The cliffs

Met grootte en soepele passen bewoog het lange gestalte zich voor over het strand richting de kliffen. Hij stopten even toen hij Sarah haar huis in de verte zag. Zou het weer goed zijn met haar? Dat zijn acties van een paar dagen geleden niet zo heel slim waren geweest wist hij ook wel. Zachtjes zuchten hij even en schudden zijn hoofd. Hij kon er beter maar niet over na denken ook al deed hij het liever wel. Sloffend bewoog hij zich voor naar de kliffen. Het was daar altijd heerlijk, zeker als de zon scheen. Voorzichtig ging hij zitten op de rand en sloot even zijn ogen. Een frisse wind waaide door zijn haren. Met zijn ogen nog dicht liet hij zich naar achter zakken en opende zijn ogen om naar de wolken te kijken. Hij vouwde zijn handen onder zijn hoofd en genoot van de stilte. Langzaam sloot hij zijn ogen weer en dacht even terug aan zijn moeder. Met een kleine glimlach op zijn lippen bleef hij dood stil liggen.

Ze zag hem lopen, ookal was het ver weg ze zag hem lopen. Die idioot van een paar dagen geleden. Ze wist niet zo zeker wat ze van hem moest vinden, maar ze kon zich op zijn minst nog een beetje verontschuldigen voor het feit dat ze hem vol in zijn gezicht had geslagen. Het was niet helemaal correct geweest voor haar doen. Toch kon ze zich niet verontschuldigen, dat ging tegen haar principes in en dat was al helemaal fout. Ze zuchtte even en ging maar even in een stoel zitten. Zou ze een poging kunnen wagen voor een normaal gesprek? Of zou hij zich weer als een zak gedragen, ze wist het niet zeker. Maar dan alsnog zou ze hem weer kunnen aanpakken, hij sloeg niet terug zoals Johnny nog wel eens had gedaan. Langzaam stond ze op en volgde stilletjes zijn voetsporen. het was niet zo moeilijk te volgen, hij was lang en waarschijnlijk ook wel wat zwaarder dus zijn voetstappen lagen dieper in het zand. Even zuchtte ze en volgde het gehele pad. Toen ze hem zag liggen fronste ze even kort. ''Weetje voor zo'n glimlach zou ik je eigenlijk omhoog moeten hijsen en je een zetje naar beneden moeten geven.'' Begon ze zacht met een licht plagende toon voor ze op haar hurken zakte en naar het water staarde. ''Hij is namelijk eng voor iemand met jouw beroep.'' Vervolgde ze nog en zweeg toen maar.

‘’Pak me dan klein!’’ riep de toen al lange jongen naar zijn kleinere broertje terwijl ze vlak langs de randen van de klif rende. Hun moeder zat op de grond en leunde tegen de benen van haar man aan die staand toe keek.. Af en toe zag je haar iets naar voren gaan als de jongens te dicht bij de rand kwamen. Ondanks dat Alex slimmer was en hem probeerde af te snijden was Ethan toch echt sneller en rende met een aardige rot gang langs zijn vader die al snel ook achter Ethan aan ging. Voordat Ethan het wist hing hij over de gespierde schouders van vader en werd in het zand gegooid waarna Alex naast hem neerploften en lachten. Hun vader stond voor ze en schudden lachend zijn hoofd. ‘’Nu is het jullie beurt om mij te pakken.’’ Grijnsde hij en rende weg. Ethan keek Alex aan met een speelse grijns, stonden op en rende achter hun vader aan… Opeens hoorde hij een vrouwelijk stem. ''Weetje voor zo'n glimlach zou ik je eigenlijk omhoog moeten hijsen en je een zetje naar beneden moeten geven.'' Al snel herkende hij de stem, het was Sarah. Hij hield zijn ogen gesloten en grijnsde even zonder te antwoorden. ''Hij is namelijk eng voor iemand met jouw beroep.'' Vervolgde ze nadat ze gehurkt naast hem kwam. Hij opende zijn ogen, draaide zijn hoofd naar haar toe en keek haar aan. ‘’Goedemorgen.’’ Antwoordde hij en ging recht op zitten. ‘’’Ik waardeer het erg als je dat niet zou willen doen.’’ Antwoordde hij op ene normale toon en keek even over de rand heen. Het was aardig eind naar beneden.. Hij had het eigenlijk wel van haar verwacht nadat hij zo’n sukkel was geweest naar haar toe. ‘’En zo eng ben ik niet .’’ Vervolgde hij en keek haar met een vriendelijke blik aan. Hij was eerder het tegenovergestelde van eng, hij was gewoon een lompe sukkel. ‘’maar daar was je zelf volgens mij ook al achter gekomen..’’ mompelde hij en staarde weer voor zich uit. Stiekem was hij wel benieuwd of ze nog kwaad op hem was maar hij vroeg daar maar niet naar, hij had geen zin om weer een mep in zijn gezicht te krijgen van haar.

Ze zag hem grijnzen maar ging er niet op in. Eigenlijk was het best wel eng, de enige die ze had zien lachen waren haar moeder, Johnny en Hunter. Voor de rest waren het allemaal engerds. Ze walgde vaak van ze, maar begreep ze ook wel. Ze bleef naar het water staren maar vanuit haar ooghoeken zag ze dat hij in actie begon te komen. ‘’Goedemorgen.’’ klonk het naast haar en terwijl hij rechtop ging zitten draaide ze haar hoofd naar hem toe en keek hem zwijgend aan. ‘’’Ik waardeer het erg als je dat niet zou willen doen.’’ Ze haalde nu haar schouders op en kon het niet laten om een brutale glimlach op haar gezicht te toveren. ''ik vond het wel een leuk idee.'' Zei ze en grijnste langzaam. ‘’En zo eng ben ik niet .’’ Zei hij nu en ze fronste zwijgend. ‘’maar daar was je zelf volgens mij ook al achter gekomen..’’ mompelde hij en haar frons werd dieper. Ze wist niet wat ze van hem moest vinden en met elk woord wat hij zei bracht hij haar verder in verwarring. Langzaam liet ze zich ook op haar kont zakken en liet haar benen over de rand bungelen. ''Ik weet het eigenlijk niet. Je bent vreemd.'' Mompelde ze eerlijk en staarde naar het water.

