Sorry i didn't see you

Het lange gestalte jogde met grote passen over het strand heen en genoot van het geluid van de aanspoelende golfen, de wind die door de bomen heen blies en de geur van het zoute zeewater. De zon verscheen aan de horizon, het was misschien net half 6 geweest in de ochtend. Hij vond het heerlijk om vroeg in de ochtend te gaan joggen als de zon net op kwam. Meestal waren er dan ook geen andere dus dan had hij het hele stand voor zich alleen. Vaak zetten hij zijn gedachten aan de kant als hij aan het joggen was, maar dit keer lukten dat niet. Er spookten zo veel gedachtens door zijn hoofd dat hij er bijna gek van werd, misschien was het beter om de volgende keer muziek in te doen. Net toen hij zijn ogen even dicht deed en zijn hand door zijn haar haalde knalde hij opeens tegen iemand op waardoor hij met een halve koprol in het zand terecht kwam. ''lo que tenemos ahora?'' mompelde hij onverstaanbaar, ging weer recht op zitten en schrok zich dood toen hij zag dat hij iemand omver had gelopen. Goed gedaan sukkel.. Snel stond hij op en liep richting het kleine gestalte. Misschien moest hij toch maar nog eerder gaan joggen zodat er echt niemand op het strand was. Lang en lomp gingen niet echt samen en dan ook nog zijn sukkelige karakter.. nee dat was geen goede combinatie. ''Sorry! Ik had beter moeten opletten. Zal ik je helpen opstaan?'' zei hij met spijt en reek zijn hand uit om het blonde meisje te helpen. Daarna haalde hij zijn hand door zijn bruine haar en keek het blonde gestalte wat ongemakkelijk aan. ''Heb ik je pijn gedaan?'' Ondanks dat je jezelf bijna niet kon bezeren in het zand vroeg hij het maar, dat was wel zo netjes. Hij klopten het zand van zijn lange en toch wel gespierde lichaam en keek het meisje weer aan.

- Wat krijgen we nu weer?

- only Sarah

Haar blote voeten zakte weg in het mulle zand maar ze kwam er makkelijk doorheen. Ze was zo onderhand helemaal beter na haar bijna dood ervaring en haar leven als Sarah ging goed. En toch mistte ze hem, haar lieve broer. Wat zou er van hem geworden zijn? Ze bleef even staan en zuchtte, en hoe zou het met Johnny gaan? Zou hij Hunter de waarheid hebben verteld over wat er was gebeurd, zou haar broer geflipt zijn? Ze haalde een hand door haar nu blonde haar en zuchtte opnieuw. Voordat ze het doorhad voelde ze een zwaar gewicht tegen haar aanklappen en stortte ze in met een korte kreet. ''Sorry! Ik had beter moeten opletten. Zal ik je helpen opstaan?'' Sarah mopperde wat binnesmonds, maar pakte zijn hand aan. ''Ja het zou wat handiger zijn om te kijken,'' zei ze luchtig en schudde met haar hand een beetje van het zand uit haar haar. Om de jongen, die haar omver had gelopen, aan te kunnen kijken moest ze opkijken. Ze was dat zo onderhand wel gewend, ze had geleefd rondom Hunter, een grote reus vergeleken met haar. ''Heb ik je pijn gedaan?'' Ze schudde haar hoofd. ''Een, Het enige dat ik heb is een lading zand in mn kleding. Twee, je hebt meer nodig om mij pijn te doen.'' Antwoordde ze rustig en zond hem een korte glimlach toe.

Hij hoorde haar wat mompelen maar wat verstond hij niet. ''Ja het zou wat handiger zijn om te kijken,'' zei ze en pakten zijn hand om op te staan. ‘’Sorry, ik zal voortaan beter uitkijken.’’ Sprak hij terwijl hij keek hoe het kleine gestalte het zand uit haar haar schudden. Stiekem kon hij wel grinniken toen hij zag hoe hij haar aan moest kijken maar hij hield zich in. ''Een, Het enige dat ik heb is een lading zand in mn kleding. Twee, je hebt meer nodig om mij pijn te doen.'' Antwoordde ze rustig en glimlachten kort wat hem een beetje verbaasde. ‘’Ik ga het niet uitproberen als je het niet erg vind.’’ Antwoorde hij weer kalm op haar tweede zin. Ondanks dat ze klein was zag ze er best sterk uit. ‘’Ik heb je hier nog nooit gezien, ben je hier op vakantie?’’ vroeg hij terwijl hij met zijn hand het zand uit zijn korte donkerbruine haar schudde. Om dit tijdstip was het altijd rustig op het strand, als er mensen waren het wel ‘’bekende’’ voor hem maar hij had het meisje hier nog nooit gezien.

