemand die momenteel veel te gevaarlijk word om los te laten lopen. Sinds niemand anders zich vrijwilliger meld om hem te arresteren of op zijn minst een poging daartoe te wagen is er nu dus een keus gemaakt. Plus de bedoeling is om hem levend in handen te krijgen.'' Legde hij langzaam uit maar hoorde de rus bijna spottend snuiven, iets wat hem deed opkijken. ''Ja in tegenstelling tot wat jou gewoon is, willen we hem levend hebben.'' Snauwde hij bijna voor de rus hem fronsend aankeek en met zijn ogen rolde. ''Ten eerste snap ik niet waarom je er nut in ziet om de situatie uit te leggen. Ten tweede wens ik je veel succes met een daadwerkelijke poging om je eigen leven te eindigen. Als je denkt dat hij zich levend laat vangen dan ben je daadwerkelijk niet erg snugger. Je vertrekt, zijn lijk achterlatend, of je vertrekt niet meer.'' Antwoordde Hunter zonder een spier te verrekken. Iets in hem vertelde hem dat hij de rus moest geloven, maar hij weigerde toe te geven aan de makkelijke optie. Maar voor hij een woord kon inbrengen zag hij dat Hunter zijn ogen alweer op Lexie had gericht. ''Als ik jou was zou ik mijn attitude niet richten op iemand die alleen maar als een puppy bevelen opvolgt. Ik zou het richten naar degene die hem vertelt wat te doen. Plus wat ik doe met mijn leven is mijn zaak en niet die van een ander.'' Sprak deze, bijna te koud voor het goede. Hoewel hij gelijk had haalde Alex diep adem en staarde de rus aan. ''Zij heeft het recht om een mening te geven, of het er niet mee eens te zijn.'' Sprak hij hem tegen en keek Lexie stilletjes aan. Hij wilde liever geen geheimen houden van haar maar hij wist dat hij op het punt stond om iets te doen wat simpelweg gewoon moest gebeuren.

Vol verbazing hoorde ze het gesprek tussen Alex en Hunter aan. Wat waren die twee gestoord. Ze probeerde zich niet boos te maken want dat had toch weinig zin met die twee. Hun deden toch wat ze zelf wouden en niemand kon ze stoppen. Als ze kon deed ze alle pogingen om hun te stoppen op deze suïcidale missie. Maar ze wist dat ze kansloos was tegen hun. ’’Laat het hem uitleggen Hunter. Ik vraag het niet voor niets’’ Sprak ze scherp en keek de rus aan. Ze begon langzaam haar geduld met Hunter te verliezen, maar wist dat ze kalm moest blijven. Anders zag Hunter het alleen maar als een spelletje. ’’Jullie doen toch waar je zelf zin in hebt, wie ben ik om jullie te stopen. Juist helemaal niemand. Dat jullie jezelf graag de dood injagen moet ik maar accepteren.’’ zei ze en keek beide heren aan. Daar stond ze dan tegenover haar twee geliefde. Ze wist niet wat ze zou doen als een of beide heren het niet zou overleven. Waarschijnlijk zou ze een maand niet haar bed uitkomen en alleen maar huilen. Het ergste vond ze vooral dat ze de twee niet kon tegen houden. Welke idioot ging deze missie nou aan. ’’En inderdaad ik mag mijn mening geven, want volgens mij zijn jullie even vergeten dat ik een van de weinige mensen ben die ook maar iets om jullie geeft.’’ Antwoordde ze op Alex en zuchten even. Van Alex wist ze wel dat hij redelijk helder kon blijven met dit soort dingen maar Hunter vertrouwde ze niet helemaal. Ze had verhalen over hem gehoord sinds hij doorgeslagen was die niet al te best waren. ’’En jullie gaan dit met zijn tweeën doen? Geen back up?’’ ze keek Alex aan, want hij was tenslotte degene die voor de geheime dienst werkten. ’’Kunnen jullie überhaupt wel samenwerken? Ik bedoel jullie zijn niet elkaars beste vrienden ofzo.’’ Ze had zo veel vragen, maar besloot nu maar op te houden met haar vragenvuur. De kans dat ze een serieus en antwoord naar waarheid kreeg was toch best klein. Ze zuchten en wreef haar hand in haar gezicht. ’’Jullie zijn hopeloos..’’ mompelde ze onverstaanbaar en keek de beide heren weer aan.