''ik vond het wel een leuk idee.'' Zei ze met een brutale grijns. ‘’Dat kan ik ergens begrijpen.’’ Mompelde hij en staarde voor zich uit. Vanuit zijn ooghoeken zag hij haar fronsen. Hij hielt haar in de gaten toen ze zich liet zaken. ''Ik weet het eigenlijk niet. Je bent vreemd.'' Hij keek haar langzaam aan en hielt zijn schouders op. ’’Ook dat kan ik ergens begrijpen. Maar toch ga ik vragen wat je raar vind’’ antwoordde hij en haalde een hand door zijn donkerbruine haar heen. ’’Beter raar dan normaal zeg ik dan ook maar.’’ zei hij met een kleine glimlach. Zachtjes zuchten hij en keek voor zich uit. Raar was hij altijd al geweest, niet heel veel mensen konden hem pijlen. Hij was altijd erg vrolijk geweest voor een moordenaar. Langzaam rekten hij zich uit en spanden even zijn arm en nek spieren aan. Hij keek weer naar haar en grinnikten zachtjes. ‘’Jij bent trouwens ook niet heel normaal nu we het er toch overhebben.’’ Antwoordde hij ook eerlijk.

Zijn reactie besloot ze maar te negeren, dat zou weer eindigen in een ruzie. Zeker met haar temperament, ze kon weinig hebben. ’’Ook dat kan ik ergens begrijpen. Maar toch ga ik vragen wat je raar vind’’ Ze keek hem even zwijgend aan en zuchtte. ''Dat bedoel ik, zo hoor je niet te zijn, zeker niet tegenover mij.'' zei ze zacht en staarde weer naar het water. ''Je bent te aardig, eng aardig.'' Vervolgde ze en loog voor geen seconde. ’’Beter raar dan normaal zeg ik dan ook maar.’’ Ze haalde haar schouders op en zette haar ellebogen op haar knieën en legde haar hoofd op haar handen. Vanuit haar ooghoeken bekeek ze hem eens goed, hij was langer dan haar broer maar waarschijnlijk zou hij het niet qua kracht kunnen winnen. Hoewel dat wist zij ook niet, niemand kon een knokpartij van Johnny winnen dat was een zeker ding. Maar hij leek ook wel sterk en vergeleken met haar was hij een reus. ‘’Jij bent trouwens ook niet heel normaal nu we het er toch overhebben.’’ Ze haalde haar schouders op. ''Wat is jouw definitie van normaal/'' Antwoordde ze en keek hem aan.

´´'Dat bedoel ik, zo hoor je niet te zijn, zeker niet tegenover mij.'' Hoorde hij haar zeggen ondanks dat ze het zacht zei. ''Je bent te aardig, eng aardig.'' Fronsend keek hij haar aan. ‘’Mhm..’’hij staarde voor zich uit en zweeg eventjes. Vanuit zijn ooghoeken merkten hij op dat Sarah naar hem aan het kijken was nadat hij zich had uitgerekt maar hij bleef gewoon voor zich uitstaren. ''Wat is jouw definitie van normaal/'' vroeg ze hem en keek hem aan. ´´Goede vraag..´´ mompelde hij en dacht even na. ´´uhmm.. laten we beginnen met niet zo belachelijk groot in mijn geval..´´ mompelde hij en rolde met zijn ogen. ´´´Een gemiddelde burger vind ik normaal.. iemand die gewoon werk doet, normaal betaald krijgt..Denk dat ik dat normaal vind?’’ sprak hij en zuchten eventjes. ‘’En wat vind jij?’’ vroeg hij nu aan haar en bleef haar afwachten aankijken.

Ze zag zijn frons maar had echt wat anders van hem verwacht. Precies zoals ze zojuist had gezegd, hij was eng aardig tegen haar. Ze was het van haar broer en Johnny gewend maar de rest van de wereld zou nooit zo tegen haar doen. Zelfs haar eigen vader schold haar vaak uit, hoewel haar broer het altijd voor haar op had genomen. ´´Goede vraag..´´ Hoorde ze hem mompelen en ze begon al met haar hoofd te schudden. Misschien was het geen goed idee geweest om hierheen te komen. hij zou haar waarschijnlijk toch wel weer over haar eigen grens jagen en haar kwaad maken. ´´uhmm.. laten we beginnen met niet zo belachelijk groot in mijn geval..´´ Ze schudde haar hoofd. Daar was ze het niet mee eens, lengte deed er niet toe. ´´Een gemiddelde burger vind ik normaal.. iemand die gewoon werk doet, normaal betaald krijgt..Denk dat ik dat normaal vind?’’ Ze zuchtte zacht, dat was niet normaal dat was standaard voor haar. ‘’En wat vind jij?’’ Ze keek hem aan en ze schudde haar hoofd. ''Mij is altijd geleerd wat je vind moet je houden.'' antwoordde ze kort en zuchtte. ''Maar wat jij ziet als normaal is in mijn ogen standaard. En je ben wat, maximaal 5 centimeter groter dan mijn broer. Niks mis mee.'' Ze keek hem heel even aan en begon met haar benen te wiebelen.