‘’Sorry, ik zal voortaan beter uitkijken.’’ Hoorde ze hem zeggen en ze rolde met haar nu helderblauwe ogen. ‘’Ik ga het niet uitproberen als je het niet erg vind.’’ Antwoordde hij en ze grinnikte. ''Lijkt me niet slim, ben net uit het ziekenhuis weg. wil er liever niet meteen weer in.'' Zei ze grinnikend. Van binnen was ze verbaasd dat ze er zo luchtig om deed. ‘’Ik heb je hier nog nooit gezien, ben je hier op vakantie?’’ Nu knikte ze rustig. ''jup, ik heb dit jaar een vakantiehuisje hier gekregen. Dus ja, ik ben redelijk nieuw.'' Zei ze vriendelijk en glimlachte langzaam weer. Haar blik werd getrokken door de zee en ze zuchtte even. Niet lang geleden had ze hier met hem gezeten, met haar broer. Het huisje was een cadeau van hem geweest, en voor hem was ze nu dood. Even wreef ze in haar ogen en rekte zich uit. het was allemaal nog zo kort geleden, en ze wilde het eigenlijk vergeten. Langzaam keek ze de jongen weer een en fronste verward. Ze kende zijn gezicht ergens van, maar waarvan?

''Lijkt me niet slim, ben net uit het ziekenhuis weg. wil er liever niet meteen weer in.'' Zei ze grinnikend. Fronsend keek hij het meisje aan. ‘’Oh dat is nog minder. Heb ik je dan echt geen pijn gedaan?’’ vroeg hij en voelde zich nu nog meer schuldig. . ''jup, ik heb dit jaar een vakantiehuisje hier gekregen. Dus ja, ik ben redelijk nieuw.'' Sprak het blonde meisje vriendelijk en glimlachten. ‘’Gekregen nog wel, doe maar luxe.’’ Zei Eth kalm maar wel vrolijk. Hij had ook niks te zeuren met zijn villa op WHB, naja zijn.. het was zijn vader zijn villa. Hij zag dat ze haar blik op de zee richten. ‘’Van dit uitzicht kan je nooit genoeg krijgen. Vooral als je even in de binnenstad van Sydney ben geweest.’’ Sprak hij met een hele kleine glimlach op zijn lippen. Langzaam keek ze hem weer aan, hij zag dat ze hem wat onderzoekend aankeek. Herkende ze hem ergens van? Hij bleef haar ook even aankijken maar hij wist echt niet wie het was. ‘’Aangenaamd, Ethan.’’ Sprak hij vriendelijk.

Bij haar opmerking over het ziekenhuis fronste hij en ze moest grinniken. ‘’Oh dat is nog minder. Heb ik je dan echt geen pijn gedaan?’’ Nu moest ze even lachen. Pijn, ze was in haar bloed nog altijd een Gregorovich. Niemand kon haar echt pijn doen, ze was sterker dan ze leek. ''Maak je maar geen zorgen, ik ben sterker dan ik lijk.'' antwoordde ze nog nagrinnikend. ‘’Gekregen nog wel, doe maar luxe.’’ Zei de jongen en ze voelde toch echt een steek in haar hart. Luxe was niet wat ze nodig had. Ze wilde een normaal leven, niet eentje gevuld met bloed en dood. ‘’Van dit uitzicht kan je nooit genoeg krijgen. Vooral als je even in de binnenstad van Sydney ben geweest.’’ nu knikte ze weer. ''Ik kan uren op het strand zitten kijken en het nog niet zat worden,'' Antwoordde ze zacht en keek weer naar de zee. Maar toch werd haar blik weer naar de jongen getrokken. Ze had hem gezien, dat wist ze meer dan zeker. ‘’Aangenaamd, Ethan.’’ Met die woorden werden haar ogen groot. Nu wist ze het! Hij was Ethan Portillo, een kennis van haar broer. Vrienden had hij niet maar ze had hem wel vaker gezien. Ze slikte en deed onbewust een stap achteruit. Dit was niet wat ze wilde, ze zou nu terugvallen in de wereld die ze net ontsnapt was.

''Maak je maar geen zorgen, ik ben sterker dan ik lijk.'' antwoordde ze grinnikend. ‘’Ik zal nog zo 10 keer vragen of het gaat, negeer het maar.’’ Antwoorde hij droog met een lichte grijns. . ''Ik kan uren op het strand zitten kijken en het nog niet zat worden,'' zei ze met haar ogen op de zee gericht. Hij keek ook weer even naar de mooie zee. Hoe vaak hij thuis niet op de veranda had gezeten van smiddags tot zonsondergang, hij vond het heerlijk om naar de zee te kijken alleen de stilte was af en toe wat minder.. Alleen zijn vond hij heerlijk maar toch verlangde iets in hem naar iemand waarmee hij zijn leven kon delen. Hij keek haar verbaasd aan toen hij zag dat haar ogen groot werden bij het zeggen van zijn naam. Toen ze een stap naar achter zetten fronsten hij. ‘’Ik bijt niet hoor?’’ zei hij vriendelijk. Waar moest zij hem van kennen? Even keek hij haar twijfelend aan. ‘’Heb ik je toch pijn gedaan?’’ vroeg hij aarzelend.