Waarom hij de discussie aanging met de jongere Alex wist hij niet maar iets aan hem irriteerde hem behoorlijk. Overmoedigheid was niet iets waar hij een fan van was. Waarschijnlijk omdat hij als geen ander wist waar het dan mee zou eindigen. Zijn blauwe ogen schoten naar Lexie zodra ze opnieuw commentaar leverde. Alhoewel, zijn antwoord kwam enkel in de vorm van een opgetrokken wenkbrauw en stilte. Het was niet dat hij onder de indruk was maar hij wist dat een discussie hierover nergens in zou eindigen. Maar het moment dat ze opnieuw begon te spreken kon hij het niet laten om met zijn ogen te rollen. ''Klopt.'' Was zijn bijna simpele antwoord voor hij de bijna woedende blik van de jonge spion ontmoette. Blijkbaar viel zijn opmerking niet helemaal lekker. ''Dat het jouw niks kan schelen hoeft niet te betekenen dat het voor iedereen geld.'' Klonk diens stem en Hunter kon hem alleen maar een ongeïnteresseerde uitdrukking geven. Hij zou hem niet eens corrigeren over het feit dat hij geen waarde hechtte aan zijn eigen leven en er geen probleem in zag om dit niet te overleven. Toch moest hij bijna op zijn tong bijten om zijn irritatie onder controle te houden zodra ze weer verder ging, terwijl haar woorden argwaan deden doen branden in zijn ogen. ''Lex, stop. Het is nu niet alsof het hem kan schelen hoe jij je erom voelt.'' Sprak Alex en Hunter kon de onderliggende toon moeiteloos opmerken. De spion leek het niet volledig te waarderen dat ook hij in haar woorden was betrokken. Toch moest Hunter toegeven dat hij een goede poging waagde om dat te verbergen maar hij besloot zijn mond nog even te houden. ''We kunnen het niet met backup doen, het zou ons verraden en we moeten het hebben van de verassing. Grotere groepen zijn veel sneller te spotten en ontdekken dan een groep van twee.'' Legde de spion uit en Hunter legde langzaam zijn armen over elkaar voor hij een schampere lach niet kon onderdrukken bij de volgende opmerking. Je hoefde geen beste vrienden zijn om dit te kunnen doen. ''Moet ik het concept van professionaliteit daadwerkelijk uitleggen?'' Was zijn bijna sarcastische antwoord voor hij haar weer aankeek. ''Zo ja, dat raad ik je aan om te gaan zitten want het kan een behoorlijk lange uitleg worden.'' Ging hij verder voor hij zijn gezicht weer in een plooi trok en een had door zijn haar haalde. Hij besloot haar laatste opmerking te negeren, maar zond de spion, die hem theoretisch dood stond te kijken, een bijna engel-achtige glimlach toe.

Ze rolde haar ogen en zuchten diep. Wat moest ze nou met deze twee heren. Als een stelletje kleuters stonden ze te bekvechten en zij deed zelf ook vrolijk mee. Alex was ondertussen aan het koken en leek op het punt te staan ontploffen. Ze richten haar blik op Alex en bleef hem even aankijken. Toen hij geïrriteerd reageerde op de opmerking dat ze om te twee gaf zuchten ze. ”Laat het ook maar.” was haar antwoord en richten blik haar weg van Alex. ”achja tuurlijk. Jullie zoeken het maar uit.” mopperde ze en liep weg van de twee om op te bank plaats te nemen. Haar hoofd hield ze in haar handen en sloot haar ogen. Een van de twee of allebei gingen het niet overleven. Het voelde gewoon niet goed. Ze keek op naar Hunter met een vrijwel lege blik in haar ogen. ”alsof er iets professioneel is aan huurmoordenaar zijn.” snauwde ze hem. Ze was haar emoties niet meer de baas. Ondertussen zag ze dat Alex er nu ook echt klaar mee was. ”En wanneer zijn jullie van plan dit te doen, of gaan jullie dat niet zeggen en laten jullie mij maar afwachten tot wanneer ik jullie begrafenis kan gaan regelen.” mopperde ze weer verder. Ze leek nu echt een bemoeizuchtige sacherijnige vriendin, maar ze kon het niet accepteren dat hun zo stom waren om deze missie te accepteren. Dat de geheime dienst Hunter in zetten kon ze vanuit hun standpunt nog enigszins begrijpen. Als hij het loodje legde tijdens de missie, waren hun mooi van hem af. Opgeruimd staat netjes was waarschijnlijk hun gedachten. Maar Alex? Tuurlijk hij was goed in zijn werk, maar waarom een van hun beste spionnen op het spel zetten om een of andere Russische idioot te pakken te krijgen. Ze staarde naar de vloer en zuchten weer. Alex en Hunter tegenhouden was onbegonnen werk. Beide heren waren stronteigenwijs en luisteren toch niet naar wat andere mensen zeggen. Het beste wat ze gewoon maar kon doen was het accepteren en in onzekerheid afwachten wanneer de twee hun missie gingen uitvoeren. ''Jullie gaan je gang maar. Ik hoor of zie van zelf iemand van de geheime dienst aan de deur verschijnen om het slechte nieuws te vertellen.'' mompelde ze en keek ze een voor een aan met lege blik. Ze wou nog een opmerking maken of ze hun voorkeur voor muziek en kist nog wouden doorgeven, maar ze hield wijs haar mond.