Hij merkten dat ze niet echt op haar gemak was en zuchten eventjes. Kon het nooit normaal gaan bij hem? Af en toe leek het wel of hij niks goed kon doen.. Dan was hij weer te aardig, dan weer te sarcastisch, dan weer te zacht en dan weer te hard. Zelf wist hij het ook niet meer en zuchten eventjes. ''Mij is altijd geleerd wat je vind moet je houden.'' antwoordde Sarah kort en zuchtte. Ethan keek weg over het water en knikten zachtjes. ''Maar wat jij ziet als normaal is in mijn ogen standaard. En je ben wat, maximaal 5 centimeter groter dan mijn broer. Niks mis mee.'' Hij keek haar even aan en haalde zijn schouders op. ‘’Af en toe is het wel eens handig ja.’’ Mompelde hij en staarde weer voor zich uit. Doordat hij aardig gespierd was leek hij nog grootter dan hij eigenlijk al was. Eventjes keek hij naar haar benen die over de rand heen en weer bungelde. Zelf zat hij een stukje van de rand vandaan, hij was veelte bang dat hij weer een of andere lompe beweging zou maakten en zich zelf naar beneden liet donderen. ‘’ik irriteer je he?’’ vroeg hij nadat hij een tijdje niks had gezegd. Langzaam keek hij haar aan en wachten op haar antwoord. Waarschijnlijk was haar antwoord ja.. Ergens snapten hij haar wel.. de meeste HM waren kill en konden met moeite een gemeend glimlach toe laten. En daar was hij dan.. alles wat hun niet konden kon hij wel.. maar hij kon niet wat hun konden.. kill zijn..

‘’Af en toe is het wel eens handig ja.’’ Ze haalde haar schouders op. ''Geen ervaring mee, zal ik ook nooit hebben.'' Mompelde ze zelf en bleef voor zich uit staren. Zij was altijd maar een kleine meid geweest en had haar grote broer voor dat soort dingen. Nu moest ze er toch echt trappen bij gaan pakken of het gewoon maar laten zoals het was. Ze wist nog wel goed hoe zij uren in stilte aan het strand kon zitten. Hunter had gezegd dat ze dat van haar moeder had, maar zijn wist daar niet zo veel meer van. ‘’ik irriteer je he?’’ Klonk het naast haar en ze zuchtte. ze had nu inderdaad wel de neiging tegen hem uit te vliegen maar ze schudde haar hoofd. Langzaam keek ze hem aan,en wierp hem een koele blik toe. ''Stop being so judgemental...'' Bromde ze voor ze weer voor zich uitstaarde. Ze had er een hekel aan als mensen al oordeelden terwijl ze niet geluisterd hadden. ''je verwart me alleen...'' Mompelde ze er zacht achteraan en trok haar benen op zodat ze haar hoofd tegen haar knieën kon leggen

''Geen ervaring mee, zal ik ook nooit hebben.'' Hoorde hij haar mompelen. Hij keek even naar haar. Net zoals bij Alex en hij zat er bij Hunter en Saar ook een aardig verschil in de lengte. ''Stop being so judgemental...'' Bromde ze en bleef voor haar uitkijken. ‘’Oke..’’ mompelde hij kalm en haalde weer een hand door zijn donkerbruine haar wat voor geen meter zat. ''je verwart me alleen...'' Hij knikten ‘’Sorry.’’ Heel langzaam draaide hij zijn hoofd richting haar en keek hoe ze haar hoofd tegen haar knieën kon leggen. Fronsend keek hij naar de grond.. ‘’Saa..’’ nog voordat hij zijn woord kon eindigen zag hij de grond onder Sarah weg brokkelen. Zonder ook maar na te denken greep hij haar bij haar boven armen en trok haar met aardig wat kracht weg terwijl hij snel opstond. Snel vloog hij achter uit en tilde Sarah omhoog. ‘’Jeezz..ze moeten jou wel hebben zeg.’’ mompelde hij toen hij weer stil stond op veilige grond en haar liet zakken op haar eigen benen. ‘’ohw..’’ kreunde hij bij het zien van de rode handafdruk op haar arm. ‘’Dat was ook weer niet de bedoeling.’’ Mompelde hij spijtig. Misschien was hij toch iets sterker dan hij dacht te zijn.

Ze hoorde hem een antwoord mompelen maar ze zweeg verder. Ze wist dat hij naar haar keek maar ze ging er niet op in. Ze was het wel gewend, maar toch wilde ze weg van hem. zijn hand ging voor de zoveelste keer door zijn haar en ze kreeg de neiging zijn hand neer te slaan. ‘’Sorry.’’ Klonk het en ze zuchtte weer. Daar flikte hij het opnieuw, ze raakte alleen maar meer in verwarring. ‘’Saa..’’ Verder kwam de zin niet, maar ze voelde opeens een krachtige greep om haar bovenarmen en ze slaakte zelf even een kreet. De kracht waarmee zij opeens omhoogkwam deed haar wel pijn aan haar armen maar pas later zag ze wat er was gebeurd. ‘’Jeezz..ze moeten je wel hebben zeg.’’ klonk het en ze keek met grote ogen op. Had hij nou net haar leven gered? Haar blik schoot naar verwarring terwijl hij haar op de grond liet zakken. Ze volgde zijn blik naar haar armen en haar ogen werden weer groot. de handafdrukken waren niet te missen op haar armen en ze staarde hem eerst kwaad aan maar keek toen weer naar achteren. ‘’Dat was ook weer niet de bedoeling.’’ Hoorde ze hem zeggen en ze draaide haar hoofd met een ruk om. Ze wilde tegen hem gaan schelden maar bij het zien van zijn blik werd haar blik zachter. ''Ach of blauwe armen of geen leven.'' Mompelde ze en zuchtte. ''Je hebt mn leven gered dus ik kan het niet maken om op je te gaan lopen schelden.'' Vervolgde ze en haalde een hand door haar blonde haar.