‘’Ik zal nog zo 10 keer vragen of het gaat, negeer het maar.’’ Ze rolde met haar ogen en schudde haar hoofd. Dat ging ze wel onthouden, maar ze begon bang te worden. Wat zou Hunter doen als hij erachter kwam dat ze nog leefde en de boel belazerde? Hij zou haar een verraadster vinden en het zou zowel hem en haar alleen maar meer pijn doen. Maar iets in hem was anders, de Ethan Portillo die zij kende was niet zo vriendelijk. Was hte bij hem hetzelfde verhaal als bij Johnny en Hunter? Zat er bij hem ook lijden achter zijn keus van leven? ‘’Ik bijt niet hoor?’’ Zei hij en ze deed nog een stap naar achteren, haar ogen glansden wantrouwend. ''Ja en ik ben een engel die net uit de hemel is gestort.'' het sarcasme droop er even af, maar zijn volgende vraag sloeg haar voeten weer onder haar vandaan. ‘’Heb ik je toch pijn gedaan?’’ vroeg hij aarzelend en ze staarde hem verward aan. Wat was er mis met hem, hij had een goede naam in de wereld van haar broer. Hoewel Hunter altijd aan de top stond kwamen Johnny, zij en Ethan allemaal nog in de buurt van hem. Zij behoorde tot de groep van bekendste en beste in de wereld. Desondanks hun leeftijd. Langzaam gleed haar hand naar de plek waar haar hart zat en ze greep het stof van haar hemdje bij elkaar. tranen welden in haar ogen op en ze zakte door haar knieën. ''Почему!?'' Fluisterde ze zacht en liet haar hoofd hangen.

-Waarom!?

Hij wist niet wat er met het meisje was maar ze gedroeg zich raar. Kende ze hem? Hij zou niet weten waarvan, anders zou hij haar wel herkennen. Hij dacht goed na maar hij wist het gewoon echt niet. ''Ja en ik ben een engel die net uit de hemel is gestort.'' Sprak ze sarcastisch maar o zo wantrouwend. ‘’Je hebt blond haar en je ziet er niet slecht uit, je mist alleen de vleugels.’’ Antwoordde hij droog. Hij rolde even met zijn ogen toen hij merkten dat hij weer had gevraagd of hij haar echt geen pijn had gedaan. Misschien was hij iets te zorgzaam.. Fronsend keek hij hoe het meisje naar haar hart greep en in elkaar storten. Voordat ze hard in het zand ploften kon Eth haar nog bij haar bovenarm pakken en liet haar langzaam zakken. Daarna liet hij haar gelijk los en deed weer een stap naar achter aangezien het meisje zo wantrouwend als de pest was. ''Почему!?'' Fluisterde ze zacht en liet haar hoofd hangen. Zijn Russisch was echt niet geweldig, schrijven, spreken en lezen kon hij niet. Verstaan? Echt een heel klein beetje. ‘’Wat is er?’’ vroeg hij zachtjes en keek naar beneden. Zachtjes liet hij zich in een kleermakerszit in het zand tegen over het meisje zakken. ‘’Mag ik jou naam ook weten?’’ vroeg hij nog steeds zachtjes. Misschien dat hij haar dan kon plaatsen. ‘’ Puedes oírme?’’ vroeg hij even voordat hij in het Spaans ging mompelen.

- Kun je mij verstaan?

Wat deed ze zichzelf nu weer aan? Wilde ze alles wat ze had nu weer vergooien en terugvallen in haar oude leven. Daar had ze iedereen al teveel pijn voor gedaan, ze kon hen niet weer onder ogen zien. ‘’Je hebt blond haar en je ziet er niet slecht uit, je mist alleen de vleugels.’’. Ze keek hem met een strakke blik aan en snoof. Ze ging er niet meer op in maar schrok toen ze zijn hand om haar arm voelde. Maar voor ze zich los kon trekken had hij alweer losgelaten.‘’Wat is er?’’ vroeg hij zacht en ze wist, zelfs zonder op te kijken, dat hij op haar neerkeek. Ze zag dat hij tegenover haar kwam zitten en ze snapte er steeds minder van. "Have you ever been to hell and back again?" Vroeg ze en kneep haar vuist strakker toe. Een traan liep langs haar wang en ze staarde naar het zand. ‘’Mag ik jou naam ook weten?’’ vroeg hij nog steeds zachtjes. Ze haalde haar schouders op en keek langzaam op. "Shei..." Ze viel even stil en schudde haar hoofd. "Sarah." Verbeterde ze zichzelf en ontweek zijn blik. ‘’ Puedes oírme?’’. Vroeg hij en ze herkende het als spaans. Dat was ook een van de talen die ze had geleerd in haar leven. "Si," antwoordde ze zachtjes en keek hem toen strak aan. Haar hand schoot uit naar de kraag van zijn shirt en ze trok hem half naar zich toe. "I know who and what you are." Siste ze hem toe en keek hem met brandende ogen aan. "End this before Hell comes down again." Smeekte ze half en verbrak het oogcontact niet. Ze was niet suicidaal maar, als ze de eerste persoon die ze ontmoette een was uit de wereld die ze net verlaten had, dan wilde ze het niet eens wagen. Ze was bang dat ze weer terug in haar oude leven ging vallen.