Hij zag haar boze blik en zuchten. ’’Rustig… als ik dat had geweten had ik je echt niet zo strak vast gepakt, geloof me.’’ Zei hij en bleef naar haar armen kijken. ''Ach of blauwe armen of geen leven.’’ Hoorde hij haar zeggen.. 'Je hebt mn leven gered dus ik kan het niet maken om op je te gaan lopen schelden.'' Sprak ze. ’’Dat waardeer ik.’’ antwoordde hij bleef kijken naar de hand afdrukken op haar armen. Hij draaide zich eventjes met zijn rug naar haar toe en wreef in zijn ogen. ‘’sorry…’’mompelde hij weer met schuldgevoelens. Hij sloeg zich zelf voor zijn hoofd en mompelde tegen zich zelf aan..’’Als je broer dit zou zien … ik ben dood.’’ Zei hij en draaide zich weer om naar haar. Gelukkig was Hunter in Rusland want anders zat hij nu echt in de problemen.. ook al had hij haar leven gered, hij had het niet leuk gevonden. ‘’’maar nogmaals.. sorry het was niet mijn bedoeling. En ja ik weet het ik breng je weer in verwarring maar dat maakt mij eventjes niks uit, ik wil er gewoon zeker van zijn dat je weet dat dit niet mijn bedoeling was.’’ Sprak hij met weinig zelfrespect.

hoewel ze hem kwaad aanstaarde kon ze het hem niet echt kwalijk nemen. ’’Rustig… als ik dat had geweten had ik je echt niet zo strak vast gepakt, geloof me.’’ Ze rolde met haar ogen en ging er niet op in. ’’Dat waardeer ik.’’ Nu snoof ze en schudde haar hoofd. hij was echt een gigantische idioot. TToen ze weer zijn excuses hoorde zuchtte ze luid en wilde zichzelf al voor haar hoofd slaan. ’’Als je broer dit zou zien … ik ben dood.’’ Ze zuchtte en rolde met haar ogen. ''Okee nu twijfel ik toch echt aan je intellect.'' Mompelde ze, haar hoofd schuddend. ‘’’maar nogmaals.. sorry het was niet mijn bedoeling. En ja ik weet het ik breng je weer in verwarring maar dat maakt mij eventjes niks uit, ik wil er gewoon zeker van zijn dat je weet dat dit niet mijn bedoeling was.’’ Ze draaide zich om en keek hem strak aan. ''En als je nu je bek niet houdt sla ik hem dicht. ik had al gezegd dat het prima was dus kap er gewoon over.'' Schreeuwde ze uit het niets en staarde hem aan. ''Is dat duidelijk?'' siste ze en zette een stap in zijn richting. Een keer iets moeten zeggen moest genoeg zijn voor een normaal mens. Maar hij daagde haar uit om hem te slaan.

Hij had al snel door dat het maar beter was als hij zijn mond gewoon dicht hield. . ''Okee nu twijfel ik toch echt aan je intellect.'' Mompelde ze hoofd schuddend. Ethan haalde zijn schouders op en bleef haar zwijgend aankijken. Fronsend keek hij haar aan toen ze tegen hem begon te scheeuwen. ''En als je nu je bek niet houdt sla ik hem dicht. ik had al gezegd dat het prima was dus kap er gewoon over.'' Zwijgend bleef hij haar aankijken. ''Is dat duidelijk?'' sisten ze. Langzaam knikten hij en bleef op haar neer kijken. Het liefste reageerde hij nu heel sarcastisch maar hij hield zich in, met moeite. Hij stapten achter uit en ging leunend tegen een rots aanzitten. Hij keek vlak langs haar richting de zee en negeerde haar voor de rest. Hij mocht toch niks zeggen, prima dan speelde hij het zo.

Hij bleef stil, tot haar verbazing bleef hij gewoon stil. Maar niet op de manier die zij bedoelde, hij negeerde haar nu volledig zonder een simpel woord te zeggen. Zonder een woord te zeggen begon ze hem maar aan te staren. Een truc die ze van haar broer had geleerd. Normaal kon ze mensen niet lang aankijken maar hij had haar geholpen, nu kon ze uren iemand recht in de ogen staren. Hoewel haar blik ook niet vriendelijk meer was liep ze langzaam naar voren naar hem toe. Ze wist al precies hoe ze dit ging aanpakken en het had te maken met haar hand. Ze bleef nu nog rustig staan met haar handen op haar heupen, ze gaf zich heus niet gewonnen. Als hij haar zo nodig moest uitdagen dan zou hij het leren ook. Ze was nooit de makkelijkste geweest om mee te leven maar ook weer niet de moeilijkste. Langzaam trok er een duivelse grijns op haar gezicht en zonder een seconde na te denken haalde ze uit, ditmaal met haar vlakke hand. Meteen daarna verstrakte haar gezicht en ze staarde hem weer aan. Ze hield er niet van om genegeerd te worden, ze had nog liever dat iemand tegen haar tekeer trok dan dat ze werd doodgezwegen. Opnieuw hief ze haar hand en liet hem los, om hem opnieuw in zijn gezicht te slaan.

Hij zag dat ze hem aan begon te staren maar dat deed hem totaal niks. Al ging ze hem de hele dag zo aanstaren, hij deed hem niks. Toen ze voor hem ging staan bleef hij gewoon voor zich uitstaren en zweeg nog steeds. Hij zag de duivelse grijns op haar gezicht maar reageerde er niet op, hij wist wat er ging komen. Die klap in zijn gezicht deed hem ook weer totaal niks. Zwijgend bleef emotieloos voor zich uitstaren. Hij merkten dat ze hier niet heel goed tegen kon. Het liefste wou hij haar nu uitlachen maar hij hield zich netjes in alleen om haar meer te irriteren. Opnieuw wou ze hem slaan maar hij ontweek de klap moeiteloos en ging weer recht op zitten toen ze haar hand weer op haar heupen had geplaats. Zonder ook maar een spier in zijn gezicht aan te spannen verplaatsen hij zich een meter op naar links zodat hij weer naar de zee kon staren. Hij moest zijn grijns met veel moeite onderdrukken maar het lukten hem toch, was zijn vader gezeur toch nog ergens handig voor geweest. Zwijgend bleef hij voor zich uitstaren, wachtend op Sarah haar reactie.

Tot haar eigen teleurstelling werkte staren niet bij hem, maar ze had nog meer dan genoeg trucjes in haar hoofd. De laatste die nu in haar hoofd hing ging haar echt alle kracht kosten dat ze maar in haar lichaam had. Maar ze was best nieuwsgierig hoe hij daarop zou reageren. Terwijl haar eerste klap raak was ontweek hij de tweede. Iets wat haar alleen maar bozer maakte. Ze hing nu op de grens van agressie die ze lang niet had gevoeld. Haar ogen begonnen zich te vullen met woede, woede gecombineerd met kilte. Ze deed weer een stap naar voren en bleef hem aanstaren. Toch begon ze ineens te lachen en gooide haar hoofd naar achteren voor haar hand naar de kraag van zijn shirt schoot. ''Nu ben ik toch nieuwsgierig naar wat Hunt je zou aandoen. Of je vader, ik heb die vent wel eens ontmoet. Echt een schatje moet ik zeggen.'' Sprak ze zacht maar met een duistere toon. Ze hees hem omhoog maar bleef hem aanstaren. ''En aangezien ik toch terugval op mijn oude patroon, waarom ook niet Johnny erbij. Hunter heb ik in no-time weer op zijn voetstuk.'' Vervolgde ze terwijl ze een stap naar achteren zette en hem meesleepte. ''Op dit moment vind ik het jammer dat mijn vader er niet is, maar goed dan zou ik Hunter weg moeten houden.'' Ze begon weer te grijnzen en draaide zich helemaal om zodat hij geen kant op kon. Het kostte haar al haar kracht om hem niet te laten vallen, maar het lukte haar toch. Met een grijns hield ze hem daar, half over de rand van de klif. ''Wat zou Ruby zeggen als ze hoort dat haar zoontje zomaar van een klif is gevallen en ergens halverwege al zijn botten heeft gebroken. Hoeveel pijn zou dat aanrichten.'' Ze bleef ongestoord praten maar hield haar focus op haar grip op zijn kraag. ''Zou ik haar kunnen slopen? Ik durf bijna te wedden dat ik dan gezellig met je broertje kan gaan zitten kletsen want hem interesseert het niet wat er met zijn familie gebeurd.'' Ze was er nog lang niet maar haar grijns stond gelijmd op haar gezicht. ''Dus wat zeg je ervan, hoeveel schade mag ik aanrichten bij je mamsie?'' Vroeg ze ten slotte en staarde strak op hem neer

Hij moest een frons onderdrukken toe ze hem bij zijn kraag pakten. ''Nu ben ik toch nieuwsgierig naar wat Hunt je zou aandoen. Of je vader, ik heb die vent wel eens ontmoet. Echt een schatje moet ik zeggen.'' Zei ze zachtjes maar duister. Het deed hem weinig, hij wist ook wel dat Hunter of zijn vader hem met 1 hand omdraai zou kunnen doden maar dat liet hij maar achter zich. Toen ze hem optilde kon hij het echt niet laten om te fronsen. Ze was inderdaad veel sterker dan ze leek anders kreeg ze hem niet omhoog. ''En aangezien ik toch terugval op mijn oude patroon, waarom ook niet Johnny erbij. Hunter heb ik in no-time weer op zijn voetstuk.'' Vervolgde ze terwijl ze hem mee naar achtere sleepte. ''Op dit moment vind ik het jammer dat mijn vader er niet is, maar goed dan zou ik Hunter weg moeten houden.'' Grijnsde ze. Emotieloos bleef hij haar recht aankijken, ze moest wel met wat meer komen dan hem over de rand van een klif te hangen om hem bang/pissed te maken. ''Wat zou Ruby zeggen als ze hoort dat haar zoontje zomaar van een klif is gevallen en ergens halverwege al zijn botten heeft gebroken. Hoeveel pijn zou dat aanrichten.'' Bij het horen van zijn moeder haar naam schoten zijn ogen omhoog en boorde hij ze in die van Saar. Hij moest zich nu echt inhouden om niks te zeggen. Hem kreeg je echt bijna niet boos maar zat niet aan zijn moeder.. dan had je een groot probleem. ''Zou ik haar kunnen slopen? Ik durf bijna te wedden dat ik dan gezellig met je broertje kan gaan zitten kletsen want hem interesseert het niet wat er met zijn familie gebeurd.'' Grijnsde ze nog steeds duivels. Uit het niks begon hij kill te lachen. ’’Moet je jezelf nou horen meid. Denk je dat je indruk op mij maakt met je gemauw? Ik ben wel wat meer gewend dan een klein meisje die denkt dat ze heel wat is omdat ze de naam Gregorovic draagt. Maar lieverd zeg nou eens zelf, wat stel je nog voor zonder je broer nu je Sarah bent? Je hebt niemand om bij uit te huilen.. geen Hunter, geen Johnny en geen mama. ‘’ zei hij spottend met een kille gloed over zijn ogen. ’’oh en dan nog wat. Voor dat sukkeltje van een broer van mij ben ik niet bang, ga je gang ga gezellig met hem praten. Misschien kan hij je nog wat leren.’’ vervolgde hij en bleef haar recht aankijken wachtend op haar reactie.