De opmerking dat ze er niet slecht uit zag bleek ze niet echt te waarderen. Zijn hulp toen ze inzakten ook niet. ‘’So..’’ hij maakten zijn zin niet meer af en richten zijn blik weer op haar. "Have you ever been to hell and back again?" Vroeg ze en balde haar vuist. Hij keek haar even vragend aan. ‘’Ja..’’ knikten hij en richten zijn blik weer op de zee. ‘’zo vaak.’’ Sprak hij bijna onverstaanbaar. Toen hij vanuit zijn ooghoeken zag dat ze huilde draaide hij langzaam zijn hoofd weer naar haar. "Shei..." zei ze en viel daarna stil. Bedenkend keek hij haar en haalde zijn hand door zijn haar. "Sarah." Zei ze en ontweek zijn blik. Hij bleef bedenkelijk aankijken. Sarah? Kende hij een Sarah? Hij liet zijn ogen nog een keer over haar heen glijden maar hij had echt geen idee wie of wat ze was. Op de vraag of ze hem verstond antwoordde ze ja en keek hem weer strak aan. ‘’Oke..’’ zei hij langzaam en knikkend. "I know who and what you are." Siste ze hem toe en keek hem met brandende ogen aan. Hij hield zijn gezicht strak en rechten zijn rug iets. ‘’Wie ben ik dan?’’ vroeg hij kalm. "End this before Hell comes down again." Hij zei niks, hij wild eerst weten wat zij van hem wist. Wat als ze echt wist dat hij een moordenaar was? Misschien was ze er zelf wel een.. Dat kon bijna niet.. Dacht hij. Zo normaal mogelijk probeerde hij arm naar zijn rug te brengen. Hij krabten even over zijn rug maar eigenlijk was hij opzoek naar zijn wapen.. Maar Ethan zou Ethan niet zijn als hij die niet vergeten was. Met een moeilijk gezicht bracht hij zijn hand weer terug en liet hem op zijn bovenbeen rusten. ‘’Moet ik jou ook kennen?’’ vroeg hij

’So..’’ hij maakten zijn zin niet meer af en richtte zijn blik weer op haar. Ze keek hem nog altijd strak aan, en zweeg verder. ‘’Ja..’’ Was zijn antwoord op haar vraag, maar hij begreep niet wat ze ermee bedoelde. ‘’zo vaak.’’ Sprak hij bijna onverstaanbaar. Ze snoof, hij had ervoor gekozen hij moest zich niet zo aanstellen. Ze negeerde zijn volgende antwoord en bleef hem strak aankijken, zou hij zich net zo opstellen als dat ze Hunt had zien doen? ‘’Wie ben ik dan?’’ vroeg hij kalm. Ze volgde de beweging van zijn handen en wist wat hun doel was. Ze verstrakte haar greep op zijn shirt en bracht haar gezicht gevaarlijk dichtbij de zijne. ‘’Moet ik jou ook kennen?’’ vroeg hij , maar die vraag besloot ze te negeren. Haar, nu blauwe, ogen staarde strak in die van hem en ze snoof. ''Don't peg me for a fool.'' Siste ze, maar bewoog verder geen spier. Ze wist dat ze waarschijnlijk geen kans maakte als het nu aankwam op een knokpartij. ''En wat je bent?'' Ze lachtte even alsof ze niet helemaal helder was. ''Jij bent Ethan Ramiro William Portillo, een van de tophuurmoordenaars van de wereld.'' Siste ze zonder angst in haar ogen, maar ze bleef hem vasthouden. Niet van plan zich te laten overmeesteren door haar andere helft. ''En ontken het niet, jouw naam is niet de enige die bekend is.'' Vervolgde ze zonder haar ogen ook maar ergens anders op te richten.