Ze had zijn snaar gevonden, hij was een mamma's kindje. als je het wist was het altijd makkelijk te gebruiken tegenover een ander. ’’Moet je jezelf nou horen meid. Denk je dat je indruk op mij maakt met je gemauw? Ik ben wel wat meer gewend dan een klein meisje die denkt dat ze heel wat is omdat ze de naam Gregorovich draagt. Maar lieverd zeg nou eens zelf, wat stel je nog voor zonder je broer nu je Sarah bent? Je hebt niemand om bij uit te huilen.. geen Hunter, geen Johnny en geen mama. ‘’ Ook bij haar was haar moeder een gevoelige plek, maar ze ging dit niet verliezen. ’’oh en dan nog wat. Voor dat sukkeltje van een broer van mij ben ik niet bang, ga je gang ga gezellig met hem praten. Misschien kan hij je nog wat leren.’’ Haar ogen begonnen alleen maar meer te branden. Nu wist ze dat er voor hem geen weg terug was. Ze was de grens over, de grens die haar vaak nog vredig hield. ''Je moet jezelf horen, je weet niet hoe waardeloos je klinkt.'' Siste ze met een grijns. ''Een telefoontje en ik heb alles weer. En ik heb geen schouder nodig om te huilen, ik huil namelijk niet. Tranen zijn voor zwakkelingen.'' Begon ze zacht te spreken en trok hem iets omhoog. ''En ik had ten minste een moeder die het volledig opnam tegen mijn vader. Kan ik van jou niet zeggen. Zal waarschijnlijk net zo'n zwakkeling zijn als de rest van je familie.'' Nadat ze dat gezegd had kwam het volgende al in haar hoofd. Ze was weer op dreef en niet bang voor de idioot die ze zo zou loslaten. ''Maar aangezien het je niks boeit wat er gebeurt met je broertje kan ik hem dus zo afmaken. Maar ach daar komen we weer op mamsielief en papsielief. Ik kan ze altijd wel een persoonlijke brief met volledige uitleg sturen. Over hoe hun zoon het leven van zijn broertje heeft weggegooid. Wat zal MAMMIE dan wel niet zeggen.'' Ze lachtte weer even en keek hem recht aan. ''En dan pappie nog...'' Ze lachtte luid en gooide haar hoofd naar achteren. ''Je weet niet eens hoeveel hij je haat, welke vader zet zich zo tegenover zijn zoon. Zelfs mijn pa was niet zo. maar dat heeft Hunt opgelost, maar jij, jij hebt het lef niet. Ik zou het zo gedaan hebben, ik bedoel wat moet je nou met een ouder die je liever dood da levend ziet?'' Ze grinnikte en schudde haar hoofd. ''Maar weetje, ik heb te lang naar jouw rotkop moeten staren en dat ben ik zat.'' Zei ze zacht maar op een overduidelijke sinistere toon. ''Doeidoei'' Zei ze onschuldig terwijl ze zijn kraag losliet en hem nog een extra zetje over de rand gaf. Wie er nu nog stond was niet de vriendelijke Sarah, de vrouw die er stond was de werkelijke moordenaar die ze was. in plaats van Sarah, stond daar Sheila. Sheila Gregorovich...

Nog even lachtte ze en draaide zich om. Ze had een grijns op haar lippen liggen terwijl ze langzaam terugliep naar haar eigen huisje. Het boeide haar niet of hij het overleefde of niet, maar haar punt was duidelijk. Langzaam wreef ze even over haar schouders en bovenarmen. ''Man dat word morgen spierpijn...'' Mopperde ze tegen zichzelf en rekte zich toch maar uit. En dan nagaan dat ze aan het begin van hun ontmoeting van vandaag nog had lopen grappen over haar actie. niet verwacht dat ze inderdaad hem over die rand heen zou flikkeren, het boeide haar ook niet meer of hij haar leven had gered of niet. Er was een ding met haar, je moest haar nooit over de grens slepen. Deed je dat wel, nou het resultaat was net weer boven water gekomen. Ze zag haar veranda al in zicht en begon te grijnzen. ''En nu tijd voor een peuk.'' Grinnikte ze terwijl ze neerplofte en haar ogen even sloot.

''En ik had ten minste een moeder die het volledig opnam tegen mijn vader. Kan ik van jou niet zeggen. Zal waarschijnlijk net zo'n zwakkeling zijn als de rest van je familie.'' Sisten Sarah uit. ‘’Wie zijn familie is nou zwak? Weet je wat ik zwak vind.. je vrouw vermoorden! En kijk je broer nou toch eens.. totaal ontspoort’’ sisten hij terug en bleef haar aankijken. ''Maar aangezien het je niks boeit wat er gebeurt met je broertje kan ik hem dus zo afmaken. Maar ach daar komen we weer op mamsielief en papsielief. Ik kan ze altijd wel een persoonlijke brief met volledige uitleg sturen. Over hoe hun zoon het leven van zijn broertje heeft weggegooid. Wat zal MAMMIE dan wel niet zeggen.'' Lachten ze. ‘’Dat kan je doen ja maar vergeet niet dat hij ook getraind is.’’ Antwoordde hij simpel en ging er voor de rest niet op in. Als ze dat zou doen, dan werd het zijn dood. Ook al zou zijn moeder het niet geloven zijn vader zou hem laten lijden, en niet zo’n beetje ook. . ''Je weet niet eens hoeveel hij je haat, welke vader zet zich zo tegenover zijn zoon. Zelfs mijn pa was niet zo. maar dat heeft Hunt opgelost, maar jij, jij hebt het lef niet. Ik zou het zo gedaan hebben, ik bedoel wat moet je nou met een ouder die je liever dood da levend ziet?'' ’’Oh geloof me, als mijn moeder er niet had geweest had die zak van een gozer er allang niet meer geweest. sisten hij terug en bleef haar strak aankijken met een kille blik. ''Maar weetje, ik heb te lang naar jouw rotkop moeten staren en dat ben ik zat.'' zei ze zachtjes tegen hem. . ''Doeidoei'' sprak ze en liet zijn kraag los. Hij voelde zich naar beneden vallen maar gaf geen kick hij kon toch weinig doen. Snel draaide hij zich zodat hij met een duik het water in zou komen. Eenmaal weer boven water hapten hij naar adem. Hoestend keek hij door de haren voor zijn ogen naar boven. Zoals hij had verwacht was ze al weggegaan. Soepel zwom hij naar de kant en zocht een plek om weer naar boven te klimmen. Al snel vond hij een lager stuk richting het strand waar hij wel op kon komen als hij een beetje handig omhoog klom. Met toch wel wat moeite klom hij naar boven. Boven aan de klif begon hij weer te hoesten. Toen hij zich voor over boog kwam hij tot de ontdekking dat zijn schenen en knieën open lachen. Mank sloften hij terug naar zijn huis. Thuis liep hij gelijk door naar de koelkast en visten er een vles whisky vandaan. .Langzaam sloften hij naar buiten en liet zich op de veranda zakken. ‘’Eth, je bent echt de grootste sukkel van het hele heelal.’’ Mompelde hij tegen zich zelf en dronk zich zelf maar moed in. Na heel wat gekuch gooide hij de andere helft van de fles whisky over zijn wonden heen. Vloekend liet hij zich achterover vallen, met een harde klap kwam hij terecht op de veranda maar het deerde hem niet. Pijn had hij toch al.

Ze had al zijn woorden wel gehoord maar niet op ingegaan dat had geen reden. Langzaam stak ze een sigaret op en leunde naar achteren. toch bleef een zin in haar hoofd hangen. En een deel daarvan was haar schuld.‘’Wie zijn familie is nou zwak? Weet je wat ik zwak vind.. je vrouw vermoorden! En kijk je broer nou toch eens.. totaal ontspoort’’ Ze schudde de woorden uit haar hoofd. Aan het eind besefte haar vader dat hij fout was geweest maar toch nog te laat. Toch begon ze ineens te lachen en haalde een hand door haar haar. ''Hunter totaal ontspoort? Dan ken jij mijn broer nog niet.'' mompelde ze koeltjes en nam een hijsje. ''Als hij ontspoort zou zijn dan was iedereen om hem heen dood. Zelfs Johnny of die meid.'' mompelde ze meer tegen zichzelf. hij had haar nooit de naam van die meid vertelt, maar er was er wel een dat wist ze. Langzaam rekte ze zich uit en gaapte. Zachtjes begon ze een deuntje te neuriën en langzaam wiegde ze heen en weer. Voor even ging ze op in de melodie in haar hoofd. Langzaam stond ze op en liep ze naar binnen, misschien kon ze een hoop spierpijn vermijden als ze het nu al zou insmeren. Maar waar was die pot gebleven, was dat ding nu weer zoek? Ze trok het medicijnkastje open en begon te glimlachen. ''Zie je wel ik ben niet gek...'' Mompelde ze terwijl ze met het potje naar buiten liep en eerst weer even rustig ging zitten en nog een trekje van haar sigaret nam.

Langzaam opende hij zijn ogen en keek verward in het rond. Was hij nou inslaap gevallen? Zuchtend ging weer recht op zitten en staarde even naar zijn knieën die compleet open lagen. Uit het niks kwam er een grootte grijns op zijn gezicht. ‘’We gaan maar eens wat oefenen..’’ grijnsde hij en stond op. Sloffend liep hij naar de kelder en haalde zijn vertrouwde Remington 700 uit een kist. ‘’Éens kijken of we het nog kunnen.[/i]’’ mompelde hij tegen zich zelf. Het was zeker een paar maanden geleden dat hij voor het laatst had geschoten. Hij greep wat kogel bij elkaar en ging weer terug naar boven. Op de veranda legde hij zijn wapen op de tafel en draaide zijn demper erop. Nadat hij klaar was liep hij met zijn wapen op zijn rug terug naar de rotsen en zocht een mooie plek uit met uitzicht op Sarah. Wel zodat zij hem niet kon zien. Hij ging plat op zijn buik liggen en zetten zijn wapen op de standaard. Met een brede grijns op zijn gezicht stelde hij zijn vizier in. Zolang hij niemand neer hoefden te knallen vond hij dit geweldig. ’’Waar gaan we eens beginnen.’’ mompelde hij duivels en laden zijn wapen. Hij richten nog geen 30 cm naast Sarah op het raam achter haar en haalde de trekker over. Zijn grijns werd grootte toen hij het raam in 1000 kleine stukjes zag vallen. Door zijn vizier kijkend ging hij opzoek naar het volgende object om kapot te schieten. Zijn oog viel op het potje wat de tafel stond en zonder te twijfelen haalde hij de trekker weer over. Voor de fun schoot hij er nog een keer op zodat het potje kapot op de grond belande. Bij het zien van Sarah haar sigaret in haar handen kreeg hij een duivels idee. Rustig nam hij de tijd om er goed op te richten want het was niet de bedoeling om haar kapot te schieten. Wanneer hij de sigaret goed in zijn vizier had haalde zijn trekker over. Afwachten bleef hij kijken of hij het ook echt had geraakt. Zachtjes lachten hij toen hij zag dat hij de sigaret door midden had geschoten. ’’Je kan het nog sukkel.’’ complimenteerde hij zichzelf met een hele brede grijns. Het enigste waar zijn vader nog wel een beetje trots op was, was zijn schietkunst als sniper, daar maakten hij dan ook graag gebruik van als het nodig was. Maar meestal weigerde Ethan om hem te helpen. Afwachtend bleef hij door zijn vizier naar Sarah kijken, hij was erg benieuwd hoe ze zou reageren.