Sarah greep hem bij zijn shirt en bracht haar gezicht dicht bij de zijne. Zo kalm als hij was bleef hij haar droogjes aankijken. Hij had geen zin in geknok dus veroerde geen vin. En al kwam het wel uit op een knokpartij, hij won toch wel. ''Jij bent Ethan Ramiro William Portillo, een van de tophuurmoordenaars van de wereld.'' Sisten ze in zijn gezicht. Zonder ook maar 1 spier te bewegen bleef hij haar aankijken en zweeg. ''En ontken het niet, jouw naam is niet de enige die bekend is.'' Hij knikten langzaam en grijnsde. ‘’Jup dat klopt, ik ben een van de Portillo’s. En wat leuk om te horen dat ik tot de top behoor. Maar ik denk dat ze daarmee me vader bedoelen, Ik heb namelijk al zo’n half jaar niemand vermoord.’’ Sprak hij o zo kalm en liet de grijns weer verdwijnen. ‘’En hoe weet jij dat?’’ Met zijn blauw groene ogen keek hij naar het kleine handje van Sarah wat zijn shirt vast hield. Voorzichtig, zonder ook maar wat kracht te zetten pakten hij haar hand vast zodat ze het shirt los liet. Hij liet haar hand weer los en trok zijn shirt weer recht.

Zijn grijns maakte haar kwaad, de arrogantie die hij had. Het liefst hief ze nu haar vuist en sloeg hem in zijn gezicht. Niemand behoord zo'n houding te tonen waar zij bij was. Maar hij wist niet wie ze was en het zou ook zo blijven. ‘’Jup dat klopt, ik ben een van de Portillo’s. En wat leuk om te horen dat ik tot de top behoor. Maar ik denk dat ze daarmee me vader bedoelen, Ik heb namelijk al zo’n half jaar niemand vermoord.’’ Ze snoof nu en de neiging om hem te slaan werd alleen maar groter. ''Nee ik heb het niet over de Ramiro Portillo. Das een bejaarde zak en het word tijd dat hij oprot. Ik heb het over jou, samen met Johnny Lawrence en Hunter Gregorovich. Denk niet dat ik achterlijk ben, want dat ben ik niet. Denk je nu echt dat de oudere generatie nog lang zal staan?'' Ze snauwde het hem toe, maar het was niet gemakkelijk geweest om zowel de namen van haar, nu ex, vriend en haar broer op te noemen. ‘’En hoe weet jij dat?’’ Zonder moeite kreeg hij zijn shirt los uit haar greep en even vervloekte ze haar kleine handjes. Waarom moest zij nu weer zo verdomd klein zijn. Snel stond ze op en nu moest ze haar haar borstkas grijpen. Van buiten was het nog geheeld maar van binnen was het krap aan geweest. Een paar milimeter opzij en het had haar echt haar leven gekost. Maar toch, als haar hart veel kracht moest zetten of snel klopte voelde ze de steken nog. ''Ik heb zo ook mijn eigen kennis.'' Antwoordde ze koeltjes en keek hem vanuit haar ooghoeken aan.

Hij zag dat zijn grijns haar nog kwader maakten maar hij reageerde er niet op.Nee ik heb het niet over de Ramiro Portillo. Das een bejaarde zak en het word tijd dat hij oprot. Ik heb het over jou, samen met Johnny Lawrence en Hunter Gregorovich. Denk niet dat ik achterlijk ben, want dat ben ik niet. Denk je nu echt dat de oudere generatie nog lang zal staan?" Snauwde ze hem toe. Hij lachten om wat ze zei over zijn vader. "Daarin kan ik je veen ongelijk ingeven. Maar dan moet de rest wel heeel slecht zijn want ik voer geen zak meer uit." Zei hij kalmpjes en keek haar in haar blauwe ogen aan. "Of de oude generatie nog lang blijft staan? Geen idee, bemoei me er echt niet mee." Waarschijnlijk geloofde ze hem niet maar dat was haar probleem. Toen ze opstond greep ze naar haar borst. "Nog last van je ziekenhuisbezoek?" Vroeg hij rustig en keek omlaag km naar recht aan te kijken. Ik heb zo ook mijn eigen kennis.'' Antwoordde ze. "Dan hoop ik voor jou dat je niet zo'n verdomde spion bent..." Mompelde hij.

het feit dat hij lachte trapte haar weer op haar tenen. Ze balde haar vuist, klaar om hem vol in zijn gezicht te slaan. "Daarin kan ik je geen ongelijk ingeven. Maar dan moet de rest wel heeel slecht zijn want ik voer geen zak meer uit." Ze keek hem strak aan en snoof. Langzaam hief ze haar hand op en sloeg hem met haar vlakke hand in het gezicht. ''Waag het niet zo over hen te spreken!'' Snauwde ze. Niemand noemde haar grote broer slecht, hij was de beste van de wereld! Ze wist niet hoe hij haar uithaal zou aanpakken maar het boeide haar niet. "Of de oude generatie nog lang blijft staan? Geen idee, bemoei me er echt niet mee." Ze negeerde zijn opmerking en kneep haar ogen even dicht. Waarom moest dit nu weer gebeuren, het ging nog zo goed. "Nog last van je ziekenhuisbezoek?" Vroeg hij en ze wierp hem een woedende blik toe, weigerend dat te antwoorden. Met elke hartslag voelde ze de pijn erger worden en ze trilde licht. "Dan hoop ik voor jou dat je niet zo'n verdomde spion bent..." Hoorde ze hem nog mompelen en ze snoof nog een keer. ''Dat mocht je willen,'' siste ze en keek hem nog een keer aan. een waas begon voor haar ogen te ontstaan en zakte weer op haar knieën. De waas werd zwart en binnen een seconde verloor ze haar bewustzijn en viel ook haar bovenlichaam naar de grond.

''Waag het niet zo over hen te spreken!'' Snauwde ze nadat ze hem een klap in zijn gezicht had gegeven. ‘’Ho ho, rustig maar ik had het over de rest.. onder ons. Als ik zelfs met mijn niks doen boven werkende hm’s sta.. dan zijn ze wel heel slecht.’’ Zei hij kalmpjes en wreef een keer over zijn kaak. Haar woedende blik deed hem weinig, hij bleef haar kalm aankijken. Toen hij haar licht zag trillen fronsend hij even. ''Dat mocht je willen,'' siste ze weer. ‘’Uhm nee..’’ sprak hij droog. Voordat hij met zijn ogen had geknipperd storten ze opnieuw in alleen dit keer was ze echt helemaal weg. Hij greep hij bij haar bovenarm voordat ze met haar gezicht in het zand belanden. Snel boog hij zich over haar en tilde haar zonder enige moeite op. Voor zijn gevoel woog Sarah bijna niks, maar dat was wel logisch met haar lengte. Met grote passen bewoog het grote gestalten zich voort met Sarah in zijn armen. Hij keek bezorgd op haar neer en begon nog sneller te lopen. Eindelijk kwamen de strandhuisjes in zich. Terwijl hij liep probeerde hij met ze linker hand haar huissleutel te pakken. Hij nam de trap van de veranda met 2 trede te gelijk en keek daarna even om zich heen. Met wat moeite kreeg hij de deur open en liep naar binnen. In de woonkamer legde hij haar voorzichtig op de bank neer. Hij legde de kussens onder haar hoofd en deed zijn vest uit om die over haar heen te leggen aangezien hij niet zo 1 2 3 een deken kon vinden. Zo bleef hij een tijdje toekijken of ze al wakker werd maar na 15 minuten werd de drang naar een sigaret zo groot dat hij maar naar buiten liep. Uit zijn broekzak haalde hij een pakje sigaretten en een aansteker. Hij strak een sigaret aan en liet deze half uit zijn mond hangen terwijl hij het pakje en de aansteker weer opborg.

De leegte waar ze in was gevallen was eenzaam. Ze voelde zich alleen, alleen op de wereld. Simpelweg alsof ze de enige nog levende wezen was dat er bestond. Maar dat was niet het enige, er was pijn. heel veel pijn raasde door haar heen. Pijn van verlies en pijn in haar hart. In deze was ze helemaal alles kwijt, zelfs het gevoel dat ze niet alleen was. Haar bewustzijn was verder weggezakt dan voorheen, ze was nooit flauw gevallen en dit was dan ook niet iets wat ze vaker wilde meemaken.
Langzaam trilde haar oogleden en het duurde even voor ze helemaal open waren. Ze keek om zich heen, waar was ze? Maar bij het zien van het interieur wist ze het meteen, dit was haar huisje. maar hoe kwam ze hier, het laatste wat zij herinnerde was dat ze op het strand inzakte. Ze was niet thuis neergestort, bovendien kon ze dan niet op de bank liggen. Langzaam kwam ze overeind en keek verbaasd naar het vest wat van haar afgleed. Dat was niet van haar! meteen schoot het haar tebinnen, dit was van die dude van het strand. Had hij haar teruggebracht, dat geloofde ze niet. Ze voelde al weer woede in haar lijf opkomen en ze balde haar kleine vuist. Maar meteen ontspande ze die weer, deze had ze van hem tegoed dan maar. Langzaam stond ze op en keek nog eens om zich heen. De pijn was vervaagd naar een dof geklop en ze zuchtte. Maar haar ogen vielen als snel op de lange jongeman die buiten haar deur stond te roken. Langzaam pakte ze het vest en liep naar de deur. Stilletjes deed ze die open en stak het vest zwijgend naar hem uit.