Ze had het potje opengedraaid en was haar schouders al deels aan het insmeren. morgen zou ze niet eens omhoog kunnen komen, zware klootzak dat hij was.. Maar ze had weer een punt bewezen, ze was geen klein en zwak meisje. Nee klein was ze wel, maar ze was sterker dan je kon verwachten. Het deed haar weer grijnzen, maar zodra ze een raam hoorde versplinteren draaide ze langzaam haar hoofd en fronste. Haar ogen schoten naar de rotsen op afstand terwijl het tweede doelwit werd geraakt. Ze keek er niet van op maar zocht precies waar haar belager zat. Of ze was niet zijn doelwit, of er werd een spelletje met haar gespeeld. Het potje kon ze zometeen maar weggooien, daar had ze ook echt geen moer aan. En ze was nog niet eens klaar met smeren, maar ze wist dat het bijna recht vooruit vandaan kwam. Het laatste schot hielp haar sigaret om zeep, en ze begon toch best boos te worden. ''Dat is de druppel, ik kon je er nog mee laten lopen.'' Zei ze tegen zichzelf en stond op om naar binnen te lopen. Alles liet ze liggen zoals het was en liep de trap op. Ze had nog steeds al haar spullen hier liggen, natuurlijk wel meer op bondi maar ze had hier genoeg om te gebruiken. ''Tijd om in te grijpen.'' Mompelde ze zacht terwijl haar handen zich om haar MP-443 Grach vormden. Tijd om hem nog een lesje te leren, en met een grijns verdween ze door de achterdeur naar buiten, zo dat het niet opviel.
Met een grote boog liep ze om het gebied heen zodat ze hem vanuit de rug kon naderen. Ze stak weer een nieuwe sigaret op, die had ze wel nodig nu. Ze wist waar ze heen moet dus het was een makkie, tenzij hij heel geniaal had bedacht zichzelf te verplaatsen. Maar zelfs dan kon ze hem nog vinden, ze ging hem niet laten lopen. Ze kon bijna zijn voetstappen volgen en ze grinnikte in zichzelf. Dit was weer eens te makkelijk om te doen en al snel had ze hem in zicht. Ze deed niet eens de moeite om zich stil te houden voor hem. Hij mocht heus wel weten dat ze er was, het was voor haar nog de simpele kik. Zwijgend stelde ze haar wapen op scherp en nam tien centimeter geschatte afstand van zijn hoofd voor ze de trekker overhaalde. al zou ze hem raken boeide haar niet veel, maar langzaam bekeek ze hem. Ze had nu meer de neiging zijn wapen te slopen en het duurde niet lang voor haar hoofd dat had begrepen. Met een grijns liet ze haar wapen iets zakken en blies met een half magazijn aan kogels zijn wapen aan flarden. Voor een vrouw en met een handwapen kon ze prima gericht schieten. ''Dat was voor mijn raam, mijn peuk en dat potje.'' Ze nam een trekje en bleef onbewogen staan. Haar ogen boorden zich in die van hem.

Hij zag haar naar binnen lopen en had zo zijn ideeën wat ze ging doen. Al snel had hij door dat ze weg was en ging weer recht opzitten maar hield zijn blik op het huis. Eigenlijk had hij wel zin om echt alle ramen er uit te knallen maar hij hield zich in. In de verte hoorde hij haar al aankomen, eventjes keek hij vanuit zijn ooghoeken naar haar. Dit ging weer gezellig worden. Nog geen 10 seconde nadat hij zijn blik weer op het huis had gericht suisde er een kogel vlak langs zijn hoofd. ’’Aha, jij hebt ook gezelschap meegenomen,’’ mompelde hij weer tegen zichzelf en rolde met zijn ogen. Snel schoof hij aan de kant toen ze zijn wapen aan flarden schoot.. Zijn emotieloze blik sloeg gelijk om in een woedende kille blik. ‘’’Dat had je niet moeten doen meid..’’ snoof hij en balde zijn vuisten terwijl hij opstond. ''Dat was voor mijn raam, mijn peuk en dat potje.'' Sprak ze en ging voor hem staan. Hem kreeg je niet snel boos maar zij had zijn toppunt bereikt.. In een super snelle beweging tikten hij met zijn hand haar wapen uit haar hand en draaide haar pols met een ruk om. Eventjes liet hij zijn blik vallen op het wapen wat een paar meter verderop was geëindigd. Net voordat ze een trekje wou nemen van haar sigaret greep hij met zijn andere hand haar kleine hand vast en zetter er al zijn kracht op tot het ging kraken. Hij boog zich over haar heen en fluisterde kil in haar oor. ‘’Eens kijken wie hier het eerst gaat piepen, kleine meid.’’ Voordat ze ook maar iets kon zeggen tekelde hij haar op haar buik in het zand en draaide haar handen gekruist op haar rug. Hij had opgemerkt dat ze rechtshandig was dus hij zetten net wat meer kracht op rechts, bij het kraken van haar botten begon hij te grijnzen.. Hij was nu wel erg opdreef om zijn eigen regels te overtreden maar hij kon het dit keer gewoon niet laten. Gekneusd was het nu zeker.. ’’Nou meis, laat je kunsten maar eens zien.’’ grinnikten hij terwijl hij haar totaal in de houdt greep hield. Ze moest nu wel met heeeeeeeel veel komen om zich zelf los te krijgen.