Vanuit zijn ooghoeken zag Ethan dat ze het vest naar hem uitstak. ‘’Dank je wel voor je hulp. Graag gedaan Sarah.’’ Mompelde hij droog met zijn sigaret in zijn mond. Hij keek op haar neer en pakten zijn vest aan. Zwijgend trok hij het vest aan en tikten zijn sigaret af in de asbak die op de tuintafel stond. ‘’Wil je er ook een? Of rook je niet? Wat me sterkt lijkt anders staat er geen asbak.’’ Zei hij rustig en visten zijn pakje uit zijn zak en gooide die naar Sarah toe. Langzaam liet hij zich zakken in een tuinstoel en keek om zich heen terwijl zijn peuk nog steeds in zijn mond bungelde. ‘’Woon je hier vast of heb je nog een huis in Sydney of omstreken?’’ vroeg hij nadat hij zijn peuk weer aftikten in de asbak. Nu hij wat lager zat kan hij haar tenminste recht in haar ogen aankijken. In zijn familie was bijna iedereen groot. Zijn vader en Alex waren 1.85, zijn moeder was 1.75 en hij was dan wel een uitzondering met zijn 1.96.. Hoe hij zo lang kwam wist niemand, misschien te veel schoppen onder zijn hol gehad?

‘’Dank je wel voor je hulp. Graag gedaan Sarah.’’ Ze keek hem strak aan. ''Cut the sarcasm...'' Antwoordde ze bottig en sloeg haar armen over elkaar. ‘’Wil je er ook een? Of rook je niet? Wat me sterkt lijkt anders staat er geen asbak.’’ Vroeg hij en ze keek naar de sigaretten die hij haar toewierp. ''Het was voornamelijk voor mijn broer die rookte als een ketter. ik ben niet zo'n zware roker.'' Antwoordde ze zacht en pakte toch een sigaret. Ze legde het pakje op tafel neer en liep zwijgend naar binnen om daar van een kastje de aansteker van haar broer te pakken. Daarmee liep ze naar buiten en leunde tegen de muur van het huisje terwijl ze de sigaret opstak en de aansteker in haar broekzak stak. Onbewust klemde ze haar vuist eromheen en zuchtte. ‘’Woon je hier vast of heb je nog een huis in Sydney of omstreken?’’ Ze schudde haar hoofd en blies de rook weer uit terwijl ze naar de zee staarde. ''Nee, voorlopig blijf ik hier maar ik ga gewoon weer terug naar mijn huisje op Bondi Beach.'' Zei ze en bleef voor zich uitstaren. ''Jij woont zeker bij de rest van die rijke stinkers op White Heaven?'' Haar stem was een beetje kortaf maar ze was niet in een bui om echt vriendelijk te zijn. Langzaam nam ze een trekje en staarde naar de rook die ze weer uitblies.

''Cut the sarcasm...'' Antwoordde Sarah bottig en sloeg haar armen over elkaar. ‘’Wat jij wilt.’’ Mompelde hij nog steeds droogjes. . ''Het was voornamelijk voor mijn broer die rookte als een ketter. ik ben niet zo'n zware roker.'' Zei ze en pakten toch een peuk. Vanuit zijn ooghoeken keek hij haar even na.. Ze had ook gewoon om zijn aansteker kunnen vragen maar goed.. ''Nee, voorlopig blijf ik hier maar ik ga gewoon weer terug naar mijn huisje op Bondi Beach.'' Zei ze en keek voor zich uit. ‘’Bondi Beach.’’ Knikten hij en keek haar. ‘’ook niet slecht.’’ Mompelde hij weer met zijn peuk in zijn smoel. ''Jij woont zeker bij de rest van die rijke stinkers op White Heaven?’vroeg ze vrij kortaf. ‘’Jup, dat klopt.’’ Zei hij en blies de rook uit. ‘’Maar dat is ook niet alles hoor. Het ziet er allemaal wel super luxe uit maar het is zo ongezellig als de pest. De ene na de andere huurmoordenaar of maffiabaas woont er.’’ Het deed hem niks om over dat volk te praten ze wist toch al wat hij was. ‘’En dan hebben we nog huizen Portillo in Spanje en huizen Portillo in een andere rijke stinkers wijk.’’ Mompelde hij zachtjes. Niet dat hij daar vaak kwam maar goed. Hoewel, het was dat hij de laatste tijd druk was geweest met Alex maar anders had hij wel even op en neer gevlogen naar Spanje voor paar dagen.

’Wat jij wilt.’’ Was zijn antwoord en ze wilde hem alweer slaan. Iets in haar had nu echt de neiging hem eerst eens alle hoeken van het eiland te laten zien, maar hij had haar naar huis gebracht. Ze moest zich inhouden nu. ‘’Bondi Beach.’’ Knikte hij en keek haar. ‘’ook niet slecht.’’ Mompelde hij en ze draaide haar hoofd naar hem toe. Ze haalde haar schouders even op en nam nog een trekje en zuchtte. ’Jup, dat klopt.’’ Zei hij en blies de rook uit. ‘’Maar dat is ook niet alles hoor. Het ziet er allemaal wel super luxe uit maar het is zo ongezellig als de pest. De ene na de andere huurmoordenaar of maffiabaas woont er.’’ Ze knikte. ''Dat weet ik, maar al te goed.'' Antwoordde ze een beetje afwezig en zuchtte weer. ‘’En dan hebben we nog huizen Portillo in Spanje en huizen Portillo in een andere rijke stinkers wijk.’’ Ze snoof. ''Dan heb jij nooit het huis gezien waar ik in geboren ben, of het huis van mijn broer...'' Ze viel weer stil en haalde een hand door haar blonde haar. Ze mistte de aanwezigheid van haar vroegere vrienden best erg. Hoewel ze nooit bij ze had kunnen uithuilen kon ze altijd serieus praten met ze.

''Dat weet ik, maar al te goed.'' Antwoordde ze een beetje afwezig. ‘’Mooi dan hoef ik dat niet uit te leggen.’’ Antwoorde Ethan weer kalmpjes en keek weg richting de zee. ''Dan heb jij nooit het huis gezien waar ik in geboren ben, of het huis van mijn broer’’ zei ze en viel weer stil. Hij keek haar weer even aan. ‘’En wie mag jou broer wezen?’’ vroeg hij mompelend met zijn peuk in zijn mond. Niet kort daarna doofde hij zijn peuk en zakten wat onder uit in de tuinstoel. ‘’Ook een bewoner van WHB?’’ Hij bedacht even wie er een zus had maar de enigste die hij kon bedenken was Hunter.. alleen zijn zusje was kort geleden vermoord dus hij was het zo ie zo niet. Soepel stond hij op en liep naar de rand van de veranda. Met zijn hand wreef hij over zijn ongeschoren kaak. Misschien moest hij zich van de week eens fatsoeneren want hij zag er nu uit als een zwerver. Het had wel wat ruigs maar dit vond hij iets te overdreven. Langzaam gleed zijn hand naar zijn haar waar hij even door heen ging. Hij keek haar weer aan kalm aan met een hele kleine lach op zijn gezicht. Sarah zat duidelijk niet goed in haar vel.

‘’Mooi dan hoef ik dat niet uit te leggen.’’ Ze ging niet op zijn opmerking in en bleef voor zich uit staren. Alles leek zo vredig en zo rustig, maar dat was de plek gewoon. ‘’En wie mag jou broer wezen?’’ Ze keek hem even aan en schudde haar hoofd. ''Wil je niet weten, plus het doet er niet meer toe.'' Zei ze zacht en liep naar de balustrade van haar veranda en leunde erop. ‘’Ook een bewoner van WHB?’’ Daarop knikte ze en zuchtte weer voor ze nog een trekje nam. ''Ja, ook hij woont op White Heaven,'' antwoordde ze eerlijk en nam een laatste trekje van haar sigaret voor ze hem doofde en weer terug ging naar haar plek om te hangen. ze staarde naar het zand en rekte zich even uit. ''Geen plek is mooier dan White Heaven. Nouja misschien thuis dan nog in de winter.'' Zei ze zacht en keek hem aan. Het lachje op zijn gezicht maakte haar dit keer niet kwaad, het maakte haar ietsjes vrolijker zelfs. Voorzichtig trok ze een mondhoek iets om hoog om iets te tonen dat op een kleine glimlach leek. ''Spanje is ook mooi, dat daar gelaten. maar thuis is onvervangbaar in je hart.'' Zei ze en keek weer naar de zee terwijl ze haar ellebogen op de rand liet zakken en haar hoofd op haar handen plaatste.

''Wil je niet weten, plus het doet er niet meer toe.'' Ethan knikten en ging er niet veder op in. ''Ja, ook hij woont op White Heaven,'' Antwoordde ze nog. Hij keek haar even zwijgend aan. Hij had echt geen idee wie haar broer zou kunnen zijn maar goed dat deed er ook eigenlijk niet toe. Vanuit zijn ooghoeken volgde hij haar. Toen ze weer naast hem kwam staan keek hij weer richting de zee. Hij merkten dat een hele hele kleine glimlach haar mond sierde. Grijnzend bleef hij voor zich uitkijken. . ''Spanje is ook mooi, dat daar gelaten. maar thuis is onvervangbaar in je hart.'’’. ‘’Jup, het is daar ook mooi.’’ Knikten hij en fronsend eventjes bij het horen van het laatste deel van de zin. ‘’Daar heb je ook gelijk in.’’ Mompelde hij en keek hoe ze haar gezicht in haar handen liet zakken. ‘’Het gaat niet echt goed met je hé?’’ vroeg hij licht bezorgd.